ทรราชหญิงเจ้าหัวใจจักรพรรดิมาร เล่ม 1 - ตอนที่ 1765 คนบาปไม่อาจอยู่ (4) / ตอนที่ 1766 คนบาปไม่อาจอยู่ (5)
- Home
- ทรราชหญิงเจ้าหัวใจจักรพรรดิมาร เล่ม 1
- ตอนที่ 1765 คนบาปไม่อาจอยู่ (4) / ตอนที่ 1766 คนบาปไม่อาจอยู่ (5)
ตอนที่ 1765 คนบาปไม่อาจอยู่ (4)
“เป็นไปไม่ได้…เป็นไปไม่ได้…ท่านจ้าวตำหนัก ท่านโกหกข้าใช่หรือไม่ ศิษย์พี่หมิงซิน…นางจะถูกคุณชายกู่ฆ่าได้อย่างไร…เป็นไปไม่ได้…นี่ต้องไม่ใช่ความจริง…ไม่จริง…” จื่อจินทำราวกับสูญเสียจิตวิญญาณไปแล้ว นางส่ายหน้า น้ำตาเม็ดโตร่วงหล่นลงมาจากดวงตาไม่หยุด
นางไม่อยากจะเชื่อเลยว่าหมิงซินที่เป็นเหมือนพี่สาวของนางถูกกู่อิ่งฆ่าตายจริงๆ…
จ้าวตำหนักหยกวิญญาณมองจื่อจินด้วยความเจ็บปวดอย่างมาก เขาก้มหน้าลงและยกนิ้วขึ้นชี้ไปยังศิษย์ของตำหนักหยกวิญญาณที่นิ่งเงียบพูดไม่ออกอยู่ด้านข้าง
“พวกเจ้าบอกนาง…หมิงซินตายอย่างไร!”
ชั่วพริบตา เหล่าเด็กสาวของตำหนักหยกวิญญาณก็พากันคุกเข่าลง สีหน้าไม่เต็มใจ พลางปิดหน้าสะอื้นเบาๆ
ปฏิกิริยาของพวกนางทำให้จื่อจินยิ่งร้อนรน นางเงยหน้าขึ้นมองเหล่าพี่น้องที่ปกติจะเต็มไปด้วยรอยยิ้มและเสียงหัวเราะ
“หมิงซินตายได้อย่างไร…นาง…ตายอย่างไร” เสียงของนางสั่น กลัวว่าคำตอบที่จะได้ยินจะทำให้นางสิ้นหวัง
“จื่อจิน…ท่านจ้าวตำหนัก…ท่านจ้าวตำหนักพูดความจริง…หมิงซินนาง…ถูกกู่อิ่งฆ่าตาย ตอนเราพบศพนาง ดวงตาของนาง…” หญิงสาวที่พูดขึ้นไม่สามารถพูดต่อไปได้
การตายของหมิงซินไม่ใช่ความลับในตำหนักหยกวิญญาณ คนเดียวที่ถูกปิดไม่ให้รู้เรื่องมีเพียงจื่อจินที่สนิทสนมกับหมิงซินราวกับพี่น้องจริงๆ
จื่อจินล้มลงไปกองกับพื้นอย่างสิ้นหวัง ดวงตาเบิกกว้างแดงก่ำ น้ำตาหยดลงบนพื้นตรงหน้าทำให้พื้นเปียก จื่อจินเห็นเงาสะท้อนของตนเองบนพื้นที่ใสสว่าง ดูน่าสมเพช ทรุดโทรมและซีดเซียว ช่างโง่เขลานัก…
ทันใดนั้น นางก็นึกถึงคำพูดของจวินอู๋เสียก่อนหน้านี้
ตอนที่กู่อิ่งอยู่ในสำนักธาราเมฆ เพียงเพราะเขาคิดว่าเด็กสาวคนหนึ่งมีดวงตาที่สวยงาม จึงได้ควักตาของนางออก นางคิดว่าจวินอู๋เสียแค่หาข้ออ้างให้กับการกระทำของตัวเองและตั้งใจทำให้ชื่อของกู่อิ่งแปดเปื้อน แต่ตอนนี้นางรู้แล้ว
ทั้งหมดนั่นคือความจริง!
