ทรราชหญิงเจ้าหัวใจจักรพรรดิมาร เล่ม 1 - ตอนที่ 341 ความแข็งแกร่งที่เหนือกว่า (4) ตอนที่ 342 ความแข็งแกร่งที่เหนือกว่า (5)

ตอนที่ 341 ศัตรูที่แข็งแกร่ง (4)

เสียงของบุรุษผู้นั้นยังไม่ทันจบลง เงาร่างนั้นก็หายวับไปจากจุดที่เขายืนอยู่

จวินอู๋เสียรู้สึกตกใจมาก แต่ทันใดนั้นนางก็สัมผัสได้ถึงความเย็นสายหนึ่งที่ส่งออกมาจากหน้าอกของนาง และในวินาทีต่อมา เงาร่างสีดำร่างหนึ่งก็เข้ามาดึงนางหลบออกไปทางด้านหลัง

ทุกอย่างเกิดขึ้นรวดเร็วมาก ฮวาเหยาและเฉียวฉู่ซึ่งยืนอยู่ข้างๆ ไม่รู้เลยว่าเกิดอะไรขึ้น เมื่อพวกเขาหันหน้ากลับมาอีกครั้ง พวกเขาก็เห็นว่าบุรุษที่หายตัวไปได้มายืนอยู่ในจุดที่จวินอู๋เสียยืนอยู่เมื่อสักครู่นี้แล้ว ในมือของเขายังถือเศษผ้าขาดๆ ชิ้นหนึ่ง

อีกด้านหนึ่ง บุรุษหน้าตาคมคายในชุดสีดำผู้มีใบหน้าเคร่งขรึมที่ไม่รู้ว่าปรากฏตัวออกมาเวลาใด กำลังยืนจ้องกลับไปอย่างเคร่งเครียด โดยมีจวินอู๋เสียที่ยืนตกตะลึงอยู่ข้างหลังเขา เสื้อคลุมที่หน้าอกของจวินอู๋เสียมีรอยฉีกขาดส่วนหนึ่งแล้ว!

“จุ๊จุ๊ ทักษะไม่ธรรมดาเลยนี่” บุรุษผู้มีรอยยิ้มประดับที่มุมปากมองชายชุดดำที่จู่ๆ ก็ปรากฏตัวออกมา รอยยิ้มของเขาก็กดลึกขึ้น นัยน์ตามืดมนเผยเจตนาฆ่าออกมาอย่างเงียบๆ

จวินอู๋เสียจ้องตรงไปที่แผ่นหลังของชายชุดดำ ดวงตาของนางเป็นประกายวาววาบจากส่วนลึก ทุกสิ่งทุกอย่างเกิดขึ้นอย่างกะทันหันมาก จู่ๆ บุรุษที่ไม่ทราบที่มาก็เข้ามาประชิดตัวนางโดยที่นางไม่ทันได้สังเกตเห็นเลย!

อาภรณ์ตรงหน้าอกของนางที่ฉีกขาดไป เป็นฝีมือของบุรุษผู้นั้นสินะ หากไม่ใช่เพราะชายชุดดำปรากฏตัวออกมาได้ทันท่วงที ป่านนี้นางคงถูกควักหัวใจไปแล้ว!

หยาดเหงื่อเย็นเยียบไหลลงมาจากแผ่นหลังของร่างเล็ก นี่นับเป็นครั้งแรกเลยที่จวินอู๋เสียได้สัมผัสกับความตายอย่างใกล้ชิดขนาดนี้หลังจากที่กลับมาเกิดใหม่!

บุรุษผู้มีรอยยิ้มที่มุมปากคนนั้น ต้องการเอาชีวิตของนางทันทีในการโจมตีครั้งแรก!

“คุณหนูใหญ่ ได้โปรดออกไปจากที่นี่ทันทีขอรับ” เยี่ยซาหันหลังให้กับจวินอู๋เสีย ใบหน้าเคร่งขรึมของเขาไม่แสดงความผ่อนคลายให้เห็นอีกต่อไป เขาจ้องไปที่บุรุษชุดขาวผู้มีรอยยิ้มมุมปากด้วยความระมัดระวังอย่างถึงขีดสุด

ถ้าหากว่าเขาไม่ได้ดึงตัวคุณหนูใหญ่ออกไปก่อนหน้านี้ เกรงว่าป่านนี้คุณหนูใหญ่คงจะถูกบุรุษชุดขาวผู้นั้นควักหัวใจออกไปแล้ว!

