ทรราชหญิงเจ้าหัวใจจักรพรรดิมาร เล่ม 1 - ตอนที่ 1739 เผยความลับ (1) / ตอนที่ 1740 เผยความลับ (2)
- Home
- ทรราชหญิงเจ้าหัวใจจักรพรรดิมาร เล่ม 1
- ตอนที่ 1739 เผยความลับ (1) / ตอนที่ 1740 เผยความลับ (2)
ตอนที่ 1739 เผยความลับ (1)
จวินอู๋เสียตั้งใจจะใช้ยาบางอย่างเพื่อบังคับให้จูเก๋ออินควบคุมสติตัวเองไม่ได้!
เยว่อี้แอบสูดหายใจเข้าลึก ระงับความรู้สึกไม่สบายใจลงและพยายามกดสำนึกมโนธรรมของตัวเองเอาไว้
แม้ว่าเขาจะรู้สึกว่ามันเป็นเรื่องไม่ถูกต้อง เนื่องจากกู่ซินเยียนเป็นผู้บริสุทธิ์ แต่…ในเมื่อมันเป็นการตัดสินใจของจวินอู๋เสีย เขาก็จะไม่ตั้งคำถามอีกต่อไป
“มีอะไรให้ข้าช่วยหรือไม่” เยว่อี้เงยหน้าขึ้นถามอย่างหนักแน่น
จวินอู๋เสียเห็นความลำบากใจในแววตาของเยว่อี้ และเปลี่ยนเป็นความแน่วแน่เด็ดเดี่ยวในท้ายที่สุด มุมปากของนางยกยิ้มขึ้นบางๆ นางหยิบขวดบรรจุโอสถวิเศษขึ้นมาเก็บแล้วพูดอย่างเฉยเมยว่า ”เจ้าไม่จำเป็นต้องทำอะไรทั้งนั้น ข้าแค่มาบอกให้เจ้ารู้ พักผ่อนให้ดี เพราะจะมีการแสดงดีๆ ให้ชมในอีกไม่กี่วันข้างหน้า”
เยว่อี้รู้สึกโล่งอก ถ้าให้เขาไปทำ ด้วยนิสัยอย่างเขา มันคงจะยากสำหรับเขาในการเปลี่ยนตัวเองในช่วงเวลาสั้นๆ แบบนี้
จากนั้นจวินอู๋เสียก็ตรวจอาการบาดเจ็บของเยว่อี้ และทิ้งโอสถวิเศษเอาไว้ให้ก่อนจะออกจากห้องไปพร้อมกับจวินอู๋เย่า
จนกระทั่งคนทั้งสองออกจากห้องไปและประตูได้ปิดลงอีกครั้ง ห้องของเยว่อี้ก็ตกอยู่ในความเงียบ
จื่อจินนั่งก้มหน้าอยู่ข้างเตียงของเยว่อี้ ไม่รู้ว่านางกำลังคิดอะไรอยู่ เยว่อี้คิดว่านางตกใจในวิธีการของจวินอู๋เสีย และไม่อยากให้นางเข้าใจจวินอู๋เสียผิดไปมากกว่านี้ เยว่อี้จึงเอ่ยขึ้นว่า ”คุณชายจวินทำทั้งหมดนี้ก็เพราะข้า เขา…”
จื่อจินลุกพรวดขึ้นทันทีโดยไม่รอให้เยว่อี้พูดจนจบ สีหน้าของนางดูย่ำแย่มาก ดวงตาฉายแววตื่นตระหนก
เยว่อี้คิดว่านางรู้สึกหวาดกลัว
“เจ้ากินเสร็จแล้ว อย่างนั้นข้าไปล่ะนะ” เสียงของจื่อจินสั่นเล็กน้อย
“จื่อจิน!” มีหลายอย่างที่เยว่อี้อยากจะพูดกับนาง
แต่จื่อจินไม่อยากอยู่ในห้องนั้นนานกว่านี้อีกแม้แต่วินาทีเดียว นางรีบวิ่งออกไปจากที่นั่นทันที ทิ้งให้เยว่อี้นั่งถอนหายใจอยู่บนเตียงอย่างจนใจ
จื่อจินพยายามตั้งสติขณะเดินออกจากห้องของเยว่อี้ แต่แววตาที่ตื่นตระหนกก็บ่งบอกถึงความรู้สึกภายในใจนางหมดแล้ว นางไม่กล้ารีรอชักช้าอีกแม้แต่นิดเดียว และโยนชามเปล่าในมือลงบนพื้น เสียงชามแตกดังสะท้อนอยู่ในทางเดินที่ว่างเปล่า จื่อจินยกบุรุษกระโปรงขึ้นและวิ่งไปที่อีกด้านของปลายสุดทางเดินอย่างรวดเร็วท่ามกลางเสียงชามแตกแสบแก้วหูนั่น
นางไม่อยากจะเชื่อสิ่งที่เพิ่งได้ยินเลย!