คำพูดของจวินอู๋อาจจะไม่เป็นความจริงได้ แต่ท่านจ้าวตำหนักและศิษย์พี่น้องของนางไม่มีวันโกหกนางเรื่องการตายของหมิงซิน
ความเชื่อมั่นศรัทธาและความไร้เดียงสาที่จื่อจินยึดมั่นมาโดยตลอดก็พังทลายลงในตอนนั้นเอง นางนอนสะอื้นไห้คร่ำครวญอยู่บนพื้น สำนึกเสียใจในความโง่เขลาของตัวเอง
เมื่อจ้าวตำหนักหยกวิญญาณเห็นจื่อจินในสภาพเช่นนั้น หัวใจของเขาก็เจ็บปวด เขาอดทนข่มกลั้นความเสียใจและเงยหน้าขึ้นมองจวินอู๋เสีย ใบหน้าหล่อเหลาของเขาดูเหน็ดเหนื่อยและอ่อนล้า
“คุณชายจวิน เจ้าไม่ได้ทำผิด เจ้าได้ทำตามข้อตกลงแล้ว เจ้าคือเด็กหนุ่มที่ฉลาดที่สุดที่ข้าเคยเจอ” จ้าวตำหนักหยกวิญญาณพูดอย่างจริงใจ เขาคิดว่าจวินอู๋เสียไปที่ตำหนักจิงหงเพื่อดูว่าจะหาโอกาสได้หรือเปล่าเท่านั้น ไม่ได้คาดคิดเลยว่าเด็กคนนี้จะสามารถรักษาคำพูดและก่อความโกลาหลวุ่นวายขึ้นในสิบสองตำหนักได้จริงๆ
แค่ได้ยินคำร้องเรียนของจื่อจินเมื่อครู่ จ้าวตำหนักหยกวิญญาณก็เดาได้ถึงความวุ่นวายที่ปะทุขึ้นในตำหนักจิงหง
การที่จ้าวตำหนักน้อยของตำหนักมารโลหิตสังหารจ้าวตำหนักน้อยของตำหนักมังกรสวรรค์และเหตุการณ์ทั้งหมดเกิดขึ้นระหว่างงานฉลองวันเกิดของจ้าวตำหนักจิงหง ก็สามารถจินตนาการได้เลยว่า ไม่ว่าจะเป็นตำหนักมารโลหิตที่เป็นคนร้าย หรือตำหนักมังกรสวรรค์ที่เป็นเหยื่อ กระทั่งตำหนักจิงหงที่เป็นเจ้าภาพงานวันเกิด ทั้งหมดต้องประสบกับความโกลาหลอลหม่านด้วยการลงมือเพียงครั้งเดียวของจวินอู๋เสีย
การตายของจูเก๋ออินจะกลายเป็นความแค้นที่ไม่มีวันจบสิ้นระหว่างสามตำหนัก ความตายเท่านั้นที่จะหยุดพวกเขาได้!
จากนี้ไปตำหนักมังกรสวรรค์จะไม่ปล่อยให้ตำหนักมารโลหิตได้อยู่อย่างสงบ และทั้งสองตำหนักที่จะเป็นพันธมิตรกันก็กลายเป็นศัตรูคู่อาฆาต
ใครจะคิดว่าทั้งหมดนี้เกิดขึ้นด้วยน้ำมือของจวินอู๋เสียเพียงคนเดียว
จ้าวตำหนักหยกวิญญาณยอมรับนับถือจวินอู๋เสียจนหมดใจ
ตอนที่ 1766 คนบาปไม่อาจอยู่ (5)
ใครจะคิดว่าทั้งหมดนี้เกิดขึ้นด้วยน้ำมือของจวินอู๋เสียเพียงคนเดียว
จ้าวตำหนักหยกวิญญาณยอมรับนับถือจวินอู๋เสียจนหมดใจ
จวินอู๋เสียไม่ได้แสดงอาการดีใจใดๆ เนื่องจากคำชมเชยของจ้าวตำหนักหยกวิญญาณไม่ได้ทำให้นางรู้สึกว่ามีอะไรน่ายินดี ตรงกันข้าม…
“ในเมื่อเราเป็นพันธมิตรกัน อย่างนั้นวันนี้ข้าจะมอบให้ท่านอีกสักประโยค” จวินอู๋เสียพูด
“เชิญพูด” จ้าวตำหนักหยกวิญญาณกล่าว
“ระวังตำหนักมารโลหิตเอาไว้ กู่อิ่งรู้แล้วว่าจื่อจินมาจากตำหนักหยกวิญญาณ” จวินอู๋เสียทิ้งประโยคนั้นเอาไว้อย่างไม่แยแส นางไม่อยากอยู่ในตำหนักหยกวิญญาณต่ออีกแม้แต่นาทีเดียว จ้าวตำหนักหยกวิญญาณฉลาดมากและสามารถเข้าใจสถานการณ์ได้ แต่เขาก็ไม่ได้พูดเรื่องการลงโทษจื่อจินเลย และจวินอู๋เสียก็สัมผัสได้ว่าเขาทนทำไม่ได้ที่จะทำเช่นนั้น
ถึงจะโกรธ แต่จื่อจินก็เป็นเด็กที่เขาเลี้ยงมาเอง เขาจะทำใจลงโทษนางอย่างเข้มงวดได้อย่างไร
จวินอู๋เสียเข้าใจและไม่คิดจะไปไกลถึงขั้นอยากให้จื่อจินตาย
แต่…
ในเมื่อจ้าวตำหนักหยกวิญญาณอยากปกป้องจื่อจิน เช่นนั้นทุกสิ่งที่จื่อจินได้ทำลงไป ตำหนักหยกวิญญาณก็ต้องแบกรับผลที่ตามมาด้วย
จ้าวตำหนักหยกวิญญาณตกตะลึงกับคำพูดอย่างกะทันหันของจวินอู๋เสีย เขาจ้องมองอย่างไม่อยากจะเชื่อไปที่จื่อจินซึ่งหมอบอยู่บนพื้นและร้องไห้คร่ำครวญด้วยความเสียใจ ดวงตาของเขาลุกโชนด้วยไฟโทสะทันที!
