ทรราชหญิงเจ้าหัวใจจักรพรรดิมาร เล่ม 1 - ตอนที่ 1563 มาเล่นกันหน่อย (3) / ตอนที่ 1564 มาเล่นกันหน่อย (4)
- Home
- ทรราชหญิงเจ้าหัวใจจักรพรรดิมาร เล่ม 1
- ตอนที่ 1563 มาเล่นกันหน่อย (3) / ตอนที่ 1564 มาเล่นกันหน่อย (4)
หลินเฮ่าอวี่จ้องจวินอู๋เสียกับกู่ซินเยียนที่ดูใกล้ชิดสนิทสนมกันด้วยสีหน้าโกรธจัด
กู่ซินเยียนสะดุ้งจากเสียงตะโกนของหลินเฮ่าอวี่ นางชะงักค้างไปชั่วขณะก่อนจะรู้สึกตัวว่าการกระทำเมื่อครู่มันเกินกว่าพฤติกรรมปกติของนาง
จวินอู๋เสียมองหลินเฮ่าอวี่ที่โกรธเป็นฟืนเป็นไฟอย่างสงบนิ่ง
ตั้งแต่แรกที่พวกผู้เยาว์จากตำหนักอื่นๆ เริ่มหาเรื่องนาง จวินอู๋เสียก็รู้แล้วว่าเรื่องทั้งหมดนั้น ‘โชคดี’ ที่มีหลินเฮ่าอวี่คอยช่วยเหลือผลักดันอยู่เบื้องหลัง ฉากหน้าก็ดูเหมือนหลินเฮ่าอวี่ไม่ได้มีอคติอะไรกับนาง แต่จวินอู๋เสียจะมองไม่เห็นความเกลียดชังที่ซ่อนอยู่ภายใต้ผิวหน้าที่สงบนิ่งนั้นได้อย่างไร
สายตาของหลินเฮ่าอวี่ไม่เคยแสดงความเป็นมิตรกับนางเลยสักครั้ง
สีหน้าของหลินเฮ่าอวี่น่าเกลียดมาก เขารู้ว่าจวินอู๋กับกู่ซินเยียนนัดพบกันและรู้ว่าพวกเขาอยู่ที่ไหน แต่ถึงเขาจะพูดกับกู่ซินเยียนหลายครั้งแล้วว่าเขาเองก็อยากเห็นความพิเศษของทักษะเสริมวิญญาณเหมือนกัน กู่ซินเยียนก็ปฏิเสธเขาแบบอ้อมๆ ทุกครั้ง
ตอนแรกกู่ซินเยียนก็พูดแค่ว่านางไม่อยากทำให้จวินอู๋ระวังตัว เกรงว่าคนจะเยอะเกินไป จวินอู๋เสียอาจจะอึดอัดและถอยห่างออกไปอีกครั้ง
แต่หลังจากนั้น การปฏิเสธของกู่ซินเยียนก็ไม่มีเหตุผลที่ชัดเจน คำพูดของนางทำให้หลินเฮ่าอวี่รู้สึกว่านางไม่อยากให้เขาไปเป็นก้างขวางคอระหว่างนางกับจวินอู๋
คนหนุ่มสาวที่มีความรักมักจะไวต่อเรื่องพวกนี้
เขาจะไม่เห็นการเปลี่ยนแปลงที่กู่ซินเยียนมีต่อจวินอู๋ได้อย่างไร
ถ้าบอกว่าตอนแรกกู่ซินเยียนทำแบบนั้นเพื่อความแข็งแกร่งของตำหนักมารโลหิต หลินเฮ่าอวี่ก็ยังพออดทนได้ แต่พอเป้าหมายของกู่ซินเยียนเปลี่ยนไปและสายตาของนางที่มองจวินอู๋ไม่ได้เสแสร้งอีกต่อไป หลินเฮ่าอวี่ก็นั่งไม่ติดแล้ว
เขาไม่เข้าใจ ไอ้คนผอมแห้งแรงน้อย หน้าตาก็อย่างนั้นๆ จะเทียบกับเขาได้อย่างไร
ทำไมกู่ซินเยียนถึงได้มองข้ามคนที่อยู่ข้างๆ นางมาตลอด แล้วไปมองไอ้ขยะไร้ค่าแบบนั้นแทน
ในใจหลินเฮ่าอวี่เต็มไปด้วยความไม่ยินยอม ถ้ารู้ว่าแผนของตัวเองจะทำให้กู่ซินเยียนและจวินอู๋ใกล้ชิดสนิทสนมกัน ฆ่าเขาให้ตาย เขาก็จะไม่ทำแบบนั้นเด็ดขาด
วันนี้ เมื่อหลินเฮ่าอวี่ได้เห็นกับตาถึงความอ่อนโยนที่กู่ซินเยียนมีให้จวินอู๋เสีย เขาก็รู้สึกเหมือนมีใครมาเฉือนหัวใจเขาอย่างโหดเหี้ยม ความเศร้าเสียใจและความเกลียดชังท่วมท้นจิตใจ ทำให้เขาอยากจะสับร่างจวินอู๋เสียให้เป็นหมื่นๆ ชิ้น!
