ทรราชหญิงเจ้าหัวใจจักรพรรดิมาร เล่ม 1 - ตอนที่ 207 พนัน (3) ตอนที่ 208 โหมดต่อสู้ (1)

ตอนที่ 207 พนัน (3)

ดีหรือ จวินอู๋เสียขมวดคิ้วเล็กน้อย นางไม่รู้สึกว่านางดีกับมั่วเฉี่ยนยวน

พวกเขาก็แค่ทำเพื่อให้ได้สิ่งที่ตัวเองต้องการเท่านั้น

“ที่ข้ากล้าทำเช่นนี้ก็เพราะว่าข้ามีเจ้า” จวินอู๋เสียเงยหน้าขึ้นมองจวินอู๋เย่า หากปราศจากการสนับสนุนที่แข็งแกร่งของจวินอู๋เย่า นางไม่มีวันล้มเลิกความคิดที่จะรามือก่อนอย่างแน่นอน แต่ตอนนี้นางมีจวินอู๋เย่าแล้ว คนของสำนักชิงอวิ๋นก็ทำอะไรไม่ได้อย่างแน่นอนแล้ว จะไม่ให้นางใช้ประโยชน์จากโอกาสดีๆ แบบนี้ได้อย่างไร

นิสัยของนางคือใช้โอกาสทุกครั้งให้คุ้มค่ามากที่สุด!

จวินอู๋เย่าชะงักไปครู่หนึ่ง จากนั้นดวงตาของเขาก็เต็มไปด้วยรอยยิ้มยินดี

คำพูดของจวินอู๋เสียทำให้ปีศาจที่สามารถฆ่าคนโดยไม่กะพริบตาคนนี้พอใจเป็นอย่างมาก

“เจ้าทำอะไร ข้าจะฟังเจ้าทุกอย่าง” จวินอู๋เย่ากล่าวด้วยรอยยิ้ม เขามีความอดทนมากพอที่จะปล่อยให้ฝูงกุ้งฝอยกระโดดโลดเต้นได้อีกสักสองสามวัน

จวินอู๋เสียกะพริบตาปริบๆ บางครั้งนางก็รู้สึกว่าจวินอู๋เย่า ‘ตามใจ’ นางมากกว่าจวินเสี่ยนเสียอีก

พี่ชายคนนี้ช่างดีจริงๆ

“อ้าปาก” จวินอู๋เสียกล่าวขึ้นมาอย่างกะทันหัน

จวินอู๋เย่าอ้าปากโดยไม่ลังเล ในวินาทีต่อมา เม็ดยาที่หวานเล็กน้อยก็แทรกเข้าไปในปากของเขาและค่อยๆ ไหลจากคอลงไปยังหลอดอาหาร ทิ้งกลิ่นหอมจางๆ ไว้ในปากของเขา และความรู้สึกอบอุ่นก็ค่อยๆ แพร่กระจายไปทั่วทั้งร่างกาย ทำให้เส้นเอ็นของเขาผ่อนคลายเป็นพิเศษเมื่ออยู่ในความอบอุ่นนั้น

รอยยิ้มตรงมุมปากของจวินอู๋เย่าขยายกว้างมากขึ้น เขาจะไม่รู้ได้อย่างไรว่าสิ่งที่จวินอู๋เสียให้เขากินเมื่อสักครู่นั้นคืออะไร

นี่เป็นเม็ดยาที่นางหลอมขึ้นมาเอง มีเพียงสองพ่อลูกสกุลจวินเท่านั้นที่ได้กินมัน แต่วันนี้นางกลับหยิบมันออกมาป้อนให้เขา…

สามารถพูดได้เลยว่าค่ำคืนนี้เป็นค่ำคืนที่วิเศษที่สุดสำหรับจวินอู๋เย่า!

