ทรราชหญิงเจ้าหัวใจจักรพรรดิมาร เล่ม 1 - ตอนที่ 449 กลุ่มที่อ่อนแอที่สุดหรือกลุ่มที่แข็งแกร่งที่สุด (2) ตอนที่ 450 กลุ่มที่อ่อนแอที่สุดหรือกลุ่มที่แข็งแกร่งที่สุด (3)

ตอนที่ 449 กลุ่มที่อ่อนแอที่สุดหรือกลุ่มที่แข็งแกร่งที่สุด (2) / ตอนที่ 450 กลุ่มที่อ่อนแอที่สุดหรือกลุ่มที่แข็งแกร่งที่สุด (3)
ตอนที่ 449 กลุ่มที่อ่อนแอที่สุดหรือกลุ่มที่แข็งแกร่งที่สุด (2)

จวินอู๋เสียแนะนำฟ่านจิ่นให้ทุกคนรู้จักอย่างสั้นๆ รอยยิ้มก็ปรากฏขึ้นบนใบหน้าของเฉียวฉู่ในทันที

“ฮ่าฮ่า ขอบใจเจ้ามากที่ช่วยดูแลน้องเสีย เช่นนี้พวกข้าก็วางใจ”

“ข้าไม่ได้ทำอะไรเลย”

หลังจากพูดคุยกันสักพัก จวินอู๋เสียก็เหลือบมองพวกเขาและกล่าวว่า “เข้ามาในป่ากับข้า”

“ได้ ข้ากำลังจะไปหาเจ้าพอดี” เฉียวฉู่หัวเราะออกมา

ไม่นานพวกเขาก็ตัดสินใจเดินเข้าไปในป่าประลองวิญญาณพร้อมกัน เหล่าลูกศิษย์ของตึกรองมองกลุ่มเฉียวฉู่เดินออกจากใต้ต้นไม้พร้อมกับกลุ่มจวินอู๋เสีย เมื่อเดินไปถึงจุดรวมตัวของสาขา ทุกสายตามองด้วยสายตาอิจฉา

แต่คนของตึกหลักหัวเราะเยาะออกมาทันทีเมื่อเห็นฟ่านจิ่นพาคนของตึกรองมารวมกลุ่ม

“ฟ่านจิ่นไร้หนทางจนถึงขั้นไปหาขยะของตึกรอง เขาคิดว่าขยะแบบนั้นสามารถทำอะไรในป่าประลองวิญญาณได้หรือ” อิ่นเหยียนมองฟ่านจิ่นแล้วกล่าวเยาะเย้ย

หนิงซินชำเลืองมองแล้วหันกลับมา แต่แววตาภูมิใจของนางนั้นปิดไม่มิด

“ปล่อยเขาไปเถิด อย่างไรผลสุดท้ายก็ยังเหมือนเดิม”

อิ่นเหยียนลอบหัวเราะเยาะ

ศิษย์ของตึกหลักหาคนของตึกรองมารวมกลุ่ม นี่เป็นเรื่องที่ไม่เคยเกิดขึ้นมาก่อน สำหรับกลุ่มเล็กๆ ของจวินอู๋เสียนี้ คนของตึกหลักส่วนใหญ่ต่างมองว่าเป็นเรื่องตลกและต่างขนานนามให้พวกเขาว่าเป็นกลุ่มที่ ‘อ่อนแอที่สุด’

เฉียวฉู่แตะจมูกฟังเสียงกระซิบ แม้ว่าเขาจะเป็นคนไม่คิดอะไรมาก แต่เขาก็สามารถสัมผัสได้ถึงสายตาทิ่มแทงจากศิษย์ตึกหลักว่าเลวร้ายเพียงใด

“ศิษย์ของตึกรองไม่เป็นที่ต้อนรับขนาดนั้นเลยหรือ” เฉียวฉู่กล่าว

“ไม่เกี่ยวอะไรกับพวกเจ้า” จวินอู๋เสียกล่าวเบาๆ

เฉียวฉู่กำลังจะพูดอะไรอีก แต่ฮวาเหยาก็ส่งสายตาบอกให้เขาหุบปาก

สิ่งที่คนของตึกหลักพูดนั้นพวกเขาเข้าใจไม่มากก็น้อย มีเพียงคนโง่เขลาอย่างเฉียวฉู่เท่านั้นที่คิดว่าคนหล่านั้นพูดถึงสาขาของพวกเขา แต่ถ้าตั้งใจฟังดีๆ ก็จะเข้าใจทันทีว่าเป้าหมายที่พวกเขาพูดถึงจริงๆ คือจวินอู๋เสีย

“น้องเสียเจ้ามาอยู่ตึกหลักได้ไม่นาน เพราะเหตุใดเจ้าจึงกลายเป็นศัตรูของทุกคนแบบนี้” เฟยเยียนผู้ซึ่งเก่งด้านการรวบรวมข้อมูลมองรอบๆ แล้วเข้าใจขึ้นมาทันที

ในความรู้สึก จวินอู๋เสียได้กลายเป็นคนสารเลวที่ไม่สามารถให้อภัยได้ในใจของคนเหล่านี้ไปแล้ว!

