ทรราชหญิงเจ้าหัวใจจักรพรรดิมาร เล่ม 1 - ตอนที่ 1473 ชายชราตัวเล็ก (3) / ตอนที่ 1474 บาปในอดีต (1)

ตอนที่ 1473 ชายชราตัวเล็ก (3) 

จวินอู๋เสียชำเลืองมองชายชราด้วยหางตา แล้วยกขวดบรรจุโอสถวิเศษของตัวเองขึ้นมาโบกตรงหน้าชายชรา 

“ข้าปรุงมันเอง” 

ดววงตาของชายชราแทบจะถลนออกมานอกเบ้า 

ไอ้หนูนี่ทำโอสถวิเศษนั่นขึ้นมาเอง เป็นไปได้อย่างไร! 

“เจ้าไม่มีอะไรที่ข้าใช้ได้เลย ไปล่ะ” จวินอู๋เสียไม่มีอารมณ์คุยกับชายชราตัวเล็กที่แปลกประหลาดคนนี้อีกต่อไป นางโยนขวดบรรจุโอสถวิเศษของนางไปให้ชายชราร่างเล็ก จากนั้นก็ก้าวเท้าออกเดินไปตามทางของนาง 

ชายชราตัวเล็กรับขวดบรรจุโอสถวิเศษเอาไว้ได้อย่างแม่นยำ และถูกทิ้งให้ยืนตะลึงมองด้านหลังของจวินอู๋เสียที่เดินหายไปอย่างรวดเร็ว 

 ทันใดนั้น เสียงฝีเท้าที่เร่งรีบก็ดังมาจากในป่า ชายชราร่างเล็กที่ยืนตะลึงอยู่ก็เก็บสีหน้าประหลาดใจอย่างรวดเร็ว สายตาของเขาดูล้ำลึกขึ้นขณะมองไปทางบุรุษที่เพิ่งก้าวออกมาจากแนวต้นไม้ 

“ทำไมนายท่านลงมาจากภูเขาอีกแล้ว” บุรุษคนนั้นถามอย่างจนปัญญาเมื่อเห็นชายชรา 

ชายชราร่างเล็กเก็บขวดบรรจุโอสถวิเศษของจวินอู๋เสียเข้าไปในเสื้อคลุมของเขาอย่างระมัดระวัง จากนั้นก็หันไปพูดกับบุรุษคนนั้นว่า “อะไร ข้าแค่ออกมาเดินเล่นก็ไม่ได้หรือ อีกอย่าง ข้าก็ลงมาแค่ครึ่งทางเท่านั้น ไม่ได้ออกจากภูเขาเสียหน่อย จะตื่นตระหนกไปทำไม” 

บุรุษคนนั้นตอบใช่ซ้ำๆ สายตาของเขามองไปที่ขวดบรรจุโอสถวิเศษซึ่งกระจัดกระจายอยู่บนพื้น 

“นายท่าน…ออกมาทดสอบโอสถวิเศษอีกแล้วหรือ” บุรุษคนนั้นถามอย่างระมัดระวัง 

ใบหน้าของชายชราตัวเล็กแข็งกระด้างขึ้นทันที 

“ข้าต้องให้เจ้ามาพูดมากเรื่องของข้าด้วยหรือ” 

“ไม่ขอรับ!” 

“เก็บของพวกนี้ให้ข้า เร็วเข้า!” เมื่อนึกถึงที่จวินอู๋เสียวิจารณ์ ‘ผลงานที่เขาภูมิใจ’ พวกนี้ว่าอย่างไร ชายชราร่างเล็กก็หน้าร้อนขึ้นมาทันที 

“เออใช่ งานชุมนุมเทพยุทธ์จะเริ่มขึ้นแล้ว จะมีคนจำนวนมากขึ้นลงเขาฝูเหยา นั่นหมายความว่าจะมีพวกคนเลวมาเพิ่มด้วย ไปดูให้แน่ใจว่าทุกคนจะทำตัวดี สิ่งมีชีวิตทุกอย่างที่ไม่ใช่มนุษย์ทั่วทั้งภูเขาฝูเหยาเป็นของข้า บอกคนจากเก้าวังกับสิบสองตำหนักให้ดูคนของตัวเองให้ดี ถ้าอยากก่อเรื่องก็ไปทำที่ถิ่นของตัวเองโน่น อย่ามาก่อกวนความสงบของข้า! แล้วก็! ไปตามหาว่าใครเป็นคนทำร้ายเสี่ยวฮวา แล้วโยนมันออกจากภูเขาฝูเหยา” ชายชราตัวเล็กพูดพลางขมวดคิ้ว 

“เสี่ยวฮวาบาดเจ็บหรือ” บุรุษคนนั้นมีสีหน้าประหลาดใจเล็กน้อย เขากำลังจะเข้าไปดูอาการของกวางเหมยฮัว ก็พบว่ากวางตัวนั้นสามารถยืนเองได้แล้ว แถมยังเดินมายืนตรงหน้าเขาด้วย 

“นายท่าน…เสี่ยวฮวาดูไม่เหมือนบาดเจ็บเลย…” 

“เป็นไปได้อย่างไร ก็ข้าเห็นกับตา…” ชายชราร่างเล็กอยากจะพูดอะไรบางอย่าง แต่พอเขาหันไปเห็นกวางเหมยฮัวร่าเริงกระฉับกระเฉงอยู่ตรงหน้า ดวงตาของเขาก็ฉายแววประหลาดใจทันที สายตาของเขาตวัดไปมองที่บาดแผลบนขากวางเหมยฮัวซึ่งปิดสนิทแล้ว 

เขาเห็นชัดๆ เลยว่าเมื่อสักครู่โลหิตยังไหลออกจากบาดแผลอยู่เลย!  

