ทรราชหญิงเจ้าหัวใจจักรพรรดิมาร เล่ม 1 - ตอนที่ 1481 ตำหนักหยกวิญญาณ (5) / ตอนที่ 1482 จ้าวตำหนักหยกวิญญาณ (1)

ตอนที่ 1481 ตำหนักหยกวิญญาณ (5) 

ดวงตาของจื่อจินเบิกกว้างในทันทีขณะจ้องมองไปที่จวินอู๋เสีย 

“เจ้า…เจ้า…เจ้าคือสตรี!!!” 

จวินอู๋เสียปล่อยมือของเด็กสาว “อืม” 

“…” จื่อจินลูบคางมองจวินอู๋เสียอย่างลังเล 

สถานการณ์ปัจจุบันในตำหนักหยกวิญญาณนั้นแย่มาก เด็กสาวตรงหน้านางคนนี้มีพลังที่น่าตกใจ ความมีเหตุผลบอกนางว่านางไม่ควรพาคนแปลกหน้าที่ไม่รู้หัวนอนปลายเท้าไปหาท่านจ้าวตำหนัก แต่ไม่รู้ทำไม ดูเหมือนนางรู้สึกอยากจะเชื่อทุกอย่างที่จวินอู๋เสียบอกนาง 

“ได้! ข้าจะพาเจ้าไปพบจ้าวตำหนักของเรา!” สุดท้ายจื่อจินไม่สามารถเอาชนะแรงกระตุ้นในใจได้ 

แมวดำที่อยู่บนไหล่ของจวินอู๋เสียอย่างเงียบๆ อดไม่ได้ที่จะสะกิดจวินอู๋เสียเบาๆ  

“เหมียว” 

เด็กสาวคนนี้เปลี่ยนท่าทีเร็วเกินไปหรือไม่ 

จวินอู๋เสียยักไหล่ แอบดึงขวดบรรจุโอสถวิเศษที่ซ่อนอยู่ในแขนเสื้อออกมา และโบกมันตรงจมูกของเจ้าแมวดำ 

แมวดำตัวน้อยดมกลิ่นแล้วรู้ทันทีว่าอะไรอยู่ในขวดนั้น!  

“นี่คือแมวของเจ้าหรือ น่ารักจังเลย” เมื่อจื่อจินเห็นแมวดำตัวน้อย นางก็ห้ามใจไม่ให้อยากลูบมันไม่ได้ สุดท้ายแมวดำตัวน้อยไม่เพียงหันหน้าหนี แต่นางยังทำให้บาดแผลที่แขนตัวเองถูกดึงจนเจ็บจนต้องอ้าปากค้างเล็กน้อย 

จวินอู๋เสียเอาขวดบรรจุโอสถวิเศษออกมาจากถุงเอกภพและโยนไปให้จื่อจิน “ทาเสีย” 

จื่อจินกำขวดบรรจุโอสถวิเศษไว้ในมือขณะมองใบหน้าด้านข้างของจวินอู๋เสีย ทันใดนั้นก็รู้สึกว่าช่างเสียของจริงๆ  

ผู้เยาว์ที่แข็งแกร่ง เยือกเย็น แต่อ่อนโยน…กลับกลายเป็นสตรีเสียนี่… 

จู่ๆ จื่อจินก็รู้สึกว่าภาพบุรุษคนเดียวที่นางรู้สึกประทับใจในชีวิตถูกจวินอู๋เสียทำลายจนป่นปี้ 

สิ่งที่จื่อจินรู้สึก จวินอู๋เสียไม่ได้สังเกตเห็นเลย แต่เจ้าแมวดำกลับเห็นและยังเห็นอีกว่าสายตาของจื่อจินดูผิดปกติไปเล็กน้อย 

น้องสาว ตั้งสติหน่อย! คนนี้มีเมียแล้วและก็มีบุรุษของตัวเองแล้ว แถมยังเป็นคนไม่ใส่ใจ ไม่มีความรู้สึก อย่าปล่อยให้ตัวเองตกหลุมลงมาเชียวนะ! เจ้าไม่เคยเห็นพวกที่สามโลกเบื้องล่าง ตกไปแล้วยังปีนกลับขึ้นมาไม่ได้จนถึงวันนี้เลย! 

ทันใดนั้น เจ้าแมวดำก็รู้สึกดีใจที่เจ้านายของมันมีความฉลาดทางด้านอารมณ์บ้างแล้ว รู้จักที่จะเปิดเผยเพศที่แท้จริงของตัวเองต่อหน้าเด็กสาวพวกนี้ 

ถ้ามีชวีหลิงเย่ว์เพิ่มมาอีกคน คาดว่าจอมมารนั่นได้คลั่งแน่!  

