ทรราชหญิงเจ้าหัวใจจักรพรรดิมาร เล่ม 1 - ตอนที่ 17 ดอกบัวขาว (2) ตอนที่ 18 ดอกบัวขาว (3)

ตอนที่ 17 ดอกบัวขาว (2) 

เจ้าเด็กนี่โผล่มาจากที่ไหนกัน 

จวินอู๋เสียงุนงงไปหมด 

บนใบหน้าจิ้มลิ้มน่ารักของเด็กน้อย ดวงตาทั้งสองข้างเขียนชัดถึงความคับข้องใจ เจ้าหนูน้อยมองจวินอู๋เสียพร้อมน้ำตาไหลพราก ราวกับนางทำผิดมหันต์ต่อเขาอย่างนั้น 

“ปีศาจ!” แมวดำตะโกนร้องลั่น มันถลึงตาใส่หน้าของเด็กน้อย 

“ข้าไม่ใช่ปีศาจสักหน่อย!” เด็กน้อยเบ้ปาก กอดขาเล็กๆ ของตนแล้วมองเจ้าแมวดำด้วยความน้อยใจ 

“เจ้าเป็นใครกัน” จวินอู๋เสียพิจารณาเด็กชายตัวเล็กด้วยสีหน้าไร้ความรู้สึก 

“เอาเขาไปทิ้งข้างนอกเลย! เด็กนี่ต้องเป็นปีศาจแน่ๆ!” เจ้าแมวดำคิดว่านับตั้งแต่ที่มันข้ามภพมายังอีกโลกกับเจ้านายของมัน ก็เกิดเรื่องแปลกประหลาดขึ้นมากมายจนมันชินชาเสียแล้ว 

เด็กน้อยคนนั้นเมื่อได้ยินว่าเจ้าแมวดำจะเอาตนไปทิ้งไว้ด้านนอก ก็เริ่มร้องไห้เสียงดังออกมา 

“ข้าไม่ใช่ปีศาจนะ อย่าเอาข้าไปทิ้งเลย! ข้าคือภูติวิญญาณของท่านนะ! เป็นภูติวิญญาณ! ท่านจะทิ้งภูติวิญญาณได้อย่างไร…” เด็กน้อยที่เรียกตัวเองว่าภูติวิญญาณมองจวินอู๋เสียด้วยความกล้าๆ กลัวๆ น้ำตาเม็ดใหญ่เท่าถั่วร่วงเผาะลงมาจากดวงตากลมโตของเขา ทันใดนั้นกลิ่นหอมสดชื่นของดอกบัวก็กระจายไปทั่วห้อง 

 “ข้าไม่เห็นรู้เลยว่าภูติวิญญาณสามารถกลายร่างเป็นมนุษย์ได้ด้วย” จวินอู๋เสียขมวดคิ้วเล็กน้อย ใบหน้างามไม่เผยร่องรอยของความใจอ่อน 

เด็กน้อยอ้าปากค้าง มองจวินอู๋เสียด้วยความน้อยใจ 

“ข้าเป็นภูติวิญญาณของท่านจริงๆ ถ้าไม่เชื่อ ข้าจะกลับคืนร่างเดิมให้ดูก็ได้” พูดจบก็ลุกขึ้นอย่างเชื่องช้า เด็กน้อยขี้แยหายไปอย่างไร้ร่องรอยทันที เหลือเพียงดอกบัวสีขาวงดงามลอยอยู่กลางอากาศแทน 

  “…” จวินอู๋เสียไม่รู้จะอธิบายความรู้สึกตอนนี้อย่างไรดีแล้ว 

พรึ่บ! ดอกบัวสีขาวหายไปอีกครั้ง และเด็กชายตัวน้อยก็ปรากฏขึ้นอีกคราในจุดเดียวกัน 

ทันใดนั้นในหัวของจวินอู๋เสียพลันนึกไปถึงภาพของนักมายากลในชาติที่แล้ว…ภาพนักมายากลเสกคน 

“ทีนี้ท่านเชื่อข้าหรือยัง” เด็กน้อยยกมือขึ้นเอานิ้วมาจิ้มกันบริเวณหน้าอก เขาก้มหน้าลงเล็กน้อย สายตาลอบมองปฏิกิริยาของจวินอู๋เสียเป็นระยะๆ 

ถึงแม้ว่า…เขาจะรู้ดีว่าในหมู่ภูติวิญญาณด้วยกันนั้น การมีอยู่ของเขามันแปลกประหลาด แต่ว่า…เขาก็เป็นภูติวิญญาณจริงๆ นะ 

