ทรราชหญิงเจ้าหัวใจจักรพรรดิมาร เล่ม 1 - ตอนที่ 1721 มีชีวิตอยู่ต่อไป (1) / ตอนที่ 1722 มีชีวิตอยู่ต่อไป (2)
- Home
- ทรราชหญิงเจ้าหัวใจจักรพรรดิมาร เล่ม 1
- ตอนที่ 1721 มีชีวิตอยู่ต่อไป (1) / ตอนที่ 1722 มีชีวิตอยู่ต่อไป (2)
ตอนที่ 1721 มีชีวิตอยู่ต่อไป (1)
เหตุผลที่ผู้อาวุโสเยว่ไม่ได้ลงมือกับน้องสาวของเยว่อี้ก็เพราะเยว่อี้มีพรสวรรค์ที่โดดเด่นเป็นพิเศษ แม้ว่าเขาจะอยากกางกรงเล็บปีศาจของตนไปที่เยว่อี้ แต่เขากลับใช้น้องสาวของเยว่อี้มาข่มขู่เยว่อี้แทน เพื่อให้แน่ใจว่าเยว่อี้จะทำตามคำสั่งของเขาทุกอย่างโดยไม่สามารถต้านทานได้
แต่ถ้าเยว่อี้หมดประโยชน์ขึ้นมา ผู้อาวุโสเยว่ย่อมมีวิธีทำให้เยว่อี้ได้ลิ้มรสนรกอย่างแท้จริง!
และเยว่อี้ก็จะสูญเสียหนทางเดียวที่สามารถปกป้องน้องสาวของเขาไปด้วย
ใบหน้าของเยว่อี้ปราศจากสีโลหิตในทันที ขาวซีดราวกับกระดาษ
จวินอู๋เสียมองเยว่อี้ที่สีหน้าดูไม่ได้อย่างใจเย็น จากนั้นก็พูดอย่างเฉยชาว่า ”รับได้หรือไม่”
เยว่อี้อ้าปาก ริมฝีปากสั่นระริกเผยให้เห็นถึงหัวใจที่แทบจะแหลกสลาย
“ข้าโกหกน่ะ” จู่ๆ จวินอู๋เสียก็พูดคำนั้นออกมา
เยว่อี้มองจวินอู๋เสียด้วยสายตาเหลือเชื่อ
จวินอู๋เสียดูเหมือนจะไม่รู้สึกว่าการล้อเล่นของนางนั้นทำให้ผู้คน ‘อกสั่นขวัญหาย’ อย่างมาก นางรักษาบาดแผลของเยว่อี้ต่อพร้อมกับพูดว่า ”รักษาตัวอีกหนึ่งเดือน เจ้าก็หายดีแล้ว”
”ที่…ที่เจ้าพูดนั่นจริงหรือ เจ้าไม่…โกหกข้าแน่นะ” เยว่อี้ไม่กล้าเชื่อคำพูดของจวินอู๋เสียอีกแล้ว
จวินอู๋เสียเลิกคิ้ว จากนั้นก็พยักหน้า
เยว่อี้อยากร้องไห้ เป็นครั้งแรกที่เขาได้รู้ว่าจวินอู๋เสียที่ดูเย็นชาอย่างมากนั้นมีความสามารถในการ ‘ล้อเล่น’ ด้วย
จริงอย่างที่ว่ากัน คนไม่ค่อยพูด หากพูดออกมาจะน่าตกใจมาก นี่เป็นครั้งแรกที่นางพูดล้อเล่น เกือบทำให้เขาตกใจตายแล้ว
“ทีนี้รู้หรือยังว่าเจ้าไม่สามารถรับทุกอย่างได้” จวินอู๋เสียมองใบหน้าของเยว่อี้ที่กลับมามีโลหิตฝาดอีกครั้ง
เยว่อี้ไม่รู้จะหัวเราะหรือร้องไห้ดี ได้แต่พยักหน้า เรื่องน่าตกใจเช่นนี้ หัวใจของเขารับไม่ไหวจริงๆ
“ถ้ารู้แล้วก็จำใส่หัวไว้ให้ดี ถ้าเจ้าห่วงใยน้องสาวของเจ้าจริงๆ เจ้าต้องเข้าใจว่าถ้าเจ้าตาย นางจะต้องเดินตามรอยเท้าของเจ้า” จู่ๆ คำพูดของจวินอู๋เสียก็เปลี่ยนทิศทางไปเสียอย่างนั้น
เยว่อี้ตะลึงงัน
“ถ้าเมื่อวานนี้เจ้าตายด้วยน้ำมือของจูเก๋ออิน เจ้าคิดหรือว่าผู้อาวุโสเยว่จะปฏิบัติกับน้องสาวเจ้าอย่างดีเพราะความสำนึกผิด” ดวงตาของจวินอู๋เสียทอประกายเยียบเย็น
เยว่อี้อึ้งไปครู่หนึ่ง
ผู้อาวุโสเยว่โหดร้ายและชั่วช้าขนาดไหน เยว่อี้รู้ดีที่สุด ถ้าเขาตาย น้องสาวของเขาก็จะต้องเจอกับนรก
“ถ้าเจ้าอยากตายก็เชิญเลย แต่ถ้าเจ้ามีคนที่ห่วงใยอยู่ละก็ เจ้าจะละทิ้งชีวิตไปง่ายๆ ไม่ได้ ไม่เช่นนั้นคนที่จะต้องทุกข์ทรมานก็คือคนเหล่านั้น” จวินอู๋เสียเลิกคิ้วเล็กน้อย ตั้งแต่ครั้งแรกที่นางได้เจอกับเยว่อี้ นางก็เห็นแล้วว่าสายตาของเยว่อี้ไม่มีชีวิตเลย เขาไม่กลัวความตายถึงขนาดที่หัวใจของเขาเรียกร้องหาความตายด้วยซ้ำ