จวินอู๋เสียเดินตามจื่อจินไป พวกเขาเดินอยู่นานขณะที่พื้นใต้เท้าลาดลงมากขึ้นเรื่อยๆ พวกเขาเดินผ่านป่าทึบไปยังตอนกลางของภูเขาซึ่งไม่ได้มีเส้นทางเดินอยู่เลย แต่พวกเขาก็เดินต่อไป สถานที่ที่จื่อจินนำจวินอู๋เสียเข้าไปลึกลับซับซ้อนมากขึ้นเรื่อยๆ เจ้าแมวดำตื่นตัวเต็มที่ มันระวังทุกอย่างที่อยู่รอบตัวพวกเขา 

จวินอู๋เสียเองก็ระมัดระวังตัวเช่นกัน 

เมื่อพวกเขามาถึงกลางภูเขา จื่อจินก็หยุดเดินและกวักมือเรียกจวินอู๋เสีย 

ภายใต้เถาวัลย์สีเขียวหยก มีถ้ำเล็กๆ ปรากฏต่อสายตาของจวินอู๋เสีย ด้านข้างของถ้ำนั้นปกคลุมไปด้วยมอสสีเขียว ลึกเข้าไปในถ้ำเป็นสีดำสนิท ถ้ำที่ซ่อนอยู่กลางภูเขาฝูเหยานี้ ถ้าไม่ได้มองดูให้ดี ก็ไม่มีวันรู้ว่าที่นี่คืออะไร 

จื่อจินพยักหน้าให้จวินอู๋เสีย จากนั้นนางก็หยิบบอลไฟวิญญาณออกมาจุดก่อนจะก้าวเข้าไปข้างใน จวินอู๋เสียเองก็ไม่ได้มัวเขินอาย นางไล่ตามไปทันที 

ถ้ำที่มืดสลัวนั้นค่อนข้างชื้น และมีน้ำหยดลงมาที่พื้นดินกลายเป็นลำธารเล็กๆ ขนาดจวินอู๋เสียที่ตัวเล็ก พอเข้าไปในถ้ำก็ยังต้องก้มหลังลง จินตนาการได้เลยว่าถ้ำนั้นแคบแค่ไหน 

ไม่รู้ว่าพวกเขาเดินมานานแค่ไหน แต่ทันใดนั้นจื่อจินก็หยุดอยู่ตรงหน้าก้อนหินขนาดมหึมา นางหยิบกุญแจหยกสีขาวที่ห้อยคอออกมาเสียบในร่องที่ไม่เด่นของขอบหิน 

ตอนที่ 1482 จ้าวตำหนักหยกวิญญาณ (1) 

เกิดเสียงดังทุ้มต่ำพร้อมกับที่หินขนาดใหญ่ตรงหน้าพวกเขาเริ่มขยับอย่างช้าๆ ทันใดนั้นเสียงพิณก็ดังออกมาจากช่องที่เปิดออก เสียงดนตรีบรรเลงอย่างไพเราะเหมือนความหวานของผลไม้ 

แสงลอดออกมาจากด้านหลังช่องที่เปิดออก จื่อจินกระดิกนิ้วเรียกจวินอู๋เสีย แล้วเลื่อนตัวเองผ่านรอยแยกที่เปิดออกนั้น 

หลังก้อนหินคือภาพที่งดงามราวสรวงสวรรค์ที่ซ่อนอยู่ 

แม้แต่จวินอู๋เสียก็ยังอดทึ่งกับความงามไม่ได้ ศาลาที่สง่างามตรงหน้า สระบัวที่บริสุทธิ์ ผ้าโปร่งที่พันรอบเสาหินซึ่งสร้างจากหยกขาว ทุกอย่างในนี้ไม่เหมือนถูกสร้างขึ้นใต้ดินเลย การอยู่ในนี้ทำให้รู้สึกเหมือนอยู่ในวังมากกว่า 

เสียงหัวเราะราวกับเสียงระฆังเงินดังคลอไปกับเสียงพิณ จื่อจินเดินไปตามทางเดินด้วยความคุ้นเคย ใบหน้าของนางเต็มไปด้วยรอยยิ้มกว้างสดใส 

จวินอู๋เสียมองทุกอย่างตรงหน้า ใครจะไปคิดว่าตำหนักหยกวิญญาณที่สิบสองตำหนักตามระรานข่มเหงจะซ่อนอยู่ในภูเขาฝูเหยานี่!  

ภายในตำหนักหยกวิญญาณ อากาศอบอวลไปด้วยกลิ่นหอมอ่อนๆ ของดอกไม้ กลิ่นหอมหวานยั่วยวนนั้นไม่ฉุนและไม่เอียนเลยแม้แต่น้อย จุดหนึ่งที่จวินอู๋เสียรู้สึกว่ามีเสน่ห์คือการประดับตกแต่งส่วนใหญ่เป็นสีชมพู ขนาดเสาหินหยกขาวก็มีการแกะสลักดอกบัวและกลีบบัวสีชมพู 

เมื่อแมวดำตัวน้อยเห็นฉากสีชมพูเต็มไปหมด มันก็เอาอุ้งเท้าปิดหน้าทันที 

เจ้านายของมัน นอกจากจะแพ้เจ้าตัวปุกปุยนุ่มนิ่มแล้ว ยังมีนิสัยประหลาดอีกอย่าง…คือนางบ้าสีชมพูมาก 

ใครจะไปคิด คนที่หัวใจเย็นชาไร้ความรู้สึก ยืนอยู่ข้างโต๊ะผ่าตัดที่เย็นยะเยือกและผ่าศพโดยไม่แสดงสีหน้าใดๆ พอกลับถึงบ้าน นางก็สวมแต่ชุดนอนสีชมพูที่มีขนฟูนุ่มนิ่มตลอด ช่างเป็นสตรีที่มีเอกลักษณ์อย่างแท้จริง!  

