ทรราชหญิงเจ้าหัวใจจักรพรรดิมาร เล่ม 1 - ตอนที่ 901 ลอบสังหาร ตอนที่ 902 แหวน (1) (7)

ตอนที่ 901 ลอบสังหาร / ตอนที่ 902 แหวน (1) (7)
ตอนที่ 901 ลอบสังหาร (7)

ในระหว่างที่กำลังอ้าปากหายใจอยู่นั้น เขาก็ได้ยินคำพูดทั้งหมดของจวินอู๋เสีย บุรุษผู้นั้นไม่สามารถทำอะไรได้นอกจากนอนนิ่งอยู่บนพื้น ไม่มีใครเข้าใจความรู้สึกของเขาในตอนนี้ได้หรอก ทุกสิ่งที่จวินอู๋เสียพูดเป็นความจริง!

เขาแค่ล้มลงบนพื้นเท่านั้น ความเจ็บปวดที่ไม่อาจจินตนาการได้ก็ทำให้เขารู้สึกเหมือนกำลังจะตาย

หลังจากนั้นไม่มีใครสนใจว่าเขาทำอะไร และไม่มีใครถามคำถามเขาเลยสักคำ

จวินอู๋เสียกับสหายของนางทำทุกสิ่งไปตามปกติอย่างที่เคยทำ พวกเขานั่งลงที่โต๊ะเพื่อรับประทานอาหารเช้าอันหรูหราของพวกเขา พนักงานที่ขวัญกระเจิงจากเหตุการณ์เมื่อคืน ตัวสั่นกระสับกระส่ายในขณะที่ยกอาหารมาวางไว้ที่โต๊ะของพวกเขา ดวงตาของเขาเอาแต่มองตรงไปข้างหน้าโดยไม่กล้ามองไปที่บุรุษที่นอนแผ่อยู่บนพื้นนิ่งสนิทไม่ขยับเหมือนกับซากศพ

บุรุษผู้นั้นนอนอยู่บนพื้นโดยไม่ขยับเขยื้อนเลยสักนิด แขนขาของเขาหมดความรู้สึกอย่างรวดเร็ว ไม่ใช่ว่าเขาไม่อยากขยับ แต่เป็นเพราะทุกครั้งที่เขาขยับ มันจะทำให้เขาเจ็บปวดอย่างรุนแรงเหมือนถูกฉีกออกเป็นชิ้นๆ

ความทรมานทำให้เขาไม่สามารถทำอะไรได้เลยนอกจากนอนนิ่งๆ อยู่บนพื้น แต่พื้นเย็นๆ ก็ทรมานเส้นประสาทเขาไม่หยุดเช่นกัน พื้นอาจจะเย็นแค่เล็กน้อยเท่านั้น แต่เขารู้สึกเหมือนถูกโยนลงทะเลสาบน้ำแข็งในฤดูหนาวอย่างไร้ความปรานี ร่างกายของเขาที่สัมผัสพื้นอยู่นั้นทำให้เขารู้สึกเย็นเยียบไปถึงกระดูก รู้สึกเหมือนว่าเขาคงจะแข็งตายอยู่ตรงนั้นเอง

ในขณะที่เขานอนทรมานอยู่บนพื้นอย่างหมดหนทางอยู่นั้น จวินอู๋เสียกับสหายของนางก็นั่งคุยกันอย่างครื้นเครงพร้อมกับรับประทานอาหารอย่างเอร็ดอร่อย

เมื่อเปรียบเทียบสถานการณ์ทั้งสองฝั่งแล้ว ยิ่งทำให้สถานการณ์ทางฝั่งเขาเกินจะทนได้เข้าไปอีก

เขาไม่กลัวที่จะฆ่าตัวตาย แม้ว่าการเชือดคอจะเป็นความตายที่น่ากลัว แต่อย่างน้อยมันก็รวดเร็ว ตอนนี้เขาไม่เห็นจุดจบของความทรมานอันน่ากลัวนี้เลยด้วยซ้ำ ชะตากรรมเช่นนี้เลวร้ายยิ่งกว่าความตายเสียอีก มันผลักเขาลงไปในหลุมแห่งความสิ้นหวังและไม่สามารถจะดึงตัวเองขึ้นมาได้เลย

