ทรราชหญิงเจ้าหัวใจจักรพรรดิมาร เล่ม 1 - ตอนที่ 1437 รนหาที่ตาย (3) / ตอนที่ 1438 รนหาที่ตาย (4)

ตอนที่ 1437 รนหาที่ตาย (3) / ตอนที่ 1438 รนหาที่ตาย (4)
ตอนที่ 1437 รนหาที่ตาย (3)

ผู้ลี้ภัยทุกคนพากันตกตะลึง ทั้งเนื้อทั้งตัวพวกเขาไม่มีเงินแม้แต่อีแปะเดียว อย่าว่าแต่สิบตำลึงเลย! แถมยังต้องจ่ายทุกวัน! ต่อให้เอาตัวเองไปขาย พวกเขาก็ยังไม่มีเงินมากขนาดนั้น!

เพิ่งจะได้เข้ามาอยู่ในสถานที่ที่สะอาดและเงียบสงบนี้ พวกผู้ลี้ภัยคิดว่าพวกเขาจะได้อยู่อย่างสงบสุขเสียที พวกเขาจะรู้ได้อย่างไรว่าจะมาเจอเรื่องแบบนี้!

“แต่…พวกเขาบอกเราแล้วว่า…ไม่คิดเงิน…” เด็กเล็กคนหนึ่งพูดข้อสงสัยที่อยู่ในใจของทุกคน พอเด็กคนนั้นพูดออกมา สตรีนางหนึ่งก็รีบเอื้อมมือมาปิดปากเด็กคนนั้น

แต่คำพูดที่ใสซื่อไร้เดียงสานั้นก็ไปเข้าหูของอันธพาลคนนั้นเข้า เขาตวัดสายตามองไปที่เด็กคนนั้นทันที แม่เด็กเหงื่อผุดออกมา นางรีบคุกเข่าลงคำนับทันทีเพื่อวิงวอนขอความเมตตาจากอันธพาลคนนั้น

“นายท่าน เด็กยังไม่รู้เรื่อง โปรดอย่าใส่ใจเลยเจ้าค่ะ”

“ถึงเด็กจะไม่รู้เรื่อง แต่เจ้าที่เป็นมารดาของเขาไม่รู้เรื่องด้วยหรือไง” อันธพาลคนนั้นจ้องสตรีที่หวาดกลัวจนหน้าซีด “เจ้าสองคนน่าจะอยู่ที่นี่อย่างน้อยสองสามวันแล้วใช่หรือไม่ อย่างนั้นก็ควรจะจ่ายเงินที่ติดไว้ได้แล้วสิ เห็นว่าเจ้าอยู่ตามลำพังกับเด็กเล็ก ข้าจะไม่เรียกเก็บเงินมากนักก็แล้วกัน แค่สองวันสำหรับสองคน ก็สี่สิบตำลึง”

“สี่…สี่สิบตำลึง…” สตรีนางนั้นตกใจมาก สามีของนางถูกฆ่าตายตอนที่พวกคนพิษโจมตี นางหนีมาที่นี่พร้อมกับลูกที่ยังเล็ก พวกเขาใช้เงินเก็บทั้งหมดในการเดินทางครั้งนี้จนหมดแล้วสี่สิบตำลึงเป็นจำนวนเงินที่มากเกินไปสำหรับนาง นางร้องไห้วิงวอนอย่างสิ้นหวัง “นายท่าน ข้าไม่มีเงินจริงๆ …ไม่มีจริงๆ …”

อันธพาลคนนั้นจ้องมองใบหน้าสวยๆ ของสตรีนางนั้นด้วยสายตาชั่วร้าย สตรีนางนั้นตัวเล็ก แม้ว่าจะเป็นแม่คนแล้ว แต่นางก็ยังมีเสน่ห์ อันธพาลคนนั้นก้าวเข้าไปสัมผัสใบหน้าของนาง “ไม่มีเงิน ไม่เป็นไร ถ้าเจ้าไม่มีเงินจริงๆ อย่างนั้นจ่ายด้วยร่างกายของเจ้าแทนก็ได้!”

