ทรราชหญิงเจ้าหัวใจจักรพรรดิมาร เล่ม 1 - ตอนที่ 1681 เจ้าจะไม่กอดข้าหน่อยหรือ (5) / ตอนที่ 1682 เจ้าจะไม่กอดข้าหน่อยหรือ (6)
- Home
- ทรราชหญิงเจ้าหัวใจจักรพรรดิมาร เล่ม 1
- ตอนที่ 1681 เจ้าจะไม่กอดข้าหน่อยหรือ (5) / ตอนที่ 1682 เจ้าจะไม่กอดข้าหน่อยหรือ (6)
ตอนที่ 1681 เจ้าจะไม่กอดข้าหน่อยหรือ (5)
จวินอู๋เสียสังเกตเห็นว่าดอกบัวบานที่อยู่เต็มยอดเขาเล็กๆ ตอนนี้เปลี่ยนเป็นดวงดาวระยิบระยับตกลงสู่พื้นและค่อยๆ จมลงไปในดิน
“ดอกไม้พวกนี้คืออะไร” นางเอ่ยถาม
“ชอบหรือไม่” จวินอู๋เย่าเงยหน้าขึ้นถาม
“พวกมันมาจากอะไร” จวินอู๋เสียไม่ตอบ แต่ถามต่อเพื่อสนองความอยากรู้อยากเห็นของตัวเอง
จวินอู๋เย่ายกมือขึ้น บอลหมอกสีดำลูกหนึ่งหมุนวนอยู่บนฝ่ามือของเขา เมื่อหมอกจางหายไป ก็มีดอกบัวเรืองแสงวางอยู่ในมือเขา
จวินอู๋เสียมองไปที่ดอกบัว จากนั้นก็มองจวินอู๋เย่า
นางไม่เคยสัมผัสถึงพลังวิญญาณจากจวินอู๋เย่าได้เลย พลังที่เขาใช้แปลกมากสำหรับนาง แต่ในทางทฤษฎีแล้ว มันน่าจะคล้ายกับพลังวิญญาณที่พวกเขาใช้
แค่คิดก็รู้แล้วว่าทุ่งดอกไม้เมื่อครู่ถูกแปลงมาจากพลังของจวินอู๋เย่าทีละนิด ฉากที่น่าอัศจรรย์นั้นแสดงออกมาและคงอยู่ด้วยพลังของจวินอู๋เย่าเพียงอย่างเดียว
การใช้พลังในรูปแบบต่างๆ เป็นเรื่องที่สำคัญมากที่สุดสำหรับยอดฝีมือ
อย่างน้อยจวินอู๋เสียก็ไม่เคยใช้พลังวิญญาณขั้นสีม่วงของนางจุดดอกไม้ไฟเล่น การกระทำที่ ”สิ้นเปลือง” เช่นนั้นคงมีเพียงจวินอู๋เย่าคนเดียวที่ทำได้
เมื่อได้รู้อย่างที่ต้องการแล้ว จวินอู๋เสียก็มองจวินอู๋เย่าและถามว่า ”ท่านจะไปกับข้าหรือจะไปสนุกเองคนเดียว”
ในโลกนี้ คนที่กล้าพูดกับจวินอู๋เย่าแบบนั้นคงมีแค่จวินอู๋เสียคนเดียวเท่านั้น
“อะไร จะทิ้งข้าหรือ ได้จุมพิตไปแล้ว เจ้าจะไม่รับผิดชอบหรือ” จวินอู๋เย่าพูด
“…” จวินอู๋เสียเงียบ จากนั้นนางก็หันไปมองบุรุษสามคนจากหนึ่งภูมิแห่งความืดที่ซ่อนตัวอยู่ในเงามืด
“เยี่ยซา มานี่”
เยี่ยซากำลังเกาะกลุ่มซุบซิบแลกเปลี่ยนข่าวสารอยู่กับเยี่ยเม่ย จู่ๆ ก็โดนจวินอู๋เสียเรียกออกมากะทันหัน เขาทำหน้าเคร่งขรึมทันทีและเดินออกมาด้วยท่าทางจริงจัง
“คุณหนูใหญ่” เยี่ยซาคุกเข่าลงข้างหนึ่ง
“ถอด” จู่ๆ จวินอู๋เสียก็พูดคำนั้นออกมา
เยี่ยซาตะลึงในทันที
ถอด…
ถอดอะไร…
จวินอู๋เย่าหรี่ตาลงเล็กน้อย แม้ว่ายังมีรอยยิ้มอยู่ แต่สายตาที่มองตรงไปยังเยี่ยซาก็ทำให้เยี่ยซาไม่อยากเกิดมาแล้ว
“ถอดเสื้อผ้า” จวินอู๋เสียพูดอีกครั้ง
ครั้งนี้เพิ่มรายละเอียดมาอีกนิดหน่อย แต่…
เยี่ยซาอยากตายมากกว่าเดิม
คุณหนูใหญ่ รับผิดชอบคำพูดของตัวเองหน่อยเถอะขอรับ!
