ทรราชหญิงเจ้าหัวใจจักรพรรดิมาร เล่ม 1 - ตอนที่ 1495 กลิ่นหอมของสตรี (2) / ตอนที่ 1496 กลิ่นหอมของสตรี (3)

ตอนที่ 1495 กลิ่นหอมของสตรี (2) / ตอนที่ 1496 กลิ่นหอมของสตรี (3)
ตอนที่ 1495 กลิ่นหอมของสตรี (2)

ภายในตำหนักหยกวิญญาณ นอกจากจ้าวตำหนักแล้ว ศิษย์ทุกคนเป็นสตรีทั้งหมด มีเด็กสาวที่ไม่รู้อะไรเกี่ยวกับโลกภายนอกเลย มีสตรีที่อ่อนโยนและสง่างามพร้อมด้วยรอยยิ้มที่อบอุ่นงดงาม นอกจากนี้ยังมีสตรีที่มีเสน่ห์ซึ่งสามารถกระตุกหัวใจบุรุษได้ และหญิงชราผมขาวที่มีสายตาเป็นมิตร

ตลอดทั้งตำหนักหยกวิญญาณและลึกเข้าไปในภูเขาฝูเหยา มีเพียงไม่กี่คนที่เคยเข้าไปในตำหนัก โดยที่ตลอดเวลาที่ผ่านมานี้มีจ้าวตำหนักคนเดียวที่เป็นบุรุษ

อย่างไรก็ตาม ในใจของศิษย์ทุกคนต่างเห็นว่าจ้าวตำหนักของพวกนางได้ก้าวข้ามขอบเขตความแตกต่างระหว่างเพศมานานแล้ว เขากลายเป็นความเชื่อมั่นศรัทธาที่มั่นคงที่สุดในหัวใจของพวกนาง เป็นคนที่พวกนางเทิดทูนบูชาเป็นหนึ่งเดียวเท่านั้น

แต่ตอนนี้สิ่งต่างๆ ได้เปลี่ยนไปอย่างแปลกประหลาด จู่ๆ ตำหนักหยกวิญญาณก็มีเด็กหนุ่มหน้าตาดีเข้ามาอยู่ นั่นทำให้เด็กสาวมากมายที่ไม่เคยก้าวออกจากประตูตำหนักหยกวิญญาณแม้แต่ก้าวเดียวรู้สึกหวาดกลัวขึ้นมา

สำหรับศิษย์ที่เคยออกไปข้างนอกอยู่บ้างอย่างจื่อจิน มันก็ไม่ได้เลวร้ายอะไรนัก เนื่องจากพวกนางเคยเห็นบุรุษคนอื่นที่ข้างนอกมาเยอะ พวกนางจึงไม่ได้สนใจเลยแม้แต่น้อย แต่เด็กสาวที่ไม่เคยมีปฏิสัมพันธ์กับเพศตรงข้ามเลยตั้งแต่เข้ามาอยู่ในตำหนักหยกวิญญาณ ยกเว้นจ้าวตำหนักเท่านั้น มันจึงเป็นเรื่องใหญ่มากสำหรับพวกนาง

ตั้งแต่วันแรกที่จวินอู๋เสียเข้ามาในตำหนักหยกวิญญาณ เสียงถกเถียงกันก็ดังขึ้นอย่างต่อเนื่องและไม่หยุดลงเลยแม้แต่ครู่เดียว

ครั้งแรกที่จวินอู๋เสียหลอกให้จื่อจินพานางเข้ามาในตำหนักหยกวิญญาณ ศิษย์หลายคนได้รวมตัวกันอยู่ในห้องโถงใหญ่ของตำหนัก และได้เห็นผู้เยาว์ตัวเล็กที่แปลกประหลาดคนนี้ แต่พวกนางคิดไม่ถึงว่าจู่ๆ ผู้เยาว์คนนี้จะกลายมาเป็นสหายบ้านของพวกนาง!

