ทรราชหญิงเจ้าหัวใจจักรพรรดิมาร เล่ม 1 - ตอนที่ 1749 คุกเข่า (5) / ตอนที่ 1750 ชู่วววว! (1)
- Home
- ทรราชหญิงเจ้าหัวใจจักรพรรดิมาร เล่ม 1
- ตอนที่ 1749 คุกเข่า (5) / ตอนที่ 1750 ชู่วววว! (1)
ตอนที่ 1749 คุกเข่า (5)
“อ๊า…อ๊า…” จูเก๋ออินนอนอยู่บนพื้น ทั่วร่างชุ่มโชกไปด้วยโลหิต สีหน้าที่เคยเย่อหยิ่งจองหองก็เหลือเพียงความความหวาดกลัวและสิ้นหวัง
เยว่อี้ไม่รู้แล้วว่าเขาฟาดแส้อยู่นานเท่าไร เขาฟาดจนกระทั่งมือชาถึงได้หยุด เมื่อเห็นจูเก๋ออินนอนกองยับเยินอยู่บนพื้น ความรู้สึกที่เยว่อี้เก็บกดเอาไว้ในอกมานานก็ถูกปลดปล่อยเป็นอิสระ
จากนั้นเขาก็หันหลังทิ้งแส้ในมือลง อาศัยการพยุงของหมอกสีดำช่วยให้เขาคุกเข่าลงข้างหนึ่งตรงหน้าจวินอู๋เสีย
“ขอบคุณคุณชายจวินที่ช่วยชีวิตข้า ตั้งแต่วันนี้เป็นต้นไป ชีวิตของข้า เยว่อี้ เป็นของท่าน” เยว่อี้ก้มหัวพูดอย่างจริงใจ จวินอู๋เสียไม่เพียงช่วยชีวิตเขา แต่ยังนำศักดิ์ศรีที่เสียไปเป็นเวลาหลายปีของเขากลับคืนมาด้วย
ในสิบสองตำหนัก คงมีคนไม่มากนักที่จะกล้าหาทางแก้แค้นจูเก๋ออิน แต่จวินอู๋เสียกลับเสนอโอกาสนั้นให้กับเขา และทำให้เขาเข้าใจว่าเขาไม่จำเป็นต้องยอมเป็นหนอนน่าสมเพชที่ต้องถูกกดขี่ตลอดไป
ร่างกายคนนั้นช่วยได้ง่ายกว่า แต่การช่วยจิตวิญญาณของคนนี่สิไม่ใช่สิ่งที่คนทั่วไปจะทำได้
จวินอู๋เสียไม่ได้แสดงปฏิกิริยาอะไรมากนักต่อการประกาศความภักดีของเยว่อี้ นางลุกขึ้นยืนอย่างช้าๆ และมองดูร่างที่เต็มไปด้วยโลหิตของจูเก๋ออิน จากนั้นก็พูดอย่างเฉยเมยว่า ”ชีวิตเจ้าเป็นของเจ้า ข้าไม่ต้องการมัน”
นางช่วยเขาไม่ใช่เพราะต้องการคนรับใช้ที่ซื่อสัตย์ แต่เป็นเพราะความรักและความห่วงใยที่เขามีต่อน้องสาวของเขา
จวินอู๋เสียอาจไม่หวั่นไหวต่อหลายๆ สิ่ง แต่นางให้ความสำคัญกับสายสัมพันธ์ในตระกูลอย่างมาก
เด็กหนุ่มที่ยอมรับความอัปยศอดสูและความทุกข์ทรมานมาเป็นเวลาสิบปีแทนน้องสาวของตน มีค่ามากพอที่นางจะยื่นมือเข้าช่วย
เยว่อี้คุกเข่าเงียบๆ ด้วยความรู้สึกที่พลุ่งพล่าน
จวินอู๋เสียเดินช้าๆ ไปที่ข้างตัวของจูเก๋ออิน และใช้ปลายเท้าดันคางเปื้อนโลหิตของจูเก๋ออินเพื่อยกศีรษะของเขาขึ้น
ใบหน้าที่เคยหล่อเหลา ตอนนี้เต็มไปด้วยบาดแผลลึกจนเห็นกระดูก โลหิตเปรอะเปื้อนไปทั้งหน้า และไม่สามารถจำใบหน้าเดิมของเขาได้แล้ว
จูเก๋ออินตัวสั่น เขาอ้าปาก ริมฝีปากที่สั่นระริกบ่งบอกถึงความกลัวของเขาในตอนนี้ ดวงตาที่ชุ่มโลหิตของเขาเปลี่ยนเป็นสีแดงขณะที่มองจวินอู๋เสียด้วยความหวาดกลัว ไม่กล้าแสดงความเกลียดชังออกมาแม้แต่น้อย
มีแต่ความกลัวล้วนๆ
“กลัวหรือ” จวินอู๋เสียถามอย่างนุ่มนวล
จูเก๋ออินพยายามพยักหน้า โลหิตไหลออกมามากขึ้นตามการเคลื่อนไหวของศีรษะ และหยดลงไปรวมกับโลหิตที่นองอยู่บนพื้น
“เช่นนั้นก็นำความกลัวนี้ลงนรกไปกับเจ้าเถอะ” เสียงเย็นชาของจวินอู๋เสียดังเข้าหูของจูเก๋ออิน ฟังราวกับเสียงระฆังแห่งความตาย!
