ทรราชหญิงเจ้าหัวใจจักรพรรดิมาร เล่ม 1 - ตอนที่ 1719 สงสัย (3) / ตอนที่ 1720 สงสัย (4)
- Home
- ทรราชหญิงเจ้าหัวใจจักรพรรดิมาร เล่ม 1
- ตอนที่ 1719 สงสัย (3) / ตอนที่ 1720 สงสัย (4)
ตอนที่ 1719 สงสัย (3)
ก่อนหน้านี้ที่ตำหนักหยกวิญญาณ จื่อจินได้ยินท่านยายเยว่พูดว่าพลังของจวินอู๋เสียไม่ใช่สิ่งที่ศิษย์ตำหนักหยกวิญญาณอย่างนางจะสามารถต่อกรได้ และได้สั่งพวกนางอย่างเข้มงวดว่าห้ามยั่วยุจวินอู๋เสีย แม้แต่จ้าวตำหนักของพวกนางก็ยังจนปัญญากับจวินอู๋เสีย
เห็นได้ว่าพลังของจวินอู๋เสียไม่อ่อนแออย่างแน่นอน ด้วยพลังขนาดนั้น ก็น่าจะสั่งสอนบทเรียนให้กับจูเก๋ออินได้
จวินอู๋เสียสามารถเอาชนะจูเก๋ออินบนเวทีประลอง ช่วยเยว่อี้ และสอนบทเรียนที่สมควรให้กับจูเก๋ออินได้
แต่จวินอู๋เสียก็ไม่ทำ จื่อจินที่มีความคิดว่า หากมีจวินอู๋เสียอยู่ ก็จะสามารถพลิกสถานการณ์ได้ คำพูดที่จวินอู๋เสียพูดออกมาจึงทำให้ในใจของจื่อจินหนาวเยือกราวกับตกลงไปในทะเลสาบน้ำแข็ง
จื่อจินเดาได้คร่าวๆ ถึงความตั้งใจของจวินอู๋เสียในการมาที่ตำหนักจิงหง นางรู้ด้วยว่าก่อนที่จวินอู๋เสียจะทำตามที่ตั้งใจไว้ได้สำเร็จ จะเปิดเผยตัวตนออกมาไม่ได้เด็ดขาด แต่…เยว่อี้กำลังตกอยู่ช่วงวิกฤตขนาดนั้นแล้ว! เขากำลังจะตายอยู่แล้ว!
ในฐานะพันธมิตร จวินอู๋เสียยังเลือกปกปิดตัวตนของตัวเอง เลือกที่จะไม่ทำอะไรเลย
และยอมให้จูเก๋ออินทำร้ายเยว่อี้ต่อไป
จื่อจินไม่รู้ว่าทำไมจูเก๋ออินถึงไว้ชีวิตเยว่อี้ในตอนสุดท้าย แต่ทั้งหมดที่จื่อจินรู้ก็คือ ถ้าจูเก๋ออินไม่หยุด เยว่อี้ก็คงตายไปแล้ว
ตายจากความเมินเฉยของจวินอู๋เสีย
“ข้าพูดไม่ถูก ข้ารู้แค่ว่าข้าไม่เข้าใจเขา ข้าไม่เข้าใจเลยว่าเขาคิดอะไรอยู่…เมื่อวานเจ้าได้รับบาดเจ็บหนักมาก ปกติแล้วก็ควรจะมีคนเฝ้าดูแลเจ้าเมื่อคืนนี้อยู่ในห้องอย่างน้อยหนึ่งคน แต่…” เสียงของจื่อจินหยุดชะงักไป นางมองไปรอบๆ ห้องที่ว่างเปล่า ก่อนนางมาที่นี่ มีเยว่อี้อยู่ในห้องเพียงคนเดียวเท่านั้น
แม้ว่าจวินอู๋เสียจะช่วยชีวิตเยว่อี้เอาไว้ แต่ดูจากการกระทำทุกอย่างของนาง นางไม่สนใจความเป็นความตายของพันธมิตรนางเลย
พฤติกรรมที่ใช้แต่เหตุผลไปจนถึงขั้นเย็นชาไร้ความรู้สึกเช่นนี้ ทำให้จื่อจินรู้สึกว่าโลหิตของนางเย็นยะเยือกขึ้นมา
ครั้งนี้เป็นเยว่อี้ แต่ถ้าวันหนึ่งตำหนักหยกวิญญาณเดือดร้อนขึ้นมา จวินอู๋เสียก็คงยืนดูอยู่เฉยๆ ไม่ต่างกันอย่างนั้นสิ
นั่นมันพันธมิตรแบบไหนกัน
