ทรราชหญิงเจ้าหัวใจจักรพรรดิมาร เล่ม 1 - ตอนที่ 1751 ชู่วววว! (2) / ตอนที่ 1752 ชู่วววว! (3)
- Home
- ทรราชหญิงเจ้าหัวใจจักรพรรดิมาร เล่ม 1
- ตอนที่ 1751 ชู่วววว! (2) / ตอนที่ 1752 ชู่วววว! (3)
ตอนที่ 1751 ชู่วววว! (2)
ผิวเนียนใต้ปลายนิ้วของเขาดูเหมือนจะดูดติดนิ้วของเขา ทำให้เขาอดใจไม่ไหวอยากสัมผัสให้มากขึ้นอีก มือของเขาค่อยๆ เลื่อนจากเอวไปยังหน้าท้องแบนราบของจวินอู๋เสียและอ้อยอิ่งเพลิดเพลินอยู่ที่สะดือของนาง
จวินอู๋เย่ากอดจวินอู๋เสียแน่นขึ้นอีก และซุกหน้าลงที่ซอกคอของนาง สัมผัสถึงกลิ่นหอมจากกายนาง
กลิ่นขมจางๆ นั้นมีเสน่ห์สำหรับเขามากกว่ากลิ่นของแป้งหอมใดๆ
ร่างเล็กของจวินอู๋เสียอยู่ในอ้อมกอดของจวินอู๋เย่า หลังของนางแนบชิดกับหน้าอกของเขา ลมหายใจเพียงแผ่วเบาของจวินอู๋เสียสามารถจุดประกายไฟในร่างของจวินอู๋เย่าได้
ไม่พอ…
ยังไม่พอ…
มือของจวินอู๋เย่าค่อยๆ เคลื่อนไปตามร่างกายของจวินอู๋เสีย สัมผัสที่ร้อนผ่าวนั้นแทบจะทำให้จวินอู๋เย่าหายใจไม่ออก
เสื้อผ้าใต้ฝ่ามือของเขาบางมาก แต่ทำให้จวินอู๋เย่ารู้สึกขัดใจมากเป็นพิเศษ ทันใดนั้นเขาก็คว้าเสื้อเอาไว้ และออกแรงเพียงเล็กน้อย เสื้อบางๆ นั้นก็ฉีกขาด
อากาศที่หนาวเย็นแผ่กระจายไปทั่วผิวด้านหลังของจวินอู๋เสีย นางขยับตัวเล็กน้อยเพื่อแสวงหาความอบอุ่น
และการขยับเพียงเล็กน้อยนั้นทำให้ผิวเนียนนุ่มแนบชิดเข้ากับฝ่ามือของจวินอู๋เย่า!
จวินอู๋เย่ากอดจวินอู๋เสียแน่น สะโพกเล็กๆ ของจวินอู๋เสียที่แนบชิดอยู่กับเขาก่อให้เกิดความปั่นป่วนที่ท้องน้อย เมื่อไม่มีเสื้อผ้ามาขวางกั้น อารมณ์ที่พลุ่งพล่านก็ยิ่งรุนแรงขึ้น
ดวงตาของจวินอู๋เย่ายิ่งเข้มขึ้นและขุ่นมัว เขาหรี่ตาลงครึ่งหนึ่งและจุมพิตที่ซอกคอของจวินอู๋เสีย มือข้างหนึ่งลูบไล้ผิวเนียนไร้ที่ตินั้นโดยไม่ยอมปล่อย
จุมพิตที่อ่อนโยนไล้อยู่บนผิวที่บอบบางตรงคอของจวินอู๋เสีย ความรู้สึกเสียวซ่านที่กระจายไปทั่วทำให้จวินอู๋เสียขมวดคิ้ว และในตอนที่จวินอู๋เย่ากัดติ่งหูของนางเบาๆ ดวงตาของจวินอู๋เสียก็พลันเปิดกว้าง!
