ทรราชหญิงเจ้าหัวใจจักรพรรดิมาร เล่ม 1 - ตอนที่ 1747 คุกเข่า (3) / ตอนที่ 1748 คุกเข่า (4)
- Home
- ทรราชหญิงเจ้าหัวใจจักรพรรดิมาร เล่ม 1
- ตอนที่ 1747 คุกเข่า (3) / ตอนที่ 1748 คุกเข่า (4)
ตอนที่ 1747 คุกเข่า (3)
ทันใดนั้นจูเก๋ออินก็นึกอะไรบางอย่างขึ้นมาได้ เขาเริ่มกระตุกเสื้อผ้าของตัวเองอย่างต่อเนื่อง และเงยหน้าขึ้นมองจวินอู๋เสียและเยว่อี้ มือยังคงดึงเสื้อผ้าของตัวเองอย่างแรงพร้อมกับอ้าปากส่งเสียงอาเบาๆ
เยว่อี้มองจูเก๋ออินอย่างงุนงง แล้วทันใดนั้นเขาก็เห็นส่วนหนึ่งของเสื้อผ้าที่จูเก๋ออินกำลังดึงนั้นปักตราของตำหนักมังกรสวรรค์เอาไว้
จูเก๋ออินกำลังพยายามใบ้ถึงสถานะของตัวเอง!
เยว่อี้เกิดความลังเลขึ้นมาทันที เขาหันไปมองจวินอู๋เสียด้วยสีหน้าลำบากใจ
“เขาเป็นจ้าวตำหนักน้อยของตำหนักมังกรสวรรค์ ถ้าเราทำร้ายเขาตอนนี้…” เยว่อี้ไม่ใส่ใจเรื่องนี้ไม่ได้ เขาไม่อยากให้จวินอู๋เสียถลำลึกเกินไป
สีหน้าของจวินอู๋เสียยังคงสงบนิ่ง นางวางแก้มไว้บนมือข้างหนึ่ง มองดูจูเก๋ออินที่พยายามดิ้นรนอย่างเต็มที่ แล้วมุมปากของนางก็ยกยิ้มอย่างเย็นชา
“เจ้าคิดว่าหลังจากพวกเราทำเรื่องทั้งหมดนี้ หากเราปล่อยเขาไปแล้ว เขาจะยังปล่อยพวกเราให้รอดชีวิตอยู่หรือ”
คำพูดของจวินอู๋เสียเหมือนน้ำเย็นทั้งถังราดลงบนตัวของจูเก๋ออิน และยังทำให้เยว่อี้คิดได้เช่นกัน
ใช่แล้ว ด้วยนิสัยใจแคบของจูเก๋ออิน ขนาดเรื่องเล็กน้อยที่สุดก็ยังหาทางแก้แค้น ดังนั้นเขาจะต้องเก็บงำความเกลียดชังอย่างรุนแรงต่อพวกเขาสำหรับความอัปยศอดสูที่พวกเขาได้กระทำกับจูเก๋ออินในวันนี้ แม้ว่าพวกเขาจะหยุดตอนนี้ แต่จูเก๋ออินจะไม่มีวันปล่อยเรื่องนี้ไปแน่ และการแก้แค้นของเขาจะไม่มีคำว่าเมตตา
ความเจ็บปวดจากบาดแผลบนร่างกายย้ำเตือนเยว่อี้ถึงความโหดเหี้ยมของจูเก๋ออิน เขาจับแส้ในมือแน่น แล้วเดินช้าๆ เข้าไปหาจูเก๋ออินทีละก้าว
ใบหน้าของจูเก๋ออินซีดขาวปราศจากสีโลหิตทันที เขาส่ายหัวอย่างรุนแรงพร้อมกับโบกแขนอย่างลนลาน จูเก๋ออินที่อยู่ในสภาพตื่นตระหนกเอานิ้วป้ายน้ำชาที่ยังคงเปียกใบหน้าของตน แล้วรีบเขียนคำต่างๆ ลงบนพื้นอย่างรวดเร็ว
“ข้าคือจ้าวตำหนักน้อยของตำหนักมังกรสวรรค์ เจ้าต้องไม่ทำร้ายข้า ไม่เช่นนั้นตำหนักมังกรสวรรค์จะไม่มีวันปล่อยเจ้าไป! หยุดเดี๋ยวนี้ แล้วข้าจะทำเหมือนว่าไม่มีอะไรเกิดขึ้น”
ถ้อยคำเหล่านี้ถูกเขียนหวัดๆ ด้วยความตื่นตระหนก แต่ก็สะท้อนถึงสิ่งที่จูเก๋ออินพยายามบอกได้อย่างชัดเจน
เยว่อี้อดรู้สึกลังเลขึ้นมาไม่ได้
จูเก๋ออินหายใจแรงด้วยความวิตกกังวล แต่ในขณะที่เขาคิดว่าสามารถหาทางออกให้ตัวเองได้แล้ว เสียงเย็นชาของจวินอู๋เสียก็ดังขึ้น
“วันนี้เจ้าต้องตายแน่ๆ อยู่แล้ว แต่ไม่ต้องกังวลว่าพวกเราจะหนีไม่รอด แพะรับบาปได้เอาตัวเองลงตาข่ายดักไปแล้ว” น้ำเสียงสบายๆ ของจวินอู๋เสียทำให้จูเก๋ออินขนลุกไปทั้งตัว
จูเก๋ออินมองจวินอู๋เสียด้วยความตกใจ ไม่อยากจะเชื่อในสิ่งที่จวินอู๋เสียพูดออกมา
จวินอู๋เสียพูดอย่างเฉยเมยว่า ”วางใจเถอะ แพะรับบาปที่ข้าเลือกให้ เจ้าจะต้องพอใจมากแน่ เจ้าไม่ถูกกับกู่อิ่งจากตำหนักมารโลหิตไม่ใช่หรือ ให้เขารับผิดชอบความผิดฐานฆ่าเจ้า และให้เขารับความโกรธเกรี้ยวของตำหนักมังกรสวรรค์ ข้าว่าเจ้าน่าจะ…พอใจในการจัดการนี้นะ”
เสียงของจวินอู๋เสียเบาและนุ่มนวล แต่เมื่อเข้าหูของจูเก๋ออิน มันกลับดังก้องราวกับเสียงฟ้าร้อง!