“เจ้ามาทำไม” กู่ซินเยียนเอามือที่ถือผ้าเช็ดหน้าลง น้ำเสียงที่นางพูดกับหลินเฮ่าอวี่แตกต่างจากความอ่อนโยนที่นางมีต่อจวินอู๋เสีย มันฟังห่างเหินอย่างเห็นได้ชัด
หลินเฮ่าอวี่ระงับความไม่พอใจแล้วฝืนยิ้มออกมา ”ข้าได้ยินจากหลี่เยว่ว่าอาจารย์ของเจ้ากำลังตามหาเจ้าอยู่ ข้าก็เลยมาเรียกเจ้าให้ไปพบเขา”
กู่ซินเยียนมองหลินเฮ่าอวี่อย่างสงสัย แต่พอคิดว่าเขาไม่มีความจำเป็นต้องโกหก นางก็เชื่อเขา
เมื่อนางหันหน้ากลับไปมองจวินอู๋เสีย ใบหน้าของนางก็ปรากฏรอยยิ้มสดใสอีกครั้ง ”จวินอู๋ วันนี้ข้าไปก่อนนะ เจ้าก็ไม่ค่อยสบาย รีบกลับไปพักผ่อนเถอะ พรุ่งนี้ก็หยุดก่อนนะ ให้ร่างกายพักผ่อนสักสองสามวัน วันหน้าเรายังมีโอกาสอีก ไว้ค่อยมาต่อกันใหม่”
จวินอู๋เสียพยักหน้าเล็กน้อย
หลินเฮ่าอวี่พยายามระงับความโกรธในใจอีกครั้ง รอยยิ้มของกู่ซินเยียนงดงามมาก แต่ความงดงามนั้นไม่ได้เบ่งบานเพราะเขา ทุกๆ รอยย่นที่หัวคิ้วและมุมปากของนางเหมือนจะเผาไหม้ดวงตาของเขา
ทำไมไม่ใช่เขา
กู่ซินเยียนจากไปอย่างรวดเร็ว เหลือเพียงหลินเฮ่าอวี่อกับจวินอู๋เสียยืนอยู่ที่นั่นตามลำพัง
ตอนที่ 1564 มาเล่นกันหน่อย (4)
เมื่อด้านหลังของกู่ซินเยียนหายไปจากสายตาของพวกเขา รอยยิ้มแข็งทื่อบนใบหน้าของหลินเฮ่าอวี่ก็หายไปด้วย เขาทำหน้าบึ้งมองจวินอู๋เสียที่กำลังเตรียมตัวไป
“จวินอู๋ หยุดตรงนั้นนะ!” น้ำเสียงของหลินเฮ่าอวี่ค่อนข้างไม่เป็นมิตร
จวินอู๋เสียชะงักเท้าแล้วหันมามองหลินเฮ่าอวี่ที่แววตาลุกโชนด้วยไฟอิจฉา
“ข้าได้ยินซินเยียนพูดว่าทักษะเสริมวิญญาณของเผ่าจ้าววิญญาณพิเศษมาก ไม่ใช่สิ่งที่เผ่าอื่นๆ ทั่วไปมี น่าเสียดายที่ข้าไม่เคยมีโอกาสได้เห็นกับตาเลย พอดีเลยวันนี้ จวินอู๋ เจ้าคงสาธิตให้ข้าดูได้ใช่หรือไม่” หลินเฮ่าอวี่มองจวินอู๋เสียพร้อมรอยยิ้มแค่ผิวหน้าแต่ไม่มีความรื่นเริงอยู่ภายใน
จวินอู๋เสียกวาดสายตาเย็นชามองหลินเฮ่าอวี่ แล้วเพิกเฉยคำร้องขอของเขา
เมื่อถูกมองอย่างดูถูกโดยคนที่ตัวเองรังเกียจ ความโกรธในใจหลินเฮ่าอวี่ก็ยิ่งพุ่งสูงขึ้น เขาแอบกัดฟันและมองจวินอู๋เสียด้วยใบหน้าดุดัน
“อะไร คิดว่าข้าไม่มีค่าพอให้สนใจหรือ หรือเจ้าคิดว่าเกาะขาซินเยียนไว้แน่นแล้วจะไม่ต้องกังวลอะไรอีก” หลินเฮ่าอวี่เย้ยหยัน