“เจ้าเป็นใคร” เนื่องจากเยี่ยซาหันหลังให้กับจวินอู๋เสีย จวินอู๋เสียจึงไม่สามารถมองเห็นใบหน้าของเยี่ยซาได้ แต่นางรับรู้ได้ว่าคนคนนี้ไม่ได้มีเจตนาร้ายต่อนางและคนอื่นๆ เขายืนอยู่ตรงนี้ก็เพื่อปกป้องนาง

เยี่ยซาไม่ได้หันหน้ากลับไปมอง เพียงตอบด้วยน้ำเสียงสงบว่า “ข้าน้อยได้รับบัญชาจากนายน้อยอู๋เย่าให้มาอารักขาความปลอดภัยให้กับคุณหนูใหญ่ขอรับ ส่วนชื่ออันต่ำต้อยของข้าน้อย ขออภัยที่ข้าน้อยไม่อาจเอื้อนเอ่ยออกมาให้แปดเปื้อนหูของคุณหนูใหญ่ คุณหนูใหญ่ได้โปรดออกไปจากที่นี่ทันทีด้วยขอรับ บุรุษสองคนนี้ไม่ใช่ตัวตนที่คุณหนูใหญ่ท่านจะสามารถรับมือได้”

จวินอู๋เสียตกตะลึงไปครู่หนึ่ง นานมากแล้วทีเดียวที่นางไม่ได้ยินชื่อจวินอู๋เย่า เวลานี้เมื่อได้ยินมันอีกครั้ง หัวใจของนางก็สั่นไหวเต้นระรัว

พี่ชาย ถึงกับส่งคนมาปกป้องนางอย่างลับๆ

เยี่ยซาหยุดชะงักไป และหันไปพูดกับฮวาเหยาและเฉียวฉู่ที่ยืนอยู่ข้างๆ แทน “รบกวนทั้งสองท่านพาคุณหนูใหญ่ออกไปจากที่ตรงนี้โดยเร็ว ส่วนสองคนนี้ปล่อยให้ข้าจัดการเอง”

ฮวาเหยาและเฉียวฉู่ยังไม่ทันได้มีปฏิกิริยาตอบสนองกลับมาจากคำเรียกที่ว่า ‘คุณหนูใหญ่’ เมื่อพวกเขาได้ยินคำพูดของเยี่ยซา ลางสังหรณ์ที่ไม่ดีก็ผุดขึ้นมาในหัวใจของพวกเขา

“ได้” ทั้งสองคนตกปากรับคํา

เยี่ยซาพยักหน้า

บุรุษชุดขาวมองมาที่เยี่ยซาด้วยความไม่พอใจเต็มใบหน้า

“เจ้าคงไม่คิดว่า ลำพังเจ้าคนเดียวจะสามารถหยุดพวกเราทั้งสองคนได้ใช่หรือไม่” คนจากสามโลกเบื้องล่างไม่ว่าจะแข็งแกร่งเพียงใด อย่างมากสุดก็เป็นได้แค่ผู้ใช้พลังวิญญาณขั้นสีม่วงเท่านั้น

“แล้วเจ้าจะรู้เองเมื่อถึงเวลา” เยี่ยซาเยาะเย้ยแล้วตะโกนเสียงดังว่า “วิ่ง!”

เฉียวฉู่และฮวาเหยาตอบสนองทันที พวกเขายกจวินอู๋เสียขึ้นและหนีลงมาจากภูเขา ไม่ว่าทั้งสองคนนั้นจะเป็นใคร พวกเขาก็ไม่ใช่คู่ต่อกรของทั้งคู่ ชายชุดดำผู้นั้น พวกเขามองออกว่าเขาอยู่ที่นี่เพื่อปกป้องจวินอู๋เสีย และความแข็งแกร่งของเขาก็อยู่เหนือกว่าพวกเขาอย่างเห็นได้ชัด ในการสู้รบเช่นนี้หากพวกเขาดื้อรั้นอยู่ต่อก็มีแต่จะกลายเป็นตัวถ่วงเป็นภาระให้กับเขา

“คิดหนีหรือ ไม่ง่ายขนาดนั้นหรอก!” บุรุษชุดขาวหรี่ตาลงเล็กน้อย ขณะที่เขากำลังจะไล่ตามขึ้นไป เยี่ยซาก็เข้ามาขวางทางเขาเอาไว้ก่อน!

