ทรราชหญิงเจ้าหัวใจจักรพรรดิมาร เล่ม 1 - ตอนที่ 191 ข้าต้องการที่จะแข็งแกร่งขึ้น (1) ตอนที่ 192 ข้าต้องการที่จะแข็งแกร่งขึ้น (2)

ตอนที่ 191 ข้าต้องการที่จะแข็งแกร่งขึ้น (1)

ทันทีที่จวินอู๋เสียกลับมาถึงจวนหลินอ๋อง นางก็เชิญจวินเสี่ยนและจวินชิงมาที่ห้องหนังสือและพูดเรื่องหยกวิญญาณออกมา

สีหน้าของจวินเสี่ยนเปลี่ยนไปในทันที “หยกวิญญาณได้ถูกฝังไปพร้อมกับร่างของพ่อเจ้าแล้ว”

จวินอู๋เสียไม่พูดอะไร นางเพียงแค่มองสีหน้าของจวินเสี่ยนและจวินชิง นางรู้อยู่แล้วว่าสองพ่อลูกสกุลจวินไม่ต้องการรบกวนความสงบของบิดานาง

นางรู้จากปากของจวินเสี่ยนว่า ผู้คนในโลกนี้จะใส่หยกที่สวยงามไว้ในปากของผู้ตายเมื่อพวกเขาถูกฝังซึ่งหมายถึงการปัดเป่าวิญญาณชั่วร้ายและหวังว่าวิญญาณของผู้ตายจะหลุดพ้น ในชาติก่อนจวินอู๋เสียก็เคยได้ยินเรื่องการใส่หยกไว้ในปากของผู้ตายแล้วฝังลงดินว่ามีประเพณีแบบนี้ในสมัยโบราณจริงๆ

หยกวิญญาณได้รับพระราชทานจากองค์ปฐมฮ่องเต้ของรัฐชี และยังเป็นสัญลักษณ์เกียรติยศของรัฐชี เมื่อตอนที่จวินกู้เสียชีวิต จวินเสี่ยนเสียใจเป็นอย่างมาก เกียรติยศในอดีตจึงกลายเป็นเสี้ยนหนามในใจของเขา เขาจึงได้นำหยกวิญญาณชิ้นนั้นฝังไปพร้อมกับจวินกู้ด้วย

ใครจะคิดว่าหลังจากผ่านไปหลายปี สำนักชิงอวิ๋นจะถ่อมาถึงรัฐชีเพื่อค้นหาหยกวิญญาณชิ้นนั้น

“ข้าจะจัดการเรื่องนี้กับท่านอาเล็กของเจ้าเอง” จวินเสี่ยนถอนหายใจและได้ตัดสินใจในใจแล้ว

คนก็ตายจากไปแล้ว แต่คนที่ยังมีชีวิตอยู่ยังคงอยู่ในโลกที่วุ่นวายนี้ พลังของสำนักชิงอวิ๋นไม่ใช่สิ่งที่จวนหลินอ๋องสามารถต่อกรด้วยได้ แม้ว่าพวกเขาจะไม่อนุญาต แต่เรื่องที่หยกวิญญาณได้ถูกฝังไปพร้อมกับจวินกู้นั้นคนส่วนใหญ่ในรัฐชีล้วนรับรู้ มันไม่ใช่เรื่องยากหากสำนักชิงอวิ๋นจะสืบเรื่องนี้

ดูจากความเผด็จการของสำนักชิงอวิ๋นแล้ว แม้ว่าสกุลจวินจะไม่ยอมขุดหลุมฝังศพของจวินกู้พวกเขาก็คงไม่สนใจ

แทนที่จะรอให้คนของสำนักชิงอวิ๋นลงมือบังคับ ให้พวกเขาทำเองจะดีกว่า

จวินอู๋เสียเงียบ นางลอบกำมือแน่นด้วยความขุ่นเคืองใจเมื่อมองเห็นความสิ้นหวังและความเศร้าบนใบหน้าของจวินเสี่ยนและจวินชิง