“ข้าจะพูด…ข้าจะบอกเจ้าทุกอย่าง…” ในที่สุดเสียงสั่นๆ ของบุรุษผู้นั้นก็ดังขึ้น

เฉียวฉู่และคนอื่นๆ เงยหน้าขึ้นมองจวินอู๋เสียทันที

นี่ยังไม่ถึงหนึ่งชั่วยามเลย บุรุษผู้นี้ก็ยอมสารภาพแล้วอย่างนั้นหรือ

คนที่ไม่กลัวกระทั่งความตาย คนที่จะกัดลิ้นฆ่าตัวตายอย่างแน่วแน่เพื่อรักษาความลับ ยอมจำนนให้กับโอสถวิเศษของจวินอู๋เสียเพียงเม็ดเดียวเท่านั้น! นางไม่ได้ทำอะไรอย่างอื่นกับเขาเลย แค่ปล่อยให้เขานอนบนพื้นไปโดยไม่ถามอะไรสักคำ ทว่าโอสถวิเศษแค่เม็ดเดียวนี้ก็ทำให้บุรุษผู้นี้ยอมสารภาพแล้ว

สายตาของเหล่าสหายที่มองนางเต็มไปด้วยความสงสัย พวกเขาอยากรู้มากว่าฤทธิ์โอสถวิเศษที่จวินอู๋เสียให้บุรุษผู้นี้น่ากลัวมากขนาดไหน ถึงทำลายคนที่มุ่งมั่นเด็ดเดี่ยวขนาดนี้ให้ตกอยู่ในสภาพที่น่าสังเวชได้ในเวลาไม่ถึงหนึ่งชั่วยาม

จวินอู๋เสียวางชามกับตะเกียบลงช้าๆ สายตาของนางมองไปที่เยี่ยซา

เยี่ยซายกตัวบุรุษผู้นั้นขึ้นทันที

การกระทำที่รวดเร็วเพียงครั้งเดียวนี้กระตุ้นให้เกิดเสียงกรีดร้องจากหัวใจของบุรุษผู้นั้น เสียงร้องที่น่ากลัวนั้นทำให้ใบหน้าของเถ้าแก่โรงเตี๊ยมกับพนักงานที่อยู่ชั้นหนึ่งซีดขาวไปในพริบตา

“เป็นอัครเสนาบดี…อัครเสนาบดีเป็นคนสั่งให้พวกเรามาฆ่าเจ้า” บุรุษผู้นั้นใช้เวลาพักฟื้นอยู่นานก่อนจะพูดขึ้นด้วยน้ำเสียงสั่นๆ

“อัครเสนาบดีหรือ” จวินอู๋เสียถามพลางเลิกคิ้วขึ้น

“เอ๋ อัครเสนาบดีของรัฐเหยียน นี่เขา…ไม่ใช่ว่าเขา…” ดูเหมือนว่าเฉียวฉู่จะนึกอะไรบางอย่างขึ้นได้กะทันหัน เขากะพริบตาให้จวินอู๋เสียซ้ำๆ พยายามจะบอกใบ้อะไรสักอย่าง

จวินอู๋เสียมองผ่านเฉียวฉู่ไป ไม่สนใจเขาเลยสักนิด

“ทำไมเขาถึงอยากฆ่าข้า” จวินอู๋เสียถาม

“ข้าไม่รู้เหตุผลจริงๆ ข้าแค่รับหน้าที่กำจัดคนที่อัครเสนาบดีต้องการเท่านั้น เหตุผลเบื้องหลังนั้นข้าไม่กล้าถาม และอัครเสนาบดีก็คงไม่บอกข้าด้วย” บุรุษผู้นั้นตอบ

จวินอู๋เสียพยักหน้า นางรู้ว่าเขาไม่ได้โกหก เมื่อได้รับคำตอบที่น่าพอใจแล้ว นางก็พยักหน้าให้เยี่ยซา เยี่ยซาจึงจัดการหักคอบุรุษผู้นั้นทันที

ตอนที่ 902 แหวน (1)