จื่อจินไม่กล้าคิดต่อ ที่เคยมีความรู้สึกที่ดีต่อจวินอู๋เสียก็หายไปหมดจากความเฉยเมยไร้หัวใจของจวินอู๋เสีย ความไว้ใจที่นางมีต่อจวินอู๋เสียก็สูญสลายหายไปเช่นกัน
เยว่อี้มองดูจื่อจินที่สับสนอย่างมาก เขารู้ว่าความคิดของนางสับสนยุ่งเหยิงไปหมด จึงพยายามพูดปลอบว่า ”เจ้าอาจคิดมากเกินไป เจ้าก็พูดเองไม่ใช่หรือว่าคุณชายจวินเป็นคนช่วยชีวิตข้า ข้าเป็นบุรุษ ไม่ใช่สตรี ไม่จำเป็นต้องประคบประหงมขนาดนั้น ตอนนี้ข้าก็ไม่เป็นไรแล้วนี่”
“เขาช่วยเจ้าหรือ เขาไม่สนใจด้วยซ้ำว่าเจ้าจะอยู่หรือตาย!” จื่อจินอดพูดไม่ได้ พอคำพูดหลุดออกมาแล้ว ใบหน้าของนางก็ซีดลงเล็กน้อย
“หมาย…หมายความว่าอย่างไร” เยว่อี้มีสีหน้าประหลาดใจ
จื่อจินกัดฟันและมองเยว่อี้ที่เต็มไปด้วยบาดแผล ในที่สุดนางก็ทนเก็บไว้ไม่ไหวอีกต่อไป และพูดออกมาว่า ”เมื่อวานเขามาก็จริง แต่เขาไม่ได้พูดขอร้องจูเก๋ออินให้ไว้ชีวิตเจ้าเลยสักคำ เขากลับส่งเจ้าให้จูเก๋ออินจัดการได้ตามใจชอบต่อหน้าต่อตาทุกคน เขาไม่ได้ขอร้องแทนเจ้าเลยสักครั้ง เจ้าเป็นพันธมิตรของคุณชายจวิน ข้าเองก็เป็นเหมือนกัน เห็นเจ้าถูกปฏิบัติเช่นนี้ ข้ากลัว…”
เยว่อี้มองจื่อจินด้วยความตกใจ ไม่สามารถตอบสนองได้ในขณะนั้น
จื่อจินตกใจกับสิ่งที่ตนพูด นางลุกขึ้นยืนและพูดว่า ”ลืมไปเสีย ถือว่าข้าไม่ได้พูดอะไร ข้าจะบอกเจ้าแค่อย่างเดียว คุณชายจวินไม่สนใจถึงความหมายของคำว่าพันธมิตรมากอย่างที่เราคิด นับจากนี้ไปเราต้องดูแลตัวเอง”
ตอนที่ 1720 สงสัย (4)
หลังจากจื่อจินพูดคำเหล่านั้นออกมา นางก็รีบออกจากห้องของเยว่อี้ ตอนออกไปนางดูมุ่งมั่น แต่พอก้าวออกจากห้อง นางก็เอนหลังพิงประตูด้วยสีหน้าซีดเผือด แม้แต่ตัวนางเองก็ไม่รู้ว่าทำไมถึงพูดเรื่องนั้นกับเยว่อี้ แต่ความรู้สึกไม่สบายใจที่วนเวียนอยู่ในใจนางทำให้นางไม่สามารถสงบสติอารมณ์ได้
“เกิดอะไรขึ้น” ทันใดนั้น เสียงใสเย็นชาก็ดังขึ้นที่ข้างหูของจื่อจิน
หัวใจของจื่อจินราวกับโดนฟ้าผ่า ร่างของนางแข็งทื่อทันที นางรีบเงยหน้าขึ้นและเห็นจวินอู๋เสียกำลังเดินไปที่ห้องของเยว่อี้
จื่อจินแอบตกใจอยู่ในใจ แต่พยายามอย่างเต็มที่ที่จะคงสีหน้านิ่งสงบเอาไว้
“ไม่มีอะไร…ไม่มีอะไร…ข้าแค่มาดูเยว่อี้ เขาฟื้นแล้วนะ” จื่อจินพูดพลางก้มหน้า ไม่สามารถสบตาจวินอู๋เสียได้
จวินอู๋เสียไม่สงสัยอะไร แค่พยักหน้ารับรู้
“ข้า…ข้าจะไปดูว่าตำหนักจิงหงจะเอาข้าวต้มมาให้เยว่อี้ได้หรือไม่” จื่อจินพูดอย่างประหม่า