การที่ตำหนักหยกวิญญาณสามารถอยู่อย่างสงบมาได้จนถึงตอนนี้ก็เพราะพวกเขาเก็บตัวเงียบมาโดยตลอด แต่เขาคิดไม่ถึงเลยว่าการให้จื่อจินเดินทางไปตำหนักจิงหงนั้นจะทำให้นางเปิดเผยสถานะและที่มาของตัวเองต่อหน้ากู่อิ่ง!
เขาไม่กล้าคิดเลยว่า ด้วยความไว้วางใจที่จื่อจินมีให้กู่อิ่งในเวลานั้น นางจะเปิดเผยความลับของตำหนักหยกวิญญาณให้เขารู้มากกว่านี้หรือไม่
ถ้าตำหนักมารโลหิตรู้ว่าตำหนักหยกวิญญาณอยู่ที่ไหนขึ้นมาละก็…
หายนะของตำหนักหยกวิญญาณคงมาถึงในไม่ช้านี้!
ศิษย์ตำหนักหยกวิญญาณคนอื่นพากันตะลึงตัวแข็งเป็นหินจากข่าวนี้ พวกนางจ้องมองจื่อจินอย่างไม่อยากจะเชื่อ ไม่มีใครสักคนกล้าเชื่อว่าจื่อจินจะทำผิดพลาดอย่างโง่เขลาเช่นนี้จริงๆ!
“จื่อจิน…เจ้า…เจ้าบอกกู่อิ่งจริงๆ หรือ…ว่าเจ้าคือศิษย์ของตำหนักหยกวิญญาณ” จ้าวตำหนักหยกวิญญาณพูดเสียงสั่น
จื่อจินเงยหน้าขึ้นอย่างหวาดกลัว แล้วพยักหน้าพลางสะอึกสะอื้น
จ้าวตำหนักหยกวิญญาณทิ้งตัวจมอยู่ในเก้าอี้ยาวแสนนุ่มสบายของเขา ดูเหมือนหมดสิ้นเรี่ยวแรง
“เจ้า…เจ้าบอกเขาหรือเปล่าว่าตำหนักหยกวิญญาณอยู่ที่ไหน”
จื่อจินมองใบหน้าซีดขาวของจ้าวตำหนักหยกวิญญาณ และหันไปมองศิษย์พี่น้องที่อยู่รอบๆ ซึ่งกำลังมองนางด้วยสายตาหวาดกลัว ความรู้สึกผิดและเสียใจอย่างไม่มีที่สิ้นสุดท่วมท้นอัดแน่นอยู่ทุกซอกทุกมุมในหัวใจนาง นางฝืนบังคับตัวเองให้ลุกขึ้นยืน
“ท่านจ้าวตำหนัก…ข้าไม่ได้…ข้าไม่ได้บอกเขา…”
จ้าวตำหนักหยกวิญญาณถอนหายใจออกมาอย่างโล่งอก
“ท่านจ้าวตำหนัก จื่อจินผิดไปแล้ว…ข้ามันโง่…ซื่อบื้อ…หลงไว้ใจคนชั่ว…” จื่อจินสูดหายใจเข้าลึกและหันไปมองจวินอู๋เสียที่เดินไปถึงประตูของตำหนักหยกวิญญาณแล้ว นางมองร่างเล็กๆ นั้น ความรู้สึกรังเกียจเหยียดหยามและต่อต้านได้หายไปจากหัวใจนางโดยไม่เหลือร่องรอย
ดูเหมือนนางจะย้อนกลับไปในวันที่นางถูกล้อมโจมตีบนยอดเขาฝูเหยา คนผู้นี้ได้ลงมาจากสวรรค์เพื่อช่วยนางจากสถานการณ์ที่สิ้นหวัง
นางไม่รู้ว่าเกิดอะไรขึ้นกับตัวเองในตำหนักจิงหง ทำไมนางถึงได้สงสัยผู้มีพระคุณของตัวเอง…ทำไมนางถึงได้ไว้ใจฆาตกรที่ฆ่าหมิงซินมากกว่าจวินอู๋เสีย ไม่เชื่อในตัวผู้มีพระคุณของตน…
“คุณชายจวิน!” จื่อจินรวบรวมกำลังทั้งหมดที่มีตะโกนไปทางด้านหลังของจวินอู๋เสีย
จวินอู๋เสียชะงักฝีเท้า แต่ไม่ได้หันกลับมา