จวินอู๋เสียทอดสายตามอง ‘ภูติวิญญาณ’ ของตนอย่างพิจารณา แค่เรื่องที่มันเป็นดอกบัวดอกหนึ่งนางก็ยากจะรับไหวแล้ว กระนั้นเจ้าหนูนี่ถึงกับแปลงร่างได้! หากกลายร่างเป็นสิ่งอื่นนางยังพอทนรับไหวอยู่หรอก แต่นี่กลับเป็นเด็กชายตัวป้อมผู้หนึ่ง แขนขาเล็กสั้นเช่นนี้ อย่าว่าแต่สู้รบเลย แค่โดนผู้อื่นต่อยหมัดเดียว ก็เพียงพอส่งเขาเยือนไปปรโลกได้แล้วกระมัง 

“สุดท้ายก็ไร้ประโยชน์สินะ” จวินอู๋เสียลูบคางพลางขมวดคิ้วเล็กน้อย นางไม่ต้องการภูติวิญญาณแบบนี้ 

ขณะที่จวินอู๋เสียจมอยู่ในภวังค์แห่งความคิด นางไม่ได้สังเกตเลยว่าคำพูดที่นางเปล่งออกไป จะทำให้เด็กน้อยใจเสาะที่ยืนกลัวอยู่นั้นเกือบจะร้องไห้โฮออกมาอีกครั้ง 

“ฮึก ฮือ…อย่าทิ้งข้าเลย ข้ามีประโยชน์จริงนะๆ” รู้สึกได้ว่าเจ้านาย ‘รังเกียจ’ ตน เจ้าดอกบัวน้อยก็ทนไม่ไหวอีกต่อไป เขาเปล่งเสียงร้องไห้จ้า โถมตัวเข้าหาจวินอู๋เสียแล้วกอดขานางไว้แน่นไม่ยอมปล่อย เสียงร้องไห้ของเขาน่าสงสารมาก น้ำตาเม็ดโตร่วงลงบนร่างของจวินอู๋เสียหยดแล้วหยดเล่า 

“ข้ามีประโยชน์จริงๆ…จริงๆ…อย่าส่งข้ากลับไปเลยนะ” ดอกบัวขาวกอดขาของจวินอู๋เสียไว้แน่น กลัวเหลือเกินว่านางจะปฏิเสธมันอย่างไม่ไยดีอีกครั้ง 

“ส่งเจ้ากลับไปหรือ กลับไปที่ไหนกัน” ในที่สุดจวินอู๋เสียก็ได้สติกลับมา คำพูดของดอกบัวขาวทำให้นางไม่เข้าใจ 

ตอนที่ 18 ดอกบัวขาว (3) 

ในโลกแห่งนี้ เมื่อเด็กทารกคลอดออกมาพวกเขาจะมีภูติวิญญาณติดตัวมาด้วย ภูติวิญญาณจะแฝงตัวเข้าไปผสานกับจิตวิญญาณของร่างนั้นตั้งแต่เกิด และจะหลับใหลอยู่ในตัวของเด็กรอวันตื่นขึ้นมาอีกครั้งเมื่ออายุครบสิบสี่ปีบริบูรณ์ ไม่มีวิธีใดสามารถแยกพวกเขาออกจากกันได้เว้นเสียแต่ความตาย 

ดังนั้น ต่อให้นางทดท้อใจกับเรื่องที่ภูติวิญญาณของตนไร้ประโยชน์มากแค่ไหน นางก็ไม่สามารถทิ้งมันได้อยู่ดี นี่เป็นเรื่องที่เป็นไปไม่ได้แต่แรกแล้ว 

“โลกภูติวิญญาณขอรับ” ดอกบัวน้อยเงยหน้าขึ้น เขากล่าวด้วยน้ำเสียงขมขื่น 

“นั่นคือที่ที่พวกเจ้าอาศัยอยู่หรือ” จวินอู๋เสียเพิ่งเคยได้ยินเกี่ยวกับสถานที่นี้เป็นครั้งแรก 

ดอกบัวน้อยพยักหน้า เพราะกลัวว่าจวินอู๋เสียจะไม่ต้องการเขาอีก เขาจึงกล่าวไปอย่างสุภาพเรียบร้อยว่า “ก่อนตื่นขึ้น ภูติวิญญาณจะอาศัยอยู่ที่โลกภูติวิญญาณขอรับ และถ้าหากเจ้านายที่เชื่อมต่อด้วยเสียชีวิตลง พวกเราก็จะถูกส่งกลับไปที่นั่นอีกครั้ง ที่นั่นน่ากลัวมาก กว่าข้าออกมาได้ไม่ง่ายเลย ขอร้องท่านล่ะ อย่าส่งข้ากลับไปเลยนะขอรับ นะ” 

นางอยากทำเช่นนั้นใจจะขาด แต่มันทำได้ซะที่ไหนกันเล่า 

จวินอู๋เสียตบหน้าผากตัวเองอย่างช่วยไม่ได้ 

“ข้า…ข้าพิสูจน์ให้ท่านเห็นได้นะว่าข้ามีประโยชน์ ได้โปรดรอสักครู่!” เมื่อตัดสินใจได้แล้ว ในที่สุดดอกบัวขาวก็ยอมปล่อยมือจากขาของจวินอู๋เสีย ร่างเล็กบอบบางนั่นสั่นเล็กน้อยตอนยืนขึ้น เขายื่นแขนนุ่มป้อมของตนออกมาหน้าจวินอู๋เสียอย่างกล้าๆ กลัวๆ 

“หือ” จวินอู๋เสียมองเขาอย่างสงสัย 

ดอกบัวขาวสูดลมหายใจเข้าลึก ใบหน้าน้อยๆ ทว่าน่ารักนั่นฉายแววมุ่งมั่นอย่างน่าประหลาด เขาพูดอย่างกล้าหาญว่า 

“เชิญกินได้เลยขอรับ!” 

