ทรราชหญิงเจ้าหัวใจจักรพรรดิมาร เล่ม 1 - ตอนที่ 1425 ไม่ขาดเงิน (6) / ตอนที่ 1426 ไม่ขาดเงิน (7)

ตอนที่ 1425 ไม่ขาดเงิน (6) / ตอนที่ 1426 ไม่ขาดเงิน (7)
ตอนที่ 1425 ไม่ขาดเงิน (6)

นายท่านหลิวที่ตอนแรกคิดว่าจะใช้เงินจำนวนมากของตัวเองมาจ้างจวินอู๋เสียให้เสี่ยงชีวิตเพื่อเขา ตอนนี้ก็ตาถลนจนเกือบจะหลุดออกนอกเบ้า ขนาดเขาที่มีทรัพย์สมบัติมากมาย ก็ยังไม่สามารถใจกว้างอย่างที่จวินอู๋เสียทำได้ เมื่อเห็นทองคำแท่งจำนวนมากถูกโยนลงบนโต๊ะอย่างไม่สนใจ นายท่านหลิวก็รู้สึกอยากจะตบปากตัวเองขึ้นมาทันที ใบหน้าของเขาเปลี่ยนสีจนเหมือนสีของตับหมู

อย่างไรก็ตาม จวินอู๋เสียไม่ได้มีทีท่าว่าจะหยุดเลย ในขณะที่สายตาทุกคู่มองดูทองคำแท่งบนโต๊ะกองสูงขึ้นเรื่อยๆ จนถึงขนาดหล่นลงจากโต๊ะ เสียงกระแทกหนักๆ นั้นดังกระทบใจของทุกคนในร้าน ทำเอาทุกคนช็อกกันหมด

ในที่สุดเจ้าของร้านก็ได้สติกลับมา เขารีบยกมือห้ามจวินอู๋เสีย!

“คุณชายท่านนี้! เป็นข้าน้อยเองที่มีตาหามีแววไม่ หวังว่าคุณชายจะไม่ถือสาขยะอย่างข้านะขอรับ ท่าน…ท่านอยากซื้ออะไร พูดมาได้เลย ข้าจะจัดหามาให้ท่านทันที!”

ในขณะนั้น เจ้าของร้านรู้สึกอยากจะร้องไห้ เขาจะรู้ได้อย่างไรว่าเด็กหนุ่มที่ดูยาจกตรงหน้าจะกลายเป็นเศรษฐีตัวจริง! แถมเป็นเศรษฐีที่โคตรอภิมหารวย! เห็นจวินอู๋เสียโยนทองคำแท่งเหมือนโยนปาท่องโก๋แบบนั้น เจ้าของร้านก็ใจสั่น ถ้ายังปล่อยให้นางโยนต่อไป เขาคงจะโดนทองคำแท่งทับตายในไม่ช้า

เมื่อเข้าใจผิดว่าเศรษฐีที่ร่ำรวยอย่างมหาศาลเป็นขอทาน เจ้าของร้านก็รู้สึกเสียใจจนอยากจะควักลูกตาที่ไร้ประโยชน์ของตัวเองทิ้ง

ด้วยความกลัวว่าเขาจะทำให้ลูกค้ารายใหญ่อย่างจวินอู๋เสียโกรธและออกจากร้านไป เจ้าของร้านจึงรีบส่งสัญญาณทางสายตาให้กับพนักงานในร้านที่ยังยืนอึ้งอยู่ด้านข้าง

พนักงานร้านที่ยืนอึ้งกันอยู่นั้นก็รีบเข้ามารุมล้อมจวินอู๋เสียด้วยใบหน้าประจบสอพลอทันที

“นายท่านจะซื้อบ้านหรือขอรับ ท่านอยากได้บ้านแบบไหนหรือขอรับ”

“นายท่าน เมื่อยหรือไม่ขอรับ เชิญนั่งพักก่อนเถอะขอรับ”

“นายท่าน เชิญดื่มชาขอรับ!”

พนักงานในร้านทุกคนทำเหมือนพวกเขาบูชาจวินอู๋เสียแบบเดียวกับบรรพบุรุษของพวกเขา นำน้ำชาและน้ำมาให้อย่างกระตือรือร้น ราวกับกลัวว่าคนอื่นจะทำก่อนพวกเขา

คนพวกนั้นพากันพุ่งเข้ามาอย่างกระตือรือร้น เบียดนายท่านหลิวและสาวสวยสองคนกระเด็นออกไป

นายท่านหลิวที่เมื่อสักครู่ยังถูกทุกคนประจบสอพลออยู่ ตอนนี้ถึงกับพูดอะไรไม่ออก สาวสวยสองคนที่ถูกคนอื่นๆ ผลักออกไปก็โอดครวญอย่างมีจริตว่า “นายท่านขา ดูคนพวกนั้นสิ”

