ทรราชหญิงเจ้าหัวใจจักรพรรดิมาร เล่ม 1 - ตอนที่ 1679 เจ้าจะไม่กอดข้าหน่อยหรือ (3) / ตอนที่ 1680 เจ้าจะไม่กอดข้าหน่อยหรือ (4)
- Home
- ทรราชหญิงเจ้าหัวใจจักรพรรดิมาร เล่ม 1
- ตอนที่ 1679 เจ้าจะไม่กอดข้าหน่อยหรือ (3) / ตอนที่ 1680 เจ้าจะไม่กอดข้าหน่อยหรือ (4)
ตอนที่ 1679 เจ้าจะไม่กอดข้าหน่อยหรือ (3)
“เจ้าจะไม่กอดข้าหน่อยหรือ” จวินอู๋เย่าที่ยืนอยู่กลางทะเลดอกไม้กางแขนออก มุมปากยกยิ้มอย่างเอาใจ ใบหน้าหล่อเหลาของเขาในฉากชวนฝันนั้นดูราวกับเป็นความฝันมากกว่าความจริง
จวินอู๋เสียยืนตะลึงค้างอยู่กับที่และยังไม่ได้สติ นางจ้องมองใบหน้าที่คุ้นเคยนั้น แล้วค่อยๆ ยกเท้าขึ้น นางก้าวเดินช้าราวกับหอยทาก เท้าที่เหยียบย่างลงเบาๆ ในทะเลดอกไม้นั้นทำให้กลีบดอกบัวปลิวว่อน
ทีละก้าว ทีละก้าว แล้วทันใดนั้นฝีเท้าของนางก็ค่อยๆ เร็วขึ้น แต่ละก้าวของนางทำให้กลีบดอกไม้หมุนวนขึ้นอีกรอบ พวกมันเรืองแสงอ่อนๆ ตามติดฝีเท้าที่เร่งรีบของนางก่อให้เกิดฝนดอกไม้โปรยปราย
ระลอกคลื่นสีแดงพุ่งไปข้างหน้าพร้อมกับจวินอู๋เสีย ภายในทุ่งดอกไม้สีขาว ดอกบัวบานเป็นสีชมพูสวยงาม
ร่างเล็กที่มาพร้อมกับกลีบดอกบัวกระโจนเข้าสู่อ้อมกอดกว้างและอบอุ่น ทันทีที่จวินอู๋เย่าสัมผัสกับร่างเล็กนั้น เขาก็โอบกอดนางเอาไว้แน่น
ภายใต้ท้องฟ้ายามค่ำคืนที่มีแสงอ่อนๆ ของดวงจันทร์สาดส่องไปทั่วทุ่งดอกไม้ กลีบดอกไม้ปลิวไปตามลมและโปรยปรายอย่างนุ่มนวลชวนให้หลงใหล กลีบดอกไม้หมุนวนอยู่รอบตัวคนทั้งสองที่กอดกันแน่น
ทั้งหมดนั้นงดงามราวกับภาพวาด
จวินอู๋เสียเอื้อมมือออกมาสัมผัสหน้าอกอันอบอุ่นนั้นโดยไม่รู้ตัว ความอุ่นส่งผ่านนิ้วมือของนางขับไล่ความหนาวเย็นในตอนกลางคืนออกไป
เขาไม่ใช่ภาพลวงตา เขามาที่นี่จริงๆ
“ทำไม…ท่านถึงอยู่ที่นี่” จวินอู๋เสียเงยหน้าขึ้นช้าๆ มองใบหน้าหล่อเหลาจนเหลือเชื่อพร้อมด้วยรอยยิ้มบาง
ตั้งแต่แยกกันที่สามโลกเบื้องล่างครั้งสุดท้าย พวกเขาก็ไม่ได้พบกันมาเป็นเวลาหนึ่งปีแล้ว
จวินอู๋เย่าก้มหน้ามองจวินอู๋เสียที่อยู่ในอ้อมแขนของเขาด้วยรอยยิ้ม รอยยิ้มนั้นสะท้อนอยู่ในดวงตาของจวินอู๋เสีย ในดวงตาของนางเห็นเพียงแต่เขาที่กลมกลืนไปกับท้องฟ้ามยามราตรีที่งดงาม
“ข้าคิดถึงเจ้า” เสียงของจวินอู๋เย่าเต็มไปด้วยความสุข
คิดถึงนาง
แค่คิดถึงนางเท่านั้น