จวินอู๋เสียจะใช้อุบายสกปรกแบบนั้นกับกู่อิ่ง!
หัวใจของจื่อจินเหมือนถูกมีดปั่น ความกลัวและความกังวลแทรกซึมไปทั่วอก คำพูดของจวินอู๋เสียดังอยู่ในความคิดของนางไม่หยุด กระตุ้นให้นางก้าวเร็วขึ้นโดยไม่รู้ตัว
เยว่อี้คิดว่าจวินอู๋เสียทำเรื่องนี้เพราะเขา
นั่นเป็นเรื่องที่ตลกที่สุดในโลก!
แรงจูงใจของจวินอู๋ในการเดินทางครั้งนี้คือทำให้สิบสองตำหนักเสียสมดุลอำนาจตั้งแต่แรก เขาใช้คำพูดฟังดูยิ่งใหญ่สง่างามทำให้เยว่อี้คิดแบบนั้น หน้าซื่อใจคดที่สุด! น่ารังเกียจที่สุด!
ทันใดนั้นจื่อจินก็รู้สึกว่าเมื่อก่อนนี้ตัวเองต้องตาบอดแน่ ถึงได้มีความประทับใจที่ดีต่อเด็กหนุ่มที่มีจิตใจชั่วร้ายเลวทรามเช่นนี้
เพื่อให้ได้มาซึ่งผลประโยชน์ของตัวเอง เขาพร้อมที่จะทำเรื่องต่ำช้าน่ารังเกียจ สังเวยชื่อเสียงของเด็กสาวคนหนึ่งอย่างไม่ลังเล นี่เป็นจุดที่จื่อจินไม่มีวันทนได้ และยิ่งไปกว่านั้น เป้าหมายของจวินอู๋ก็คือกู่อิ่ง!
จื่อจินวิ่งไปตลอดทางโดยไม่กล้าชักช้าเลยแม้แต่น้อย และตรงไปยังที่พักของกู่อิ่ง
เพื่อหลีกเลี่ยงไม่ให้ศิษย์เลือดร้อนของตำหนักต่างๆ ก่อกวนให้เกิดเรื่องที่ไม่พึงประสงค์ ตำหนักจิงหงจึงจงใจจัดที่พักของศิษย์บุรุษจากตำหนักต่างๆ ให้แยกบริเวณกัน และจัดให้ศิษย์สตรีพักอยู่ในที่เดียวกัน
ตอนที่ 1740 เผยความลับ (2)
เมื่อจื่อจินวิ่งมาถึงหน้าประตูห้องของกู่อิ่ง นางก็หอบหนักจนต้องอ้าปากหายใจ นางเคาะประตูห้องของกู่อิ่งทันทีโดยไม่หยุดพักหายใจเลย
หลังจากนั้นครู่หนึ่ง กู่อิ่งก็เปิดประตูห้อง เมื่อเขาเห็นจื่อจินที่หน้าแดงและพยายามสูดหายใจอย่างหนัก ดวงตาของเขาก็ฉายแววสงสัยขึ้นมาแวบหนึ่ง แต่รอยยิ้มอ่อนโยนก็ปรากฏบนใบหน้าหล่อเหลานั่นอย่างรวดเร็ว
“จื่อจิน ทำไมเจ้ามาที่นี่” กู่อิ่งมองจื่อจินด้วยรอยยิ้ม ขยับเปิดทางและเชิญจื่อจินเข้าไปในห้องอย่างสุภาพ
นี่เป็นครั้งแรกที่จื่อจินเป็นฝ่ายมาหาเขาก่อน จากท่าทางของนาง ดูเหมือนจะมีบางอย่างเกิดขึ้น
ในช่วงสองสามวันที่ผ่านมา กู่อิ่งพยายามหาข้อมูลบางอย่างจากจื่อจิน แม้ว่าจื่อจินจะพยายามรั้งตัวเองไว้ แต่นางก็ยังเผยความลับบางอย่างให้เขารู้โดยไม่ได้ตั้งใจอยู่ดี ซึ่งเป็นจุดที่แม้แต่จื่อจินเองก็ยังไม่รู้ตัวว่านางทำอะไรลงไป
จื่อจินรีบก้าวเข้ามาในห้องและรอจนกระทั่งกู่อิ่งปิดประตู เด็กสาวหันไปเผชิญหน้ากับกู่อิ่งทันที สายตาของนางดูผิดปกติ
“คุณชายกู่ เชื่อใจข้าหรือไม่” จู่ๆ จื่อจินก็เอ่ยถาม
กู่อิ่งชะงักไปเล็กน้อย แต่รอยยิ้มของเขากลับอ่อนโยนมากขึ้น
“ทำไมเจ้าถามเช่นนั้นเล่า”
ตอนนี้จื่อจินไม่อยู่ในอารมณ์ชื่นชมรอยยิ้มอันหล่อเหลาของกู่อิ่ง นางกำลังตื่นตระหนกมากจนไม่สามารถสงบสติอารมณ์ลงได้