……………

ตอนที่ 342 ศัตรูที่แข็งแกร่ง (5)

เยี่ยซาเข้ามายืนปิดทางลงภูเขาไว้โดยตรง ไม่ยอมลดราวาศอกให้ผู้ใดแม้แต่ก้าวเดียว

บุรุษชุดขาวหมดสิ้นความอดทนแล้ว ขณะที่เขาปล่อยหมัดออกไปด้วยความหงุดหงิด ใครจะคาดคิดว่าเยี่ยซาจะสกัดกั้นมันเอาไว้ได้ด้วยฝ่ามือเดียวของเขา!

พลังวิญญาณที่แข็งแกร่งทั้งสองสาย เข้าปะทะกันและเกิดระเบิดออกอย่างรุนแรง บุรุษชุดขาวจ้องไปที่เยี่ยซาด้วยสายตาไม่อยากจะเชื่อ เขาไม่คิดเลยว่าเยี่ยซาจะมีพลังอยู่ในระดับเดียวกับเขา!

“เจ้าไม่ใช่คนจากสามโลกเบื้องล่างอย่างแน่นอน! เจ้าเป็นใครกันแน่!” บุรุษในชุดสีขาวหรี่ตาลง รอยยิ้มที่มุมปากของเขาหายไปอย่างสมบูรณ์

เยี่ยซาเยาะเย้ยและไม่ตอบ

“บัดซบ!” บุรุษชุดขาวสบถเสียงต่ำ และในไม่ช้าการต่อสู้ระหว่างเขากับเยี่ยซาก็เปิดฉากอีกขึ้นครั้ง ชั่วขณะหนึ่งผลกระทบของพลังที่แข็งแกร่งทั้งสองสายก็ได้ขุดรากถอนโคนเหล่าต้นไม้ที่อยู่บริเวณนั้นจนโค่นลงมาเป็นทางยาว เสียงหวีดหวิวของสายลม ทำให้โลกทั้งโลกคล้ายกับจะสั่นสะเทือน!

บุรุษชุดขาวไม่สามารถล้มเยี่ยซาลงได้เลย และเสียงสาปแช่งก็ดังขึ้นในใจของเขาตลอดเวลา

เยี่ยซาลอบจดจำกระบวนท่าของศัตรูไว้ทั้งหมด คิดคำนวณในใจว่าบุรุษสองคนนี้มีตัวตนและสถานะใดกันแน่

ขณะที่ทั้งสองคนกำลังห้ำหั่นกันอย่างดุเดือด อีกทางหนึ่งบุรุษในชุดสีเทาซึ่งนิ่งเงียบมาโดยตลอดก็แทรกเข้ามาในสนามรบขนาดย่อม เขาเค้นพลังวิญญาณขึ้นมาบนฝ่ามือแล้วซัดไปที่เยี่ยซาเต็มแรง เยี่ยซาที่กำลังง่วนอยู่กับบุรุษชุดขาวและถูกจำกัดการเคลื่อนไหวเพราะอีกฝ่ายก็ไม่ทันได้ตั้งตัว เขาเบี่ยงหลบได้เพียงครึ่งก้าว กระนั้นก็ยังถูกฝ่ามือนั้นซัดเข้าที่หน้าอก โลหิตสีแดงสดไหลออกมาจากปากของเยี่ยซา

“ทิ้งเจ้านี่ไว้ให้ข้าจัดการ อย่าปล่อยให้วงแหวนภูติวิญญาณประเภทพฤกษาหนีไปได้” บุรุษชุดเทาพูดกับบุรุษชุดขาวด้วยดวงตาที่เย็นชา

บุรุษชุดขาวจ้องไปที่เยี่ยซาด้วยสายตาโกรธจัด แต่ก็ยอมวิ่งลงไปจากภูเขา เยี่ยซาต้องการจะหยุดเขาไว้ แต่บุรุษชุดสีเทาก็ได้กระโดดเข้ามาขวางเขาเอาไว้ก่อน ไม่ปล่อยให้เขาได้มีโอกาสทำอย่างที่ตั้งใจ!

จากการต่อสู้ในระยะเวลาสั้นๆ เยี่ยซารู้สึกกังวลใจมาก เขาพบว่าบุรุษชุดเทาผู้นี้แข็งแกร่งยิ่งกว่าบุรุษชุดขาวเมื่อสักครู่เสียอีก!