“ดูอะไรเล่า! เจ้าคิดว่าข้ายังอับอายไม่พอหรืออย่างไร ข้าจะออกไปจากที่นี่ ไม่อยู่ให้ตัวเองต้องอับอายต่อไปหรอก” นายท่านหลิวหน้าแดงเป็นลูกตำลึง พอคิดถึงสิ่งที่เขาพูดกับจวินอู๋เสียเมื่อครู่ เขาก็เริ่มแสบร้อนที่ใบหน้าขึ้นมา เขากวาดตามองไปที่ทองคำแท่งที่จวินอู๋เสียโยนอยู่เมื่อครู่ และเห็นว่ามันมากกว่าทรัพย์สมบัติทั้งหมดของเขาเสียอีก แล้วแบบนี้เขาจะยังมีหน้าอยู่ที่นั่นต่อได้อย่างไร

นายท่านหลิวไม่อยากซื้อบ้านอีกต่อไปแล้ว เขาออกจากร้านไปอย่างเงียบๆ

และเจ้าของร้านก็ไม่ได้คิดจะขอให้เขาอยู่ต่อ หลังของเขาชุ่มเหงื่อขณะฝืนยิ้มขอโทษขอโพยจวินอู๋เสียไม่หยุด

จวินอู๋เสียนั่งบนเก้าอี้ มองดูเจ้าของร้านที่ฝืนยิ้มด้วยสายตาเย็นชา

“นายท่าน ข้าเห็นอัลบั้มภาพทั้งหมดที่ท่านเลือกมาแล้ว ต้องบอกว่าท่านช่างมีสายตาเฉียบแหลมจริงๆ! ทั้งหมดนั่นตั้งอยู่ในพื้นที่ที่ดีที่สุดในเมืองของเราเลยขอรับ!” เจ้าของร้านยกนิ้วโป้งให้

คำพูดของเจ้าของร้านไม่ได้แค่แสร้งทำเป็นเยินยอ จวินอู๋เสียได้เลือกสถานที่ที่ดีจริงๆ ทั้งหมดรวมตัวอยู่ในเขตเดียวกัน เดิมเป็นพื้นที่ที่ไม่โดดเด่นในเมืองชิงเฟิง แต่เมื่อมีผู้ลี้ภัยหลั่งไหลเข้ามาอย่างต่อเนื่อง บ้านและคฤหาสน์ที่นั่นก็ได้รับการสร้างขึ้นมาใหม่ แต่ราคาขายก็สูงมาก ไม่ใช่สิ่งที่คนธรรมดาทั่วไปจะสามารถซื้อได้

ตอนที่ 1426 ไม่ขาดเงิน (7)

“ไม่ทราบว่านายท่านมีข้อกำหนดอะไรสำหรับบ้านบ้างขอรับ ข้าจะได้ช่วยแนะนำให้ท่านได้” เจ้าของร้านยิ้มอย่างประจบประแจง ท่าทางของเขาเปลี่ยนไปจากเมื่อครู่อย่างสิ้นเชิง

“พวกนี้ ข้าจะซื้อทั้งหมดนี่” จวินอู๋เสียมีสีหน้าเย็นชา ไม่ได้สนใจอาการของเจ้าของร้านเลยสักนิด

เจ้าของร้านตัวแข็งทื่อ เขามองจวินอู๋เสีย จากนั้นก็หันไปมองอัลบั้มที่กองอยู่บนโต๊ะ

ในกองนั้นมีอัลบั้มภาพอยู่หลายสิบเล่ม ตอนแรกเขาคิดว่าจวินอู๋เสียจะเลือกมาหนึ่งอันจากในกองนั้น ถึงจะตีเขาให้ตาย เขาก็ไม่มีวันจะคิดว่าจวินอู๋เสียคิดจะ…ซื้อทั้งหมดนั่นจริงๆ!

“นายท่าน ท่าน…คงไม่ได้ล้อข้าเล่นใช่หรือไม่ขอรับ บ้านตั้งเยอะแยะขนาดนี้ ท่านคิดจะซื้อทั้งหมดเลยหรือ!” เจ้าของร้านเสียงเปลี่ยนทันที

“ใช่” จวินอู๋เสียพูดอย่างเย็นชา

เจ้าของร้านหน้าเปลี่ยนสีทันที เขานึกว่าคนตรงหน้าเป็นเศรษฐีที่ร่ำรวยมากคนหนึ่ง แต่ตอนนี้เขารู้แล้วว่านี่คือเทพเจ้าแห่งโชคลาภชัดๆ! เขาหน้าซีดทันทีที่รู้ว่าตัวเองเกือบจะไล่เทพเจ้าแห่งโชคลาภออกไปจากร้าน!