บางคนกลัว บางคนค่อนข้างกังวล และบางคนก็อยากรู้อยากเห็น เหล่าสาวน้อยที่ไร้เดียงสาพวกนี้ล้วนมีความหวาดหวั่นอยู่ในใจ พวกนางมานั่งอยู่รอบๆ ด้านนอกเรือนของจวินอู๋เสีย โดยหวังว่าจะได้เห็นเด็กหนุ่มที่แปลกใหม่คนนี้สักแวบหนึ่ง

ถ้าจวินอู๋เสียรู้ว่าความขี้เกียจอธิบายของนางว่าจริงๆ แล้วตัวนางเป็นสตรี จะทำให้กลายเป็นของแปลกที่ทุกคนในตำหนักหยกวิญญาณพากันมารุมดูแล้วละก็ นางคงประกาศไปตั้งแต่ตอนแรกที่ก้าวเข้าสู่ตำหนักหยกวิญญาณแล้วว่านางเป็นสตรี เป็นสตรีแท้ๆ ตั้งแต่หัวจรดเท้าเลย!

“ศิษย์พี่จื่อจิน คุณชายจวินเป็นผู้มีพระคุณที่ช่วยชีวิตพี่เอาไว้จริงๆ หรือ” เด็กสาวที่มวยผมทรงซาลาเปาสองลูกบนหัวถามขึ้น ขณะนอนอยู่ใกล้กับพื้นด้านนอกเรือนของจวินอู๋เสีย นางเอนศีรษะไปทางจื่อจินที่ยืนอยู่ข้างหลังนาง

จื่อจินนิ่วหน้าและพูดว่า “ใครบอกเจ้าว่าเขาคือผู้มีพระคุณของข้า!”

เด็กสาวกะพริบตาปริบๆ “คุณชายจวินช่วยศิษย์พี่จากเงื้อมมือของพวกคนเลวจากสิบสองตำหนักไม่ใช่หรือ”

สีหน้าของจื่อจินแข็งทื่อและทำอะไรไม่ถูกทันที แถมยังพูดเร็วขึ้นโดยไม่รู้ตัว “นั่นมันต่างกัน! เขาช่วยข้าไว้ก็จริง แต่…เขาไม่ใช่ผู้มีพระคุณของข้า” เมื่อนางนึกถึงเรื่องที่ตัวเองถูกวางยา สีหน้าของจื่อจินก็เกรี้ยวกราดขึ้นทันที

เด็กสาวไม่เข้าใจเลย แล้วจู่ๆ นางก็โดนจื่อจินเคาะหัว

ศิษย์คนหนึ่งที่มาส่งอาหารหัวเราะขณะเดินผ่านเข้าไปในลานบ้าน อีกด้านหนึ่งก็มีศิษย์ตำหนักหยกวิญญาณคนอื่นๆ อีกหลายคนมาแอบมองเช่นกัน

ศิษย์คนนั้นวางกล่องอาหารไว้ที่หน้าประตู พอกำลังจะเคาะประตูนางก็ได้ยินเสียงดังออกมาจากข้างในห้อง

“ถ้าเจ้ายังพูดเรื่องไร้สาระแบบนี้อีก เจ้าเชื่อหรือไม่เล่าว่าข้าจะทำให้เจ้าลุกจากเตียงไม่ได้ไปอีกสามวันเลย”

เสียงที่เป็นได้แค่เสียงของเด็กหนุ่มเท่านั้นดังขึ้นอย่างชัดเจน คำพูดที่ชวนให้คิดไปไกลทำให้ศิษย์คนนั้นนิ่งค้างอยู่หน้าประตู

จื่อจินเห็นเพียงศิษย์ที่มาส่งอาหารวางกล่องอาหารลงตรงหน้าประตู จากนั้นก็วิ่งตื๋อออกไปจากที่นั่นทันที ทำให้นางงุนงงไปชั่วขณะ

ศิษย์คนนั้นเป็นหนึ่งในหญิงชราในตำหนักหยกวิญญาณและได้ออกไปนอกตำหนักบ่อยๆ ดังนั้นนางจึงรู้และเข้าใจโลกภายนอกมากกว่า ไม่อย่างนั้นนางคงไม่ได้ทำหน้าที่ส่งอาหาร แต่ว่า…

เกิดอะไรขึ้น ทำไมนางถึงวิ่งพรวดพราดออกไปเหมือนลูกธนูแบบนั้น

ก่อนที่จื่อจินจะหลุดออกจากความคิด ประตูห้องของจวินอู๋เสียก็เปิดออก แล้วจื่อจินก็ต้องประหลาดใจอย่างมากที่จวินอู๋เสียไม่ใช่คนเปิดประตู แต่เป็นบุรุษในชุดสีแดงที่ดูน่ากลัวและหน้าตาดีอย่างร้ายกาจ!