แต่จุดนั้นเป็นสิ่งที่จวินอู๋เสียเองก็ไม่รู้ตัวเลย เฉพาะตอนที่นางอยู่ในพื้นที่ส่วนตัวและเป็นความลับที่สุดเท่านั้น นิสัยแปลกประหลาดของนางจึงค่อยแสดงออกมา 

เมื่อเห็นภาพตำหนักที่เต็มไปด้วยสีชมพูอยู่ตรงหน้า เจ้าแมวดำก็รู้ทันทีว่าตราบใดที่จ้าวตำหนักของตำหนักหยกวิญญาณไม่ได้ไร้เหตุผลเกินไป เรื่องเจรจาก็เกือบจะสำเร็จแล้ว!  

จื่อจินไม่รู้เลยว่าเจ้าแมวดำที่อยู่ข้างหลังนางกระอักกระอ่วนใจแค่ไหน นางเดินนำเข้าไปในห้องโถงของตำหนักแล้ว 

ในห้องโถงของตำหนัก ด้านหลังผ้าโปร่งสีอ่อนสามารถมองเห็นร่างคนได้รางๆ ทั้งสองด้านของห้องโถงมีเด็กสาวหน้าตาดีจำนวนหนึ่งกำลังเล่นกันอย่างมีความสุข 

ทันใดนั้น เมื่อเห็นจื่อจินที่สวมเสื้อคลุมกลับมา ใครบางคนก็ก้าวเข้ามาหาทันทีด้วยความเป็นห่วง 

“ศิษย์พี่! เกิดอะไรขึ้น ใครทำพี่บาดเจ็บแบบนี้” เด็กสาวตัวเล็กที่มีดวงตารูปซิ่งเหรินร้องไห้น้ำตาไหลทันทีเมื่อเห็นบาดแผลบนร่างกายของจื่อจิน 

เสียงร้องไห้นั้นทำให้เสียงหัวเราะในห้องโถงทั้งหมดหยุดลงอย่างรวดเร็ว สาวๆ ทุกคนรีบไปตรวจดูอาการบาดเจ็บของจื่อจิน 

จื่อจินพยายามบอกสาวๆ ทุกคนว่านางไม่เป็นไร ขณะที่เดินไปทางม่านผ้าโปร่งในห้องโถงใหญ่ 

“จ้าวตำหนัก! จื่อจินกลับมาแล้วเจ้าค่ะ!” 

จากนั้นเสียงต่ำเนือยก็ดังออกมาจากด้านหลังผ้าโปร่ง 

“โอ้ กลับมาแล้วหรือ” 

“เจ้าค่ะ! จ้าวตำหนัก การเดินทางครั้งนี้ข้าได้พาแขกมาหาจ้าวตำหนักด้วยเจ้าค่ะ!” พูดจบ จื่อจินก็โบกมือไปทางด้านนอกห้องโถง 

จวินอู๋เสียที่ซ่อนอยู่นอกห้องโถงก็แสดงตัวออกมา นางก้าวเข้าไปในห้องโถงใหญ่ของตำหนักหยกวิญญาณ!  

จวินอู๋เสียแต่งตัวเป็นเด็กหนุ่ม ร่างกายเพรียวบาง ใบหน้าละมุนบอบบาง แต่เมื่อยืนอยู่ท่ามกลางทุ่งดอกไม้ จวินอู๋เสียก็โดดเด่นขึ้นมาอย่างเห็นได้ชัด 

“อ๊า! บุรุษ!!!” เด็กสาวที่เกาะติดกับจื่อจินและร้องไห้อยู่เมื่อครู่เป็นลมตาเหลือกไปทันทีที่เห็นจวินอู๋เสียปรากฏตัวในห้องโถง ขณะที่สาวๆ คนอื่นๆ ต่างพากันกรีดร้องด้วยความตกใจ บางคนก็ยกมือขึ้นตั้งท่าเตรียมป้องกัน 

จื่อจินรีบเดินไปข้างหน้าและพูดว่า “ทุกคน อย่าเข้าใจผิด นี่คือผู้มีพระคุณที่ช่วยชีวิตข้า ผู้มีพระคุณของข้ามาที่นี่เพราะมีเรื่องสำคัญจะคุยกับจ้าวตำหนักของเรา” 

สาวๆ ทุกคนยังคงพึมพำด้วยความกังวล เสียงต่ำเนือยดังมาจากด้านหลังห้องโถงอีกครั้ง 

“มีสหายมาจากแดนไกลนับเป็นเรื่องน่ายินดีเสมอ แต่ที่ข้าไม่เข้าใจก็คือ ทำไมแขกของเราถึงต้องใช้กลอุบายเช่นนี้กับศิษย์ของตำหนักหยกวิญญาณของข้าด้วย!”