ความแตกต่างของความแข็งแกร่งนั้นโหดร้ายมาก

ผู้อ่อนแอทำได้เพียงแค่รอการเข่นฆ่าจากผู้ที่แข็งแกร่งเท่านั้น แม้ว่าจะไม่ยินยอมแต่ก็ทำอะไรไม่ได้

สามารถบังคับให้อดีตฮ่องเต้สละราชสมบัติได้แล้วอย่างไร โลกนั้นกว้างใหญ่มีขุมกำลังอีกมากมายที่สามารถบังคับสกุลจวินได้

ตอนนี้สำนักชิงอวิ๋นก็สามารถบังคับให้สกุลจวินขุดหลุมฝังศพของจวินกู้ด้วยมือของพวกเขาเอง ถ้าสำนักชิงอวิ๋นรู้เรื่องที่จวินอู๋เสียทำกับไป๋อวิ๋นเซียน เกรงว่าพวกเขาจะต้องทำลายสกุลจวินทั้งหมดในทันที

แม้ว่าจะมีกองทัพรุ่ยหลินหนึ่งแสนนายอารักขาคุ้มครองอยู่ แต่คนยี่สิบกว่าคนของสำนักชิงอวิ๋นนั้นมีผู้ที่แข็งแกร่งอยู่เป็นจำนวนมาก อย่างพลังของเจียงเฉินชิง ถ้าเขาต้องการที่จะฆ่าสกุลจวินทั้งสามคน ถึงแม้จะมีกองทัพรุ่ยหลินหนึ่งแสนนายก็ไม่อาจขวางเขาได้

จวินอู๋เสียกัดฟันอย่างเงียบๆ นางไม่ต้องการให้สกุลจวินใช้ชีวิตอ่อนแอเยี่ยงนี้

“เจ้ากลับไปพักผ่อนก่อนเถิด” จวินเสี่ยนถอนหายใจ แม้ว่าในใจของเขาจะไม่ยินยอมเพียงใด แต่เขาก็ไม่สามารถนำชีวิตของหลานสาวและลูกชายคนเล็กของเขาไปเสี่ยงได้

คนไม่ผิด ผิดที่ครอบครองหยก

นี่คือสถานการณ์ที่สกุลจวินกำลังเผชิญอยู่ในปัจจุบันกระมัง

สำนักชิงอวิ๋นรู้แล้วว่าอีกครึ่งหนึ่งของหยกวิญญาณอยู่ในมือของสกุลจวิน แม้ว่าพวกเขาจะไม่ยอมมอบมันออกไป แต่คนของสำนักชิงอวิ๋นก็คงถ่อมาเอามันเองถึงที่อยู่ดี

จวินอู๋เสียลุกขึ้นและจากไปโดยไม่พูดอะไรสักคำ

นางเดินออกมาจากห้องหนังสือและมองดูท้องฟ้าที่มืดมิด พระจันทร์กระจ่างลอยอยู่บนท้องฟ้าและดวงดาวก็ปกคลุมไปทั่วทั้งผืนฟ้า แต่ทิวทัศน์นี้กลับไม่สามารถทำให้นางดื่มด่ำไปกับมันได้เลย

“คิดอะไรอยู่หรือ” น้ำเสียงที่เต็มไปด้วยความสุขดังขึ้นมา

จวินอู๋เสียไม่ได้หันกลับไปมองก็รู้ทันทีว่าเป็นใคร

“จวินอู๋เย่า” นางมองดูดาวบนท้องฟ้าแล้วเอ่ยถามออกไป

“หือ”

“เจ้าแข็งแกร่งหรือไม่”

จวินอู๋เย่าที่สาวเท้าเข้ามาทางด้านหลังหลังจวินอู๋เสียหยุดชะงักกึกทันที เขาไม่ได้รีบเดินเข้าไปหาเด็กน้อยของเขาเหมือนในยามปกติ แต่หรี่ตาลงมองแผ่นหลังที่โดดเดี่ยวนั้นแล้วครุ่นคิดชั่วครู่