ขณะที่ลมหายใจเฮือกสุดท้ายหลุดออกจากร่าง ใบหน้าของบุรุษผู้นั้นก็ปรากฏรอยยิ้มบางๆ เทียบกับความตายแล้ว โอสถวิเศษของจวินอู๋เสียเป็นสิ่งที่เกินทนมากกว่า

“ทำไมชู้รักของฮองเฮาถึงอยากเอาชีวิตเจ้า” เฉียวฉู่ถามพร้อมกับมองจวินอู๋เสีย พวกเขาไม่มีใครเคยพบกับอัครเสนาบดีของรัฐเหยียนเลยสักคน แต่จากที่เหลยเชินบอก ทำให้พวกเขารู้ว่าอัครเสนาบดีของรัฐเหยียนคือชู้รักของฮองเฮา และพวกเขาก็มีบุตรด้วยกันหนึ่งคนซึ่งก็คือองค์ชายสี่เหลยฝานในตอนนี้

ไม่ต้องพูดถึงว่าจวินอู๋เสียยังไม่เคยพบกับอัครเสนาบดีมาก่อน แม้แต่กับฮองเฮานางเองก็ยังไม่เคยเห็นพระพักตร์ของพระนางเลยสักครั้ง ความเชื่อมโยงที่ใกล้เคียงที่สุดก็คือองค์ชายสี่เหลยฝาน แล้วทำไมอยู่ๆ อัครเสนาบดีถึงได้ต้องการชีวิตนางขึ้นมา

“บิดาแท้ๆ ขององค์ชายสี่ไม่ได้ตามล่าผิดคนหรอกหรือ ข้ายังจำได้ว่าตอนงานเลี้ยงเมื่อคืนนี้ เหลยฝานยังพยายามเอาชนะใจเจ้าอยู่เลย อย่างเดียวที่ยังไม่ได้ทำก็คือสั่งให้เจ้ายอมเชื่อฟังเขา ทำไมหลังจากนั้นแค่คืนเดียว ตาแก่นั่นถึงได้ส่งมือสังหารมาตามฆ่าเจ้าแล้วเล่า” ยิ่งคิดเฉียวฉู่ก็ยิ่งรู้สึกสับสนมึนงง

“เขาไม่ได้ตามฆ่าผิดคนหรอก” จวินอู๋เสียพูดอย่างใจเย็น

“ไม่ผิดหรือ” ฟ่านจัวถามพร้อมกับเลิกคิ้วขึ้น “เจ้าไปเดินเล่นที่อุทยานหลวงพร้อมกับเหลยฝาน แต่ตอนขากลับเจ้ากลับมาพร้อมกับราชครูเพราะเหลยฝานเกิดป่วยขึ้นมากะทันหัน ดูเหมือนว่าที่เหลยฝานป่วย จะเป็นฝีมือของเจ้าอย่างนั้นสินะ”

จวินอู๋เสียพยักหน้า “ข้าล้างผลของทักษะปลอมแปลงใบหน้าที่เขาใช้ออกไปน่ะ”

พวกเฉียวฉู่พากันมองจวินอู๋เสียตาโต

“ทักษะปลอมแปลงใบหน้าหรือ หมายความว่าอย่างไร” เฉียวฉู่เริ่มปวดหัว

เฟยเยียนอธิบายว่า “เมื่อคืนข้าเพิ่งบอกกับน้องเสียไปว่าหน้าตาของเหลยฝานค่อนข้างแปลก เขาเป็นบุตรชายของฮองเฮาแท้ๆ แต่กลับมีใบหน้าคล้ายคลึงกับสตรีที่เป็นที่โปรดปรานยิ่งของฮ่องเต้ ทั้งคู่เหมือนกันมากจนแทบจะคัดลอกกันออกมาเลยทีเดียว จึงคิดว่ามันต้องมีอะไรแปลกๆ แน่ๆ แต่ไม่คิดว่าน้องเสียจะลงมือเร็วขนาดนี้ ถึงขนาดตรวจสอบความจริงในคืนนั้นเลย”