เมื่อจวินอู๋เสียตื่นขึ้นมา นางก็สังเกตเห็นว่ามีบางอย่างไม่เหมือนเดิม สัมผัสร้อนที่ด้านหลังทำให้นางสะดุ้ง และสิ่งที่ทำให้นางตกใจมากที่สุดก็คือสัมผัสร้อนระอุที่แนบชิดกับสะโพกของนาง
“ท่าน…” แม้ว่าจวินอู๋เสียจะไม่ค่อยฉลาดทางด้านอารมณ์ แต่นางก็เป็นหมอคนหนึ่ง และได้ผ่าศพบุรุษมานับไม่ถ้วน ดังนั้น นางจึงมีความเข้าใจเกี่ยวกับสรีระของบุรุษเป็นอย่างดี ใบหน้าของจวินอู๋เสียเปลี่ยนเป็นสีแดงเข้มทันที สายตาเย็นชาของนางก็แสดงความตื่นตระหนกอย่างที่หาได้ยากออกมา นางมองจวินอู๋เย่าเพื่อดูว่าเขาจะพูดอะไร
แต่จวินอู๋เย่าที่ถลำลึกแล้วไม่เปิดโอกาสให้จวินอู๋เสียได้พูดอะไร เขาดันตัวเองขึ้น มือทั้งสองข้างจับศีรษะของจวินอู๋เสียไว้ แล้วก้มหน้าลงมาปิดผนึกปากที่เผยอออกเล็กน้อยของจวินอู๋เสีย
ลิ้นร้อนรุกล้ำเข้ามาในปากของเด็กสาว พัวพันรุกไล่ ควานชิมความหวานของนางอย่างเอาแต่ใจ
จวินอู๋เสียตะลึงงัน ในลมหายใจของนางมีแต่กลิ่นของจวินอู๋เย่า ร่างเล็กๆ ของนางถูกโอบกอดด้วยร่างสูงใหญ่ นางสามารถยกมือขึ้นผลักเขาออกไปได้อย่างง่ายดาย แต่ความรู้สึกมึนงงทำให้สมองที่ปราดเปรื่องอยู่เสมอของจวินอู๋เสียว่างเปล่าไปหมด
จวินอู๋เย่ากระสับกระส่ายร้อนรน ต้องการทุกอย่างที่เป็นของนาง เขายกมือขึ้นกุมมือเล็กที่อยู่ข้างตัวของจวินอู๋เสีย
ลมหายใจของจวินอู๋เสียสะดุด ดวงตาเบิกกว้างเล็กน้อย
“เสี่ยวเสียเอ๋อร์…ช่วยข้า…” จวินอู๋เย่ายกศีรษะขึ้นเล็กน้อย ดวงตาปรือสับสน เสียงแหบพร่าของเขาดังข้างหูของจวินอู๋เสีย ทำให้หัวใจของนางปั่นป่วน
ตอนที่ 1752 ชู่วววว! (3)
จวินอู๋เสียกลืนน้ำลาย…
ทันใดนั้น!
เสียงเคาะประตูดังขึ้นติดต่อกัน ทำให้ความสับสนปั่นป่วนในช่วงเวลานั้นแตกเป็นเสี่ยงๆ
จวินอู๋เสียสะดุ้ง นางกำลังจะลุกขึ้นแต่จวินอู๋เย่าก็กดตัวนางลง
เสียงที่แฝงความเจ็บปวดดังจากปากของจวินอู๋เย่า ”รอเดี๋ยว”
เสียงเข้มและแหบพร่านั้น จวินอู๋เสียไม่เคยได้ยินมาก่อน มันเป็นเสียงที่เต็มไปด้วยความเจ็บปวด
จวินอู๋เสียไม่กล้าขยับตัวและเอนหลังกลับลงไปบนเตียงแต่โดยดี ขณะที่เสียงเคาะประตูยังคงดังอย่างต่อเนื่อง
จวินอู๋เย่าหลับตาลง เม็ดเหงื่อไหลลงมาตามใบหน้าที่ราวกับรูปสลักของเขา และหยดลงบนไหปลาร้าของจวินอู๋เสีย มันร้อนเล็กน้อย
ครู่ต่อมา ลมหายใจของจวินอู๋เย่าก็กลับเป็นปกติ เขาดันตัวเองขึ้นและมองจวินอู๋เสียที่นอนอยู่ แสงแดดส่องผ่านหน้าต่างเข้ามาในห้อง ลำแสงจางๆ นั้นดูราวกับกำลังปกคลุมร่างของจวินอู๋เสียจนส่องประกาย