ท่านไม่เห็นสายตาที่นายท่านมองข้าหรือขอรับ เขาแทบจะฉีกข้าเป็นชิ้นๆ แล้ว
“คุณ…คุณหนูใหญ่…ท่าน…ท่าน…หมายความว่าอะไรขอรับ…” เยี่ยซาพูดตะกุกตะกักภายใต้สายตาอำมหิตของจวินอู๋เย่า
“เจ้ารูปร่างคล้ายเขา ถอดเสื้อผ้าให้เขาเปลี่ยน หน้ากากแปลงโฉมของเจ้าก็เอาให้เขาด้วย” ดูเหมือนจวินอู๋เสียจะไม่ได้สังเกตเลยแม้แต่น้อยว่าคำพูดของนางเกือบส่งเยี่ยซาไปยังปรโลกแล้ว
“ก็เขาพูดว่าจะมากับข้าไม่ใช่หรือ” จวินอู๋เสียถามพร้อมกับเลิกคิ้ว
ช่วงนี้เยี่ยซากับเยี่ยกูแต่งกายด้วยเครื่องแบบตำหนักเงาจันทรา ขนาดตัวของเยี่ยกูคล้ายกับเด็ก เขาตัวเล็กกว่าเล็กน้อย ตรงข้ามเยี่ยซาที่ตัวสูงใหญ่คล้ายกับจวินอู๋เย่า ดังนั้นจวินอู๋เย่าจึงสวมได้แต่เสื้อผ้าของเยี่ยซา เขาถึงจะเคลื่อนไหวได้อย่างอิสระในตำหนักจิงหง
คำอธิบายจากจวินอู๋เสียสร้างความโล่งอกให้กับเยี่ยซา เขารีบถอดชุดตัวนอกและหน้ากากแปลงโฉมของเขาออก จากนั้นก็ส่งให้กับจวินอู๋เย่าด้วยความเคารพ
จวินอู๋เย่าถือของไว้ในมือ สายตาที่มองจวินอู๋เสียทอประกายชั่วร้าย
ตอนที่ 1682 เจ้าจะไม่กอดข้าหน่อยหรือ (6)
“เสี่ยวเสียเอ๋อร์จะกลับตำหนักจิงหงตอนนี้เลยหรือ” ทันใดนั้นจวินอู๋เย่าก็ถามประโยคนี้ออกมา
จวินอู๋เสียพยักหน้าอย่างไม่สงสัยอะไร
“ก็ได้” รอยยิ้มของจวินอู๋เย่ายิ่งดูชั่วร้ายมากขึ้น แล้วทันใดนั้นเขาก็ยื่นมือออกมา และถอดเสื้อออกต่อหน้าจวินอู๋เสียและเยี่ยซา พอเสื้อถูกถอดออกไป ร่างกายที่ราวกับรูปสลักที่สมบูรณ์แบบของจวินอู๋เย่าภายใต้แสงจันทร์ที่สาดส่องลงมาก็ปรากฏต่อหน้าจวินอู๋เสีย
“…” จวินอู๋เสียตะลึงไปในทันที
นางอ้าปากค้างเล็กน้อย ดวงตาเบิกกว้าง พูดไม่ออก จวินอู๋เย่าถอดเสื้อผ้าออกทีละชิ้นราวกับว่าไม่มีใครอยู่รอบๆ การกระทำของเขาเป็นไปอย่างเชื่องช้า ไม่รีบร้อน
ภายใต้แสงจันทร์ ร่างกายอันสมบูรณ์แบบของบุรุษเปิดเผยออกมาต่อหน้าจวินอู๋เสียโดยไม่มีความอายเลยแม้แต่น้อย หน้าอกที่แข็งแกร่ง หน้าท้องแน่นเปรี๊ยะ แนวกล้ามเนื้อที่ชัดเจน ทำให้ลำคอของจวินอู๋เสียร้อนขึ้นมาเล็กน้อย
ในฐานะหมอ นางเคยเห็นร่างกายของผู้คนมาแล้วมากมาย แต่ไม่เคยรู้สึกผิดปกติเช่นนี้มาก่อน
จวินอู๋เย่าถอดเสื้อผ้าออกอย่างเปิดเผย เขามองจวินอู๋เสียที่หน้าแดงก่ำเป็นลูกตำลึง แล้วรอยยิ้มชั่วร้ายก็ปรากฏขึ้นที่ริมฝีปาก นิ้วเรียวยาววางอยู่เหนือขอบกางเกง ตั้งท่าจะถอดกางเกงออกแล้ว
จวินอู๋เสียผงะ แล้วรีบพูดว่า ”เดี๋ยวก่อน!”