“ถ้าอย่างนั้นก็อธิบายทุกอย่างได้แล้ว” ฟ่านจัวพูดพร้อมหัวเราะเย้ยหยันให้กับสถานการณ์ “เหลยฝานต้องรู้แล้วว่าโฉมหน้าที่แท้จริงของเขาถูกเห็นแล้ว ถึงอยากจะได้เจ้าไปเป็นพวก แต่เจ้าก็ปฏิเสธเขาซ้ำแล้วซ้ำเล่า นอกจากนั้นเจ้ายังถูกมองว่าเป็นสหายสนิทกับเหลยเชินอีก เพื่อป้องกันไม่ให้เจ้าเปิดเผยความลับของเขาให้เหลยเชินรู้ เขาจึงจำเป็นต้องปิดปากเจ้าเสีย ที่อัครเสนาบดีลงมือในคืนนี้ ก็เพราะฮองเฮากับเหลยฝานนั่นเอง”

ถึงแม้เหลยเชินจะรู้ตัวจริงของเหลยฝาน และแม้ว่าหน้าตาของเหลยฝานจะเป็นเรื่องที่แปลกมาก แต่เขาก็ไม่มีหลักฐานใดมายืนยันข้อเท็จจริงที่ทราบได้ จึงได้แต่เก็บงำทุกอย่างไว้กับตัวเสมอมา

ตอนนี้จวินอู๋เสียกำจัดผลของทักษะปลอมแปลงใบหน้าของเหลยฝานได้แล้ว แถมยังทำได้อย่างหมดจดและง่ายดายอีกด้วย ดังนั้นหากพวกเขาคิดจะเล่นงานอีกฝ่ายคืน ทั้งหมดที่พวกเขาต้องทำก็แค่ลากเหลยฝานไปหน้าพระพักตร์ฮ่องเต้แล้วแฉเรื่องทั้งหมดนี้เสีย พนันได้เลยว่าฮ่องเต้จะต้องพิโรธจนพระพักตร์เขียวคล้ำเป็นแน่!

“เพื่อที่จะกำจัดเจ้าให้พ้นทาง ดูเหมือนว่าเหลยฝาน ฮองเฮา กับอัครเสนาบดีจะทุ่มสุดตัวมากจริงๆ หลังจากความล้มเหลวในคืนนี้ ข้าเชื่อว่าพวกเขาจะต้องหาทางลอบสังหารเจ้าอีกแน่” ฟ่านจัวพูดพลางลูบคางของเขา ดูไม่ห่วงจวินอู๋เสียเลยสักนิด

จวินอู๋เสียพูดเสริมขึ้นทันทีว่า “คนที่คิดจะกำจัดข้า ไม่ได้มีแค่สามคนนี้หรอก”

“อะไรนะ ยังจะมีคนอื่นอีกหรือ” เฉียวฉู่เบิกตาโตอีกครั้ง แค่คืนเดียวจวินอู๋เสียก็ล่วงเกินทั้งฮองเฮาแห่งรัฐเหยียน องค์ชายที่ฮ่องเต้ทรงโปรดปรานมากที่สุด กับหัวหน้าของกลุ่มขุนนางอย่างอัครเสนาบดีของรัฐเหยียน ความสามารถในการสร้างความเกลียดชังของนางจะไร้ผู้ต้านทานเกินไปแล้ว แล้วนี่นางยังบอกพวกเขาว่ามีคนที่ต้องการชีวิตนางเพิ่มอีกหรือ

จวินอู๋เสียยกมือขึ้น เผยให้เห็นแหวนบนนิ้วมือของนางชัดๆ

“พวกเจ้าสังเกตเห็นกันหรือไม่…ว่าฮ่องเต้สนพระทัยแหวนวงนี้ของข้ามากเลยทีเดียว”

ทุกคนพยักหน้า แหวนวงนี้ถูกนำมาจากด้านล่างของผาสุดขอบฟ้า จวินอู๋เสียได้ไขความลับวิธีกระตุ้นระดับขั้นพลังวิญญาณชั่วคราวจากสิ่งที่เจ้าของแหวนได้เขียนทิ้งเอาไว้ในบ้านหินนั่น

พูดได้ว่าแหวนวงนี้มีความหมายต่อจวินอู๋เสียเป็นพิเศษ