ทรราชหญิงเจ้าหัวใจจักรพรรดิมาร เล่ม 1 - ตอนที่ 1297 คิดบัญชี (7) / ตอนที่ 1298 คิดบัญชี (8)

ดวงตาสีม่วงปีศาจคู่นั้นไม่มีความรื่นเริงอยู่อีกแล้ว แต่สายตาเต็มไปด้วยความโลหิตเย็นอำมหิต

ตอนที่จวินอู๋เย่าเจอจวินอู๋เสียตอนนั้น เขาไม่ได้พูดอะไร และไม่ถามอะไรมากด้วย แต่เหตุการณ์นั้นไม่ได้ลบเลือนไปจากความทรงจำของเขาเลย

นั่นเป็นครั้งที่เขาเกือบเสียนางไป

มันทำให้เขารู้สึกตื่นตระหนก เป็นความรู้สึกที่เขาไม่เคยสัมผัสมาก่อน และเขาก็รู้สึกมันได้อย่างชัดเจน

เขาไม่ยอมให้พวกมันตายง่ายๆ หรอก ไม่ว่าจะเป็นความเจ็บปวดที่จวินอู๋เสียได้รับ หรือความตื่นตระหนกตกใจที่เขารู้สึก เขาจะไม่ปล่อยให้พวกมันตายง่ายๆ แน่

มีแค่การทรมานพวกมันเท่านั้น เขาถึงจะระงับความตื่นตระหนกที่เกือบเสียจวินอู๋เสียไปได้

เสียงร้องโหยหวนที่น่าสมเพชและโศกเศร้า สำหรับจวินอู๋เย่ามันฟังเหมือนเสียงร้องเพลงสรรเสริญ

กลิ่นโลหิตคาวคลุ้งกระจายไปทั่วบริเวณ ราวกับจะดึงเขากลับไปสู่อดีตที่ทุ่งสังหารหมู่อันโหดร้าย!

ผู้อาวุโสฮุยอยากอ้อนวอนขอความตาย แต่ก็ไม่สามารถทำได้ เขาทำได้แค่มองดูร่างของบุรุษชุดเขียวค่อยๆ สลายไปด้วยอสูรโลหิต เสียงกรีดร้องโหยหวนของบุรุษชุดเขียวดังแสบแก้วหู ลำคอของเขาแทบพังจากการกรีดร้องอย่างต่อเนื่อง แต่เขาก็ยังไม่สามารถทำให้มันจบสิ้นได้

ความเจ็บปวดนั้นเป็นเหมือนก้นเหวลึก จิตใจของบุรุษชุดเขียวแทบจะพังทลายจากความทรมานที่ไม่อาจทนรับได้ แต่สิ่งที่น่ากลัวที่สุดของอสูรโลหิตก็คือการทำให้เขามีสติรู้ตัวอย่างชัดเจนตลอดเวลา

มีแค่การมีสติรู้ตัวเท่านั้นที่นำความทรมานมาให้ได้มากที่สุด!

เยี่ยซาและเยี่ยเม่ยยืนเงียบๆ อยู่ข้างหลังจวินอู๋เย่า แววตาของทั้งคู่เปล่งประกายลุกโชน

การติดตามจวินอู๋เย่าอย่างใกล้ชิดเป็นเวลานาน ทำให้บุรุษทั้งสองรู้สึกถึงเจตนาฆ่าฟันของจวินอู๋เย่าได้อย่างชัดเจนว่ารุนแรงเพียงใด พวกเขาไม่ได้รู้สึกถึงรังสีฆ่าฟันที่รุนแรงแบบนี้จากตัวนายท่านของพวกเขามานานแล้ว ดูเหมือนมันจะนำพวกเขาย้อนกลับไปในตอนที่พวกเขายืนอยู่กับจวินอู๋เย่าตอนที่พวกเขาสังหารหมู่ไปทั่วทุกแห่งตลอดหลายปีที่ผ่านมา

โลหิตที่เย็นมานานก็เดือดพล่านขึ้นใหม่อีกครั้งในตอนนี้เอง

นี่คือเจ้านายที่พวกเขาสาบานว่าจะจงรักภักดี และเป็นพระเจ้าผู้สร้างพวกเขาขึ้นมา!

ในกองทัพราตรี ไม่มีถูกหรือผิด ไม่มีความจริงหรือโกหก

กองทัพราตรีรู้แค่ว่าจะต้องปฏิบัติตามคำสั่งของนายท่าน

ไม่ว่าจะเป็นคำสั่งอะไรก็ตาม!