“ถ้าเจ้าไม่ได้เก่งกาจอะไร ก็อย่าทำเป็นเก่งตั้งแต่แรก ยอมจำนนเร็วๆ จะดีกว่าหรือไม่ ซินเยียนเห็นความพิเศษของเผ่าจ้าววิญญาณของเจ้า เจ้าก็น่าจะเข้าใจดี ทุกวันนี้สถานการณ์ในสำนักธาราเมฆของเจ้าแย่ขนาดไหน คงไม่จำเป็นต้องให้ข้าเตือนหรอกกระมัง ถ้าไม่ใช่เพราะคนของตำหนักมารโลหิตเราคอยปกป้องเจ้าอยู่เบื้องหลัง ช่วงนี้เจ้าก็คงออกจากห้องไม่ได้เลย เลิกแสร้งทำเป็นสูงส่งเหอะ เจ้าควรดีใจที่เป็นคนเผ่าพิเศษและยังมีประโยชน์อยู่บ้างสำหรับตำหนักมารโลหิต แต่ถ้าวันหน้าคนจากเผ่าจ้าววิญญาณคนอื่นๆ ปรากฏตัวขึ้น เจ้าคิดว่ายังจะมีใครให้ค่าคนอย่างเจ้าอยู่อีกหรือ” หลินเฮ่าอวี่อดกลั้นมานานมาก ความสงบเยือกเย็นของเขาถูกบดขยี้จนแหลกลาญด้วยความห่วงใยที่กู่ซินเยียนมีต่อจวินอู๋เสียในวันนี้
กู่ซินเยียนแค่อยากให้จวินอู๋เข้าร่วมตำหนักมารโลหิต อย่างนั้นเขาก็จะไม่ให้เจ้าหมอนี่เล่นตัวอีก กู่ซินเยียนจะได้ไม่ต้องเอาตัวเองไปแปดเปื้อนกับเจ้าคนต่ำต้อยเช่นนี้
“ในฐานะศิษย์ร่วมสำนักธาราเมฆ ข้าขอเตือนเจ้าด้วยความหวังดี ตอนที่เจ้ายังมีค่าอยู่ก็รีบคว้าโอกาสดีๆ ไว้เสีย อย่ารอจนทุกอย่างหายไปหมด แล้วต้องหันกลับมาขอร้องวิงวอนอีกครั้ง ถึงตอนนั้นก็ไม่มีใครอยากได้ขยะไร้ประโยชน์แล้ว” หลินเฮ่าอวี่พูดค่อนข้างแรง ถ้าไม่ใช่เพราะกู่ซินเยียน เขาคงอดใจไม่ไหว ลงมือกับจวินอู๋เสียไปแล้ว
ไม่ใช่ว่าเขาไม่เข้าใจถึงประโยชน์ที่ตำหนักมารโลหิตจะได้จากเผ่าพิเศษพวกนี้ แต่เขาทนไม่ได้ที่กู่ซินเยียนกับจวินอู๋เสียใกล้ชิดสนิทสนมกัน ทุกครั้งที่เขาเห็นหน้านิ่งๆ ไม่รู้สึกรู้สาอะไรของจวินอู๋เสีย เขาก็อยากจะเข้าไปฉีกมันให้เป็นชิ้นเล็กชิ้นน้อย
จวินอู๋เสียฟังคำพูดเสียดสีของหลินเฮ่าอวี่อย่างเงียบๆ บุรุษคนนี้คอยผลักดันอยู่เบื้องหลัง พยายามผลักนางให้ออกไปโดนสังคมวิพากษ์วิจารณ์ สุดท้ายเขาก็ทนไม่ไหว กู่ซินเยียนคือจุดอ่อนของเขา
จวินอู๋เสียชื่นชมท่าทางหงุดหงิดร้อนรนแต่ทำอะไรไม่ได้ของหลินเฮ่าอวี่ แล้วรู้สึกพอใจมาก
เพียงแต่…
มันยังไม่พอ
“พูดจบหรือยัง” จวินอู๋เสียเอ่ยอย่างสงบ เหมือนคำพูดของหลินเฮ่าอวี่ไม่มีผลกระทบนางแม้แต่น้อย
ใบหน้าของหลินเฮ่าอวี่แข็งทื่อ สีหน้าของเขายิ่งถมึงทึงน่ากลัว
“ถ้าเจ้าไม่ชอบ ก็ไปบอกกู่ซินเยียนให้อยู่ห่างๆ ข้าสิ ถ้าเจ้าสามารถทำได้ล่ะนะ” ดวงตาของจวินอู๋เสียทอประกายเย็นชา นางทิ้งคำพูดนั้นไว้แล้วก็เดินจากไปโดยไม่หันหน้ากลับมามอง
หลินเฮ่าอวี่เจ็บเจียนตายจากคำพูดของจวินอู๋เสีย