ทุกอย่างที่ผู้อาวุโสเยว่ทำกับเขา มันทำให้เขาสูญเสียความตั้งใจที่จะมีชีวิตอยู่ การที่เขายังคงอยู่อย่างน่าสมเพชมาจนถึงตอนนี้เป็นเพราะน้องสาวของเขาเท่านั้น
นี่เป็นเรื่องที่จวินอู๋เสียไม่เห็นด้วย
“แต่…ถ้าข้าไม่ขึ้นไปบนเวทีประลอง จูเก๋ออินจะบอกทุกคนถึงเรื่องทั้งหมดที่ผู้อาวุโสเยว่ทำ! ข้าน่ะไม่เป็นไรหรอก แต่ข้าไม่อาจปล่อยให้น้องสาวของข้า…” เยว่อี้พูดอย่างกังวล
จวินอู๋เสียหัวเราะอย่างเย้ยหยัน ขัดจังหวะสมเพชตัวเองของเขา
“เจ้าว่าข่าวลือและเสียงซุบซิบนินทา หรือการที่นางกลายเป็นของเล่นของผู้อาวุโสเยว่ อันไหนจะทำร้ายน้องสาวเจ้ามากกว่ากัน”
ถ้าเยว่อี้ตาย ผู้อาวุโสเยว่จะไม่ทุกข์ใจใดๆ ทุกอย่างที่ทำกับเยว่อี้จะไปตกอยู่กับน้องสาวของเขา
คำพูดของจวินอู๋เสียเป็นเหมือนน้ำเย็นที่ราดลงบนหัวของเยว่อี้ ความเย็นแล่นไปทั่วร่างเขา ทำให้เขาได้สติขึ้นมา
ตอนที่ 1722 มีชีวิตอยู่ต่อไป (2)
คำพูดของจวินอู๋เสียเป็นเหมือนน้ำเย็นที่ราดลงบนหัวของเยว่อี้ ความเย็นแล่นไปทั่วร่างเขา ทำให้เขาได้สติขึ้นมา
ใช่แล้ว ถ้าเขาตาย จะมีใครเศร้าโศกเสียใจให้เขานอกจากน้องสาวของเขา
คนที่เขาห่วงใยมากที่สุดก็คือน้องสาวของเขาคนนี้ไม่ใช่หรือ
หากเขาตาย ก็หมายความว่าเขาได้ผลักน้องสาวของตัวเองลงสู่ขุมนรก…
เยว่อี้ปรารถนาความตายมาตลอดก็พลันได้สติด้วยน้ำเย็นที่จวินอู๋เสียราดใส่เขา ทำให้เขาไม่มีทางเลือกนอกจากต้องคิดให้ลึกซึ้งกว่านี้
“ข้าขอโทษ ข้ามันโง่เกินไป” เยว่อี้ขอโทษอย่างจริงใจ เขาไม่ควรปล่อยให้บรรทัดฐานทางสังคมมากำหนดว่าเขาจะใช้ชีวิตของตัวเองอย่างไร และทำให้น้องสาวของเขาต้องตกอยู่ในอันตราย
“เจ้าไม่จำเป็นต้องขอโทษข้า ข้าช่วยเจ้าก็เพราะเราเป็นพันธมิตรกัน ข้าต้องยืมมือเจ้าทำลายตำหนักเงาจันทรา เจ้าอยากช่วยน้องสาวเจ้า ข้าอยากทำลายตำหนักเงาจันทรา ก็แค่นั้น” จวินอู๋เสียพูดอย่างเฉยเมย
แต่เยว่อี้ยังคงมองจวินอู๋เสียอย่างขอบคุณ ไม่มีใครเคยพูดแบบนี้กับเขามาก่อน เขาอาจจะโง่ แต่ความคิดเขาก็กระจ่างชัดเจน เขารู้ว่าจวินอู๋เสียไม่มีความจำเป็นต้องพูดสิ่งเหล่านี้กับเขา ตราบใดที่เขายังมีชีวิตอยู่ เขาก็จะช่วยจวินอู๋เสียเหมือนเดิม แต่จวินอู๋เสียก็ยังพูดคำเหล่านั้นกับเขา
ความใจดีนี้ถูกปกปิดไว้อย่างดีภายใต้บุคลิกที่เย็นชาของจวินอู๋เสีย แต่มันทำให้เยว่อี้รู้สึกอบอุ่นอย่างไม่น่าเชื่อ
ในขณะนั้น เยว่อี้รู้สึกสงสัยจื่อจินมาก เขาไม่เข้าใจว่าทำไมจื่อจินถึงเข้าใจเจตนาดีของจวินอู๋เสียผิดไปได้ เขาไม่เชื่อว่าจูเก๋ออินจะปล่อยเขาโดยไม่มีเหตุผล จื่อจินก็บอกเองว่าเป็นเพราะการมาของจวินอู๋เสียที่ทำให้จูเก๋ออินเปลี่ยนท่าทีไป แม้ว่าเยว่อี้จะไม่รู้ว่าจวินอู๋เสียพูดอะไร แต่เขาแน่ใจว่าเขารอดชีวิตมาได้เพราะจวินอู๋เสีย!
