ทรราชหญิงเจ้าหัวใจจักรพรรดิมาร เล่ม 1 - ตอนที่ 615 คิดถึงข้าแล้วหรือ (3) ตอนที่ 616 คิดถึงข้าแล้วหรือ (4)

ตอนที่ 615 คิดถึงข้าแล้วหรือ (3) / ตอนที่ 616 คิดถึงข้าแล้วหรือ (4)
ตอนที่ 615 คิดถึงข้าแล้วหรือ (3)

นี่ข้าพูดอะไรออกมา ทำไมจึงรู้สึกเป็นธรรมชาติที่จะพูดแบบนั้น

เยี่ยซาตกใจกับการกระทำแปลกๆ ของตัวเอง เขายกมือปิดปากไว้และหลบไปหลังต้นไม้เพื่อครุ่นคิดและสำนึกเสียใจ

“อะแฮ่ม คุณชายอู๋เย่า” หลังจากหลงฉีเฝ้ามองทั้งสองอยู่พักใหญ่ เขาก็อดไม่ได้ที่จะก้าวเข้ามา

มันแปลกมาก คุณชายอู๋เย่าเป็นคนในสกุลจวินเช่นกัน แต่หลงฉีไม่รู้ว่าทำไมคุณชายจึงถูกลืมอย่างง่ายดาย ถ้าหลงฉีไม่ได้เห็นจวินอู๋เย่าตัวเป็นๆ ละก็ เขาก็จำไม่ได้เช่นกัน แต่พอจวินอู๋เย่ามายืนอยู่ตรงหน้าเขา มันก็รู้สึกเหมือนทุกอย่างเป็นอย่างที่มันควรจะเป็น

เมื่อย้อนคิดกลับไปแล้ว ท่านอ๋องกับท่านอ๋องน้อยก็ไม่ได้พูดถึงคุณชายอู๋เย่าเลย

จวินอู๋เย่ากำลังอารมณ์ดี จึงไม่ได้แสดงความไม่พอใจแม้แต่น้อยแม้ว่าจะถูกหลงฉีขัดจังหวะอย่างหยาบคาย ร่างสูงของเขายกจวินอู๋เสียเข้ามาในอ้อมแขน

“หืม” จวินอู๋เย่าเลิกคิ้วขึ้น

“คุณชายอู๋เย่าจะกลับไปที่จวนหลินอ๋องกับพวกเราเลยหรือไม่ขอรับ” หลงฉีสอบถามอย่างเคร่งขรึม

“ไม่” จวินอู๋เย่าแสยะยิ้ม เด็กน้อยที่รักของเขาไม่ได้อยู่ที่นั่น ทำไมเขาถึงจะอยากกลับไปที่จวนหลินอ๋องด้วย

หลงฉีล่าถอยไปด้านข้างอย่างเคารพยำเกรงและไม่พูดอะไรอีก ไม่รู้ทำไม เมื่ออยู่ต่อหน้าจวินอู๋เย่า หัวใจของหลงฉีก็มักจะมีความกลัวและความยำเกรงจวินอู๋เย่าอยู่เสมอ เป็นความเคารพยำเกรงที่แตกต่างจากที่เขามีต่อสมาชิกคนอื่นๆ ของสกุลจวินโดยสิ้นเชิง

จวินอู๋เสียปล่อยให้ตัวเองตกอยู่ในอ้อมกอดของจวินอู๋เย่า และไม่ได้แสดงท่าทีอยากจะเป็นอิสระเลยสักนิด ถึงแม้นางจะไม่สามารถไปพบท่านอาเล็กกับท่านปู่ของนางได้ แต่การได้พบจวินอู๋เย่าที่นี่ก็ยังคงเป็นสิ่งที่ดี