ตั้งแต่ต้นจนจบ ใบหน้าของจวินอู๋เย่ามีรอยยิ้มปีศาจแบบเดิมตลอด เหมือนทั้งหมดนี้ไม่ใช่การฆ่าที่โหดร้ายเลยสักนิด ไม่ใช่การทรมาน แต่เป็นแค่เกมที่น่าสนใจเท่านั้น เสียงร้องที่น่าสงสารของบุรุษชุดเขียวและความหวาดกลัวของผู้อาวุโสฮุย เป็นแค่ของเล่นที่สร้างความบันเทิงให้เขา

……

ในป่าทึบ พวกคนที่รออยู่ที่เดิมได้ยินเสียงกรีดร้องโหยหวนอย่างสิ้นหวัง เสียงนั่นทำให้พวกเขาเย็นวาบไปทั่วร่าง

กลิ่นคาวโลหิตที่โชยเข้ามาในป่าทึบหลังจากนั้นก็รุนแรงจนทำให้พวกเขาคลื่นไส้

“พี่ใหญ่อู๋เย่า…เขาทำอะไรลงไป” เฉียวฉู่กลืนน้ำลายเสียงดังและถามขึ้น เขามองไปยังทิศทางนั้น และได้ยินแต่เสียงที่ดังมาถึงหูของเขากับกลิ่นที่ลอยอยู่ในอากาศซึ่งทำให้เขาหนาวเย็นไปถึงกระดูก

“ข้าขอแนะนำให้เจ้าเก็บความอยากรู้อยากเห็นนั่นเสีย มันจะดีกับตัวเจ้าเอง” ฟ่านจัวพูดพลางสูดหายใจเข้าลึกๆ พยายามระงับหัวใจที่เต้นแรง เขารู้สึกได้ถึงเจตนาฆ่าที่รุนแรงมากจนทำให้เขาหายใจไม่ออก มันค่อยๆ แพร่กระจายไปทั่วผืนป่าอย่างช้าๆ

ถ้าเขาเดาไม่ผิด เจตนาฆ่าที่รุนแรงนี้ต้องมาจากจวินอู๋เย่า

เจตนาฆ่านั้นรุนแรงมาก ขนาดมาจากระยะไกลแบบนี้ยังทำให้เขารู้สึกอึดอัดได้ ถ้าพวกเขาเข้าไปใกล้ เกรงว่าพวกเขาทุกคนคงไม่สามารถต้านทานรังสีกดดันแบบนั้นได้

จวินอู๋เสียไม่พูดอะไรเลยสักคำ นางแค่นั่งเงียบๆ อยู่ด้านหนึ่ง และอุ้มเจ้าแมวดำเอาไว้ในอ้อมแขน

การฆ่าครั้งนี้เป็นการเต้นรำที่เขาออกแบบท่าเต้นให้กับนาง

นางจะไม่หยุดมัน และไม่ต้องการหยุดมันด้วย

ขณะที่ทุกคนกำลังจมอยู่กับบรรยากาศที่น่าสะพรึงกลัว เสี่ยวเจว๋ที่นั่งยองๆ อยู่เงียบๆ มาตลอดเวลาก็ลุกขึ้นยืนโดยไม่มีใครสังเกตเห็น และก้าวขาสั้นๆ เดินตรงไปยังทิศทางของผาสุดขอบฟ้า

ตอนที่ 1298 คิดบัญชี (8)

ที่ด้านบนของผาสุดขอบฟ้า บุรุษชุดเขียวไม่ส่งเสียงร้องอีกแล้ว ร่างกายส่วนใหญ่ของเขากลายเป็นแอ่งโลหิตไปแล้ว มีเพียงแค่หัวที่ยังเหลืออยู่ หัวเปื้อนโลหิตนั้นลอยอยู่กลางอากาศ รูจมูกของเขาขยับเล็กน้อย…

เขายังไม่ตาย เขายังมีชีวิตอยู่…

ในตอนนี้เขาไม่ปรารถนาอะไรมากไปกว่าความตาย จะได้ไม่ต้องทนทรมานไม่รู้จบเช่นนี้อีก

ร่างกายของเขาค่อยๆ สลายไปอย่างช้าๆ ทีละเล็กละน้อย เจ็บปวดทรมานเกินกว่าที่มนุษย์คนหนึ่งจะสามารถทนได้

ให้เขาตายเสียดีกว่าจะต้องทนต่อฝันร้ายที่น่ากลัวเช่นนี้

จวินอู๋เย่าเฝ้ามองด้วยรอยยิ้ม ถ้าไม่ใช่เพราะจวินอู๋เสียกับสหายของนางกำลังรีบลงไปที่ด้านล่างของผาสุดขอบฟ้า ด้วยความสามารถในการควบคุมความเร็วของอสูรโลหิต เขาจะทำให้มันเจอกับความตายที่เจ็บปวดทรมานมากกว่านี้

หนึ่งเดือน หรืออาจจะหนึ่งปี…

บดขยี้กระดูกแล้วโปรยขี้เถ้ามัน ก็ยังไม่เพียงพอที่จะทำให้ความเกลียดชังในใจของเขาสงบลงได้

