ทรราชหญิงเจ้าหัวใจจักรพรรดิมาร เล่ม 1 - ตอนที่ 1295 คิดบัญชี (5) / ตอนที่ 1296 คิดบัญชี (6)

ชื่อเสียงอันรุ่งโรจน์ของเทพปีศาจเจ้าจักรพรรดิแผ่ขยายไปทั่วและเป็นที่รู้จักกันดีในสามโลกชั้นกลางมาเป็นเวลานาน แม้ว่าเขาจะตายไปแล้วหลายปี ลำดับชั้นของอำนาจในสามโลกชั้นกลางก็เปลี่ยนแปลงไปอย่างมาก แต่ไม่มีสักคนเดียว ไม่มีใครเลย…ที่กล้าปฏิเสธอำนาจของเทพปีศาจเจ้าจักรพรรดิ หรือกล้าลบหลู่ดูหมิ่นเทพปีศาจเจ้าจักรพรรดิแม้เพียงเล็กน้อย

แม้ว่าเทพปีศาจเจ้าจักรพรรดิจะตายแล้ว แต่กองทัพราตรียังอยู่ ถึงแม้กองทัพราตรีจะไม่ยุ่งกับเรื่องในสามโลกชั้นกลาง แต่ถ้ามีเรื่องที่เกี่ยวข้องกับเทพปีศาจเจ้าจักรพรรดิละก็ พวกเขาจะไม่ปล่อยให้มันถูกมองข้ามไปแน่

ต่อให้เป็นแค่คำพูดที่ไม่ดีต่อเทพปีศาจเจ้าจักรพรรดิ คนทำก็จะโดนกองทัพราตรีตามฆ่าอย่างแน่นอน!

บุรุษชุดเขียวและผู้อาวุโสฮุยไม่เคยนึกฝันเลยว่า เทพปีศาจเจ้าจักรพรรดิที่สั่นสะเทือนทั้งสามโลกชั้นกลาง ผู้รวมทุกฝ่ายเอาไว้ใต้อำนาจเขา จู่ๆ ก็มาปรากฏตัวขึ้นตรงหน้าพวกเขา

เทพปีศาจเจ้าจักรพรรดิยังไม่ตาย! เขายังมีชีวิตอยู่!

“เทพปีศาจเจ้าจักรพรรดิ โปรดไว้ชีวิตเราด้วย! ไว้ชีวิตเราด้วย! ! !” บุรุษชุดเขียวตัวสั่นเป็นใบไม้ต้องลม เขารับความจริงไม่ได้ หัวใจเขาแทบกระโจนออกจากอก เขาทิ้งตัวลงคุกเข่ากลางแอ่งโลหิต โขกศีรษะคำนับอยู่ตรงหน้าจวินอู๋เย่าไม่หยุด

ถ้าเป็นคนอื่น พวกเขาอาจจะยังมีโอกาสรอด

แต่ถ้าเป็นเทพปีศาจเจ้าจักรพรรดิ…

เคียวแห่งความตายได้จ่ออยู่ที่คอของพวกเขาแล้ว

ชื่อของตำหนักเปลวเพลิงปีศาจไม่มีประโยชน์ในสถานการณ์นั้น มาจากสิบสองตำหนักแล้วอย่างไร มันไม่ได้ช่วยชีวิตของพวกเขาได้เลย!

“เทพปีศาจเจ้าจักรพรรดิ…” ผู้อาวุโสฮุยเองก็คุกเข่าเช่นกัน เขาไม่มีเรี่ยวแรงต่อต้านเลยสักนิด ดวงตาจ้องมองอย่างหวาดกลัว ไม่อยากจะเชื่อในสิ่งที่เกิดขึ้นกับเขา

จวินอู๋เย่าหรี่ตาลงมองบุรุษสองคนที่สูญเสียจิตวิญญาณไปแล้วเมื่อเห็นเขา รอยยิ้มที่ริมฝีปากยิ่งโค้งมากขึ้น

“ดูเหมือนว่าพวกเจ้าสองคนจะดูแลเสี่ยวเสียเอ๋อร์ของข้าเป็นอย่างดีเลยนี่”

