ทรราชหญิงเจ้าหัวใจจักรพรรดิมาร เล่ม 1 - ตอนที่ 887 งานเลี้ยงในวังหลวง (6) ตอนที่ 888 งานเลี้ยงในวังหลวง (7)

ตอนที่ 887 งานเลี้ยงในวังหลวง (6) / ตอนที่ 888 งานเลี้ยงในวังหลวง (7)
ตอนที่ 887 งานเลี้ยงในวังหลวง (6)

ส่วนวิธีที่สามจะอยู่ได้นานกว่าวิธีแรกและตรวจพบข้อบกพร่องได้ยาก และเมื่อเทียบกับวิธีที่สองมันก็ทรมานน้อยกว่าเยอะ

จวินอู๋เสียแอบสังเกตใบหน้าของเหลยฝานและไม่พบร่องรอยอะไรภายนอก และไม่มีร่องรอยที่แสดงว่าเขาผ่านมีดหมอมา นางจึงสรุปได้ว่าเหลยฝานต้องใช้วิธีที่สามในการแปลงโฉมอย่างแน่นอน

ทักษะเคลื่อนย้ายกระดูกเป็นความสามารถเฉพาะตัวของเผ่าเคลื่อนกระดูกในสามโลกชั้นกลางเท่านั้น ดังนั้นการปลอมแปลงใบหน้าของเหลยฝานจะต้องมาจากผลของโอสถวิเศษอย่างไม่ต้องสงสัย

ทำตัวให้ได้รับความสนใจจากจวินอู๋เสีย

เหลยฝานพยายามที่จะพูดคุยกับจวินอู๋เสียอย่างเต็มที่ จึงไม่ทันได้สังเกตเห็นหมอกสีดำที่ก่อตัวขึ้นข้างๆ จวินอู๋เสีย มันรวมตัวกันเป็นร่างของแมวดำตัวน้อยอย่างเงียบๆ จวินอู๋เสียหย่อนขวดบรรจุโอสถจากข้างใต้แขนเสื้อลงอย่างเงียบๆ เจ้าแมวดำตัวน้อยก็กระโจนขึ้นทันทีและยกหางม้วนรับไว้ได้ก่อนที่ขวดจะตกลงกระทบพื้น

“ทำไมองค์ชายสี่ถึงได้ยึดมั่นกับกระหม่อมนัก” จวินอู๋เสียถามกลับเหลยฝานอย่างที่หาได้ยากยิ่ง เหลยฝานพูดขึ้นทันทีว่า “เพราะข้ารู้สึกสบายใจเวลาอยู่ใกล้ๆ เจ้า! เราเป็นเจ้าภาพจัดศึกประลองภูติวิญญาณมาหลายปี มีเจ้าเท่านั้นที่อายุใกล้เคียงข้าที่สุด ยิ่งกว่านั้นเจ้าก็ยังมีความสามารถสูงมาก นั่นทำให้ข้ายิ่งชื่นชมเจ้ามากขึ้น”

จวินอู๋เสียเลิกคิ้วและตอบว่า “ถ้ากระหม่อมจำไม่ผิด วันเกิดอายุครบสิบหกปีขององค์ชายเพิ่งผ่านไปเมื่อปีที่แล้ว ถ้าดูที่อายุใกล้เคียงกัน กระหม่อมคิดว่าคนอื่นน่าจะใกล้เคียงมากกว่านะพ่ะย่ะค่ะ”

รอยยิ้มของเหลยฝานแข็งทื่อ ข้อโต้แย้งของจวินอู๋เสียทำให้เขาสะอึกจนพูดไม่ออก

ขณะที่เหลยฝานกำลังจะตอบกลับ ก็มีเงาดำสายหนึ่งกระโจนเข้ามาตรงหน้าเขา ก่อนที่เขาจะทันเห็นว่ามันคือตัวอะไร ของเหลวที่ไม่รู้จักก็ถูกสาดใส่หน้าเขา!

ในค่ำคืนฤดูหนาวเช่นนี้ บวกกับความเย็นยะเยือกที่ใบหน้า ทำให้เหลยฝานไม่อาจช่วยตัวเองได้ ร่างกายของเขาสั่นสะท้านรุนแรง

“บัดซบ! อะไรเนี่ย!” เหลยฝานยกมือขึ้นเช็ดของเหลวออกจากใบหน้าและมองไปรอบๆ อย่างโกรธเคืองเพื่อหาร่องรอยของเงาที่หายไปอย่างรวดเร็วนั้น

จวินอู๋เสียหยุดเดินทันที สายตาของนางจับจ้องไปที่ใบหน้าของเหลยฝาน

“ทำไมจวินเสียถึงมองข้าแบบนั้น มีอะไรที่หน้าข้าหรือ” เหลยฝานถามจวินอู๋เสียพลางลูบไปทั่วใบหน้า เขาก้มหน้าลงมองของเหลวที่มือและเห็นว่ามันดูคล้ายกับน้ำใสๆ เขาสันนิษฐานว่ามันเป็นแค่น้ำและไม่ได้สนใจมันอย่างจริงจังนัก