จวินอู๋เสียหน้าแดงเล็กน้อย มุมปากยกยิ้มขึ้นเล็กน้อยโดยไม่ได้ตั้งใจ
คำตอบนั้นเป็นคำตอบที่สมบูรณ์แบบที่สุดแล้ว
แค่เพราะเขาคิดถึงนาง เขาก็เดินทางข้ามสามโลกเพื่อมาหานาง เพียงเพื่อจะได้พบกับนางเท่านั้น
จวินอู๋เย่ากอดจวินอู๋เสียเอาไว้ราวกับกอดทุกสิ่งทุกอย่างในโลกไว้ในอ้อมแขนของเขา การได้สวมกอดเด็กน้อยสร้างความพึงพอใจให้เขามากที่สุดเท่าที่เคยรู้สึกมาตลอดชีวิต ราวกับทุกสิ่งทุกอย่างในโลกก็เทียบไม่ได้กับกลิ่นหอมสมุนไพรในเส้นผมของนาง เทียบไม่ได้กับรอยยิ้มบางที่มุมปากของนาง
จวินอู๋เย่าค่อยๆ ก้มหน้าลงมาและบรรจงจุมพิตเบาๆ ที่ริมฝีปากของจวินอู๋เสีย ราวกับนางเป็นสมบัติที่มีค่ามากที่สุด ยามที่ริมฝีปากอุ่นของเขาสัมผัสกับริมฝีปากของนาง ก็เกิดอาการสั่นสะท้านเบาๆ
ไม่รู้ว่าเกิดจากการที่ต้องรั้งมันเอาไว้ หรือเป็นเพราะต้องข่มกลั้นอารมณ์ที่พลุ่งพล่านอยู่ภายใน
เพียงแค่ชิมเบาๆ แล้วหยุด จวินอู๋เย่าไม่อยากปล่อยสัตว์ร้ายในอกของตนที่ใกล้จะหลุดออกมา แล้วทำให้เด็กน้อยต้องหวาดกลัว แต่สีดำในดวงตาของเขาได้จางหายไป เผยให้เห็นนัยน์ตาสีม่วงปีศาจขณะที่จ้องมองใบหน้าเล็กๆ ของนาง
“เสี่ยวเสียเอ๋อร์ เจ้าไม่คิดถึงข้าเลยหรือ” จวินอู๋เย่าถามด้วยรอยยิ้ม และแสร้งทำสายตาเจ็บปวด
ดวงตาใสกระจ่างของจวินอู๋เสียมองใบหน้าหล่อเหลานั้นอยู่ครู่หนึ่ง แล้วทันใดนั้นนางก็เอื้อมมือออกมาโอบรอบคอจวินอู๋เย่า ก่อนที่จวินอู๋เย่าจะรู้ว่าเกิดอะไรขึ้น นางก็โน้มคอเขาลงมาพร้อมกับเขย่งเท้าขึ้นจุมพิตริมฝีปากที่ยังคงยิ้มอยู่ของจวินอู๋เย่า
การเคลื่อนไหวที่เงอะงะซึ่งเพิ่งเรียนรู้จากจุมพิตครั้งก่อนของนางนั้นช่างบริสุทธิ์และเร่าร้อน จวินอู๋เย่าเปิดปากออก ไฟที่ซ่อนอยู่ภายใต้ผิวหน้าที่เป็นน้ำแข็งพุ่งเข้ามาในปากของเขาราวกับกำลังประกาศความเป็นเจ้าของ ลมหายใจของนางรินรดอยู่ในช่องปากของเขา
จวินอู๋เสียจุมพิตอย่างจริงจัง รุกล้ำเข้าไปทีละนิด จวินอู๋เย่าได้แต่ยืนนิ่งเผยอปากให้นางรุกเข้ามา ดวงตาของเขาเต็มไปด้วยความตกใจและมึนงง
ตอนที่ 1680 เจ้าจะไม่กอดข้าหน่อยหรือ (4)
เมื่อรู้สึกว่าจวินอู๋เย่าตกตะลึงจนตัวแข็ง จวินอู๋เสียก็แกล้งกัดลิ้นเขาแรงๆ
ความเจ็บและกลิ่นโลหิตที่กระจายอยู่ในปากทำให้จวินอู๋เย่าได้สติกลับมา แต่ก็ก่อความปั่นป่วนให้กับจิตวิญญาณของเขาด้วย!