เมื่อกลับมาถึงจวนหลินอ๋องก็เป็นเวลาดึกสงัดแล้ว จวินอู๋เย่ากอดจวินอู๋เสียแล้วร่อนลงมาที่ลานเรือนพักของนาง เมื่อปลายเท้าของทั้งคู่ได้สัมผัสกับพื้น จวินอู๋เสียก็ได้กลิ่นหอมของสุราโชยมาเตะจมูก

กลิ่นของสุราลอยฟุ้งปกคลุมไปทั่วทั้งลาน แค่ดมกลิ่นก็แทบจะทำให้ผู้คนมึนเมาได้แล้ว

“กลิ่นของยอดสุราธาราหยก” จวินอู๋เสียย่นจมูกของนาง นางคุ้นเคยกับกลิ่นหอมของสุราชนิดนี้มาก เนื่องจากนางใช้สิ่งนี้เพื่อดูแลบัวหิมะซังอวี้ทุกวัน แต่กลิ่นมันจะไม่แรงเท่านี้

ก่อนที่จวินอู๋เสียจะรู้ว่าเกิดอะไรขึ้น ทันใดนั้นก็มีเสียงคำรามดังออกมาจากด้านในห้อง

“เจ้าบ้า ปล่อยข้าเดี๋ยวนี้นะ” เป็นเสียงร้องคำรามของเจ้าแมวดำที่ดังออกมาถึงข้างนอก ตามมาด้วยเสียงวุ่นวายไม่หยุด

จวินอู๋เย่าเลิกคิ้วขึ้นเล็กน้อย เขาเดินตามจวินอู๋เสียที่เดินเข้าห้องไปด้วยใบหน้าที่เย็นชา

เด็กหนุ่มรูปงามใบหน้าแดงปลั่งนั่งอยู่บนหลังของเจ้าสัตว์ร้ายสีดำด้วยอาการมึนเมา เท้าเปล่าทั้งสองข้างของเขาเหยียบลงบนพื้นที่เย็นเฉียบ ผิวขาวของเขายิ่งสว่างมากขึ้นไปอีกเมื่อมองตัดกับขนสีดำเงางามของเจ้าสัตว์ร้ายสีดำขนาดมหึมา

สัตว์ร้ายสีดำที่ดุร้ายถูกเด็กน้อยนั่งอยู่บนหลัง และกรงเล็บอันทรงพลังทั้งสี่ของมันก็ขูดอยู่บนพื้น พยายามที่จะเหวี่ยงไอ้สารเลวด้านบนให้ลงมาจากหลังของมัน

แต่เด็กหนุ่มที่ดูเปราะบางกลับหนักอึ้งเหมือนดั่งภูเขาที่ตั้งตระหง่าน เขานั่งอยู่บนหลังของสัตว์ร้ายสีดำอย่างมั่นคง มือข้างซ้ายถือไหสุราไว้ และบนใบหน้าที่แดงก่ำของเขาก็เผยรอยยิ้มชั่วร้ายออกมา

“ขยับสิ ทำไมเจ้าไม่ขยับแล้วล่ะ เจ้าลองตีข้าเหมือนเมื่อก่อนดูหน่อยสิ” บัวหิมะมัวเมายิ้มมุมปาก ขาทั้งสองข้างเกาะเอวของสัตว์ร้ายสีดำไว้อย่างแน่นหนาแล้วกดมันลงกับพื้น ร่างกายที่สูงโปร่งเอนตัวไปทางด้านหลัง ส่วนมืออีกข้างที่ว่างอยู่ก็จับหางของเจ้าสัตว์ร้ายสีดำที่ส่ายไปมา ขนบนหางของสัตว์ร้ายสีดำลุกพรึ่บพยายามสะบัดหนี แต่บัวหิมะมัวเมาก็บิดหางในมือแล้วดึงขึ้นอย่างรวดเร็ว

เมี้ยว!!! สัตว์ร้ายสีดำร้องออกมาเสียงดังลั่น

ตอนที่ 208 โหมดต่อสู้ (1)