“เจ้านั่นคงเป็นสุนัขหรือแมวที่ซ่อนตัวอยู่ในอุทยานหลวง พวกสตรีในวังหลังมักจะชอบเลี้ยงดูพวกมันเพื่อฆ่าเวลา ฤดูหนาวที่หิมะยังไม่ละลายเช่นนี้ เจ้าตัวนั้นคงมีหิมะเกาะอยู่บนตัวแล้วกระเด็นมาโดนหน้าข้า” เหลยฝานพูดพร้อมกับยิ้ม ดูไม่ได้ใส่ใจอะไรแล้ว

แต่จวินอู๋เสียกลับพูดขึ้นว่า “องค์ชาย ใบหน้าของท่าน…”

“หน้าข้า? ใบหน้าข้ามีอะไรอย่างนั้นหรือ” เหลยฝานไม่รู้ตัวว่าเกิดอะไรขึ้น เขายังคงยิ้มกว้างขณะที่ถาม แต่ไม่นานเจ้าตัวก็ยิ้มไม่ออก เขาใช้มือตรวจสอบใบหน้าแล้วทันใดนั้นก็รู้สึกว่าเนื้อที่ใบหน้ากำลังเคลื่อนย้าย เขารู้สึกราวกับมีแรงดึงกระดูกที่ใบหน้าของเขา ความเจ็บปวดรุนแรงแล่นไปทั่วร่างทันที!

“อ๊ากกก!” ทันใดนั้นเหลยฝานก็ล้มลงกับพื้น มือทั้งสองปิดใบหน้าพลางร้องโหยหวนด้วยความเจ็บปวด ภายใต้ความเจ็บปวดทรมานนั้น ความกลัวในใจก็ยิ่งเพิ่มพูนขึ้น

ความเจ็บปวดนั้นเป็นสิ่งที่เขาคุ้นเคยดี เขาต้องประสบพบเจอมันเกือบทุกเดือน ไม่มีใครรู้จักมันดีไปกว่าเขาอีกแล้วว่าผลที่ออกมาหลังความเจ็บปวดนี้สิ้นสุดลงคืออะไร!

ตอนที่ 888 งานเลี้ยงในวังหลวง (7)

ความเจ็บปวดแผ่ซ่านไปทุกส่วนทั่วร่างกาย และความหวาดกลัวก็กำลังเข้าเกาะกุมจิตใจของเขา

โอสถวิเศษน่าจะยังไม่หมดฤทธิ์ แล้วทำไมถึงได้เกิดเรื่องนี้ขึ้นตอนนี้!

จวินอู๋เสียมองเหลยฝานที่ชักดิ้นชักงอร้องโหยหวนอยู่บนพื้นไม่หยุดด้วยสายตาเย็นชา ดวงตาของนางสะท้อนแสงจันทร์อันเย็นยะเยือก

แม้ว่าเหลยฝานจะพยายามอย่างเต็มที่ที่จะซ่อนใบหน้าของเขา แต่จวินอู๋เสียก็ยังเห็นได้อย่างชัดเจน ว่ากระดูกบนหน้าของเหลยฝานเริ่มย้ายตำแหน่งแล้ว หน้าตาของเขากำลังเปลี่ยนไปทีละนิด!

ทันใดนั้นร่างสูงเพรียวร่างหนึ่งก็ก้าวเข้ามาในอุทยานหลวงท่ามกลางแสงจันทร์ “เกิดอะไรขึ้นกับองค์ชายสี่ ทหาร! พาองค์ชายสี่กลับไปรักษาที่ตำหนักเดี๋ยวนี้!”

เมื่อจวินอู๋เสียได้ยินเสียงนั้น นางก็เงยหน้าขึ้นช้าๆ และเห็นบุรุษผมเงินที่นางเจอข้างนอกงานเลี้ยงเมื่อครู่ ตอนนี้เขากำลังยืนอยู่ห่างจากนางไม่กี่ก้าว สิ่งที่ทำให้นางงุนงงก็คือนางไม่สังเกตเห็นเลยว่าเขาเข้ามาใกล้

บุรุษผมเงินยิ้มและพยักหน้าให้จวินอู๋เสีย ทหารข้างนอกอุทยานหลวงก็รีบวิ่งเข้ามาเมื่อได้ยินเสียงตะโกนของบุรุษผู้นั้น พวกเขาเหม่อมองเหลยฝานที่ยังคงร้องโหยหวนยกมือขึ้นปิดหน้าอยู่บนพื้น และตัดสินใจไม่ถูกว่าจะทำอย่างไรดี