จวินอู๋เย่าสูดหายใจเข้าลึก แล้วลุกขึ้นทันที ไม่กล้ามองนางอีก
จากนั้นจวินอู๋เสียก็ค่อยๆ ลุกขึ้นจากเตียง ตอนนั้นเองนางก็พบว่าเสื้อผ้าของตนอยู่สภาพขาดวิ่น เมื่อเห็นว่าเสื้อคลุมที่ฉีกขาดปิดร่างนางไม่มิด นางก็คว้าผ้าห่มตรงหน้าขึ้นมา และจ้องไปที่จวินอู๋เย่าซึ่งนั่งอยู่ตรงขอบเตียงด้วยใบหน้าแดงก่ำ
จวินอู๋เย่าลุกขึ้นและหยิบเสื้อผ้าจากตู้เสื้อผ้าออกมาส่งให้จวินอู๋เสีย เด็กสาวเปลี่ยนเสื้อผ้าอย่างเงียบๆ สายตาจับจ้องไปที่ร่างของจวินอู๋เย่า แต่ก็เห็นว่าเขาหันหลังให้นางตลอด ตอนส่งเสื้อผ้าให้นางก็เอาแต่ก้มหน้าไม่กล้าสบตานาง
ไม่รู้ทำไม ความรู้สึกเขินอายแปลกๆ ในใจของจวินอู๋เสียสลายหายไปในทันที รอยยิ้มผุดขึ้นที่ริมฝีปากนาง
เสียงเคาะประตูยังคงดังรบกวนพวกเขาสองคน หลังจากจวินอู๋เสียเปลี่ยนเสื้อผ้าแล้ว นางก็หยิบหน้ากากแปลงโฉมขึ้นมาปลอมใบหน้าของตน แล้วเดินไปเปิดประตู
คนที่ยืนอยู่ด้านนอกประตูเป็นคนที่จวินอู๋เสียไม่คิดว่าจะได้เห็น
“ไม่ได้เจอกันนานนะ” กู่อิ่งพูดขึ้นขณะยืนอยู่นอกประตูห้องของจวินอู๋เสีย ใบหน้าหล่อเหลาประดับด้วยรอยยิ้มสดใส แต่ดวงตาที่หรี่ลงเล็กน้อยนั้นเต็มไปด้วยความกระหายเลือดรุนแรง
จวินอู๋เสียไม่คิดว่ากู่อิ่งจะมาปรากฏตัวที่นี่ แต่เวลาที่เผชิญหน้ากับคนอื่นที่ไม่ใช่จวินอู๋เย่า จิตใจของนางสงบนิ่งเสมอ ใบหน้าไม่แสดงความผิดปกติใดๆ ออกมา นางจ้องกู่อิ่งอย่างเย็นชาและถามว่า ”มีอะไร”
กู่อิ่งยิ้มเล็กน้อย กวาดตามองใบหน้าของจวินอู๋เสีย ดูเหมือนพยายามวิเคราะห์รายละเอียดทุกอย่างบนใบหน้านาง
“จวินอู๋ หรือข้าควรเรียกจวินเสียดีเล่า”
จวินอู๋เสียหรี่ตาลงเล็กน้อย
กู่อิ่งหัวเราะเบาๆ และพูดว่า ”เจ้านี่ยังเหมือนเดิมเลยนะ ตาสวยเหมือนเดิม ท่าทางก็เหมือนเดิม แต่มีอย่างหนึ่งที่ข้าอยากรู้มาก ถ้าข้าเปิดเผยตัวตนของเจ้าให้คนอื่นรู้ เจ้าคิดว่าเจ้าจะยังสามารถเดินออกไปจากตำหนักจิงหงแบบมีชีวิตได้อยู่หรือไม่ หืม พันธมิตรของตำหนักหยกวิญญาณ” น้ำเสียงของกู่อิ่งสูงขึ้นเล็กน้อย แฝงความเฉื่อยชาและการเยาะเย้ย
ทันทีที่กู่อิ่งเอ่ยคำว่า ”ตำหนักหยกวิญญาณ” จวินอู๋เสียก็เข้าใจเรื่องทุกอย่าง
นางไม่คิดจริงๆ ว่าจื่อจินจะซื่อบื้อได้ถึงขนาดนั้น ถึงกับเปิดเผยตัวตนของทุกคนให้กู่อิ่งรู้
ในใจของจวินอู๋เสียเกิดความดูแคลนขึ้นมา แต่ใบหน้ายังคงเย็นชาราวกับน้ำแข็ง
“เจ้าพูดเรื่องอะไร ข้าไม่เข้าใจ”
กู่อิ่งหัวเราะและพูดว่า ”ไม่เข้าใจ ก็ได้ เรามีเวลาเยอะแยะที่จะทำให้เจ้าเข้าใจ”