ราวกับว่ามีคลื่นยักษ์กวาดผ่านทุ่งดอกไม้ทั้งหมดในชั่วพริบตา ดอกบัวทุกดอกคลี่บาน จากนั้นก็ลอยขึ้นไปในอากาศ กลายเป็นทะเลกลีบดอกไม้สีแดงหมุนวนอยู่รอบตัวคนทั้งสอง
จวินอู๋เย่ากระชับแขนรอบเอวของจวินอู๋เสียและยกนางขึ้นเล็กน้อย แล้วก็เริ่มต้นเป็นฝ่ายจุมพิตนางบ้าง มันเป็นจุมพิตที่อ้อยอิ่งลึกซึ้ง ปลายลิ้นเปื้อนโลหิตของเขารุกล้ำเข้าไปในปากของจวินอู๋เสีย และแทบอดใจไม่ไหวที่จะกลืนกินนางทั้งตัว ลิ้มรสไปทีละนิด หลอมรวมโลหิตเนื้อให้เป็นหนึ่งเดียวกัน
ค่ำคืนที่เงียบสงัด ไม่มีใครรู้ว่าบนเนินเขาเล็กๆ ข้างตำหนักจิงหง ภาพคนทั้งสองที่อยู่ในอ้อมกอดของกันและกัน ล้อมรอบด้วยกลีบดอกไม้ที่โปรยปรายราวสายฝนนั้นงดงามเพียงใด
เยี่ยซาและเยี่ยกูที่ซ่อนอยู่ในเงามืดหันหน้าหนีอย่างเงียบๆ ปล่อยให้คนทั้งสองได้ลิ้มรสกันและกันอย่างช้าๆ
จุมพิตนั้นเนิ่นนานราวชั่วฟ้าดินสลาย จวินอู๋เสียถึงกับหอบเล็กน้อย ริมฝีปากเปื้อนโลหิตสีแดง จวินอู๋เย่ายกมือขึ้นและใช้นิ้วโป้งเช็ดคราบโลหิตบนริมฝีปากของนางเบาๆ ดวงตาสีม่วงของเขาเป็นประกายแวววาวอย่างอันตราย
“ท่านจัดการธุระเสร็จแล้วหรือ” จวินอู๋เสียยังคงหอบเล็กน้อย นางมองใบหน้าที่คุ้นเคยนั้นด้วยแววตาที่เต็มไปด้วยรอยยิ้มอย่างที่นางเองก็ไม่รู้ตัว
“ยัง” จวินอู๋เย่าพูดยิ้มๆ ในดวงตาของเขา ในหัวใจของเขา ตอนนี้มีเพียงแค่นางผู้เดียว
จวินอู๋เสียเลิกคิ้ว
“แค่อยากมากอดเจ้า” จวินอู๋เย่าโอบรอบเอวของจวินอู๋เสีย และมองตรงไปที่เด็กน้อยซึ่งถูกเงาของเขาบดบัง การที่ได้เห็นว่าในดวงตาของนางมีเพียงเงาสะท้อนของเขาเพียงผู้เดียว ทำให้เขารู้สึกพอใจอย่างที่ไม่มีสิ่งอื่นใดมาทดแทนได้
เขาไม่เคยรู้มาก่อนเลยว่า เวลาจะเดินได้ช้ามากขนาดนี้ จนสามารถทรมานผู้คนได้
เวลาหนึ่งปี ในอดีตมันก็เป็นเพียงแค่ชั่วพริบตา แต่ในตอนนี้กลับยาวนานและน่าเบื่อหน่าย
ราวกับเป็นเวลาหนึ่งศตวรรษ
จวินอู๋เสียมองจวินอู๋เย่าอย่างเงียบๆ ด้วยสายตาอ่อนโยน
“ดูเหมือนเจ้าจะสูงขึ้นและผอมลงนิดหน่อยนะ” จวินอู๋เย่ามองเด็กน้อยในอ้อมแขนของเขา สำหรับเขา จวินอู๋เสียตัวเล็กมาก แต่นางสูงขึ้นโดยไม่รู้ตัว เด็กน้อยที่เต็มไปด้วยหนามแหลมคมตอนนี้กลับผลิบานจนน่าหลงใหลยิ่งขึ้น เขาไม่สนใจสิ่งที่นางใช้ปลอมแปลงใบหน้าของตัวเองเลยสักนิด ดวงตาของเขาสามารถมองผ่านไปจนถึงความงดงามที่อยู่ภายในได้
“ท่านเริ่มพูดเหมือนท่านปู่ของข้าแล้ว” จวินอู๋เสียอดหัวเราะออกมาไม่ได้ คำพูดพวกนั้นไม่แตกต่างจากที่จวินเสี่ยนพูดตอนที่ได้เจอนางเลย
“ข้าอายุมากกว่าปู่ของเจ้าเยอะ ทำไม รังเกียจหรือ” จวินอู๋เย่าบีบปลายจมูกจวินอู๋เสียและยิ้มอย่างเอ็นดู
จวินอู๋เสียกวาดตามองใบหน้าของจวินอู๋เย่าอย่างดูถูก
“เด็ก”
ปากของคนผู้นี้คอยแต่จะอ้อนขอของหวาน กาลเวลาที่ยาวนานได้หลงเหลือสติปัญญาและความใจเย็นเอาไว้น้อยนิดเพียงนี้ได้อย่างไร
“ข้าเด็กต่อหน้าเจ้าเท่านั้นแหละ” จวินอู๋เย่าไม่รู้สึกโกรธเคืองเลยสักนิด แต่กลับยิ้มออกมาอย่างสดใสยิ่งขึ้น
“ข้าจะกลั้นหัวเราะเอาไว้แล้วกัน” จวินอู๋เสียพูดอย่างจริงจัง
จวินอู๋เย่าหัวเราะอย่างอารมณ์ดี และซบหน้าลงตรงซอกคอของจวินอู๋เสีย สูดกลิ่นเฉพาะตัวของนาง กลิ่นหอมจางๆ ที่ทำให้เขารู้สึกผ่อนคลายอย่างถึงที่สุด