“อืม น่าจะกระมัง”

ตอนที่ 192 ข้าต้องการที่จะแข็งแกร่งขึ้น (2)

“เช่นนั้นเจ้าแข็งแกร่งแค่ไหนเหรอ” จวินอู๋เสียยังคงไม่หันหน้ากลับไปมองเขา

จวินอู๋เย่ายิ้มแล้วกล่าวว่า “แล้วเจ้าต้องการให้ข้าแข็งแกร่งแค่ไหนเล่า”

“ฆ่าคนเหล่านั้น เจ้าทำได้หรือไม่” ในที่สุดจวินอู๋เสียก็หันหลังกลับไป แต่ดวงตาที่บริสุทธิ์คู่นั้นกลับถูกแทนที่ด้วยความมุ่งมั่นอย่างแรงกล้า

ไม่มีใครสามารถสัมผัสได้ว่าหัวใจของนางเจ็บปวดเพียงใดเมื่อเห็นดวงตาที่สิ้นหวังและไร้หนทางของจวินเสี่ยนและจวินชิง

ครอบครัวของนางไม่ควรต้อยต่ำเยี่ยงนี้

จวินอู๋เย่าเลิกคิ้วขึ้นเล็กน้อย นี่เป็นครั้งแรกที่จวินอู๋เสียขอให้เขาฆ่าคน เขาแปลกใจอยู่บ้าง ด้วยคิดมาตลอดว่าเด็กน้อยของเขาไม่สนใจอะไรในตัวเขา

“ขอแค่เจ้าต้องการ ไม่มีอะไรที่ข้าทำไม่ได้” จวินอู๋เย่ากล่าวด้วยรอยยิ้ม

“พวกเขาต้องการสิ่งของของสกุลจวินของข้า แต่ถ้าให้สิ่งนั้นไป ท่านปู่กับท่านอาเล็กจะเสียใจมาก” จวินอู๋เสียกัดริมฝีปากของนาง แม้ว่านางอาจจะยังไม่คุ้นชินกับการมีปฏิสัมพันธ์ระหว่างคนในครอบครัว แต่ความเจ็บปวดในใจของนางนั้นมันชัดเจนมาก

จวินอู๋เสียไม่รู้ว่าเพราะเหตุใดนางถึงพูดเรื่องเหล่านี้กับจวินอู๋เย่า

บุรุษผู้นี้ลึกลับ อันตราย และเผด็จการมาก แต่ก็ไม่รู้ว่าเพราะเหตุใดเช่นกันนางถึงรู้สึกอยู่เสมอว่าขอแค่นางเอ่ยปาก เขาก็สามารถทำทุกอย่างเพื่อนางได้

ความเชื่อใจที่อธิบายไม่ได้นี้ทำให้นางสับสนเล็กน้อย

“ถ้าไม่อยากให้ก็ไม่ต้องให้” จวินอู๋เย่ารู้สึกได้ว่าคืนนี้จวินอู๋เสียเปลี่ยนไปเล็กน้อย ดวงตาคู่นั้นของนางมีอารมณ์ที่ซับซ้อนมากมาย เหมือนกับว่ากำลังครุ่นคิดแต่ก็คล้ายกำลังเรียนรู้อะไรบางอย่าง

“ฝ่ายตรงข้ามแข็งแกร่งมาก แข็งแกร่งกว่าจวนหลินอ๋อง หากไม่ให้ พวกเขาจะโจมตีจวนหลินอ๋องแน่นอน” จวินอู๋เสียมั่นใจว่าจวนหลินอ๋องไม่เคยอยู่ในสายตาของสำนักชิงอวิ๋น ไม่เพียงแต่จวนหลินอ๋อง เกรงว่าแม้แต่รัฐชีก็ไม่เคยอยู่ในสายตาของสำนักชิงอวิ๋นเลยแม้แต่น้อย