ดวงตาของสตรีนางนั้นเบิกกว้างอย่างไม่อยากจะเชื่อ แต่ก่อนที่นางจะกรีดร้องออกมา อันธพาลคนนั้นก็ดึงนางให้ลุกขึ้น และล็อคตัวนางไว้ในอ้อมกอดพร้อมกับลูบคลำไปทั่วร่าง เสียงร้องไห้อย่างน่าเวทนาดังออกจากปากของสตรีนางนั้น นางดิ้นรนอย่างรุนแรง แต่แรงอันน้อยนิดของนางจะสู้กับแขนที่แข็งแรงของอันธพาลคนนั้นได้อย่างไร

หยดน้ำตาไหลลงมาจากดวงตาของสตรีนางนั้น นางยังคงขอร้องพวกอันธพาลให้หยุด และวิงวอนขอให้ผู้ลี้ภัยที่อยู่รอบๆ ช่วย

แต่พวกผู้ลี้ภัยก็ยังคงยืนนิ่งเงียบอยู่ด้านข้าง และหลบสายตากันไปทีละคน ไม่สามารถมองได้

“ปล่อยท่านแม่ข้านะ! เจ้าคนเลว! ปล่อยท่านแม่ข้า!” เมื่อเด็กน้อยที่ไร้เดียงสาเห็นมารดาของเขาโดนรังแก เขาก็กระโจนเข้ากัดแขนของอันธพาลคนนั้น ความเจ็บทำให้อันธพาลคนนั้นปล่อยมือทันที

“ไอ้เวร! ไอ้เด็กสารเลว! บังอาจกัดข้า! พวกเจ้า! กระทืบไอ้เด็กนั่นให้ตาย แล้วเอาสตรีนางนี้ไปขายซ่อง! พวกเจ้าทุกคนฟังข้าให้ดี! ถ้าไม่จ่ายเงินที่ติดไว้วันนี้ พวกเจ้าก็ไม่มีวันได้อยู่อย่างสงบสุขแน่!” อันธพาลคนนั้นตะคอกเสียงดังด้วยความโกรธ

บุรุษร่างกำยำหลายคนที่อยู่ข้างหลังหัวหน้ากลุ่มกระโจนเข้าใส่มารดาและเด็กที่น่าสงสารคู่นั้นทันที!

แต่ทันใดนั้นเอง ขณะที่นักเลงพวกนั้นกำลังจะคว้าตัวมารดาและเด็ก เงาร่างหนึ่งก็พุ่งวาบเข้ามาอย่างรวดเร็วราวสายฟ้าและปรากฏตัวตรงหน้าพวกเขา! พวกคนที่กระโจนเข้าไปล้วนกระเด็นไปด้านหลังด้วยพลังที่แข็งแกร่งทันที!

ตอนที่ 1438 รนหาที่ตาย (4)

“ใครวะ!” หัวหน้าอันธพาลเห็นลูกน้องลอยกระเด็นออกมาต่อหน้าต่อตา สายตาของเขาจ้องไปที่ผู้มาใหม่ทันที!

ตรงหน้าแม่ลูกที่กำลังกอดกันอยู่นั้น มีร่างเล็กๆ ร่างหนึ่งยืนตรงอย่างอวดดี!

มันคือเด็กหนุ่มที่มีใบหน้าเรียบเนียนมีเสน่ห์ แต่งกายด้วยชุดผ้าป่านเนื้อหยาบและเรียบง่าย ดูธรรมดาไม่โดดเด่น แต่สายตาของเขาทำให้คนหนาวเย็นไปถึงกระดูก!

เย็นชา แต่ใสกระจ่างเหมือนน้ำ!

อันธพาลคนนั้นจ้องมองเด็กหนุ่มที่ปรากฏขึ้นอย่างกระทันหันด้วยความสับสน เขาประเมินท่าทางของเด็กหนุ่มคนนั้น เมื่อเห็นว่าเด็กหนุ่มแต่งกายด้วยเสื้อผ้าหยาบ เขาก็สันนิษฐานว่านั่นคือผู้ลี้ภัยที่อาศัยอยู่ที่นั่น

“ไอ้เด็กเปรตนี่โผล่มาจากไหนวะ! ไม่อยากมีชีวิตอยู่แล้วหรืออย่างไร! บังอาจมาขัดความสนุกของข้า! เชื่อหรือไม่เล่าว่าข้าสามารถไล่เจ้าออกจากที่นี่ได้ทุกเมื่อ! ไอ้บัดซบ!”

จวินอู๋เสียมองบุรุษที่ตะโกนเสียงดังอย่างเย็นชา สายตาเยียบเย็นของนางกวาดมองไปยังร่างของเด็กที่ร้องไห้จนไม่มีเสียง และหญิงชราที่นอนกองอยู่บนพื้นด้านหลังอันธพาลคนนั้น ดวงตาเย็นชาคู่นั้นเปล่งประกายด้วยจิตสังหาร

“ไอ้เด็กเวร! ข้ากำลังพูดกับเจ้าอยู่! ไม่ได้ยินหรืออย่างไรวะ!” อันธพาลคนนั้นจ้องมองจวินอู๋เสีย เมื่อเห็นว่าเป็นแค่เด็กหนุ่มตัวผอมที่ท่าทางอ่อนแอ เขาก็ยิ่งมีท่าทางหยิ่งผยองมากขึ้น!