“ท่านราชครู! เกิดอะไรขึ้นกับองค์ชายหรือขอรับ” ทหารคนหนึ่งถามอย่างร้อนรน

ราชครูตอบอย่างใจเย็นว่า “อาจจะเป็นเพราะความเย็นของฤดูหนาวทำให้ประชวร รีบแบกองค์ชายกลับไปที่ตำหนักของฮองเฮาเถอะ พระนางจะได้เรียกหมอหลวงมารักษา”

พวกทหารไม่กล้าลังเลอีก พวกเขาแบกเหลยฝานจากไปในทันที ขณะที่เหลยฝานถูกยกขึ้นมา ความเจ็บปวดรุนแรงทั่วร่างก็แทบจะฉีกร่างเขาให้แตกสลาย แต่เขายังคงยกมือปิดหน้าไว้แน่น ไม่ยอมให้ใครเห็นใบหน้าของเขาในตอนนี้เลยสักนิด

ขณะที่เขาถูกหามออกไป ดวงตาที่ซ่อนอยู่หลังมือของเหลยฝานก็มองไปที่จวินอู๋เสียอย่างดุร้าย

เขาเห็นแล้ว!

เขาต้องเห็นแล้วแน่ๆ!

หลังจากที่เหลยฝานถูกพาตัวออกไป ราชครูก็ถอนหายใจออกมาและหันไปพูดกับจวินอู๋เสียที่ยืนสงบนิ่งอยู่ด้านหนึ่งว่า “อากาศในตอนกลางคืนหนาวเย็นนัก คุณชายจวินไม่ควรออกมาข้างนอกเลย”

จวินอู๋เสียกำลังประเมินบุรุษผมเงินตรงหน้า จากที่ทหารเรียกเขา นางก็รู้แล้วว่าเขาเป็นใคร ราชครูแห่งรัฐเหยียน…เวินอวี่

บุรุษที่หน้าตาดีมากผู้นี้ยังเป็นผู้ที่รู้จักกันดีว่าเป็นบุรุษที่งดงามที่สุดในรัฐเหยียนอีกด้วย

จวินอู๋เสียเคยชินกับหน้าตาอันงดงามสมบูรณ์ชนิดที่ไร้ผู้ใดเทียบเคียงของจวินอู๋เย่าแล้ว แต่ก็ยังพูดได้ว่าใบหน้าของเวินอวี่นั้นคนธรรมดาทั่วไปไม่อาจเทียบได้จริงๆ เขาดูดีน้อยกว่าจวินอู๋เย่าแค่นิดเดียวเท่านั้น

“เป็นพระราชดำรัสจากฮ่องเต้ คนต่ำต้อยเช่นข้าจะปฏิเสธได้อย่างไร” จวินอู๋เสียตอบเสียงเบา ตอนนี้เวินอวี่น่าจะอยู่ในงานเลี้ยง ทำไมเขาถึงมาโผล่ที่นี่ได้ จังหวะเหมาะเจาะเสียจริง!

“ก็จริงนะ” เวินอวี่พูดพลางหัวเราะเบาๆ สายตาของเขากวาดมองจวินอู๋เสียอย่างอ่อนโยน แต่เมื่อเขาเห็นแหวนบนนิ้วของจวินอู๋เสีย เขาก็แสดงสีหน้าตกใจออกมาเล็กน้อย

“ท่านราชครูดูเหมือนจะสนใจแหวนวงนี้ของข้ามาก” จวินอู๋เสียไม่พลาดที่จะสังเกตเห็นสีหน้าแปลกๆ ที่แวบขึ้นมาและหายไปอย่างรวดเร็วของเวินอวี่ ปฏิกิริยานั้นทำให้นางเริ่มสนใจ ฮ่องเต้ก็สนพระทัยแหวนวงนี้มากเหมือนกัน และเมื่อเวินอวี่เห็นแหวนวงนี้เขาก็มีปฏิกิริยาเช่นเดียวกัน

เวินอวี่ระงับอาการตกใจที่แสดงออกทางแววตาและเงยหน้าขึ้นมองจวินอู๋เสียแล้วพูดว่า “เมื่อคุณชายจวินไม่สนใจงานเลี้ยงในวังหลวงก็ควรกลับไปก่อน ศึกประลองภูติวิญญาณจบแล้ว ได้เวลาที่คนจากสำนักศึกษาต่างๆ ต้องออกจากเมืองหลวงแล้ว ข้าคิดว่าคุณชายจวินจากครอบครัวมานานพอสมควรแล้ว หากกลับไปเร็วๆ ก็จะทำให้ท่านได้มีเวลาไปเยี่ยมเยือนหาครอบครัวของท่านด้วย”

คำพูดของเวินอวี่ไม่ชัดเจนนัก แต่ในคำพูดพวกนั้น เขากำลังบอกให้จวินอู๋เสียรีบไปจากที่นี่โดยเร็ว!

นี่เป็นครั้งแรกที่จวินอู๋เสียได้พบกับเวินอวี่ พวกเขาไม่เคยติดต่อพูดคุยกันมาก่อน ทำไมจู่ๆ เวินอวี่ถึงได้พูดกับนางเช่นนี้