“…” กินอะไรนะ 

“ข้าคือบัวหิมะซังอวี้ หากท่านกินกลีบดอกบัวของข้า จะสามารถชำระล้างไขกระดูกได้” เจ้าดอกบัวน้อยเชิดหน้าพูดอย่างภาคภูมิใจ 

แววตาของจวินอู๋เสียเป็นประกายขึ้นมา ไม่มีใครรู้ดีไปกว่านางอีกแล้วว่าชำระล้างไขกระดูกนั้นยากเย็นเพียงใด ถึงแม้ฝีมือการแพทย์จะดีเยี่ยม สามารถยื้อชีวิตรักษาแผลได้อย่างน่าอัศจรรย์ แต่มันก็ยังมีข้อจำกัดอยู่ดี หากที่ดอกบัวขาวพูดมาเป็นความจริง และมันสามารถชำระสิ่งแปลกปลอมออกไปจากเลือดและไขกระดูกได้ทั้งหมด นี่ไม่ต่างอะไรกับการสร้างกายเนื้อมนุษย์ขึ้นใหม่ แทบจะเปรียบได้กับการเกิดใหม่เลยทีเดียว! 

ในโลกก่อนของนาง แม้ว่าเทคโนโลยีและการแพทย์จะถูกพัฒนาไปอย่างก้าวไกลมากแล้ว ทั้งยังมีนักวิทยาศาสตร์มากมายศึกษาวิจัยเกี่ยวกับการเปลี่ยนแปลงพันธุกรรมของมนุษย์ แต่ก็ยังไม่มีคนไหนเลยที่ประสบความสำเร็จ สามารถค้นพบวิธีทำให้เลือดกลับมาบริสุทธิ์แบบเดิมได้ 

ถ้ามันเป็นเรื่องจริง เช่นนั้นเขาก็มีประโยชน์เหลือเกิน! 

เพื่อพิสูจน์คำของดอกบัวขาวว่าจริงหรือไม่ จวินอู๋เสียยื่นมือไปจับแขนน้อยนุ่มนิ่มของเขาขึ้นมา ความรู้สึกนุ่มนวลในฝ่ามือทำให้นางแปลกใจอยู่บ้าง แม้นางจะรู้ดีว่าเด็กน้อยตรงหน้าเป็นร่างแปลงของดอกบัวขาว แต่การกินแขนที่เต็มไปด้วยเนื้อของเขาก็ทำให้นางลำบากใจไม่น้อยอยู่ดี 

กินเนื้อมนุษย์ นี่ออกจะโหดร้ายเกินไปสักหน่อย 

ขณะที่นางค่อยๆ ยกแขนของเขาเข้ามาใกล้ปาก ยังไม่ทันได้กัดลงไป สายตาที่เปรยตามองไปยังเขาก็ได้เห็นเด็กชายตัวน้อยน้ำตาร่วงเผาะ ตัวของเขาสั่นระริกราวต้นหลิวลู่ลม ปากเล็กๆ นั่นถูกกัดจนแตกมีเลือดไหลเป็นทาง 

จวินอู๋เสียถอนหายใจแผ่ว ปล่อยแขนเล็กนุ่มนิ่มของเขาลง 

“…” นางไม่ใช่ปีศาจกินคน 

ดอกบัวขาวได้เตรียมใจที่จะ ‘ถวายร่าง’ ให้กับจวินอู๋เสียแล้ว แต่ตอนที่รู้ว่าไม่มีความเจ็บปวดเกิดขึ้นตามที่คาดไว้ เขาก็รู้สึกหลายอย่างปนเปไปหมด 

แม้จะรู้สึกดีใจเหลือเกินที่ไม่โดนกิน 

แต่ว่า…  

เจ้านายจะคิดว่าเขาไร้ประโยชน์หรือไม่ จะทอดทิ้งเขาไปหรือเปล่า 

เจ้านายคงไม่อยากได้เขาแล้ว! 

“ข้า…ข้าไม่เจ็บ” ดอกบัวขาวเร่งอธิบายเสียงแผ่ว 

จวินอู๋เสียพิจารณาดวงตาที่ร้องไห้จนแดงก่ำไปทั้งดวงของเขา 

“…” ดอกบัวขาวน้อยรู้สึกท้อแท้สิ้นหวังในทันที