“เจ้าแค่บอกมาว่าเชื่อใจข้าหรือไม่”
กู่อิ่งยิ้มและพูดว่า ”ถ้าข้าไม่เชื่อใจเจ้า ช่วงสองสามวันที่ผ่านมาข้าจะนัดคุยกับคนที่ข้าไม่เชื่อใจอย่างนั้นหรือ ข้าจะปล่อยให้คนที่ข้าไม่เชื่อใจปรากฏตัวในความฝันของข้าได้อย่างไร”
คำพูดของกู่อิ่งหวานราวน้ำผึ้ง แต่ไม่ได้ทำให้รู้สึกเอียน กลับทำให้ความวิตกกังวลและความตื่นตระหนกในใจของจื่อจินถูกชะล้างออกไปทีละนิด นางสูดลมหายใจเข้าลึกๆ ขณะจ้องมองกู่อิ่ง แล้วทันใดนั้นนางก็ยกมือขึ้นฉีกหน้ากากแปลงโฉมที่ปิดบังใบหน้าที่แท้จริงของตนออก
ทันทีที่หน้ากากซึ่งเป็นใบหน้าที่แสนธรรมดานั้นถูกฉีกออกไป ใบหน้าที่งดงามโดดเด่นก็ปรากฏต่อสายตาของกู่อิ่ง
“คุณชายกู่ ข้าขอโทษจริงๆ ข้าหลอกเจ้ามาตลอด ข้าไม่ใช่ศิษย์ตำหนักเงาจันทรา ข้า…ข้าเป็นคนของตำหนักหยกวิญญาณ…” จื่อจินรวบรวมความกล้าทั้งหมดเปิดเผยความจริงต่อหน้ากู่อิ่ง การโกหกปิดบังกู่อิ่งทำให้จื่อจินรู้สึกไม่สบายใจมากตลอดเวลา กู่อิ่งปฏิบัติกับนางอย่างจริงใจ นางตอบแทนเขาด้วยคำโกหกแบบนั้นได้อย่างไร
การกระทำของนางในวันนี้เป็นการพิสูจน์ให้กู่อิ่งเห็นว่านางจริงใจอย่างแท้จริง
ดวงตาของกู่อิ่งฉายแววรื่นเริงขึ้นมาแวบหนึ่ง แต่ใบหน้าของเขากลับแสดงออกว่าตกใจอย่างถึงที่สุด
“เจ้า…” เขาพูดไม่ทันจบก็เดินไปที่ประตูและแนบหูฟังการเคลื่อนไหวที่ด้านนอก เมื่อแน่ใจว่าไม่มีใครอยู่ด้านนอก เขาก็หันกลับมามองจื่อจินอย่างเคร่งเครียด
“วันนี้ไม่ว่าเจ้าจะพูดหรือทำอะไร ข้าจะทำเป็นว่าข้าไม่รู้ไม่ได้ยินอะไรทั้งนั้น ก่อนที่เจ้าจะก้าวออกจากตำหนักจิงหงแห่งนี้ เจ้าคือศิษย์ของตำหนักเงาจันทรา ไม่ว่าจะเกิดอะไรขึ้นเจ้าต้องไม่เปิดเผยตัวจริงของเจ้าเด็ดขาด เข้าใจหรือไม่” กู่อิ่งมองจื่อจินอย่างจริงจัง พร้อมกล่าวเตือนด้วยน้ำเสียงเข้มงวด
จื่อจินกัดริมฝีปาก ปฏิกิริยาของกู่อิ่งทำให้หัวใจของนางอบอุ่น เขาไม่ได้เกิดความรู้สึกไม่ชอบนางแค่เพราะว่านางเป็นคนของตำหนักหยกวิญญาณ แต่กลับแสดงความห่วงใยนางอย่างมาก กังวลถึงอันตรายที่นางจะต้องเจอหากตัวจริงของนางถูกเปิดเผยออกมา
ปฏิกิริยาของกู่อิ่งยิ่งทำให้จื่อจินเชื่อหมดใจว่าทางเลือกของนางในวันนี้เป็นสิ่งที่ถูกต้องที่สุดแล้ว
เรื่องที่จวินอู๋เสียต้องการสร้างความวุ่นวายภายในสิบสองตำหนักนั้น นางไม่คัดค้าน แต่ต้องไม่ลากคนบริสุทธิ์เข้ามาอย่างเห็นแก่ตัวเพียงเพื่อให้บรรลุเป้าหมายของตัวเอง!
จื่อจินหายใจเข้าลึกๆ จากนั้นก็พูดขึ้นว่า ”คุณชายกู่ ที่ข้ามาวันนี้ก็เพราะข้ามีบางอย่างต้องบอกเจ้า”
“เจ้ามาพูดมาตามตรงได้เลย” กู่อิ่งบอกนาง
จื่อจินรวบรวมความกล้า ”มีคนพยายามจะทำร้ายเจ้า!”