ทรราชหญิงเจ้าหัวใจจักรพรรดิมาร เล่ม 1 - ตอนที่ 1723 เจอเข้ากับหมาบ้า (1) / ตอนที่ 1724 เจอเข้ากับหมาบ้า (2)
- Home
- ทรราชหญิงเจ้าหัวใจจักรพรรดิมาร เล่ม 1
- ตอนที่ 1723 เจอเข้ากับหมาบ้า (1) / ตอนที่ 1724 เจอเข้ากับหมาบ้า (2)
ตอนที่ 1723 เจอเข้ากับหมาบ้า (1)
เนื่องจากความยุ่งเหยิงทั้งหมดที่เกิดจากคำพูดของจวินอู๋เสีย ทำให้จูเก๋ออินหงุดหงิดและนอนไม่หลับตลอดทั้งคืน ทุกคนจากตำหนักอื่นที่เขาเจอตั้งแต่ออกจากห้องในเช้าวันนี้ ต่างพากันซุบซิบและชี้นิ้วมาที่เขา ทำให้จูเก๋ออินที่อารมณ์ไม่ดีอยู่แล้วยิ่งโมโหจนแทบคลั่ง กว่าศิษย์ร่วมตำหนักจะชวนเขาออกมาเดินเล่นที่สวนเพื่อปรับอารมณ์ได้ ออกมาเดินที่สวนได้ไม่นาน ขณะที่เขากำลังคุยกับคนอื่นอยู่ เขาก็ชนเข้ากับใครบางคน
แล้วข้าวต้มร้อนๆ ก็ยังหกใส่เสื้อผ้าเขาอีก!
“เจ้าอยากตายหรืออย่างไร” จูเก๋ออินขบกรามแน่นขณะจ้องไปที่จื่อจิน
จื่อจินหวาดกลัวจนตัวสั่นและไม่กล้าส่งเสียง ความโหดร้ายของจูเก๋ออินเมื่อวานได้ทิ้งความกลัวที่ฝังลึกไว้ในตัวนาง
“คุณชาย นั่นเด็กสาวจากตำหนักเงาจันทราไม่ใช่หรือ” เด็กหนุ่มตาไวคนหนึ่งมองเห็นเครื่องแบบที่จื่อจินสวมอยู่ทันที
จูเก๋ออินขมวดคิ้วเข้าหากันทันที หลังจากสิ่งที่เขาเจอเมื่อวาน คำว่า ‘ตำหนักเงาจันทรา’ ก็กลายเป็นเมฆดำที่ปกคลุมหัวใจเขา แค่ได้ยินคำนั้นก็ทำให้เขาหงุดหงิดได้มากมายแล้ว
“คนของตำหนักเงาจันทรา” เสียงของจูเก๋ออินแฝงความอันตราย
“ใช่แล้ว เมื่อวานนี้นางก็อยู่ด้วย จริงสิ! ตอนที่คุณชายกำลังต่อสู้อยู่บนเวทีประลอง ยัยนี่ดูเหมือนจะหายตัวไประหว่างนั้น ข้าจำได้ว่าตอนที่เจ้าเด็กจากตำหนักเงาจันทรามาถึง ยัยนี่ก็ยืนอยู่ข้างเขาด้วย! ยัยเด็กนี่ต้องแอบออกไปตามมันมาแน่!”