“เป็นเพราะโอสถวิเศษนี่” ชายชราร่างเล็กดูเหมือนจะนึกอะไรออก “บ้าเอ๊ย! เป็นความผิดของเจ้าคนเดียวเลย! ข้าต้อง ‘เชิญ’ น้องชายคนนั้นไปดื่มชาสักหน่อยแล้ว!”  

บุรุษคนนั้นงงมากว่าทำไมอยู่ๆ เขาถึงถูกด่า และไม่รู้ว่าจะทำอย่างไรดี 

ชายชราตัวเล็กยืนนิ่งอยู่กับที่ ดูเหมือนกำลังคิดอะไรอยู่ แล้วจู่ๆ เขาก็ถามขึ้นว่า “ไอ้พวกสิบสองตำหนักนั่นบอกว่าจะจัดงานชุมนุมเทพยุทธ์ในอีกไม่กี่วันข้างหน้าใช่หรือไม่” 

“ขอรับ” 

“อย่างนั้นคนที่ขึ้นมาบนภูเขาช่วงนี้ก็มาเข้าร่วมงานชุมนุมใช่หรือไม่” 

“ใช่ขอรับ” 

“เอาล่ะ เจ้าไปบอกพวกนั้นให้เลื่อนเวลาจัดงานชุมนุมเทพยุทธ์ไปอีกครึ่งเดือน” จู่ๆ ชายชราร่างเล็กก็พูดคำที่น่าตกใจพวกนั้นออกมา 

“หา” 

“หาบิดาเจ้าสิ! ยังไม่รีบเอาคำพูดข้าไปบอกพวกนั้นอีก!” ชายชราร่างเล็กถลึงตาใส่บุรุษคนนั้น น้องชายคนนั้นมีความสามารถด้านโอสถวิเศษที่น่าชื่นชมทีเดียว เขาจะต้องถูกคนของสิบสองตำหนักแย่งตัวในงานชุมนุมเทพยุทธ์นี้แน่ จะปล่อยให้เนื้อชิ้นใหญ่ที่เกือบเข้าปากเขาหลุดไปไม่ได้ 

ตอนที่ 1474 บาปในอดีต (1) 

ยอดเขาฝูเหยามีพื้นที่กว้างขวาง และเนื่องจากยอดเขาเป็นที่ราบเสมอกัน พื้นที่กว้าง ทั้งยอดเขาจึงดูเหมือนเมืองที่กว้างใหญ่ บนยอดเขาไม่ได้มีแค่ร้านค้ามากมายที่น่าสนใจเท่านั้น แต่ยังมีร้านอาหารประเภทต่างที่ให้บริการที่พักด้วย 

แต่ความพลุกพล่านบนภูเขาฝูเหยาจะอยู่แค่ไม่กี่วันเท่านั้น เมื่องานชุมนุมเทพยุทธ์สิ้นสุดลง ทั้งภูเขาฝูเหยาก็จะถูกตัดขาดจากโลกภายนอกอีกครั้ง ไม่ว่าใครก็เข้ามาไม่ได้ แม้แต่ศิษย์ของสำนักธาราเมฆที่อยู่บนยอดเขาฝูเหยา ก็ได้รับอนุญาตให้ลงจากภูเขาแค่ช่วงเวลาหนึ่งของทุกเดือนเท่านั้น ช่วงเวลาอื่นๆ ไม่ว่าจะด้วยเหตุผลอะไร ใครก็ตามที่กล้ารุกล้ำเข้าไปในภูเขาฝูเหยา จะกลายเป็นปุ๋ยให้กับดินแดนเขียวชอุ่มที่กว้างใหญ่แห่งนี้ ศิษย์ที่บังอาจออกไปโดยไม่ได้รับอนุญาตจะถูกสำนักธาราเมฆขึ้นบัญชีดำเอาไว้ 

มีข่าวลือว่าสำนักธาราเมฆก่อตั้งขึ้นโดยเก้าวังและสิบสองตำหนัก สองอำนาจใหญ่นี้ แต่สิ่งเกิดขึ้นหลังจากนั้นค่อนข้างน่าสนใจทีเดียว ไม่ว่าเก้าวังและสิบสองตำหนักจะต่อสู้กันหนักขนาดไหน ก็ไม่มีใครในสองกลุ่มอำนาจนี้กล้าแตะต้องสำนักธาราเมฆเลย แม้ว่าสำนักธาราเมฆจะตั้งอยู่บนยอดเขาฝูเหยาซึ่งเป็นสถานที่ที่มีพลังวิญญาณเข้มข้นมากที่สุด แต่ก็ไม่มีใครกล้าทำอะไรสถานที่นั้นแม้แต่น้อย 