เสียงนั้นมีแรงดึงดูดอย่างมาก เหมือนเป็นเสียงของเทพเจ้า แต่เมื่อเข้าหูของผู้อาวุโสฮุย มันกลับฟังเหมือนเสียงระฆังมรณะ

“เทพปีศาจเจ้าจักรพรรดิโปรดเมตตาไว้ชีวิตด้วย…ข้าจะไม่ทำอีกแล้ว…จะไม่ทำอีกแล้ว…” บุรุษชุดเขียวร้องไห้อย่างหนัก เขาคร่ำครวญโหยหวนเหมือนสุนัขที่บาดเจ็บ ก้มหมอบอยู่กับพื้น ไม่กล้าเงยหน้าขึ้นมา เขากลัว กลัวมากจริงๆ

ไม่มีใครเป็นคู่ต่อสู้ของเทพปีศาจเจ้าจักรพรรดิได้ ไม่ใช่เขา และไม่ใช่ผู้อาวุโสฮุย ใครก็ตามที่ทำให้เทพปีศาจเจ้าจักรพรรดิขุ่นเคือง ย่อมมีจุดจบเพียงอย่างเดียวเท่านั้น

นั่นคือกฎที่มีอยู่ในสามโลกชั้นกลางมาตลอดกาลไม่เคยเปลี่ยน!

เยี่ยซามองบุรุษสองคนที่เคยทำให้เขากับจวินอู๋เสียตกอยู่ในสภาพน่าสังเวชอย่างเย็นชา ตอนนี้พวกเขาย่ำแย่ยิ่งกว่าสัตว์เร่ร่อนที่ไม่มีใครต้องการ คุกเข่าโขกศีรษะต่อหน้าจวินอู๋เย่า อ้อนวอนร้องขอชีวิต ภาพนั้นเรียกรอยยิ้มเย็นจากริมฝีปากของเยี่ยซา เมื่อนึกถึงว่าคนทั้งสองหยิ่งยโสเพียงใดตอนที่เกือบทำให้คุณหนูใหญ่ต้องตาย

แต่ตอนนี้ เมื่ออยู่ต่อหน้านายท่าน พวกมันทำตัวแย่ยิ่งกว่าสุนัขถูกทิ้งเสียอีก!

ต่อหน้าพลังอำนาจที่ยิ่งใหญ่ พวกมันก็เป็นแค่มดแมลงเท่านั้น

“ไม่ต้องกังวล ข้าไม่ฆ่าพวกเจ้าสองคนหรอก” จวินอู๋เย่าพูดยิ้มๆ ดวงตาสีม่วงปีศาจของเขามีแววยิ้ม

บุรุษชุดเขียวเงยหน้าขึ้น น้ำตาไหลเป็นทาง ดูน่าสมเพชอย่างมาก เขาถามว่า “จริง…จริงๆ หรือ…”

จวินอู๋เย่าหัวเราะเบาๆ “พูดให้ถูก ต้องบอกว่า ข้าไม่ฆ่าพวกเจ้าเร็วนักหรอก”

ดวงตาของบุรุษชุดเขียวแทบถลนออกมาด้วยความกลัว แขนขาของเขาตะเกียกตะกายด้วยความพยายามดิ้นรนเป็นครั้งสุดท้ายเพื่อหนีออกจากขุมนรก แต่ก่อนที่เขาจะทันได้หันกลับไป ร่างของเขาก็ถูกยกลอยขึ้นด้วยพลังที่มองไม่เห็น!