“ข้าขอร้องท่าน…ได้โปรด…ช่วยเราด้วย…” สตรีที่ล้มอยู่บนพื้นด้านหลังจวินอู๋เสียร้องไห้สะอึกสะอื้น พลางกอดลูกของนางเอาไว้แน่น นางอ้อนวอนพร้อมกับมองไปที่ด้านหลังของจวินอู๋เสีย แม้ว่านางจะรู้ว่าคนตรงหน้าเป็นเพียงเด็กหนุ่มคนหนึ่ง แต่นางก็ไม่มีทางออกอื่นอีกแล้ว

จวินอู๋เสียไม่ได้หันกลับไป นางหรี่ตาลงมองไปที่อันธพาลที่ดุร้ายคนนั้น

“บัดซบ! ฆ่าไอ้เด็กนั่นให้ข้า! ดูสิว่ายังจะมีใครกล้าหาเรื่องอีกหรือไม่!” อันธพาลคนนั้นตะโกนอย่างดุร้าย บุรุษร่างกำยำพากันกระโจนเข้าใส่จวินอู๋เสียทันที

แต่ทว่า ทุกสิ่งที่เกิดขึ้นหลังจากนั้น ทำให้ทุกคนตกอยู่ในสภาพช็อก!

ก่อนที่พวกที่กระโจนเข้าใส่จวินอู๋เสียจะเข้าใกล้นางได้ ลำแสงสีม่วงหลายสายก็ถูกยิงออกจากมือของจวินอู๋เสีย แสงพลังวิญญาณขั้นสีม่วงเปลี่ยนเป็นใบมีดแหลมคมกลางอากาศ และแทงทะลุเส้นลมปราณหัวใจของบุรุษร่างกำยำพวกนั้น!

ทันใดนั้น บุรุษร่างกำยำห้าคนก็นอนตายอยู่บนพื้น โลหิตไหลออกมาเหมือนมีดอกไม้สีแดงเข้มบานอยู่บนอก!

เพียงชั่วพริบตา บุรุษร่างกำยำและแข็งแรงทั้งห้าคนก็เสียชีวิต อันธพาลที่ตอนแรกมีท่าทางหยิ่งผยอง ก็ปากอ้าตาค้างจ้องมองเหตุการณ์ที่เกิดขึ้นตรงหน้า สิ่งที่ทำให้เขาตกใจยิ่งขึ้นก็คือ รอบๆ ร่างของจวินอู๋เสียมีแสงของพลังวิญญาณขั้นสีม่วงส่องสว่างออกมา!

พลังวิญญาณขั้นสีม่วง!

ไอ้เด็กนี่มีพลังวิญญาณขั้นสีม่วงในตำนาน!

เป็นไปได้อย่างไร!

ทันใดนั้น กระดูกสันหลังของอันธพาลคนนั้นก็ดูเหมือนจะถูกดึงออกมาจากตัวเขา ความเย่อหยิ่งบนใบหน้าของเขาพังทลายลงทันที!

ผู้ลี้ภัยที่หวาดกลัวอยู่ด้านข้างพากันอ้าปากค้างจ้องมอง พวกเขาเห็นแสงพลังวิญญาณขั้นสีม่วงหมุนวนรอบตัวของจวินอู๋เสีย และไม่อยากจะเชื่อสิ่งที่เห็นอยู่ตรงหน้า!

พลังวิญญาณขั้นสีม่วงที่หายไปเมื่อร้อยปีก่อน ปรากฏขึ้นต่อหน้าพวกเขาแล้วจริงๆ!

จวินอู๋เสียหรี่ตาลงเล็กน้อย ไม่เหลือบมองร่างที่นอนจมกองโลหิตพวกนั้นเลยสักนิด กลิ่นคาวโลหิตคลุ้งกระจายในอากาศ กลิ่นที่ปลุกปั่นความโกรธเกรี้ยวที่ลุกโชนอยู่ในอกของนางให้โหมกระหน่ำมากขึ้น!

“เจ้า…เจ้าเป็นใครกันแน่…” อันธพาลคนนั้นลุกลี้ลุกลน ตีเขาให้ตายเขาก็ไม่มีวันคิดว่าเด็กหนุ่มที่ดูอ่อนแอบอบบางคนนี้จะเป็นผู้ใช้พลังวิญญาณขั้นสีม่วงที่มีอยู่ในตำนานเท่านั้น ความหยิ่งผยองก่อนหน้าทั้งหมดถูกเผากลายเป็นเถ้าถ่านภายใต้แสงของพลังวิญญาณขั้นสีม่วง!