“อืม” จวินอู๋เสียพยักหน้า
จากนั้นจื่อจินก็รีบเดินผ่านจวินอู๋เสียไปอย่างรวดเร็ว
จวินอู๋เย่าที่ยืนอยู่ข้างหลังจวินอู๋เสียเลิกคิ้วขึ้น เขามองจื่อจินวิ่งหนีไปอย่างลนลาน หลังจากจื่อจินจากไป จวินอู๋เย่ายกมือขึ้นโอบจวินอู๋เสียไว้ในอ้อมกอด แล้วก้มหน้าพูดที่ข้างหูนาง ”ทำไมข้าเห็นว่ามีบางอย่างผิดปกติกับนาง”
จวินอู๋เสียตอบว่า ”ก็ปกติ”
จวินอู๋เย่าหัวเราะ ”เจ้าจะไม่อธิบายให้นางฟังสักหน่อยหรือ ข้าเห็นว่านางไม่เข้าใจสิ่งที่เจ้าทุ่มเทใจทำลงไปเมื่อวาน”
“ไม่จำเป็น” จวินอู๋เสียดึงแขนของจวินอู๋เย่าที่โอบรอบไหล่ของนางออก และเดินไปที่ประตูห้องของเยว่อี้ จากนั้นก็ผลักประตูเข้าไป
ในห้อง เยว่อี้นอนลืมตามองไปที่ด้านบนของเตียง เมื่อได้ยินคนเดินเข้ามา เขาก็หันไปมอง พอเห็นว่าเป็นจวินอู๋เสียเขาก็โล่งใจ
จวินอู๋เสียเดินไปที่ข้างเตียงและวางปลายนิ้วที่ข้อมือของเยว่อี้เพื่อจับชีพจร นางไม่พูดอะไรสักคำตั้งแต่เข้ามาในห้อง เป็นเยว่อี้ที่ทนไม่ได้ต้องเอ่ยปากพูดเสียเอง
“อาการบาดเจ็บข้าเป็นอย่างไรบ้าง เจ้าบอกมาตามตรงได้เลย ข้ารับได้” เยว่อี้พูดอย่างจริงจัง เมื่อวานเขาเตรียมใจตายไว้แล้ว ที่ยังมีชีวิตอยู่ได้ก็นับว่าโชคดีแล้ว
จวินอู๋เสียเงยหน้ามองใบหน้าที่จริงจังของเยว่อี้ แล้วพูดช้าๆ ว่า ”เส้นลมปราณถูกทำลาย อวัยวะภายในเสียหายอย่างหนัก กระดูกหักถึงสิบเจ็ดแห่ง พลังวิญญาณสูญสิ้น ไม่สามารถฝึกฝนได้อีก แม้จะหายป่วย แต่ก็จะอ่อนแอเจ็บป่วยง่าย มีชีวิตอยู่ได้ไม่เกินสามสิบปี”
คำพูดที่จวินอู๋เสียพ่นมาเป็นชุดนั้น ได้เตะส่งเยว่อี้จากก้อนเมฆลงสู่ก้นบึ้งแห่งความสิ้นหวัง เขาลืมตากว้าง ดวงตาฉายแววสิ้นหวัง
พลังวิญญาณสูญสิ้น…
ไม่สามารถฝึกฝนได้
อ่อนแอเจ็บป่วยง่าย…
สามสิบปี…
การวินิจฉัยนี้สร้างความเจ็บปวดให้เยว่อี้อย่างมาก เขารู้ตัวดีว่าเมื่อวานเขาบาดเจ็บสาหัสขนาดไหน ห่างจากความตายแค่ก้าวเดียวเท่านั้น แต่เขาโชคดีพอที่จะรอดชีวิตมาได้ ทำให้ในใจเกิดความหวังเล็กๆ ขึ้นมา เมื่อจวินอู๋เสียบอกความจริงที่โหดร้ายกับเขา เยว่อี้ก็ได้รู้ว่าการมีชีวิตอยู่ไม่สู้ตายนั้นเป็นเช่นไร!
เขากลายเป็นคนไร้ประโยชน์อย่างสิ้นเชิง!
ไม่สามารถฝึกฝนพลังวิญญาณได้ แถมร่างกายก็อ่อนแออย่างเหลือเชื่อ
สภาพแบบนั้น ไม่ต้องพูดถึงการกลับไปที่ตำหนักเงาจันทราเพื่อปกป้องน้องสาวเลย! ถ้าผู้อาวุโสเยว่รู้ว่าเขากลายเป็นคนไร้ประโยชน์ เยว่อี้ไม่ต้องคิดเลยว่าชะตากรรมของเขาจะเป็นอย่างไร!