จวินอู๋เสียมองเจ้าสัตว์ร้ายตัวหนึ่งกับดอกไม้ดอกหนึ่งต่อสู้กันด้วยสีหน้าเย็นชา สายตาของนางเหลือบมองไปที่ตู้สุราที่อยู่ด้านข้าง บนตู้เต็มไปด้วยยอดสุราธาราหยกที่ถูกแบ่งบรรจุไว้เป็นไหๆ ตู้ที่เคยเต็มไปด้วยสุรา บัดนี้กลับยุ่งเหยิงไปหมด ไหสุราที่ว่างเปล่าถูกวางระเกะระกะไว้บนตู้ บนพื้นยังมีเศษไหที่แตกกระจายเป็นชิ้นเล็กชิ้นน้อย ยอดสุราธาราหยกที่ล้ำค่ากระจายอยู่ทั่วพื้น จึงไม่แปลกที่กลิ่นมันจะรุนแรงเยี่ยงนี้

เพียงแค่เหลือบมอง สายตาของจวินอู๋เสียก็เย็นเยียบขึ้นมาทันที

“แยกพวกเขาออกจากกัน” จวินอู๋เสียหรี่ตาลงและกล่าวด้วยน้ำเสียงเย็นชา

จวินอู๋เย่ารู้ดีว่านางกำลังกล่าวกับผู้ใด เขากวาดสายตามองไปที่ ‘สนามรบ’ อันแสนวุ่นวายเบื้องหน้าโดยไม่พูดอะไรสักคำ จากนั้นก็ยื่นมือออกไปแล้วพุ่งตรงไปที่บัวหิมะมัวเมา

บัวหิมะมัวเมาผู้ซึ่งกำลังทำการล้างอายอยู่นั้นไม่ได้สังเกตเห็นการมาถึงของจวินอู๋เสียและจวินอู๋เย่าเลย เขาเงยหน้าขึ้นมามองเมื่อเห็นจวินอู๋เย่าพุ่งเข้ามาใกล้

แต่ว่าทุกอย่างก็สายเกินไปแล้ว

ทันทีที่บัวหิมะมัวเมาเงยหน้าขึ้น มือของจวินอู๋เย่าก็อยู่บนไหล่ของเขาแล้ว และการคุมขังที่แข็งแกร่งนั้นก็ทำให้บัวหิมะมัวเมารู้สึกเหมือนว่าไหล่ของเขากำลังจะหัก

“บัดซบ!” บัวหิมะมัวเมาสบถออกมา ร่างกายที่ว่องไวของเขาหันไปตามแรงมือของจวินอู๋เย่าอย่างรวดเร็ว มือของเขาจับข้อศอกของจวินอู๋เย่าไว้แล้วเท้าของเขาก็เหยียบลงบนพื้นอย่างมั่นคง

จวินอู๋เย่าไม่ขยับแม้แต่เล็กน้อย เขาเลิกคิ้วขึ้นแล้วมองเด็กหนุ่มรูปงามที่กำลังมึนเมาได้ที่

“ถือว่าไม่เลว แต่เลือกคู่ต่อสู้ไม่ถูกคน” ริมฝีปากของจวินอู๋เย่ายกขึ้นเล็กน้อย มือที่อยู่บนไหล่ของบัวหิมะมัวเมาหมุนอีกครั้ง แต่คราวนี้ในดวงตาของบัวหิมะมัวเมาแสดงความเจ็บปวดออกมาอย่างชัดเจน และเรี่ยวแรงทั้งหมดก็เหมือนถูกทำลายลงในทันที

หลังจากที่เจ้าสัตว์ร้ายสีดำหลุดพ้นจากพันธนาการและการกดขี่แล้ว มันก็อยากจะกระโดดเตะสวนกลับไปบ้าง แต่บนหลังคอของมันกลับถูกดึงขึ้นมา มันจึงถลึงตาหันกลับไปมองผู้ที่บังอาจมาขัดขวางมันอย่างโกรธเคือง…

ทันทีที่สบเข้ากับดวงตาสีม่วงคู่นั้น ความฮึกเหิมในใจของสัตว์ร้ายก็แปรเปลี่ยนเป็นความหวาดกลัวในทันใด ท่าทางเอาเรื่องเมื่อสักครู่กลายเป็นหงอยเชื่องขึ้นมาในชั่วพริบตา

