ทรราชหญิงเจ้าหัวใจจักรพรรดิมาร เล่ม 1 - ตอนที่ 1687 คนขี้โกง (3) / ตอนที่ 1688 คนขี้โกง (4)
- Home
- ทรราชหญิงเจ้าหัวใจจักรพรรดิมาร เล่ม 1
- ตอนที่ 1687 คนขี้โกง (3) / ตอนที่ 1688 คนขี้โกง (4)
ตอนที่ 1687 คนขี้โกง (3)
จวินอู๋เสียมองเขาโดยไม่ขยับเคลื่อนไหวใดๆ แต่กลับเรียกเจ้าแมวดำที่ขี้เกียจมาหลายวันออกมาแทน
“เหมียว” เจ้าแมวดำรู้สึกมึนงงเล็กน้อยเมื่อถูกจวินอู๋เสียเรียกออกมาโดยไม่มีเหตุผลที่ชัดเจน
จวินอู๋เสียไม่พูดอะไร แค่นั่งลงที่ข้างเตียงแล้วเอนตัวลง ดวงตาของจวินอู๋เย่าเปล่งประกายออกมา
แต่พอเขาจะเอื้อมมือออกมากอดจวินอู๋เสีย จวินอู๋เสียก็วางเจ้าแมวดำตัวน้อยไว้ตรงกลางระหว่างพวกเขา…
“…” จวินอู๋เย่าตะลึง
“…” เจ้าแมวดำสติกระเจิง!
“นอน” จวินอู๋เสียไม่สนใจว่าหัวใจของทั้งคู่จะแตกสลายยับเยินมากแค่ไหน นางขยับตัวให้เข้าที่แล้วดึงผ้าห่มขึ้นมาคลุมตัวเองจากนั้นก็หลับตา
แมวดำตัวน้อยที่ฝังตัวอยู่ใต้ผ้าห่มรู้สึกไม่ดีเอามากๆ มันก็คิดอยู่ว่าจวินอู๋เสียเรียกมันออกมาทำไม ที่แท้ก็แบบนี้นี่เอง!
เจ้าแมวดำใจสลาย มันเป็นร่างวิญญาณ ไม่จำเป็นต้องหายใจ ต่อให้มุดอยู่ใต้ผ้าห่มก็ไม่มีผลอะไรกับมัน ถึงจะเป็นแบบนั้น แต่…เจ้านายจะเล่นแบบนี้ไม่ได้!
เจ้าแมวดำมาติดอยู่ระหว่างจวินอู๋เสียกับจวินอู๋เย่า แม้ว่ามันจะซ่อนตัวอยู่ในความมืด ใต้ผ้าห้ม แต่มันก็รู้สึกถึงรังสีสังหารที่จวินอู๋เย่าปล่อยออกมาได้อย่างชัดเจน…
มันคิดว่ามันต้องตายแน่!
จวินอู๋เสียใช้แมวดำเป็นเส้นแบ่งเขตระหว่างตัวนางกับจวินอู๋เย่า ทำให้แผนของจวินอู๋เย่าล่มไม่เป็นท่า และยังส่งเจ้าแมวดำลงนรกไปด้วยในเวลาเดียวกัน
เจ้าแมวดำรู้สึกเสียใจที่ไปยุ่งกับเรื่องนี้ตั้งแต่ต้น มันไปบ่นจู้จี้กับจวินอู๋เสียเรื่องระหว่างบุรุษสตรีอยู่หลายอย่าง แค่เพราะอยากปกป้องเจ้านายของมันไม่ให้โดนราชาปีศาจกินเท่านั้น มันไม่ได้อยากกลายเป็นเครื่องสังเวยให้กับราชาปีศาจเลยสักนิด!
เจ้าแมวดำซุกตัวอยู่ใต้ผ้าห่ม พยายามเต็มที่ที่จะขดตัวให้แน่นที่สุดเท่าที่ทำได้ และหวังว่ามันจะสามารถหายตัวไปได้ในทันทีนั้น
เพราะมันรู้สึกได้ว่ามีฝ่ามือที่แข็งแกร่งและทรงพลังกำลังกดลงบนคอของมัน!
นี่มันคร่าชีวิตแมวได้เลยนะ!