ด้วยการนำของหลงฉี เฉียวฉู่กับพรรคพวกจึงกล้าพอที่จะเดินเข้าไป

“นะ…น้องเสีย…นี่คือ…” เฉียวฉู่ถามด้วยเสียงสั่นๆ บุรุษตรงหน้าเขาทำให้เขาหวาดกลัวมาก ใบหน้าของบุรุษผู้นี้มีรอยยิ้มก็จริง แต่เขาก็อดไม่ได้ที่จะรู้สึกว่าเขากำลังถูกสัตว์ร้ายที่แข็งแกร่งและน่าหวาดกลัวจ้องมองอยู่ และเขาจะถูกฉีกเป็นชิ้นๆ เมื่อไรก็ได้

“จวินอู๋เย่า พี่ชายข้า” จวินอู๋เสียตอบตรงๆ

“พี่…พี่ชายของเจ้า!” ในใจของเฉียวฉู่หมุนติ้ว แต่ถ้าพวกเขาเป็นพี่น้องกัน ก็อธิบายได้ว่าทำไมจวินอู๋เสียถึงยอมปล่อยให้จวินอู๋เย่าใกล้ชิดกับนางขนาดนั้น

แต่…

ถึงแม้ทั้งสองจะมีรูปโฉมงดงามสมบูรณ์แบบจนน่าตกตะลึง แต่ใบหน้าของพวกเขาก็ไม่เหมือนกันเลยสักนิด!

น้องเสีย เจ้าแน่ใจหรือว่านี่คือพี่ชายของเจ้าจริงๆ

คำพูดนั้นเฉียวฉู่ไม่กล้าที่จะพูดออกมาดังๆ

“ข้าชื่อฮวาเหยา”

“เฟยเยียน”

“เฉียวฉู่”

“หรงรั่ว”

หลังจากรู้ว่าจวินอู๋เย่าเป็นใคร เฉียวฉู่กับพรรคพวกก็ระวังตัวน้อยลง

มีเพียงหรงรั่วเท่านั้นที่ยังคงมีสีหน้ายุ่งเหยิงเล็กน้อย

เยี่ยนปู้กุยเคยบอกนางแล้วว่าจวินอู๋เย่าไม่ใช่บุคคลที่พวกเขาจะสามารถล่วงเกินได้ แต่เขาก็ไม่ยอมบอกนางถึงตัวตนที่แท้จริงของบุรุษผู้นี้ ถึงแม้หรงรั่วจะได้พบจวินอู๋เย่าเพียงแค่ครั้งเดียว แต่นางก็ไม่สงสัยในความแข็งแกร่งอันน่าหวาดกลัวของบุรุษผู้นี้

ทั้งๆ ที่จวินอู๋เย่าก็ไม่ได้แสดงพลังของเขาออกมาต่อหน้าพวกเขา แต่อำนาจกดดันอันรุนแรงที่แผ่ออกมาจากบุรุษผู้นี้ก็เหนือกว่าทุกคนที่หรงรั่วเคยเจอมาก จิตใต้สำนึกของนางรู้ว่าจวินอู๋เย่าแข็งแกร่งกว่าเยี่ยนปู้กุยมากมายนัก

แต่ทำไมบุรุษที่แข็งแกร่งจนสวรรค์ยังต้องเกรงกลัวเช่นนี้ถึงปรากฏตัวขึ้นที่สามโลกเบื้องล่าง และเขาเป็นพี่ชายของจวินอู๋เสียได้อย่างไร

คำถามนับไม่ถ้วนวิ่งวนอยู่ในใจหรงรั่ว แต่นางไม่พูดอะไรออกมา และไม่เล่าข้อสงสัยของนางให้เฉียวฉู่กับคนอื่นๆ ฟังด้วย

เยี่ยนปู้กุยสั่งนางเอาไว้อย่างชัดเจนแล้ว และนางจะไม่ฝ่าฝืนคำสั่งของเขา

สายตาของจวินอู๋เย่ากวาดผ่านเฉียวฉู่กับคนอื่นๆ และเอียงคอเล็กน้อย เขายิ้มกว้างขณะที่มองจวินอู๋เสีย รอยยิ้มบนใบหน้าของเขาสดใสยิ่งกว่าทัศนียภาพที่สวยงามใดๆ