ผู้อาวุโสฮุยมองหัวของบุรุษชุดเขียวละลายกลายเป็นโลหิต ในช่วงเวลาสุดท้าย ใบหน้าของบุรุษชุดเขียวไม่ได้หวาดกลัว แต่เป็นโล่งใจ…

สำหรับเขา ความตายคือความสุขที่สุดแล้ว

ผู้อาวุโสที่ถูกทำให้มองดูกระบวนการทั้งหมดกับตาตัวเอง ตอนนี้ในใจสั่นไหวไปหมด หลังจากบุรุษชุดเขียวตาย ก็จะเป็นตาของเขา

ถ้าเป็นไปได้ เขาอยากตายตอนนี้เลย ต่อให้เป็นการตายด้วยการถูกหั่นเป็นพันชิ้น มันก็ยังเป็นการตายที่รวดเร็วกว่าการทรมานที่อสูรโลหิตจะทำกับเขา!

สายตาของจวินอู๋เย่าค่อยๆ หันไปมองที่ร่างของผู้อาวุโสฮุย แล้วเสียงที่เหมือนเสียงเคาะระฆังแห่งความตายก็ดังขึ้น

“ตาเจ้าแล้ว”

ทันใดนั้น ผู้อาวุโสฮุยก็ถูกยกขึ้นลอยไปหยุดอยู่กลางอากาศ ภายใต้รังสีกดดันของจวินอู๋เย่า เขาพบว่าตัวเองไม่สามารถเคลื่อนไหวได้เลย แม้แต่ส่งเสียงอู้อี้ก็ยังไม่ได้

แม้จะเป็นผู้อาวุโสแห่งตำหนักเปลวเพลิงปีศาจ แต่ตอนนี้เขาสั่นไปทั้งร่าง ริมฝีปากซีดขาว

จวินอู๋เย่าปล่อยอสูรโลหิตออกมาอีกครั้ง มันตรงเข้าไปในร่างของผู้อาวุโสฮุยทันที!

ทันใดนั้น ร่างสีแดงเพลิงก็พุ่งเข้าใส่เขา!

เยี่ยซาและเยี่ยเม่ยรู้สึกประหลาดใจ พวกเขากำลังจะขยับ จวินอู๋เย่าก็ยกมือห้ามพวกเขาเอาไว้

บนร่างของผู้อาวุโสฮุย มีร่างเล็กๆ ร่างหนึ่งกำลังเจาะหน้าอกของเขา!

มือขาวนุ่มที่มีเล็บแหลมคมงอกออกมา เจาะลงไปบนหน้าอกของผู้อาวุโสฮุย!

โลหิตจำนวนมากไหลออกมาจากบาดแผลที่เปิดกว้าง เปื้อนร่างเล็กๆ ที่เกาะอยู่บนหน้าอกของเขา

นั่นเป็นเด็กคนหนึ่งที่มีใบหน้าไร้เดียงสา แต่มีดวงตาสีแดงและผมสีแดงเพลิง!

“เสี่ยวเจว๋” เยี่ยเม่ยจำเด็กน้อยได้อย่างรวดเร็ว ใบหน้าของเขาเต็มไปด้วยความประหลาดใจ

มุมปากของจวินอู๋เย่ายกขึ้นเล็กน้อยขณะมองดูเสี่ยวเจว๋

ในตอนนี้ดวงตาของเสี่ยวเจว๋ไม่มีความไร้เดียงสาอย่างที่เคยมี แต่กลับเต็มไปด้วยความอยากฆ่าที่บริสุทธิ์เหมือนกับสัตว์ร้าย ลูกนัยน์ตาของเขาเปลี่ยนเป็นแนวตั้งเหมือนตาอสร เขี้ยวเล็กๆ น่ารักสองเขี้ยวในปากก็ยื่นยาวออกมาและแหลมคมมาก

เขามองผู้อาวุโสฮุยที่หน้าซีด แล้วอ้าปากฝังเขี้ยวลงไปบนหน้าอกของผู้อาวุโสฮุย!

วินาทีต่อมา เนื้อที่หน้าอกของผู้อาวุโสฮุยก็ถูกฉีกออกมาเป็นก้อนอย่างไร้ความปรานี!

บนบาดแผลที่เปิดกว้างนั้น เมื่อเนื้อถูกฉีกออกไปมากขึ้น โลหิตก็ไหลออกมา ซี่โครงในอกก็มองเห็นได้อย่างชัดเจน! ใต้ซี่โครงเหล่านั้นสามารถมองเห็นหัวใจดวงหนึ่งที่กำลังเต้นแรงได้!

“นายท่าน…” เยี่ยซาพูดขึ้นทันทีเมื่อเห็นเช่นนั้น

จวินอู๋เย่ายังคงกอดอกมองเสี่ยวเจว๋ที่เต็มไปด้วยความโกรธแค้นอย่างไม่สะทกสะท้าน

“ดูเหมือนว่าข้าจะไม่ใช่คนเดียวที่อยากแก้แค้นให้เสี่ยวเสียเอ๋อร์”