ทันใดนั้นเขาก็พบว่าตัวเขามีเหงื่อออกชุ่มไปหมด

“นายท่านโปรดรอสักครู่! ข้าจะไปคำนวณราคาทั้งหมด” นี่เป็นครั้งแรกที่เจ้าของร้านเห็นคนซื้อคฤหาสน์หรูด้วยท่าทางเฉยเมยเหมือนซื้อเต้าหู้ แต่ไม่ว่าเขาจะตกใจแค่ไหน เขาก็ไม่กล้าพูดอะไรสักคำ ได้แต่รีบวิ่งไปหยิบลูกคิดมาคำนวณยอดทั้งหมด

เมื่อพนักงานที่อยู่ข้างๆ ได้ยินคำพูดของจวินอู๋เสีย พวกเขาก็ตกใจและประหลาดใจจนน้ำตาไหล หัวที่ก้มอยู่แล้วก็ยิ่งก้มเข้าไปอีก และอ่อนน้อมถ่อมตนมากยิ่งขึ้น ทองคำแท่งทั้งหมดที่จวินอู๋เสียโยนลงบนโต๊ะอย่างไม่ใส่ใจทำให้พวกเขาเชื่อว่านายท่านคนนี้ไม่ได้ดีแต่ปากเท่านั้น แต่เขาหมายความอย่างที่พูดทุกคำ!

ไม่นาน เจ้าของร้านก็คิดราคารวมของคฤหาสน์หลายสิบหลังเสร็จ ราคานั้นสูงมากจนค่านายหน้าอย่างเดียวก็มากกว่ารายได้ทั้งหมดของเขาในช่วงครึ่งปีที่ผ่านมาเสียอีก!

ตอนนั้นเอง เจ้าของร้านก็บูชาจวินอู๋เสียเหมือนเป็นบรรพบุรุษของเขา ไม่กล้ารีรอชักช้าต่อหน้านางแม้แต่นิดเดียว

“ทั้งหมดเป็นเงินเจ็ดแสนแปดหมื่นตำลึงทอง เนื่องจากนายท่านซื้อเป็นจำนวนมากในครั้งเดียว เราจะปัดเศษให้ เหลือแค่เจ็ดแสนตำลึงทองขอรับ” เจ้าของร้านยิ้มกว้าง มือที่ถือลูกคิดเริ่มสั่น

จวินอู๋เสียหันไปมองเจ้าของร้านที่มีรอยยิ้มประจบสอพลอบนใบหน้า แล้วพูดว่า “ข้าให้เจ้าสามเท่า”

“อะ…อะไรนะ…” เจ้าของร้านอึ้งจนพูดอะไรไม่ออก เงินไม่ได้มีไว้เล่นนะ! แค่พูดทีเดียว เขาก็เพิ่มราคาเป็นสามเท่าเลย!

“ข้าไม่อยากได้แค่โฉนดบ้าน ข้าอยากได้โฉนดที่ดินด้วย ที่ดินที่บ้านพวกนี้ตั้งอยู่จะต้องเป็นของข้าเป็นเวลาห้าสิบปี ได้หรือไม่ได้” จวินอู๋เสียถามด้วยเสียงเย็นชา

เจ้าของร้านกลืนน้ำลายอึกใหญ่ พลางคิดว่านายท่านคนนี้คงสติไม่ค่อยดี ปกติแล้วเวลาซื้อขายโฉนดบ้าน มันก็จะหมายถึงโฉนดที่ดินรวมไปด้วยอยู่แล้ว แต่ไม่ได้ระบุชัดเจนเป็นหนังสือเท่านั้น ถึงอย่างไรบ้านก็เป็นของผู้ซื้อไปแล้ว ตราบใดที่บ้านยังอยู่ที่นั่น ผู้ซื้อก็จะสามารถอยู่ที่นั่นได้นานเท่าที่ต้องการ ไม่เคยมีใครมาจู้จี้เรื่องโฉนดที่ดินและทำเรื่องแยกต่างหากแบบนี้

จวินอู๋เสียเป็นคนแรกและคนเดียวที่ขอโฉนดที่ดิน!

แต่…

คนที่ปฏิเสธเงินก็คือคนโง่! จู่ๆ ก็จะได้เงินเพิ่มอีกสองเท่า ถ้าเจ้าของร้านปฏิเสธ เขาก็บ้าแล้ว

“ได้ขอรับ! ไม่มีปัญหา! ข้าจะมอบโฉนดบ้านกับโฉนดที่ดินให้ท่านขอรับ!” เจ้าของร้านรีบพูดด้วยความกลัวว่าจวินอู๋เสียจะเปลี่ยนใจ เขาหันหน้าไปสั่งพนักงานร้านให้นำหีบที่ใส่โฉนดบ้านและที่ดินมา แล้วรีบค้นเอาโฉนดบ้านกับโฉนดที่ดินที่จวินอู๋เสียจะซื้อออกมา จากนั้นก็วางลงอย่างเรียบร้อยเพื่อให้นางตรวจสอบ