“ดูเหมือนว่าในช่วงที่ข้าไม่อยู่ เสี่ยวเสียเอ๋อร์ของข้าใช้ชีวิตอย่างเต็มที่เลยสินะ”

ในบรรดาสหายทั้งสี่คน มีสตรีอยู่เพียงแค่คนเดียวเท่านั้น

ตอนที่ 616 คิดถึงข้าแล้วหรือ (4)

เด็กน้อยที่รักของเขาไม่ได้ปล่อยเวลาให้ผ่านไปโดยเปล่าประโยชน์จริงๆ

ภายใต้สายตาของจวินอู๋เย่า ฮวาเหยากับคนอื่นๆ รู้สึกได้ถึงความกดดันที่มองไม่เห็นห่อหุ้มตัวของพวกเขา กลิ่นอายกดดันที่เกือบทำให้พวกเขาหายใจไม่ออก ทำให้หลังของพวกเขาเปียกชุ่มไปด้วยเหงื่อ!

บุรุษผู้นี้เป็นตัวอันตรายอย่างแท้จริง!

ดวงตาสีดำสนิทแผ่รังสีฆ่าฟันและเงาสีม่วงเข้มก็ค่อยๆ ปรากฏขึ้นในดวงตาสีดำคู่นั้น

แปะ

จู่ๆ มือสีขาวราวหิมะก็ยกขึ้นมาปิดตาของจวินอู๋เย่า

“ตา” เสียงของจวินอู๋เสียเบามาก

จวินอู๋เย่าตัวแข็งทื่อ แล้วทันใดนั้นเองก็ระเบิดเสียงหัวเราะออกมา เขายกมือขึ้นแล้วดันมือเล็กๆ ที่ปิดตาเขาออกอย่างอ่อนโยน แววตาอันตรายหายไปจากดวงตาเขาขณะที่หันไปทางเฉียวฉู่และคนอื่นๆ แล้วพูดว่า “ขอบใจพวกเจ้าทุกคนที่ช่วยดูแลเสี่ยวเสียเอ๋อร์มาตลอด”

ความกดดันบนร่างของพวกเขาหายไปทันทีอย่างไร้ร่องรอย

เฉียวฉู่กับคนอื่นๆ อ้าปากหอบหายใจ เมื่อสักครู่นี้พวกเขาคิดว่าจะถูกฆ่าตายเสียแล้ว!

ช่วงเวลาสั้นๆ ที่พวกเขารู้สึกว่าชีวิตของพวกเขาแขวนอยู่บนเส้นด้าย พวกเขาได้ตระหนักว่าพี่ชายของจวินอู๋เสียคนนี้ไม่ใช่คนธรรมดาสามัญเลย!

แต่พวกเขายังคงสับสนงุนงงอยู่ว่าทำไมอยู่ๆ เขาถึงได้อยากจะเอาชีวิตพวกเขา!

รังสีกดดันรุนแรงนั้นเป็นสิ่งที่ฮวาเหยากับเฉียวฉู่รับรู้ได้มากที่สุด ช่วงเวลาสั้นๆ ที่จวินอู๋เย่าปล่อยรังสีกดดันออกมานั้น แข็งแกร่งยิ่งกว่าที่พวกเขาเคยพบจากบุรุษสองคนที่มาจากตำหนักเปลวเพลิงปีศาจที่พวกเขาพบที่เทือกเขาเมฆาเสียอีก!

นี่มันคนละระดับกันเลย!