“ไม่เกินสองวัน เจ้าจะลงจากเตียงมาเดินได้ อย่าเพิ่งใช้พลังวิญญาณตอนนี้” จวินอู๋เสียกลับเข้าเรื่องเดิม นางไม่แสดงสีหน้าใดๆ ตั้งแต่ต้นจนจบ
จวินอู๋เย่ายืนเงียบๆ อยู่ด้านข้าง ดูวิธีแสดงความใจดีแบบเขินๆ ของเด็กน้อยของเขา แล้วรู้สึกว่ามันน่าชมไม่น้อย
วิธีการของจวินอู๋เสียแตกต่างจากคนอื่นมาก ความใจดีของนาง หากมอบให้กับคนที่ไม่ฉลาดมักจะถูกเข้าใจผิด แม้ว่านางจะช่วยเหลือผู้คน แต่ก็มักจะทำสีหน้าแบบ ‘หน้าที่ต้องเป็นหน้าที่’ ไม่รู้เป็นเพราะว่านางไม่สามารถแสดงความเป็นตัวเองได้ หรือว่าเขินอายเกินกว่าจะยอมรับคำขอบคุณของผู้คน
จนถึงวันนี้ ทุกครั้งที่จวินอู๋เย่าเฝ้าสังเกตวิธีการทำสิ่งต่างๆ ของจวินอู๋เสีย เขาก็ยังรู้สึกว่ามันน่าสนใจมาก
เด็กน้อยของเขาเป็นเด็กสาวที่มีเพียงหนึ่งเดียวในโลกจริงๆ
ด้วยแรงบันดาลใจที่จะมีชีวิตอยู่ต่อไป เยว่อี้จึงให้ความร่วมมืออย่างมากกับการรักษาของจวินอู๋เสีย
อีกด้านหนึ่ง จื่อจินที่ความคิดวิ่งวุ่นอยู่ในหัวก็ไปที่ครัวของตำหนักจิงหงเพื่อขอข้าวต้มและกับข้าวที่ย่อยง่าย นางถือถาดอาหารเดินไปที่ห้องของเยว่อี้ ในใจของนางยังคงสับสนวุ่นวายไปตลอดทาง นางไม่รู้ว่าทำไมนางถึงพูดคำเหล่านั้นกับเยว่อี้ เยว่อี้เป็นพันธมิตรของจวินอู๋เสีย และไม่ได้มาจากตำหนักหยกวิญญาณ นางไม่มีสิทธิ์พูดมากในเรื่องของเยว่อี้ แต่ไม่รู้ทำไม คำพูดเหล่านั้นจึงหลุดออกจากปากนางได้
ในขณะนั้น จื่อนจินรู้สึกเสียใจและสับสน
จื่อจินเดินไปเรื่อยๆ โดยที่ในหัวเต็มไปด้วยความคิดเกี่ยวกับเรื่องที่เกิดขึ้น จึงไม่ได้ใส่ใจกับเส้นทาง นางกำลังจมอยู่ในความคิด แล้วจู่ๆ ก็ชนเข้ากับอะไรบางอย่าง ด้วยความตื่นตระหนก ถาดข้าวต้มและกับข้าวก็ตกลงมากระแทกพื้น
“แม่งเอ๊ย! ไม่มีตาหรือไง!” เสียงตะคอกดังขึ้น
เมื่อจื่อจินได้ยินเสียงนั้น นางก็ตัวแข็งทื่อทันที เด็กสาวเงยหน้าขึ้นอย่างรวดเร็วและก็ต้องตกใจเมื่อพบว่าคนที่นางชนไม่ใช่ใครที่ไหน แต่เป็นจูเก๋ออินที่เกือบฆ่าเยว่อี้เมื่อวานนี้นั่นเอง!
หัวใจของจื่อจินหล่นวูบลงไปอยู่ที่ตาตุ่มทันที