ก่อนที่จูเก๋ออินจะทันได้ตอบสนอง จวินอู๋เสียก็ออกแรงที่เท้าของนางซึ่งดันอยู่ใต้คางของจูเก๋ออิน!
เสียงดังกรอบดังสะท้อนอยู่ในห้องที่เต็มไปด้วยกลิ่นคาวโลหิต หัวโชกเลือดของจูเก๋ออินบิดเป็นมุมแปลกๆ พับอยู่บนไหล่ของเขา
ความตายได้มาถึงตัวเขาอย่างเงียบเชียบ
จวินอู๋เสียมองร่างไร้ชีวิตของจูเก๋ออิน จากนั้นก็หยิบขวดกระเบื้องสีขาวออกมาจากถุงเอกภพ นางเปิดฝาและเทของเหลวใสลงบนศพของจูเก๋ออิน
เสียงฉ่าเบาๆ ดังขึ้น ของเหลวที่หยดลงบนศพของจูเก๋ออินซึมลงไปในโลหิตเนื้อและละลายเนื้อหนังของจูเก๋ออินอย่างช้าๆ จนเหลือเพียงซากโครงกระดูกสีขาว
“ไปกันเถอะ” จวินอู๋เสียเหลือบมองร่างที่ยังคงสึกกร่อนอย่างต่อเนื่องเป็นครั้งสุดท้าย จากนั้นก็เบนสายตาไปนอกหน้าต่าง ขณะที่จวินอู๋เย่ายกตัวเยว่อี้ออกจากห้องด้วยหมอกสีดำ ภายในห้องมีเพียงแมวดำตัวจิ๋วที่ถูกทิ้งไว้ในนั้น หลังจากพวกจวินอู๋เสียออกไปแล้ว มันก็ยกอุ้งเท้าขึ้นลงกลอนหน้าต่างจากด้านใน ก่อนจะเปลี่ยนร่างเป็นลูกบอลหมอกแทรกซึมออกมาทางช่องแคบๆ ระหว่างหน้าต่างที่ถูกล็อค
ตอนที่ 1750 ชู่วววว! (1)
เช้าวันรุ่งขึ้น จวินอู๋เสียนอนหลับสนิทอยู่บนเตียง ไม่รู้จวินอู๋เย่าตื่นขึ้นมาตั้งแต่เมื่อไร เขานอนตะแคงอยู่ข้างๆ จวินอู๋เสีย เอามือข้างหนึ่งหนุนหัว ปอยผมพาดผ่านใบหน้า เขาหรี่ตาลงเล็กน้อย มองไปยังร่างของแมวดำที่ซ่อนอยู่ใต้ผ้าห่มซึ่งพยายามทำตัวให้ลีบเล็กที่สุดเท่าที่จะทำได้
“เหมียว…” เจ้าแมวดำมองจวินอู๋เย่าด้วยดวงตาแป๋วแหววน่าสงสาร ในใจลึกๆ หวาดกลัวว่าราชาปีศาจผู้นี้จะสังหารมันด้วยความไม่พอใจ จวินอู๋เสียได้ตัดสินใจเอามันมาวางคั่นกลางระหว่างคนทั้งสอง สร้าง ‘ระยะห่าง’ ขึ้นมาสำหรับราชาปีศาจนั่น แต่…เจ้าแมวดำตัวน้อยรู้สึกว่าตัวมันเองก็มี ‘ระยะห่าง’ กับคำว่า ‘มีชีวิตต่อ’ เช่นกัน
เจ้าแมวดำตอบสนองต่อสัญชาตญาณเอาตัวรอดของมันด้วยการทำตาให้กลมโตมากที่สุดเพื่อให้ดูน่ารักน่าเอ็นดู หางของมันถึงกับแกว่งไปมาอย่างไร้ยางอาย
“ไป” จวินอู๋เย่าพูดเบาๆ เสียงของเขาฟังดูเป็นมิตรมาก แต่คำเพียงคำเดียวที่พูดออกมาทำให้ขนทุกเส้นของเจ้าแมวดำตั้งชันขึ้นมา
เจ้าแมวดำเหลือบมองไปที่ร่างซึ่งหลับสนิทของจวินอู๋เสียด้วยสายตาขัดแย้งในใจ จากนั้นก็หันกลับมามองราชาปีศาจที่มีกลิ่นไอการฆ่าฟันลอยออกมาจากตัวเขา สุดท้ายมันก็ยกอุ้งเท้าที่ไร้หลักการคุณธรรมขึ้นและกระโจนลงไปจากเตียง เดินไปที่มุมห้องและนั่งหันหน้าเข้ากำแพง