“นั่นไม่จริงเลย เป็นน้องเสียต่างหากที่คอยดูแลพวกเรา” ฮวาเหยาเป็นคนแรกที่หายใจได้เป็นปกติ

เฉียวฉู่เพียงแค่ยิ้มเจื่อนๆ อยู่ด้านข้าง เขายังคงตัวสั่นอย่างเห็นได้ชัด

จวินอู๋เย่ายิ้มและพยักหน้า แสดงออกว่าไม่คิดจะสนทนากับฮวาเหยาและคนอื่นๆ ต่อ เขาอุ้มจวินอู๋เสียเดินห่างออกไปก่อนจะนั่งลงด้วยกันเพื่อพักผ่อน เขาทำได้อย่างง่ายดายราวกับว่าจวินอู๋เสียไม่หนักเลยสักนิด

“เมื่อครู่เสี่ยวเสียเอ๋อร์เป็นห่วงข้าหรือ” จวินอู๋เย่าถามพร้อมกับจับมือของจวินอู๋เสียเอาไว้ มันเป็นมือข้างเดียวกับที่ปิดตาเขาเมื่อสักครู่ ตอนที่พวกมันเกือบจะเปลี่ยนสี

“ข้าแค่กลัวว่าเจ้า…ท่านจะทำให้พวกเขากลัว” จวินอู๋เสียตอบเสียงอ่อย

นางไม่ได้ตั้งใจสักหน่อย มือมันไปเอง

จวินอู๋เย่านั้นลึกลับอยู่เสมอ ตั้งแต่จวินอู๋เสียกลับมาเกิดใหม่ที่นี่ นางก็ไม่เคยได้ยินว่ามีใครมีดวงตาสีม่วง เมื่อนางคิดถึงว่าการครอบครองของหายากอย่างภูติวิญญาณประเภทพฤกษาได้นำความลำบากเช่นไรมาให้บ้าง นางก็เคลื่อนมือไปปิดความพิเศษของจวินอู๋เย่าโดยไม่ทันคิด

ไม่ใช่ว่านางไม่ไว้ใจเฉียวฉู่กับคนอื่นๆ แต่นางแค่ไม่อยากเจอปัญหาที่ไม่จำเป็น

จวินอู๋เย่ายิ้มกว้าง เขายกมือเล็กๆ ของจวินอู๋เสียขึ้นมาและประทับจูบลงไปเบาๆ

เด็กน้อยที่รักของเขาเริ่มใกล้ชิดกับเขาและอยากปกป้องเขาขึ้นมาบ้างแล้ว นั่นทำให้เขารู้สึกพอใจมาก

“นี่สำหรับเจ้า” จวินอู๋เย่าจับมือของจวินอู๋เสียแบออก และมืออีกข้างของเขาก็วางเมล็ดถั่วสีทองเม็ดเล็กๆ ลงไปบนมือของนาง

เมล็ดถั่วสีทองหล่นลงบนฝ่ามือของจวินอู๋เสีย ความอบอุ่นเริ่มแผ่กระจายออกมา ถึงแม้นางจะแค่สัมผัสมันเบาๆ นางก็รู้สึกได้ถึงความอบอุ่นตรงผิวที่สัมผัสโดนกับเมล็ดถั่วนั้นและกระจายไปทั่วร่างของนาง ความอบอุ่นนั้นทำให้นางรู้สึกสบายไปจนถึงจิตวิญญาณ

“นี่คือ” จวินอู๋เสียถามพลางเงยหน้าขึ้นมองจวินอู๋เย่า

จวินอู๋เย่ายิ้มและตอบว่า “สิ่งนี้จะสามารถช่วยฟื้นฟูจิตวิญญาณที่เสียหายของเจ้าได้ ถึงแม้เจ้าจะไม่ได้หายขาดในทันที แต่มันจะช่วยให้ฟื้นกลับคืนมาทีละนิดๆ”

จวินอู๋เสียมองจวินอู๋เย่าเงียบๆ เยี่ยซาเคยพูดว่าช่วงนี้จวินอู๋เย่าไม่ได้อยู่ในสามโลกเบื้องล่าง การหายตัวไปของเขาต้องเกี่ยวข้องกับเมล็ดถั่วสีทองนี้อย่างแน่นอน

เขาไปค้นหาสิ่งนี้มาให้ข้าโดยเฉพาะเลยหรือ

“ต้องกินมันหรือไม่” จวินอู๋เสียถาม

จวินอู๋เย่ากลับส่ายศีรษะ