ตอนที่ 1496 กลิ่นหอมของสตรี (3)

ก่อนที่จื่อจินจะหลุดออกจากความคิด ประตูห้องของจวินอู๋เสียก็เปิดออก แล้วจื่อจินก็ต้องประหลาดใจอย่างมากที่จวินอู๋เสียไม่ใช่คนเปิดประตู แต่เป็นบุรุษในชุดสีแดงที่ดูน่ากลัวและหน้าตาดีอย่างร้ายกาจ!

ตอนนั้นเอง ศิษย์สตรีทุกคนที่แอบดูอยู่ข้างนอกพากันตกตะลึงทันที

บุรุษคนนั้นหล่อมาก!

แต่!

นั่นไม่ใช่เด็กหนุ่มคนที่เพิ่งย้ายเข้ามานี่!

จ้าวตำหนักหยกวิญญาณไม่สามารถเพลิดเพลินกับความสงบสุขของเขาได้อีก เมื่อจู่ๆ ก็มีเสียงเด็กหญิงร้องไห้สะอึกสะอื้นแย่งกันมาฟ้องเขาด้วยน้ำตานองหน้าว่าจวินอู๋เสียซ่อน ‘บุรุษ’ เอาไว้ เขาไม่ได้อยู่ที่นั่นคนเดียว

ร่างของจ้าวตำหนักหยกวิญญาณกลายเป็นแสงพุ่งหายไปต่อหน้าต่อตาศิษย์ของเขา และมาถึงที่เรือนของจวินอู๋เสียด้วยความเร็วสูงมาก

ดอกบัวบานเต็มสระน้ำภายในลานบ้าน จ้าวตำหนักหยกวิญญาณเพิ่งก้าวเข้ามาในลานก็ได้กลิ่นหอมของดอกบัวทันที กลิ่นนั้นไม่ได้มาจากสระน้ำ และมันทำให้คนรู้สึกผ่อนคลายได้อย่างเหลือเชื่อ และท่ามกลางกลิ่นดอกบัวนั้น เขาได้กลิ่นอีกอย่างหนึ่งจางๆ มันคือกลิ่นของสุรา

เขาไม่ได้สั่งให้ใครนำสุรามาให้จวินอู๋เสียเลยนี่

จ้าวตำหนักหยกวิญญาณก้าวเข้าใกล้ประตูและไปยืนอยู่ตรงหน้าประตูที่ปิดสนิท เขาขมวดคิ้วเล็กน้อย ยกมือขึ้นแต่ไม่อยากจะแตะประตูบานนั้น ในที่สุดเขาก็ใช้พลังจากฝ่ามือฟาดประตูให้เปิดออก

ทันใดนั้น ทุกอย่างในห้องก็ตกอยู่ในสายตาของจ้าวตำหนักหยกวิญญาณ

เด็กหนุ่มที่ดูบอบบางนั่งอยู่ที่โต๊ะ กำลังเล่นกับบัวหิมะที่อยู่ในอ่าง ขณะที่เด็กหนุ่มหน้าตาดีมากในชุดสีขาวกำลังเตะหนุ่มหล่อชุดแดงจากด้านบนหลัง พร้อมกับกระดกสุราจากน้ำเต้าในมือไปด้วย

ภาพนั้น…

ดวงตาของจ้าวตำหนักหยกวิญญาณส่องประกายเย็นชาขึ้นทันที แต่ก่อนที่เขาจะได้ลงมือ พลังวิญญาณขั้นสีชมพูก็ระเบิดออกมาจากแหวนแห่งวงแหวนภูติวิญญาณบนนิ้วของเขา!