จวินอู๋เสียนิ่งเฉย แต่ฟ่านจิ่นรู้สึกอึดอัดเล็กน้อย

“ฟังจากที่พวกเขาพูด ดูเหมือนว่าเจ้าจะไม่ค่อยปรากฏตัวที่สำนักศึกษาแล้วเพราะเหตุใดเจ้าจึงเข้าร่วมงานล่าวิญญาณในครั้งนี้” เฟยเยียนมองจวินอู๋เสียด้วยความสงสัย เพราะท่าทางของนางนั้นดูเหมือนไม่ได้ใส่ใจคำพูดของคนเหล่านั้นเลย

จวินอู๋เสียกล่าวว่า “ฆ่าคน”

“…”

“…”

“…”

“…”

“…”

นอกจากจวินอู๋เสียเจ้าตัวแล้ว ทุกคนต่างมองไปที่จวินอู๋เสียเป็นตาเดียวด้วยความเหลือเชื่อ ท่าทางเหมือนเห็นผี

เฉียวฉู่ปาดเหงื่อแล้วกล่าวว่า “น้องเสีย…เหตุผลข้อนี้ของเจ้า…ค่อนข้างโหดร้ายและตรงไปหน่อยหรือไม่”

ฆ่าคน…

คุณหนูใหญ่ คุณหนูใช้คำที่อ้อมค้อมกว่านี้ได้หรือไม่

“เจ้า… เจ้าล้อเล่นใช่หรือไม่” ฟ่านจิ่นตกใจจริงๆ ที่เจ้าเด็กเย็นชาไร้อารมณ์ที่นานๆ ทีจะออกมาเข้าร่วมกิจกรรมแบบนี้ แต่เป้าหมายที่เข้าร่วมกลับ…โหดร้ายเยี่ยงนี้ มันยากมากสำหรับเขาที่จะจินตนาการว่าจวินอู๋เสียจะมาเพื่อฆ่าคนจริงๆ

จวินอู๋เสียเหลือบมองฟ่านจิ่นที่มีใบหน้าขาวซีด เงียบไปครู่หนึ่งแล้วกล่าวว่า “ใช่”

ฟ่านจิ่นถอนหายใจด้วยความโล่งอก

ตอนที่ 450 กลุ่มที่อ่อนแอที่สุดหรือกลุ่มที่แข็งแกร่งที่สุด (3)

ฟ่านจิ่นโล่งใจ แต่เฉียวฉู่และคนอื่นๆ กลับไม่เชื่อเลยแม้แต่น้อย

จวินอู๋เสียล้อเล่นเป็นหรือ

เป็นไปไม่ได้!

เจ้าเด็กคนนี้บอกว่า หนึ่งก็คือหนึ่ง สองก็คือสอง นางบอกว่าฆ่าคนก็คือฆ่าคนจริงๆ

เฉียวฉู่และฮวาเหยาที่เคยร่วมมือกับจวินอู๋เสียมาแล้วมั่นใจว่าจวินอู๋เสียพูดจริง

เป้าหมายที่นางมาเข้าร่วมงานล่าวิญญาณในครั้งนี้ นางมาเพื่อ…ฆ่าคนจริงๆ

สำหรับความตั้งใจของจวินอู๋เสีย ฮวาเหยาและคนอื่นๆ ต่างเข้าใจซึ่งกันและกันแต่ไม่พูดออกมา เพราะไม่อยากให้ฟ่านจิ่นตื่นตระหนกไปมากกว่านี้ ดังนั้นพวกเขาจึงนิ่งเงียบ

ฮวาเหยาส่งสายตาให้หรงรั่ว หรงรั่วก็เข้าใจทันทีว่าฮวาเหยาต้องการสื่ออะไร นางเดินไปหาฟ่านจิ่นแล้วกล่าวว่า “ศิษย์พี่ฟ่าน พวกข้าลืมบางอย่างไว้ที่ตึกรอง ท่านช่วยไปเอาของเป็นเพื่อนข้าได้หรือไม่ เพราะคนของตึกหลักดู…” หรงรั่วมีสีหน้ากังวลเล็กน้อย เพราะสายตาที่ไม่เป็นมิตรจากทุกทิศทุกทางนั้นชัดเจนมาก

ฟ่านจิ่นตบหน้าอกของตัวเองแล้วพาหรงรั่วไปเอาของทันที

ทันทีที่ฟ่านจิ่นเดินจากไป เฉียวฉู่ก็วิ่งตรงมาหาจวินอู๋เสียแล้วถามว่า “น้องเสีย เจ้าต้องการฆ่าใครหรือ”