“วุ่นวายพอหรือยัง” จวินอู๋เสียกอดอกแล้วมองจอมวุ่นวายทั้งสองที่จวินอู๋เย่าจับไว้

นางออกไปเพียงครู่เดียว…

ทันทีที่สัตว์ร้ายสีดำและบัวหิมะมัวเมาเห็นจวินอู๋เสีย ทั้งคู่ก็พร้อมใจกันเงียบเสียงลง

ดวงตาที่เย็นชาคู่นั้นเต็มไปด้วยความโกรธ นางกวาดสายตาจากใบหน้าที่มีขนนั้นไปยังใบหน้าที่งดงามน่ามอง ก่อนจะสลับสายตากลับมามองอีกครั้ง

“พูด!” น้ำเสียงเยือกเย็นที่แทบจะแช่แข็งคนได้เอ่ยคาดคั้น

สัตว์ร้ายสีดำรีบพูดแก้ตัวขึ้นมาทันทีว่า “เจ้านาย เจ้าสารเลวนี่ขโมยสุราท่านดื่มขณะที่ท่านไม่อยู่ ข้าต้องการจะห้ามเขา แต่เขากลับเปลี่ยนร่างแล้วมาต่อสู้กับข้า…”

นี่เป็นครั้งที่สองแล้วที่เจ้าสัตว์ร้ายสีดำและบัวหิมะมัวเมาเจอหน้ากัน ครั้งแรกเป็นเพราะจวินอู๋เสียทั้งสองฝ่ายจึงไม่สามารถต่อสู้กันได้ แต่วันนี้ทันทีที่จวินอู๋เสียออกไป เจ้าดอกบัวขาวตัวน้อยก็ทนไม่ไหวขยับเท้าเข้าใกล้ตู้เก็บสุราแล้วแอบหยิบยอดสุราธาราหยกออกมาดื่ม ทันทีที่เจ้าแมวดำสังเกตเห็น มันก็รีบเข้าไปห้ามทันทีแต่ไม่ทันกาล เจ้าดอกบัวขาวน้อยที่ดื่มสุราลงไปเปลี่ยนร่างไปเป็นบัวหิมะมัวเมาเสียแล้ว จึงไม่สนใจฟังคำร้องเตือนของแมวดำตัวน้อย เขากระดกสุราขึ้นซดท่าเดียวด้วยความบ้าคลั่ง

เจ้าแมวดำจนใจ จึงต้องเปลี่ยนร่างเป็นสัตว์ร้ายสีดำเพื่อต่อสู้กับบัวหิมะมัวเมา

ทว่าผลที่ได้กลับช่างน่าอเนจอนาถ…

เมื่อคิดถึงสภาพของตัวเองที่พุ่งเข้าไปด้วยท่าทางสง่าผ่าเผย แต่กลับลงเอยด้วยการถูกเจ้าเด็กนั่นจับกดลงกับพื้นเกือบทั้งคืน หัวใจของเจ้าสัตว์ร้ายสีดำก็แทบแหลกสลาย

แม้แต่ราชสีห์ทองคำยักษ์ก็ยังถูกมันกลืนลงท้องไป แต่เมื่ออยู่ต่อหน้าเจ้าดอกไม้ไร้ยางอายที่ชอบแอบขโมยสุราของเจ้านายดื่ม มันกลับเป็นฝ่ายที่ถูกทุบตีเสียจนสะบักสะบอม นี่…มันไม่สมเหตุสมผลเลย

เมื่อครู่จวินอู๋เสียตั้งใจจะลงโทษจอมวุ่นวายทั้งสองนี้จริงๆ แต่หลังจากฟังคำอธิบายของเสี่ยวเฮยแล้ว นางก็เงียบไปครู่หนึ่ง ความโกรธในดวงตาคู่นั้นค่อยๆ จางหายไป นางเดินไปหยุดอยู่ด้านหน้าบัวหิมะมัวเมาด้วยท่าทางครุ่นคิด