ด้วยความแข็งแกร่งดังกล่าว แม้แต่ในสามโลกชั้นกลางระดับพลังอย่างเขาก็ยังถูกจัดให้เป็นหนึ่งในกลุ่มผู้ที่แข็งแกร่งที่สุด!

……

…

ฮวาเหยาและเฉียวฉู่วิ่งไปตลอดทางโดยมีจวินอู๋เสียพาดอยู่บนไหล่ของพวกเขา ความเร็วของทั้งสองคนนั้นเร็วมาก ขณะที่กลุ่มคนใกล้จะกระโดดลงจากตีนเขาไป เงาร่างสีขาวที่น่ากลัวก็เข้ามาขวางทางพวกเขาเอาไว้ก่อน

“พวกเจ้า คิดจะไปไหนกันหรือ” บุรุษในชุดขาวหรี่ตาลงอย่างอันตราย เขาจ้องไปที่จวินอู๋เสียด้วยใบหน้าว่างเปล่าไร้อารมณ์

เร็วอะไรถึงเพียงนี้! ฮวาเหยาและเฉียวฉู่ลอบสะท้านในอก แต่พวกเขาก็ยังร่วมมือกันปกป้องจวินอู๋เสีย ดันร่างเล็กนั้นให้หลบไปยืนอยู่ด้านหลังของพวกเขา

จวินอู๋เสียจ้องไปที่แผ่นหลังของทั้งฮวาเหยาและเฉียวฉู่ด้วยความรู้สึกที่หลากหลาย คิ้วเรียวขมวดเล็กน้อย

“เป้าหมายของเขาคือข้า ไม่เกี่ยวอะไรกับพวกเจ้า พวกเจ้าไปซะ” จวินอู๋เสียสูดลมหายใจเข้าลึก เมื่อพิจารณาจากปฏิกิริยาของฮวาเหยาและเฉียวฉู่ แม้ว่าพวกเขาจะรวมพลังกัน แต่เกรงว่ามันจะยังไม่ใช่คู่ต่อสู้ของบุรุษชุดขาวอยู่ดี

อีกฝ่ายมุ่งเป้ามาที่เจ้าดอกบัวขาวน้อยในร่างของนาง มันไม่เกี่ยวอะไรกับทั้งสองคนเลย

ฮวาเหยาและเฉียวฉู่ไม่ได้มองกลับไป แต่ยืนนิ่งอยู่ตรงหน้าจวินอู๋เสียเช่นนั้น

“น้องเสีย เจ้าพูดแบบนี้ไม่ถูกต้องเท่าไหร่นะ ในเมื่อพวกเราเป็นพี่น้องกัน ไม่มีเหตุผลใดที่พวกเราจะทอดทิ้งพี่น้องและหลบหนีไปยามเมื่อพี่น้องมีภัย” เฉียวฉู่ส่งยิ้มอบอุ่นและสดใสมาให้

ฮวาเหยารีบเสริม “เราสัญญากับคนผู้นั้นเอาไว้แล้วว่าจะพาเจ้าออกไปอย่างที่ตรงนี้ปลอดภัย”

จวินอู๋เสียชะงักค้างไปแล้วจริงๆ นางอ้าปาก อยากจะพูดอะไรสักอย่างกับเด็กหนุ่มที่เพิ่งรู้จักกันเพียงเดือนกว่าๆ ทั้งสองคนตรงหน้า เด็กหนุ่มที่มองนางเป็นเหมือนพี่น้อง

ในขณะนี้แผ่นหลังของฮวาเหยาและเฉียวฉู่ ก็ไปซ้อนทับกับร่างเพรียวบางร่างหนึ่งในความทรงจำของนาง

ภายใต้สถานการณ์ที่อันตรายเช่นเดียวกัน คนงี่เง่าคนนั้นไม่ใช่ว่าก็ทำแบบเดียวกันนี้หรือ ยืนอยู่ตรงหน้านางโดยไม่ลังเลสักนิด…

“ไปซะ!” จวินอู๋เสียกัดฟันแน่น แทรกตัวออกมาระหว่างพวกเขาทั้งสองคน เจ้าแมวดำตัวน้อยที่นอนอยู่บนไหล่ของนางก็กลายร่างเป็นสัตว์ร้ายสีดำในทันที

นางไม่ต้องการเห็นใครต้องมาตายเพื่อปกป้องนางอีกแล้ว!

………………