แม้แต่เยว่อี้ก็ตกตะลึงกับสิ่งที่ได้ยิน
กู่อิ่ง…
เขาคิดว่าจวินอู๋เสียเปลี่ยนแผนอย่างกะทันหันและแอบดีใจที่กู่ซินเยียนจะไม่ถูกทำร้ายในแผนการนี้ แต่เขาเพิ่งได้รู้ว่าจวินอู๋เสียไม่เคยเปลี่ยนแผนเลยสักนิด ทุกอย่างที่เกิดขึ้นอยู่ในการคำนวณของเขามาตลอด!
ทำไมกู่อิ่งถึงมาหาจูเก๋ออินในช่วงหัวเลี้ยวหัวต่อแบบนี้ นั่นต้องเป็นการคำนวณอย่างรอบคอบในแผนการของจวินอู๋เสียแน่!
ทันใดนั้น เยว่อี้ก็นึกขึ้นได้ว่าตอนที่จวินอู๋เสียพูดถึงแผนนี้กับเขา จื่อจินก็อยู่ในห้องด้วย เขายังจำได้ว่าจื่อจินร้อนรนและหน้าซีดมากแค่ไหนตอนที่นางออกไป
แล้วการคาดเดาที่น่าตกใจอย่างหนึ่งก็ผุดขึ้นในใจของเยว่อี้
ที่แท้คำพูดพวกนั้น จวินอู๋เสียจงใจพูดให้จื่อจินได้ยิน!
ตอนที่ 1748 คุกเข่า (4)
ในที่สุด เยว่อี้ก็เข้าใจว่าแผนการที่แท้จริงของจวินอู๋เสียคืออะไร!
จวินอู๋เสียไม่ได้อยากใช้กู่ซินเยียนสร้างความแตกแยกระหว่างกู่อิ่งและจูเก๋ออินตั้งแต่แรกแล้ว
เพราะตั้งแต่ต้นจวินอู๋เสียก็ตั้งใจที่จะจัดการกับจูเก๋ออินด้วยตัวเอง!
แผนการที่ ‘สร้างขึ้น’ นี้ คือเหยื่อล่อจื่อจิน
ถ้าจื่อจินเชื่อในตัวจวินอู๋เสีย นางจะไม่เผยความลับออกไป แต่ถ้าเป็นตรงกันข้าม ถ้าหัวใจของจื่อจินหวั่นไหว…
ตั้งแต่ตอนที่จวินอู๋เสียพูดว่ากู่อิ่งมา เยว่อี้ก็รู้คำตอบแล้ว
จื่อจิน…ทรยศจวินอู๋เสีย!
นางไม่ได้รู้เลยว่า การทรยศของตนเป็นสิ่งที่อยู่ในการคำนวณของจวินอู๋เสียอยู่แล้ว ไม่มีสิ่งใดหลุดรอดไปจากการควบคุมของจวินอู๋เสีย
ช่างคิดได้ละเอียดรอบคอบและน่ากลัวมาก!
หากจูเก๋ออินตายในห้องตอนนี้ ผู้ต้องสงสัยที่สุดก็คือกู่อิ่งที่ทุกคนเพิ่งเห็นว่าเขาได้เข้ามาในห้อง! จวินอู๋เสียลากกู่อิ่งเข้ามาในแผนการ ไม่ใช่เพราะอยากให้กู่อิ่งฆ่าจูเก๋ออิน แต่อยากให้กู่อิ่งแบกรับความผิดฐานฆ่าจูเก๋ออินต่างหาก!