เมื่อไม่อุปสรรคขัดขวางแล้ว จวินอู๋เย่าก็ยิ้มออกมา เขายื่นแขนข้างหนึ่งออกมาและโอบจวินอู๋เสียที่กำลังหลับสนิทเข้าสู่อ้อมกอด
ร่างเล็กนั้นนอนตะแคงข้าง ตัวงอเล็กน้อย ฝ่ามือของนางวางประกบกันอยู่ใต้แก้ม หลับสนิท
เด็กน้อยที่เคยบอบบางไร้เดียงสา ตอนนี้กลายเป็นสาวงามล่มเมือง ร่างเล็กๆ นั้นมีกลิ่นหอมของสมุนไพรที่คุ้นเคย นางยังคงหลับสนิทอยู่ในอ้อมกอดของจวินอู๋เย่า แต่เมื่อร่างเล็กนั้นสัมผัสกับแผ่นอกร้อนผ่าว นางก็ดิ้นเล็กน้อยเพื่อหาท่าที่สบายกว่าจะได้นอนต่อ
แต่การดิ้นเล็กน้อยนั้นทำให้จวินอู๋เย่าต้องสูดหายใจลึกขึ้นทันที
ร่างที่หญิงสาวควรมีได้เบ่งบานออกมาแล้ว สะโพกเล็กๆ ของนางปัดผ่านหน้าท้องแข็งแรงของจวินอู๋เย่า ทั้งคู่สวมแค่เสื้อคลุมชั้นในเท่านั้น ผ้าบางๆ ไม่เพียงพอที่จะกั้นความอบอุ่นของสัมผัสนั้นได้
สะโพกเล็กๆ กลมๆ นั้นปัดโดนหน้าท้องจวินอู๋เย่าโดยไม่ได้ตั้งใจ และเมื่อมีเพียงเสื้อผ้าบางๆ คลุม ความอบอุ่นจากผิวเนียนนั้นจึงทำให้เขารู้สึกราวกับว่าไม่มีเสื้อผ้ากั้นขวางสัมผัสผ่านๆ นั้นเลย
ทันใดนั้น ดวงตาสีดำสนิทของจวินอู๋เย่าก็ถูกครอบคลุมด้วยสีม่วงบริสุทธิ์ อุณหภูมิในร่างกายของเขาเริ่มสูงขึ้นอย่างไม่สามารถควบคุมได้
อย่างไรก็ตาม จวินอู๋เสียที่หลับสนิทนั้นไม่ได้รับรู้ถึง ‘ความทรมาน’ ที่นางได้ทำกับจวินอู๋เย่าเลย
หน้าอกของเขาแนบชิดกับด้านหลังของร่างเล็ก หน้าท้องของเขาโดนการเคลื่อนไหวของนางทำให้ลำคอของจวินอู๋เย่าแห้งผาก มือที่วางอยู่บนไหล่ของจวินอู๋เสียก็เลื่อนลงมาโดยไม่ได้ตั้งใจ ผ่านแขนเรียวอย่างแผ่วเบา และค่อยๆ ขยับทีละนิดไปที่เอวซึ่งบางจนดูเหมือนไม่สามารถทนต่อแรงจับของมือเขาได้ เอาบางนั้นดูเหมือนแค่จับเบาๆ ก็หักได้แล้ว ผิวเนียนนุ่มที่ซ่อนอยู่ใต้เสื้อคลุมยั่วยุและกระตุ้นประสาทสัมผัสของจวินอู๋เย่าอย่างต่อเนื่อง
จวินอู๋เย่าสูดหายใจเข้าลึกๆ ปลายนิ้วร้อนผ่าวของเขาเลื่อนไปใต้เสื้อผ้าอย่างอดใจไม่ไหว เมื่อปลายนิ้วของเขาสัมผัสเข้ากับผิวเนียนนุ่มนั้น ความรู้สึกเสียวซ่านก็แผ่ไปทั่วทั้งร่าง!
ผิวเนียนใต้ปลายนิ้วของเขาดูเหมือนจะดูดติดนิ้วของเขา ทำให้เขาอดใจไม่ไหวอยากสัมผัสให้มากขึ้นอีก มือของเขาค่อยๆ เลื่อนจากเอวไปยังหน้าท้องแบนราบของจวินอู๋เสียและอ้อยอิ่งเพลิดเพลินอยู่ที่สะดือของนาง