จื่อจินยิ่งตื่นตระหนกมากขึ้น
เมื่อจูเก๋ออินได้ยินดังนั้น ความโกรธในใจเขาก็ปะทุออกมาทันที เขาก้าวเข้าไปคว้าคอเสื้อจื่อจินและยกร่างเล็กๆ ของนางลอยขึ้นจากพื้น
“นังสารเลว! พูดมา! เจ้าไปตามไอ้เด็กนั่นมาใช่หรือไม่ บัดซบ! ข้าคิดอยู่แล้วว่าทำไมจู่ๆ เจ้านั่นถึงวิ่งมา! เป็นเจ้านี่เอง นังสารเลวปากมาก!” เมื่อวานทุกอย่างดำเนินไปได้ด้วยดีจนกระทั่งจวินอู๋เสียปรากฏตัว ทำให้จูเก๋ออินต้องตกอยู่ในสภาพเข้าตาจน ถ้าไม่ใช่เพราะการมาของจวินอู๋เสีย เยว่อี้ก็คงตายด้วยน้ำมือเขาแล้ว และศิษย์จากตำหนักอื่นก็คงไม่เกิดความรู้สึกเป็นศัตรูกับตำหนักมังกรสวรรค์มากขนาดนี้
จูเก๋ออินเอาความโกรธทั้งหมดที่มีต่อจวินอู๋เสียมาลงที่จื่อจิน ดวงตาจ้องเขม็งไปที่จื่อจินราวกับว่าเขาไม่ปรารถนาอะไรมากไปกว่าการได้ถลกหนังนางทั้งเป็น
จื่อจินกัดริมฝีปากมองจูเก๋ออิน ความหวาดกลัวค่อยๆ แผ่ขยายในใจนาง แต่นางไม่ชอบถูกคนปฏิบัติแบบนี้
“ข้าเป็นคนไปเรียกแล้วอย่างไร ตอนที่ตำหนักมังกรสวรรค์ใช้อำนาจข่มเหงผู้คน ห้ามคนพูดถึงหรืออย่างไร การประลองควรอยู่ในขอบเขตที่เหมาะสม แต่เจ้ากลับตั้งใจจะคร่าชีวิตคน! จิตใจเจ้ามันชั่วช้า คนอื่นไม่ได้โง่นี่ ถึงจะยอมให้เจ้าฆ่าฟันได้ตามใจ!” จื่อจินจ้องมองจูเก๋ออิน ใบหน้าน่าเกลียดของพวกศิษย์สิบสองตำหนักทำให้นางรู้สึกคลื่นไส้
“ฮ่า! นังนี่ปากดีใช่หรือไม่เล่า” จูเก๋ออินหรี่ตาลงมองไปรอบๆ ในสวนกว้างใหญ่แห่งนี้มีเพียงพวกเขาเท่านั้น ไม่มีวี่แววว่าจะมีคนอื่นอยู่รอบๆ ดวงตาของจูเก๋ออินฉายแววชั่วร้าย
“เจ้าพูดได้ใช่หรือไม่ พวกเจ้า จับนางไว้ให้ข้า” จูเก๋ออินหัวเราะเสียงเย็น ศิษย์ของตำหนักมังกรสวรรค์เดินเข้ามาจับตัวจื่อจินเอาไว้ทันที
จื่อจินไม่มีพลังที่แข็งแกร่ง ไม่สามารถต้านทานคนจำนวนมากที่จับนางเอาไว้ได้ นางถูกจับเอาไว้แน่นจนไม่สามารถขยับได้ต่อหน้าจูเก๋ออิน
สายตาชั่วร้ายของจูเก๋ออินกวาดมองไปทั่วร่างกายของจื่อจิน ”นังคนปากดี ข้าอยากเห็นนักว่าวันนี้จะมีใครมาช่วยเจ้าได้!”
ตอนที่ 1724 เจอเข้ากับหมาบ้า (2)
ลางสังหรณ์ไม่ดีผุดขึ้นในใจจื่อจิน นางมองจูเก๋ออินด้วยความหวาดกลัว
จูเก๋ออินหัวเราะอย่างชั่วร้าย มือข้างหนึ่งยื่นมาสัมผัสเอวบางของจื่อจิน
“นังนี่หุ่นใช้ได้เลย เสียดายหน้าตานางเห็นแล้วกินไม่ลง” ดูเหมือนจูเก๋ออินจะพยายามทรมานจิตใจของจื่อจิน มือของเขาค่อยๆ ลูบไล้ไปที่สะโพกของจื่อจิน
ราวกับมีอสรพิษเลื้อยอยู่บนร่างกาย จื่อจินรู้สึกขยะแขยงเป็นอย่างยิ่ง นางพยายามดิ้นให้หลุด แต่ไม่สามารถเอาชนะความแข็งแรงของพวกเด็กหนุ่มที่จับนางเอาไว้ได้
“เจ้าไม่ไปขอความช่วยเหลือเล่า ไปพามาสิ ข้าอยากเห็นนักว่าเจ้านั่นจะพูดอย่างไรถ้ามันมา จะพูดแบบเดียวกับเมื่อวานหรือเปล่า ทิ้งเจ้าให้ข้าจัดการได้ตามใจชอบ ฮ่าๆ!” จูเก๋ออินกล่าวอย่างมุ่งร้าย