วิธีนี้ไม่เพียงทำลายแผนสร้างพันธมิตรของตำหนักมังกรสวรรค์กับตำหนักมารโลหิตเท่านั้น แต่ยังเปลี่ยนตำหนักทั้งสองให้กลายเป็นศัตรูคู่อาฆาตที่ไม่มีวันญาติดีกันได้อีกด้วย!
แม้แต่ตำหนักจิงหงก็จะถูกลากเข้ามาเกี่ยวด้วย
เยว่อี้ยอมรับนับถือจวินอู๋เสียจริงๆ สำหรับการลงมือที่ชาญฉลาดเช่นนี้ เป็นแผนการที่คำนวณมาอย่างละเอียดรอบคอบมาก จับตำหนักสามแห่งในสิบสองตำหนักโยนลงเหวได้ในคราวเดียว!
หลังจากจูเก๋ออินได้ยินคำพูดของจวินอู๋เสีย เขาก็แข็งทื่อไปทั้งตัว ท่าทางราวกับถูกฟ้าผ่า ตีให้ตายเขาก็ไม่มีวันคิดว่าเด็กหนุ่มธรรมดาจากตำหนักเงาจันทราจะมีความคิดที่ลึกซึ้งและสามารถคิดแผนซับซ้อนเช่นนี้ขึ้นมาได้ จวินอู๋เสียไม่ได้เล่นงานเขาแค่คนเดียว แต่ยังลากเอาตำหนักมารโลหิต ตำหนักมังกรสวรรค์ และตำหนักจิงหงเข้ามาในแผนการใหญ่ของเขาด้วย!
และไม่มีสักคนเดียวที่สังเกตเห็น
“เยว่อี้” จวินอู๋เสียเรียก
“อยู่นี่” เยว่อี้ได้สติกลับมา
“ลงมือ” จวินอู๋เสียพูดออกมาอย่างเย็นชา
จูเก๋ออินเหงื่อแตกพลั่ก หนทางรอดทั้งหมดของเขาถูกตัดแล้ว เขาทำอะไรไม่ได้เลยนอกจากส่ายหัวด้วยความกลัวและก้มหัวคำนับขอความเมตตาอย่างต่อเนื่อง
จวินอู๋เสียคิดที่จะฆ่าเขาจริงๆ!
ครั้งนี้เยว่อี้ไม่ลังเลแม้แต่น้อย เขาจับแส้ในมือยกขึ้นสูง พยายามที่จะเอาคืนความอัปยศอดสูและความทรมานที่ตนได้รับให้ครบทุกเม็ดทุกหน่วยจนถึงที่สุด!
แส้ยาวกลายเป็นเงาดำพร่ามัว ปลายแส้ที่มีหนามแหลมราวกับมีดโกนฟาดลงบนใบหน้าหล่อเหลาของจูเก๋ออินอย่างแรง!
ขณะที่เยว่อี้ดึงแส้กลับ หนามแหลมที่ฝังอยู่ในแส้ก็เป็นเหมือนใบมีดกรีดลงไปในเนื้อตอนที่แส้ฟาดไปที่ใบหน้าของจูเก๋ออิน!
“อ้ากกก! อ๊า อ๊า อ๊า!” ความเจ็บปวดรุนแรงแผ่ซ่านไปทั่วใบหน้าของจูเก๋ออิน เขาอยากส่งเสียงกรีดร้องที่เกิดจากความเจ็บปวดออกมา แต่เสียงของเขากลับแผ่วเบามาก โลหิตไหลออกมาจากบาดแผลบนใบหน้าของเขา ขณะที่เขาเอามือกุมมันไว้อย่างบ้าคลั่ง เมื่อนิ้วของเขาแตะที่ดั้งจมูก เขาก็รับรู้ได้ว่านิ้วของเขาสัมผัสโดนกระดูกที่แข็งและเปียก!
แส้ที่เยว่อี้ฟาดมานั่นได้เฉือนเอาเนื้อจากใบหน้าของเขาส่วนหนึ่ง มันตัดลึกลงไปจนกระดูกดั้งจมูกของเขาโผล่ออกมา!
จูเก๋ออินตัวบิดงออยู่บนพื้น ความเจ็บปวดถาโถมเข้าใส่เขาอย่างหนักจนตัวสั่น โลหิตไหลลงมาตามร่องนิ้วและเปื้อนพื้นตรงที่เขาคุกเข่าอยู่จนกลายเป็นสีแดง
เพี๊ยะ!
เยว่อี้ฟาดไม่ยั้ง แส้ที่เขาฟาดออกไปครั้งแล้วครั้งเล่าได้กรีดเนื้อเฉือนหนังจูเก๋ออิน การดึงแส้ทุกครั้งก็คือการเฉือนเนื้อเขา ไม่นานร่างของจูเก๋ออินก็เต็มไปด้วยโลหิต เขานอนตัวสั่นงออยู่บนแอ่งโลหิตของตัวเอง หลังและแขนของเขาดูเหมือนเนื้อบางส่วนก็ถูกเฉือนออกไป โลหิตไหลนองน่ากลัว!