จวินอู๋เสียกำลังหาห้องพักบนยอดเขาฝูเหยาเพื่อเข้าพัก ตามการคำนวณเวลาของนาง งานชุมนุมเทพยุทธ์จะเริ่มขึ้นในอีกไม่กี่วัน เมื่อเวลานั้นมาถึง จะไม่ได้มีแค่ผู้เยาว์ที่มีความสามารถทั่วสามโลกชั้นกลางเท่านั้นที่มารวมตัวกันที่นี่ แต่ยังมีคนจากสิบสองตำหนักมารวมตัวกันอีกด้วย 

โดยรวมแล้ว เหตุผลที่เลื่อนการจัดงานชุมนุมเทพยุทธ์นี้เข้ามาก็เป็นความคิดของสิบสองตำหนัก 

แต่… 

แม้ว่ายอดเขาฝูเหยาจะกว้างใหญ่ สถานที่ที่ผู้คนจะพักอาศัยได้ก็มีอยู่จำกัด ทำให้จำนวนห้องพักไม่เพียงพอที่จะรองรับทุกคน ตอนที่เสี่ยวเอ้อร์พาจวินอู๋เสียไปที่ห้องพัก ห้องนั้นก็มีผู้เยาว์อีกสามคนนั่งอยู่แล้ว ห้องพักที่ไม่ใหญ่ไม่เล็กนั้นมีเตียงตั้งอยู่สี่เตียง ทำให้ดูแออัดเล็กน้อย 

จวินอู๋เสียกวาดสายตามองใบหน้าของคนทั้งสาม แล้วนางก็นั่งลงบนเตียงของตัวเองทันที 

 เนื่องจากพวกเขาต่างเป็นผู้เยาว์ที่อายุรุ่นราวคราวเดียวกัน จึงไม่จำเป็นต้องถามถึงเหตุผลที่พวกเขามาที่นี่ 

ในฐานะที่เป็นคู่แข่งกัน จึงไม่ต้องพูดถึงความรักหรือความเอื้อเฟื้อใดๆ ทั้งนั้น 

หลังจากนั่งอยู่สักพัก ในห้องก็ยังคงเงียบกริบ ผู้เยาว์สองคนออกไปจากห้องทีละคน และเมื่อประตูห้องปิดลง ก็เหลือเพียงจวินอู๋เสียและเด็กหนุ่มร่างสูงหน้าตาหล่อเหลาอยู่ในห้องแค่สองคนเท่านั้น 

จวินอู๋เสียนั่งลูบขนเจ้าแมวดำอย่างเงียบๆ อยู่ที่เตียงของตัวเอง 

ผู้เยาว์ที่เตียงอยู่ข้างหน้าต่างก็ลุกขึ้นยืน แล้วเดินไปทางจวินอู๋เสีย 

ในห้องที่ปิดประตูนั้น เขาเอื้อมมือทั้งสองข้างออกมา และ… 

อุ้มจวินอู๋เสียขึ้น 

“ฮ่าๆๆ! น้องเสีย! นี่มันพรหมลิขิตชัดๆ!” ผู้เยาว์ร่างสูงยิ้มกว้างพร้อมกับหมุนตัวไปรอบๆ  

จวินอู๋เสียกลอกตาขณะที่ตัวกำลังหมุนไปรอบๆ เมื่อไม่มีทางเลือกอื่นนางก็ตบเบาๆ ที่หัวของเด็กหนุ่มที่กำลังตื่นเต้นมากเกินไป 

“เจ้าโง่เฉียว วางข้าลง” 

เฉียวฉู่คิดไม่ถึงจริงๆ ว่าหลังแยกกับสหายแล้ว เขาจะมาเจอกับจวินอู๋เสียโดยบังเอิญตอนที่เข้าพักในโรงเตี๊ยมแห่งนี้! ตอนที่เขาเห็นจวินอู๋เสียเมื่อครู่ เขาเกือบจะกระโดดด้วยความดีใจแล้ว 

โชคดีที่จวินอู๋เสียมองเขาด้วยสายตาเย็นชาเสียก่อน ทำให้เขานึกได้ว่าพวกเขาอยู่ในสถานการณ์ไหน 

เพื่อให้พวกเขาแทรกซึมเข้าไปในสิบสองตำหนัก เรื่องที่ ‘ตะปูปลิดวิญญาณ’ ทั้งหลายรู้จักกันจะต้องไม่ถูกเปิดเผยออกไป ดังนั้น ต่อหน้าคนนอก พวกเขาจะต้องทำเหมือนเป็นคนแปลกหน้ากัน ไม่อย่างนั้นพวกเขาคงไม่ต้องแยกกันขึ้นภูเขาฝูเหยากันคนละเส้นทางแบบนี้