“ดอกดอกบัวขาวน้อย!” ทันใดนั้น ร่างในชุดสีชมพูทั้งตัวก็พุ่งเข้าหาบัวหิมะมัวเมาที่กำลังทุบตีอิงซู่อยู่อย่างโหดร้าย

บัวหิมะมัวเมาไม่ทันจะได้สติ ก็พบว่าตัวเองถูกผลักลงไปบนพื้นแล้ว

เสียงกระแทกดังขัดจังหวะการฝึกฝนของจวินอู๋เสีย นางค่อยๆ ลืมตาขึ้น และสิ่งแรกที่เห็นก็คือใบหน้าที่หล่อเหลาของจ้าวตำหนักหยกวิญญาณดูมืดมนเล็กน้อย จากนั้นจวินอู๋เสียก็มองตามสายตาของจ้าวตำหนักไปและเห็น…

บุรุษคนหนึ่งที่มีร่างกายกำยำล่ำสัน ใบหน้าหล่อเหลาสมบุรุษชาตรี กำลังนอนอยู่บนร่างของบัวหิมะมัวเมา เขายิ้มกว้างจนใบหน้าย่น และสิ่งที่ทำให้จวินอู๋เสียตกใจมากที่สุดก็คือ บุรุษที่ตัวใหญ่กำยำกว่าพวกหลงฉีนั้นสวมชุดสีชมพูสดใส…

แม้แต่จวินอู๋เสียที่พ่ายแพ้ต่อสีชมพู ก็พบว่าในตอนนั้นหัวของนางมีแต่คำว่า ‘คิงคองบาร์บี้’!

“ไอ้เลว! ปล่อยข้า! บัดซบ!” บัวหิมะมัวเมาถูกรัดอยู่ในอ้อมแขนของ ‘คิงคองบาร์บี้’ เขาเกือบจะหมดสติไปแล้วจากแรงที่โดนกระแทก

“ดอกดอกบัวขาวน้อย เค้าไม่ได้เจอตัวตั้งนาน ทำไมตัวถึงได้เย็นชาไร้หัวใจกับเค้านัก ตัวเองไม่ได้คิดถึงเค้าเลยนี่” เสียงที่ทุ้มราวกับเสียงปืนใหญ่ที่เรียกเขาว่า ‘ดอกดอก’ และคำเรียกว่า ‘เค้า’ ทำให้เจ้าแมวดำตัวแข็งเป็นหินทันที มุมมองชีวิตและโลกของมันแตกสลายไปอย่างสิ้นเชิง

สายตาของจวินอู๋เสียเย็นยะเยียบ นางค่อยๆ หันไปมองจ้าวตำหนักหยกวิญญาณอย่างช้าๆ

“นี่…”

“ภูติวิญญาณของข้า” จ้าวตำหนักหยกวิญญาณกระซิบแผ่วเบาจนแทบจะเป็นเสียงหายใจ ราวกับเป็นเสียงกรีดร้องที่บีบออกมาจากส่วนลึกที่สุดของจิตวิญญาณของเขาซึ่งถูกทำลายลงทีละนิด

“ดอกเหมย” จู่ๆ จวินอู๋เสียก็ได้กลิ่นดอกเหมยฟุ้งกระจายอยู่ในห้อง

“ดอกเหมยหิมะ” จ้าวตำหนักหยกวิญญาณก้มหน้า เอามือกุมหน้าผากเพื่อปกปิดสีหน้าของตัวเองในตอนนี้

จวินอู๋เสียไม่เคยคิดมาก่อนเลยว่า จ้าวตำหนักหยกวิญญาณจะเป็นผู้ครอบครองภูติวิญญาณประเภทพฤกษาเช่นเดียวกัน! มิน่าเขาถึงเชื่อคำพูดของนางอย่างง่ายดายเมื่อนางบอกว่านางถูกสิบสองตำหนักข่มเหงเพราะครอบครองภูติวิญญาณประเภทพฤกษา