ทั้งหมดนี้สามารถเห็นได้จากท่าทีของเจียงเฉินชิงที่มีต่อมั่วเฉี่ยนยวน

จะลุกขึ้นต่อสู้หรือยอมแพ้อย่างต้อยต่ำ

“ถ้าอย่างนั้นก็แค่ฆ่าพวกเขาซะ” จวินอู๋เย่ายิ้มอย่างชั่วร้าย ราวกับว่าสำหรับเขาแล้วการฆ่าคนก็ไม่ต่างอะไรไปจากการทานอาหารหรือดื่มน้ำ

“เจ้ากำลังคิดว่าจะอดทนให้เรื่องมันสงบไปก่อนใช่หรือไม่” จวินอู๋เย่ามองจวินอู๋เสียแล้วเอ่ยถาม

จวินอู๋เสียลังเลอยู่ครู่หนึ่งแล้วพยักหน้าตอบกลับไป

นางกล้าลงมือกับอดีตฮ่องเต้และองค์ชายรอง เพราะนางมั่นใจว่านางสามารถขุดรากถอนโคนทั้งหมดเพื่อไม่ให้เกิดปัญหาตามมาในอนาคต แต่นางไม่มีความมั่นใจในการต่อกรกับทั้งกองกำลังของสำนักชิงอวิ๋น

การฆ่าคนกลุ่มนั้นที่อยู่ในวังหลวงไม่ใช่เรื่องยาก แต่สิ่งที่ยากคือการแก้แค้นที่จะตามมาหลังจากนั้นของสำนักชิงอวิ๋นต่างหาก

จวินอู๋เย่าเดินมาหยุดอยู่ข้างจวินอู๋เสีย เขายกมือขึ้นจับไหล่ทั้งสองข้างของนางไว้ ดวงตาสีเข้มคู่นั้นเพ่งมองไปที่ดวงตาของจวินอู๋เสียตรงๆ

“การยอมถอยคือทางเลือกของผู้อ่อนแอ เมื่อเจ้าถอยออกมาก้าวหนึ่งแล้ว ก้าวต่อไปเจ้าก็จะชินกับการ ’ยอม’ ที่ไม่สิ้นสุดในอนาคต เจ้าไม่อยากยอมแพ้แม้แต่น้อยใช่หรือไม่”

“ใช่” จวินอู๋เสียพยักหน้า ในเวลาสิบปีนี้สกุลจวินยอมมามากพอแล้ว นางไม่ยอมให้ท่านปู่กับท่านอาเล็กของนางใช้ชีวิตอยู่ภายใต้การกดขี่เช่นนี้อีก หากนางมอบหยกวิญญาณออกไป นางอาจจะแก้ไขปัญหาเฉพาะหน้าได้ แต่ความมั่นใจที่สกุลจวินสร้างขึ้นมาภายหลังจากแผนการสับเปลี่ยนบัลลังก์จะล้มครืนและถูกแทนที่ด้วยภาพลักษณ์ด้านลบ

“เช่นนั้นก็ไม่ต้องยอม ข้าเคยบอกแล้วว่าข้าจะตอบแทนบุญคุณ ดังนั้น…ได้โปรดอย่าเกรงใจที่จะใช้ข้า” รอยยิ้มที่มุมปากของจวินอู๋เย่ากว้างมากขึ้น เขาก้มลงและจับมือน้อยๆ ของจวินอู๋เสียขึ้นมาและจุมพิตลงไปที่หลังมือของนางอย่างอ่อนโยนและนุ่มนวล

“ข้าสามารถเป็นดาบหรือเป็นโล่ให้เจ้าได้ จะใช้อย่างไรขึ้นอยู่กับการตัดสินใจของเจ้า”

แววตาของจวินอู๋เสียเป็นประกายเล็กน้อย “เพราะเหตุใด” ทั้งๆ ที่พวกเขาไม่มีอะไรติดค้างกันแล้ว แต่เพราะเหตุใดเขายังต้องช่วยนางอีก