โชคดีที่มือนั้นไม่ได้หักคอของมันออกเป็นสองท่อน ไม่นานมันก็เคลื่อนออกไป เอื้อมผ่านลำตัวเล็กจิ๋วขนาดเท่าฝ่ามือของมัน แล้ววางลงบนเอวของจวินอู๋เสีย
จวินอู๋เสียตัวแข็งทื่อ แต่ก็ไม่ได้ขยับอะไรมากนัก
จวินอู๋เย่ารู้สึกได้ถึงความอบอุ่นที่คุ้นเคยใต้ฝ่ามือของเขา รอยยิ้มผุดขึ้นในดวงตาของเขา
ไม่จำเป็นต้องรีบร้อน พวกเขายังมีเวลาอีกเยอะ
ด้วยเหตุนี้ เจ้าแมวดำเลยต้องอยู่เป็นก้างขวางคอตลอดคืนโดยที่แทบไม่มีผลอะไรเลย มันหลับตาไม่ลงเลยทั้งคืนเพราะกลัวว่าจะไม่สามารถตื่นขึ้นมาได้อีก
ที่นอกหน้าต่าง เยี่ยซากับเยี่ยเม่ยยังคงยืนเฝ้าอยู่ ส่วนเยี่ยเจี๋ยไปพักผ่อนแล้ว พวกเขาเห็นไฟในห้องดับลงและไม่ได้ยินเสียงอะไรจากในห้องอีก ทั้งสองสบตากันและเห็นแววตาพึงพอใจของอีกฝ่าย
พวกเขาไม่ได้ทนเฝ้าอยู่ที่นี่อย่างไร้ประโยชน์ ในที่สุดเรื่องระหว่างนายท่านของพวกเขากับคุณหนูใหญ่ก็คืบหน้าแล้ว!
บุรุษที่กำลังปลื้มอกปลื้มใจทั้งสองแยกย้ายกันไปด้วยความโล่งใจ แต่พวกเขาไม่ได้กลับห้องเพื่อพักผ่อน พวกเขาไปยังมุมต่างๆ ของตำหนักจิงหงเพื่อตรวจสอบสถานการณ์ที่นั่น
คืนนั้น จวินอู๋เสียนอนหลับอย่างสงบสุขมาก
ในตอนเช้า จวินอู๋เสียตกใจตื่นขึ้นเพราะเสียงเคาะประตูดังติดต่อกัน นางลืมตาขึ้นช้าๆ และพบตัวเองอยู่ในอ้อมกอดของจวินอู๋เย่าตั้งแต่เมื่อก็ไม่รู้ แขนของจวินอู๋เย่าโอบรอบเอวนางอย่างเป็นธรรมชาติ พวกเขาแนบชิดกันจนแทบไม่มีช่องว่างอยู่เลย นางเห็นเจ้าแมวดำตัวน้อยที่เสียใจอย่างมากนอนแผ่อยู่บนต้นขาของจวินอู๋เย่า มันมองมาที่นางอย่างจนปัญญาพร้อมกับร้องไห้โดยไม่มีน้ำตา
จวินอู๋เสียสะดุ้งเล็กน้อย และเห็นว่าจวินอู๋เย่าที่ถูกแสงอาทิตย์สาดส่องอยู่นั้นยังคงนอนหลับอยู่
ตอนที่ 1688 คนขี้โกง (4)
ในตอนเช้า จวินอู๋เสียตกใจตื่นขึ้นเพราะเสียงเคาะประตูดังติดต่อกัน นางลืมตาขึ้นช้าๆ และพบตัวเองอยู่ในอ้อมกอดของจวินอู๋เย่าตั้งแต่เมื่อก็ไม่รู้ แขนของจวินอู๋เย่าโอบรอบเอวนางอย่างเป็นธรรมชาติ พวกเขาแนบชิดกันจนแทบไม่มีช่องว่างอยู่เลย นางเห็นเจ้าแมวดำตัวน้อยที่เสียใจอย่างมากนอนแผ่อยู่บนต้นขาของจวินอู๋เย่า มันมองมาที่นางอย่างจนปัญญาพร้อมกับร้องไห้โดยไม่มีน้ำตา
จวินอู๋เสียสะดุ้งเล็กน้อย และเห็นว่าจวินอู๋เย่าที่ถูกแสงอาทิตย์สาดส่องอยู่นั้นยังคงนอนหลับอยู่
ภายใต้แสงแดดยามเช้า ดวงตาของจวินอู๋เย่าปิดสนิท ขนตายาวของเขาดูเหมือนพัดอันเล็กๆ โครงหน้าของเขาสมบูรณ์แบบไม่มีที่ติ ตอนหลับไม่มีบรรยากาศชั่วร้ายและรังสีกดดันจากตัวเขา ทำให้ใบหน้าของเขายิ่งมีเสน่ห์น่ามองมากขึ้น
จวินอู๋เสียมองใบหน้ายามหลับของจวินอู๋เย่าอย่างเงียบๆ สายตาของนางไล่ไปตามใบหน้าของเขาและหยุดลงที่ริมฝีปาก