ในสายตาของเฉียวฉู่มีความตื่นเต้นอยู่ ตั้งแต่ครั้งที่แล้วที่เขาร่วมมือกับจวินอู๋เสียในสำนักชิงอวิ๋น เฉียวฉู่ก็ตกหลุมรักความรู้สึกตื่นเต้นแบบนี้ทันที

เมื่อครู่ฟ่านจิ่นอยู่ พวกเขาจึงไม่กล้าพูดตรงๆ แบบนี้ เพราะเห็นได้ชัดว่าฟ่านจิ่นมองจวินอู๋เสียเป็นกระต่ายขาวตัวน้อยที่ไร้พิษภัย เขาไม่รู้เลยว่ากระต่ายขาวตัวน้อยนี้จะกินคนไม่คายกระดูก ไม่รู้ว่ามีกี่คนที่โดนหน้าใบหน้านี้หลอกและต้องตายโดยที่ไม่รู้ด้วยซ้ำว่าตายได้อย่างไร

“ข้าไม่รู้” จวินอู๋เสียกล่าว

“หือ” ไม่รู้…คำตอบนี้หมายความว่าอย่างไร

จวินอู๋เสียยกมือขึ้นมาแล้วบีบปลายนิ้วข้างขวาของตัวเอง “ใครมาก็ฆ่าคนนั้น”

อยู่ในสำนักศึกษาเฟิงหัวทำอะไรไม่สะดวก แต่เมื่อเข้าสู่ป่าประลองวิญญาณแล้วก็ไม่ต้องสนใจอะไรอีก ในดวงตาของจวินอู๋เสียมีเจตนาฆ่าปรากฏขึ้นมา นางเคยบอกว่าคนที่กล้าเรียกนางออกมา จงอย่าได้เสียใจภายหลัง

นางไม่พยายามมคาดเดาว่าคนที่อยู่เบื้องหลังนั้นคือผู้ใด นางรู้เพียงว่าไม่ว่าเป็นใคร ในเมื่อกล้ามาหาเรื่องนางก็อย่าหาว่านางโหดร้าย

บนใบหน้าของเฉียวฉู่และฮวาหยาแสดงรอยยิ้มออกมา จวินอู๋เสียคนนี้มิใช่ปีศาจที่ทำลายสำนักชิงอวิ๋นคนนั้นหรือ

“ไม่มีปัญหา ใครกล้ามารนหาที่ตาย พวกข้าจะทำให้เขาสมปรารถนา” เฉียวฉู่กล่าวด้วยรอยยิ้ม

ข่าวสารที่เฟยเยียนรวบรวมมาได้ ทำให้ทุกคนต่างรู้สึกว่าร้อนรุ่มไปด้วยความโกรธ จวินอู๋เสียเป็นคนแบบไหน ด้วยความสามารถของนาง บนโลกนี้มีอะไรที่นางต้องการอีกหรือ คนพวกนั้นกลับบอกว่านางใช้ทุกวิถีทางเพื่อได้ตำแหน่งห่วยๆ นั้นมา มันช่างน่าตลกจริงๆ

ในเมื่อมีคนจำนวนมากรนหาที่ตาย พวกเขาก็ต้องทำให้พวกนั้น ‘พอใจ’ อย่างแน่นอน

เพราะไม่ว่าอย่างไรจวินอู๋เสียก็จะฆ่า ดังนั้นพวกเขาก็แค่ฆ่าเท่านั้น

จวินอู๋เสียมองไปที่เฉียวฉู่และคนอื่นๆ แล้วพยักหน้าเล็กน้อย

ตอนที่ฟ่านจิ่นพาหรงรั่วกลับมา เฉียวฉู่และคนอื่นๆ ก็กลับมาเป็นปกติ หลังจากพูดกันไม่กี่คำ เสียงกลองก็ดังขึ้นมา เหล่าลูกศิษย์ของสำนักศึกษาเฟิงหัวก็เตรียมพร้อมที่จะเข้าสู่ป่าประลองวิญญาณ  

คนที่รวมกลุ่มกันเริ่มเรียกให้สมาชิกเข้ามารวมกลุ่ม พวกเขาฟังเสียงกลองแล้วมองธงของสำนักศึกษาเฟิงหัวโบกไปมาในสายลม

ศิษย์ของตึกหลักต่างยืนด้วยความมั่นใจ แต่ศิษย์ของตึกรองกลับเต็มไปด้วยความสิ้นหวัง

เมื่อเสียงกลองเสียงสุดท้ายดังขึ้น ทุกกลุ่มก็หันหลังแล้ววิ่งเข้าไปในป่าประลองวิญญาณที่อยู่ข้างหลังพวกเขาทันที

พวกเขาถือคบเพลิงขึ้นสูง ร่างของพวกเขากลมกลืนไปกับความมืดของป่า

บทเพลงนี้กำลังจะเริ่มขึ้น แต่ไม่รู้ว่าจะมีสักกี่คนที่ถูกฝังไว้ในป่าลึกนี้