“ไม่! อย่าฆ่าข้า! ข้าผิดไปแล้ว…ข้าผิดไปแล้ว…” บุรุษชุดเขียวร้องโหยหวน น้ำมูกน้ำตาไหล ถ้าเขารู้ว่าเด็กนั่นมีความเกี่ยวข้องกับเทพปีศาจเจ้าจักรพรรดิ ต่อให้เขามีความกล้ามากแค่ไหน เขาก็ไม่กล้าแตะต้องเส้นผมเด็กนั่นแม้แต่เส้นเดียว

อย่างไรก็ตาม คำอ้อนวอนอย่างสิ้นหวังของเขาไม่สามารถโน้มน้าวให้จวินอู๋เย่าแสดงความเมตตาได้

จวินอู๋เย่ายกมือขึ้นข้างหนึ่ง และคนก็ลอยขึ้นไปในอากาศด้วยพลังที่มองไม่เห็น จากนั้นเขาก็ยกมือขึ้นอีกข้าง ด้ายสีโลหิตเส้นหนึ่งก็ค่อยๆ ยื่นออกมาจากปลายนิ้วของเขา

ตอนที่ 1296 คิดบัญชี (6)

ด้ายสีโลหิตนั่นพุ่งเข้าไปและชอนไชเข้าไปในหน้าอกของบุรุษชุดเขียวอย่างรวดเร็ว บุรุษชุดเขียวดิ้นรนขณะที่ดวงตาเบิกโพลง ร่างกายเริ่มชักกระตุก!

ผิวหนังที่ไม่ได้อยู่ใต้เสื้อผ้าแสดงให้เห็นถึงเส้นที่ปรากฏขึ้นตามด้ายสีโลหิตที่เริ่มปกคลุมไปทั่ว เส้นพวกนั้นเปล่งประกายสีแดงจางๆ ดูเหมือนใยแมงมุมหนาทึบที่ติดแน่นทั่วทั้งร่างกายของเขา

ทันใดนั้น นิ้วก้อยมือขวาของเขาก็เริ่มกลายเป็นโลหิต กระดูกและเนื้อของเขาถูกละลายอย่างช้าๆ กลายเป็นโลหิตเหนียวข้นหยดลงบนพื้นทีละหยด

“อ๊ากกก!!!”

เสียงร้องโหยหวนดังก้อง เขารู้สึกได้อย่างชัดเจนถึงความเจ็บปวดรุนแรงที่เนื้อและกระดูกของเขาละลายไปอย่างช้าๆ ความเจ็บปวดที่ไม่อาจจินตนาการได้ทำให้เขาเกือบหมดสติ แต่เขาก็พบว่าเขากลับมีสติรู้ตัวอย่างชัดเจน

ความเจ็บปวดทรมานทุกๆ อย่างกระหน่ำผ่านเส้นประสาททั่วร่างกายของเขา!

“อสูรโลหิต…อสูรโลหิต…” ผู้อาวุโสฮุยจ้องมอง ขณะที่นิ้วของบุรุษชุดเขียวค่อยๆ ละลายเป็นโลหิต ร่างกายของเขาเริ่มสั่นอย่างไม่รู้ตัว

อสูรโลหิต…

ความสามารถพิเศษเฉพาะตัวของเทพปีศาจเจ้าจักรพรรดิ ที่สามารถเปลี่ยนคนให้กลายเป็นโลหิตได้ในทันที แต่เขาสามารถควบคุมและจัดการกับความเร็วของการละลายได้ ทำให้คนรู้สึกเจ็บปวดทรมานทุกๆ วินาทีที่ร่างกายค่อยๆ สลายไปอย่างช้าๆ ทีละนิด ขณะที่ความหวาดกลัวก็ทำลายสภาพจิตใจของคนผู้นั้น

นั่นคือความทรมานที่ไม่มีใครสามารถทนได้

มีตำนานที่เล่าถึงบุรุษคนหนึ่งที่อยู่จุดสูงสุดของพลังอำนาจในสามโลกชั้นกลาง ตอนที่เทพปีศาจเจ้าจักรพรรดิรวบรวมสามโลกชั้นกลางให้เป็นหนึ่งเดียว บุรุษคนนั้นคิดว่าเขาสามารถท้าทายอำนาจของเทพปีศาจเจ้าจักรพรรดิได้ และจากนั้นบุรุษคนนั้นก็ได้รับ ‘มอบรางวัล’ ด้วยการลิ้มรสชาติของอสูรโลหิต