จื่อจินตื่นตระหนกและลนลานมาก นางหวังว่าจะสามารถกัดจูเก๋ออินให้ตายได้
“จูเก๋ออิน เจ้านี่ไม่กลัวอะไรเลยจริงๆ นะ” เสียงหนึ่งดังขึ้นจากด้านหลังของจูเก๋ออิน
จูเก๋ออินหันกลับไปทันที และพบกู่อิ่งในชุดสีขาวปรากฏตัวขึ้นในสวน กู่อิ่งกำลังเอนกายพิงต้นหลิว กอดอกมองไปที่จูเก๋ออินที่เตรียมจะทำเรื่องรุนแรง
จูเก๋ออินตกใจ แม้ว่าเขาตั้งใจจะเป็นสหายกับตำหนักมารโลหิต แต่ดูเหมือนว่าเขาจะเข้ากับกู่อิ่งไม่ได้ พวกเขาสองคนทะเลาะกันตั้งแต่วันแรกที่มาตำหนักจิงหง พวกเขาเริ่มไม่ชอบหน้ากันและกัน
แม้ว่าจูเก๋ออินจะไม่อยากใส่ใจกู่อิ่ง แต่เขาก็อดคิดถึงกู่ซินเยียนไม่ได้ ถ้าเขาปล่อยให้กู่อิ่งไปบอกกู่ซินเยียนเรื่องที่เขาจะทำในวันนี้ มันคงจะไม่…
“ไปกันเถอะ” จูเก๋ออินไม่อยากทำให้เกิดปัญหามากขึ้น จึงพูดเช่นนั้นกับศิษย์ตำหนักมังกรสวรรค์คนอื่นๆ
ศิษย์พวกนั้นรีบปล่อยมือทันที จื่อจินที่ดิ้นสุดแรงเมื่อไม่มีคนจับไว้ก็ล้มลงกับพื้น นางมองจูเก๋ออินและศิษย์ตำหนักมังกรสวรรค์ที่รีบจากไปด้วยดวงตาแดงก่ำ สายตาเต็มไปด้วยความเกลียดชัง
“เจ้ายืนไหวหรือไม่” จากนั้นเสียงที่อ่อนโยนก็ดังขึ้นเหนือหัวของจื่อจิน
จื่อจินเงยหน้าขึ้น และเห็นกู่อิ่งกำลังมองมาที่นางด้วยรอยยิ้ม ภายใต้พระอาทิตย์ที่เจิดจ้า เด็กหนุ่มผู้หล่อเหลายืนอยู่โดยมีแสงอาทิตย์ส่องอยู่ด้านหลัง แสงสีทองก่อตัวเป็นรัศมีวงกลมอันงดงามที่ด้านหลังของเขา
จื่อจินตะลึงพรึงเพริดในทันที
“ข้า…” จื่อจินพูดตะกุกตะกัก
กู่อิ่งยื่นมือมาตรงหน้านาง
จื่อจินหน้าแดง นางจับมือกู่อิ่งเพื่อลุกขึ้น
“ขอบคุณ”
นางจำเด็กหนุ่มคนนี้ได้ เขาคือกู่อิ่งแห่งตำหนักมารโลหิต ในวันงานเลี้ยง เขาทะเลาะกับจูเก๋ออิน และเป็นเขาที่ช่วยชีวิตนางในวันนี้
กู่อิ่งยิ้มขณะดึงจื่อจินให้ลุกขึ้น ”เจ้าจูเก๋ออินนั่นไม่ใช่คนดีอะไร แถมยังมีความแค้นต่อตำหนักเงาจันทราของพวกเจ้า จะดีกว่าถ้าเจ้าจะไม่ไปไหนมาไหนตามลำพังในตำหนักจิงหงนี่” ขณะที่พูด เขาก็มองไปรอบๆ ก่อนจะพูดต่อว่า ”แล้วนี่คนของตำหนักเงาจันทราอีกคนอยู่ไหนเล่า ทำไมข้าไม่เห็นเขามากับเจ้าด้วย”
จื่อจินรู้ว่ากู่อิ่งพูดถึงจวินอู๋เสีย รอยยิ้มนางจึงฝืนเล็กน้อย
ดวงตาของกู่อิ่งเปล่งประกายขึ้นแวบหนึ่ง แต่ใบหน้าของเขายังคงมีรอยยิ้มสดใสไร้เดียงสาเช่นเดิม
“เจ้าเจ็บตรงไหนหรือเปล่า อยากให้ข้าไปเป็นสหายเจ้ากลับห้องหรือไม่”
ใบหน้าของจื่อจินยิ่งแดงขึ้น นางรีบส่ายหน้า
“ไม่ต้อง ข้าไม่เป็นไร”
กู่อิ่งหน้าตาหล่อเหลา หล่อกว่าเด็กหนุ่มคนอื่นๆ ที่นางเคยเจอมา ถูกเด็กหนุ่มที่เปล่งประกายเช่นนี้จ้องมองด้วยรอยยิ้ม หัวใจของจื่อจินจึงเต้นแรงอย่างช่วยไม่ได้