“หืม” จวินอู๋เย่าเลิกคิ้วเล็กน้อย น้ำเสียงเอื่อยเนือย
“แค่ใส่เสื้อก็พอแล้ว” จวินอู๋เสียเองก็ไม่รู้ว่าทำไม แต่รู้สึกว่าอุณหภูมิร่างกายของตัวเองสูงขึ้นอย่างลึกลับ ใบหน้าเล็กๆ ของนางที่ถูกซ่อนอยู่ภายใต้หน้ากากก็ร้อนผ่าวอย่างน่าตกใจ
จวินอู๋เย่ามองจวินอู๋เสียที่ดูเงอะงะทำอะไรไม่ถูก แล้วเขาก็หัวเราะออกมาเสียงดังลั่น จากนั้นก็ยื่นมือออกมาโอบรอบตัวเด็กน้อยและดึงมือเล็กๆ ของนางไปวางไว้ที่หน้าอกของเขา
“เสี่ยวเสียเอ๋อร์อายหรือ ข้านึกว่าเจ้าชินแล้วเสียอีก ตรงนี้…ตรงนี้…แล้วก็ตรงนี้ ทั้งหมดเป็นของเจ้า”
มือใหญ่ที่ร้อนผ่าวจับมือเล็กที่สั่นเล็กน้อยลูบผ่านหน้าอกของเขา เลื่อนลงไปที่หน้าท้อง และหยุดที่ท้องน้อย
เด็กน้อยน่าสนใจมากขึ้นเรื่อยๆ ถึงขั้นเป็นฝ่ายเริ่มจุมพิตก่อน เล่นเอาเขาทำอะไรไม่ถูก หายากที่จะได้เห็นนางทำตัวมึนๆ น่ารักแบบนี้อีกครั้ง จวินอู๋เย่าจะพลาดโอกาสแกล้งนางได้อย่างไร
จวินอู๋เสียก้มหน้างุด หูแดงจนโลหิตจะออกอยู่แล้ว
จวินอู๋เย่าก้มหน้าลงมากัดติ่งหูนางเบาๆ
“หยุดนะ” จวินอู๋เสียผลักเขาออกด้วยความลนลาน และถอยหลังไปสองสามก้าว พร้อมกับเอามือกุมหูที่ร้อนผ่าว ดวงตาคู่นั้นฉายแววหมดหนทาง
จวินอู๋เย่ากำลังอารมณ์ดี เขาไม่ได้ไล่ตามจริงจังนัก และสวมเสื้อกับหน้ากากแปลงโฉมอย่างรวดเร็วเพื่อปกปิดใบหน้าอันหล่อเหลาราวปีศาจของเขา
ในตอนที่จวินอู๋เย่าเปลี่ยนเสื้อผ้าและปลอมใบหน้าเสร็จ จวินอู๋เสียก็ปรับอารมณ์ตัวเองได้แล้ว เมื่อจวินอู๋เย่าเดินเข้ามาข้างๆ นาง จวินอู๋เสียก็แกล้งทำเป็นยกเท้าขึ้นโดยไม่ได้ตั้งใจและกระทืบลงไปบนเท้าของจวินอู๋เย่าอย่างแรง
เหมือนลูกแมวน้อยพองขนกางกรงเล็บขู่อย่างไรยังอย่างนั้น
จวินอู๋เย่าหัวเราะหนักขึ้น อารมณ์ดีอย่างปกปิดไม่มิด
ภายใต้เสียงหัวเราะดังลั่นของจวินอู๋เย่า จวินอู๋เสียหันหลังกลับและเดินนำจวินอู๋เย่าไปที่ตำหนักจิงหง
ในตำหนักจิงหง บรรยากาศเต็มไปด้วยเสียงดนตรีและการร่ายรำเฉลิมฉลอง ผู้เยาว์จำนวนมากพากันดื่มสุราพูดคุยกันอย่างสนุกสนาน แม้ว่าจะมีความหมางใจกันอยู่ระหว่างกลุ่มอำนาจต่างๆ แต่มันก็ห้ามพวกเขาสนุกกับงานเลี้ยงไม่ได้
ตอนที่จวินอู๋เสียกลับมาจึงไม่ได้ดึงดูดความสนใจของคนอื่นๆ และแทบไม่มีใครสังเกตเห็นเลยว่าจู่ๆ ก็มีบุรุษคนหนึ่งอยู่ข้างตัวนาง
มีแค่จื่อจินและเยว่อี้เท่านั้นที่สังเกตเห็นสิ่งผิดปกติ
จื่อจินเงยหน้าขึ้นมองจวินอู๋เสียที่นั่งลง แล้วสายตาของนางก็เหลือบไปเห็นคนที่นั่งลงด้านหลังจวินอู๋เสีย