เมื่ออสูรโลหิตแทรกซึมเข้าไปในร่างกาย คนผู้นั้นก็ประสบกับชะตากรรมที่เลวร้ายยิ่งกว่าความตาย บุรุษคนนั้นถูกทรมานตลอดสามวันสามคืน เริ่มต้นจากปลายนิ้วของเขาแล้วกระจายไปอย่างต่อเนื่อง ตอนแรกก็เป็นนิ้ว จากนั้นก็ฝ่ามือ เคลื่อนไปที่แขน ไหล่ แล้วก็ต่ำลงมาจากหน้าอกไปถึงขา สุดท้ายก็เหลือแค่หัวของเขา และสิ่งที่ทำให้มันน่าสะพรึงกลัวยิ่งขึ้นไปอีกก็คือ จนถึงตอนสุดท้ายที่บุรุษคนนั้นเหลือแค่หัว เขาก็ยังมีชีวิตอยู่…

ความน่ากลัวของอสูรโลหิตทำให้ผู้คนในสามโลกชั้นกลางหวาดกลัวกันมาก ตั้งแต่นั้นมาก็ไม่มีใครกล้าทำให้เทพปีศาจเจ้าจักรพรรดิโกรธอีก

พวกเขาทุกคนต่างหวาดกลัวและสยดสยอง…

แต่ผู้อาวุโสฮุยไม่เคยนึกฝันเลยว่า วันหนึ่งเขาจะได้สัมผัสกับความน่าสะพรึงกลัวของอสูรโลหิต

อุณหภูมิทั้งหมดดูเหมือนจะออกจากร่างกายของเขาในทันที หูของเขาได้ยินแต่เสียงร้องโหยหวนของบุรุษชุดเขียวที่ดังอย่างต่อเนื่อง มันเป็นเสียงกรีดร้องที่ทำให้หัวใจของเขาเต้นแรง ยังไม่ทันที่เขาจะได้สัมผัสกับความทรมานนั้น เขาก็กลัวจนขวัญหนีดีฝ่อหมดแล้ว

กล่าวกันว่า คนที่โดนอสูรโลหิตจะรู้สึกถึงความเจ็บปวดที่รุนแรงนั้นได้อย่างชัดเจน ขณะที่อวัยวะภายในของตัวเองค่อยๆ สลายไปอย่างช้าๆ

แค่คิดก็ทำให้เขาขนหัวลุกแล้ว

ผู้อาวุโสฮุยมองอย่างตกตะลึง แล้วทันใดนั้น เขาก็ตัดสินใจอย่างแน่วแน่!

เขารวบรวมพลังวิญญาณทั้งหมดไปที่ฝ่ามือ แล้วยกแขนขึ้นเพื่อจะซัดฝ่ามือเข้าใส่หัวของตัวเอง!

เขาแน่ใจว่าเขาต้องตายแน่ แต่เขาไม่กล้าลิ้มรสความเจ็บปวดที่อสูรโลหิตจะนำมาให้เขา

แต่ก่อนที่ฝ่ามือของเขาจะแตะหัว ทันใดนั้นเขาก็ชาไปทั้งร่าง เขารู้สึกราวกับว่ามีใครบางคนตรึงร่างเขาเอาไว้ ทำให้เขาไม่สามารถขยับได้เลยแม้แต่นิ้วเดียว

“ข้าอนุญาตให้เจ้าตายแล้วหรือ” เสียงของจวินอู๋เย่าดังขึ้น เสียงที่เต็มไปด้วยความรื่นเริงนั้นเป็นเหมือนกับฝันร้ายที่เลวร้ายที่สุดซึ่งก้องอยู่ในหูของเขา

เขาอยากอ้อนวอน แต่ก็ไม่สามารถขยับปากได้ ทำได้แค่ใช้สายตาที่เต็มไปด้วยความหวาดกลัวจ้องมองไปที่จวินอู๋เย่า

“ดูสภาพก่อนตายของเขาให้ดีๆ เดี๋ยวก็ถึงตาเจ้าแล้ว” จวินอู๋เย่าพูด มุมปากของเขาโค้งขึ้นเป็นรอยยิ้มที่เหมือนรอยยิ้มของปีศาจกระหายโลหิต