ดวงตาของจวินอู๋เสียเป็นประกาย นางค่อยๆ โน้มตัวไป วินาทีที่ริมฝีปากของพวกเขาจะสัมผัสกัน เสียงเคาะประตูก็ดังขึ้นอีกครั้ง
จวินอู๋เสียหน้าแดง
นี่นางกำลังทำอะไร
จวินอู๋เสียลุกขึ้นมาอย่างลุกลี้ลุกลนเล็กน้อย ท่ามกลางความร้อนรนนั้น นางไม่ได้สังเกตเลยว่าดวงตาที่ปิดสนิทของจวินอู๋เย่าลืมขึ้นทันทีที่นางลุกขึ้น ดวงตาของเขาฉายแววเสียดาย
ไอ้คนรนที่ตายคนไหนมันบังอาจมาทำลายความสุขของเขา
จวินอู๋เสียอุ้มแมวดำตัวน้อยไปเปิดประตู และเห็นจื่อจินยืนอยู่ที่หน้าประตู
“เอ๋ ทำไมเจ้าเรียกมันออกมาเล่า” พอจื่อจินเห็นเจ้าแมวดำในอ้อมแขนของจวินอู๋เสีย ดวงตาของนางก็เป็นประกายด้วยความสนใจทันที นางเอื้อมมือไปเกาคางเจ้าแมวดำพร้อมรอยยิ้มบนใบหน้า
หลังจากผ่านคืนที่แสนโหดร้ายมา เจ้าแมวดำตัวน้อยก็ไม่มีใจจะต่อต้านแล้ว มันปล่อยตัวเองให้จื่อจินหยอกล้อเล่น ดวงตาของมันว่างเปล่าไร้ชีวิตชีวา
จื่อจินเคยเห็นเจ้าแมวดำมาก่อนและรู้ว่ามันเป็นภูติวิญญาณของจวินอู๋เสีย แต่นางไม่เห็นจวินอู๋เสียเรียกมันออกมานานแล้ว เด็กสาวอย่างนางแพ้พวกสัตว์น่ารักๆ อย่างนี้อยู่แล้ว จื่อจินก็ไม่ใช่ข้อยกเว้น
“มีอะไร” จวินอู๋เสียกระแอม แล้วมองไปที่จื่อจินซึ่งมัวแต่เล่นกับเจ้าแมวดำ
จื่อจินนึกขึ้นได้ถึงจุดประสงค์ที่มาหาจวินอู๋เสีย นางหยุดเล่นกับเจ้าแมวดำทันทีและพูดว่า ”ตำหนักจิงหงจัดกิจกรรมบางอย่างขึ้นและเชิญคนจากตำหนักต่างๆ เข้าร่วม”
งานฉลองวันเกิดจัดขึ้นเป็นเวลาสิบวัน ในช่วงสิบวันนี้ ตำหนักจิงหงต้องทำตัวเป็นเจ้าภาพที่ดี และจัดเตรียมช่วงเวลาสำราญที่เหมาะสมให้กับผู้เยาว์จากตำหนักต่างๆ แต่แขกเลือกได้ว่าจะเข้าร่วมหรือไม่ ตำหนักจิงหงทำเช่นนี้เพราะกลัวว่าศิษย์จากตำหนักอื่นๆ จะฉวยโอกาสนี้ก่อเรื่องขึ้นในตำหนัก ดังนั้นพวกเขาจึงหาข้ออ้างที่ฟังดูดีนี้มาเพื่อดึงความสนใจของคนที่มาร่วมอวยพรวันเกิด
“กิจกรรมอะไร” จวินอู๋เสียถาม
“ข้าเองก็ไม่แน่ใจ น่าจะเป็นการชมดอกไม้หรืออะไรทำนองนี้ ได้ยินว่าจะมีการประลองด้วย เจ้าจะไปดูหรือไม่” จื่อจินมองจวินอู๋เสียด้วยสายตาเป็นประกาย นางไม่สนใจกิจกรรมอื่นๆ นัก แต่การประลองนั้นเป็นโอกาสดีที่นางจะได้สังเกตความแข็งแกร่งของศิษย์รุ่นใหม่ของสิบสองตำหนัก นางย่อมไม่พลาดอยู่แล้ว
จวินอู๋เสียคิดอยู่ครู่หนึ่ง สุดท้ายก็สั่นศีรษะ ”ไม่ไป”
“ก็ได้ แต่ตำหนักจิงหงบอกว่า ถ้าไม่ไป ห้ามเจ้าไปไหนมาไหนตามใจชอบในตำหนัก สถานที่ที่ไปได้มีจำกัด เจ้าระวังตัวเองให้ดี อย่าให้ถูกจับได้ เยว่อี้กับข้าจะไปดูหน่อย ถ้ามีข้อมูลอะไร ข้าจะกลับมาบอกเจ้า” จื่อจินพูดด้วยรอยยิ้ม
“ได้” จวินอู๋เสียพยักหน้า
พูดจบ จื่อจินก็โบกมือให้จวินอู๋เสีย และไปหาเยว่อี้เพื่อเข้าร่วมกิจกรรม