ทรราชหญิงเจ้าหัวใจจักรพรรดิมาร เล่ม 1 - ตอนที่ 907 กองทหารราชองครักษ์หลวง (4) ตอนที่ 908 กองทหารราชองครักษ์หลวง (5)

ตอนที่ 907 กองทหารราชองครักษ์หลวง (4) / ตอนที่ 908 กองทหารราชองครักษ์หลวง (5)
ตอนที่ 907 กองทหารราชองครักษ์หลวง (4)

หยวนเปียวมองเฟยเยียนที่ดูหวาดกลัวอย่างพอใจ ก่อนจะถอนดาบออกมาช้าๆ

“ก่อนที่จวินเสียจะถูกจับกุม ห้ามพวกเจ้าทุกคนออกไปจากที่นี่! ทหารจากกองทหารราชองครักษ์หลวงจะเฝ้าที่นี่ทั้งวันทั้งคืน ถ้าพวกเจ้าคนใดคิดว่าจะเดินออกไปได้โดยไม่ได้รับอนุญาตละก็ อย่าหาว่าพวกเราใจร้ายก็แล้วกัน!”

พูดจบหยวนเปียวก็นำทหารจากกองทหารราชองครักษ์หลวงไปจากชั้นสอง เมื่อเขาออกมาข้างนอกโรงเตี๊ยมตำหนักเซียนแล้วก็สั่งให้คนของเขาล้อมโรงเตี๊ยมนี้ไว้ทั้งข้างนอกและข้างใน

เฉียวฉู่และคนอื่นๆ ช่วยกันพาเฟยเยียนที่ ‘หวาดกลัวสุดขีด’ กลับไปที่ห้อง พอประตูปิดสนิท เฟยเยียนที่สะอึกสะอื้นน้ำตาไหลก็สะบัดมือเฉียวฉู่ออกทันที ยกเท้าข้างหนึ่งขึ้นเหยียบบนเก้าอี้แล้วชี้ออกไปนอกหน้าต่างพร้อมกับสบถด่าหยวนเปียว “ไอ้บัดซบ บังอาจมาข่มขู่คุณชายผู้นี้เรอะ! ข้าจะปล่อยให้เจ้าดีใจไปอีกสองสามวัน พอเรื่องทั้งหมดนี้จบลง ข้าจะซัดเจ้าให้ร้องไห้หามารดาเลย!”

เมื่อสักครู่นี้เขายังดูเหมือนสาวงามที่อ่อนแอเปราะบางอยู่เลย พออ้าปากพูดเท่านั้นแหละกลายเป็นโจรหยาบช้าป่าเถื่อนทันที

“เสี่ยวเยียน ความสามารถทางการแสดงของเจ้าพัฒนาขึ้นอีกแล้ว สุดยอดจริงๆ!” เฉียวฉู่พูดพร้อมกับมองเฟยเยียนอย่างนับถือ อย่าตัดสินเฟยเยียนจากชุดอาภรณ์สตรีที่ดูอ่อนหวานนั่นเชียว นิสัยข้างในของหมอนั่นเหมือนโจรป่าหยาบช้าหน้าไม่อาย โอกาสที่จะได้เห็นเฟยเยียนทำตัวเป็นสาวน้อยอ่อนแอเช่นนี้หายากจะตาย เขาแอบหัวเราะก๊ากอยู่ในใจตลอดเลย

“ลองยิ้มออกมาสิ ได้เห็นดีแน่! เชื่อหรือไม่เล่าว่าข้าตบทีเดียวก็ทำเจ้าตายได้น่ะ!” เฟยเยียนชูกำปั้น เขามีพละกำลังแข็งแกร่งที่สุดในกลุ่ม และภูติวิญญาณของเขาก็เป็นลิงยักษ์ พลังแขนของเฟยเยียนเป็นสิ่งที่เฉียวฉู่ไม่อาจต้านทานได้

เฉียวฉู่รู้ว่าถึงเวลาถอยแล้ว เขารีบส่ายศีรษะทันที

“เจ้าหยวนเปียวนี่ไม่ได้โง่อย่างหน้าตาเลยนะ เขารู้ว่าจะต้องถามเถ้าแก่โรงเตี๊ยมก่อนจะถามพวกเรา แถมยังฉลาดพอที่จะเลือกคนที่ดูข่มขู่ให้ ‘กลัว’ ได้ง่ายที่สุด ดูแล้วพวกเขาคงไม่เลิกราถ้าหาน้องเสียไม่พบ เมื่อมาที่โรงเตี๊ยมตำหนักเซียนแล้วไม่ได้เรื่อง เป้าหมายต่อไปคงเป็นตำหนักรัชทายาทแน่” ฟ่านจัววิเคราะห์พลางลูบคางอย่างใช้ความคิด เขายังมั่นใจในความสามารถของจวินอู๋เสียอย่างเต็มที่ แผนการอันซับซ้อนของนางไม่ใช่สิ่งที่คนธรรมดาทั่วไปจะแก้ไขได้

นอกจากนั้น จวินอู๋เสียยังมีเจ้าแมวดำตัวน้อย ใต้เท้าแบ๊ะแบ๊ะ บัวหิมะมัวเมา กับเยี่ยซาไปคอยคุ้มครองด้วย ต่อให้พวกทหารจากกองทหารราชองครักษ์หลวงมากันทั้งกองทัพ ก็อย่าฝันว่าจะแตะต้องนางได้แม้ปลายเส้นผม

อย่างไรก็ตาม…

“ข้าไม่เข้าใจจริงๆ ว่าทำไมฮ่องเต้แห่งรัฐเหยียนถึงอยากฆ่าน้องเสียนัก แหวนนั่นมีความลับอะไรกันแน่” ไม่ว่าจะคิดอย่างไร ฟ่านจัวก็ไม่สามารถไขปริศนาลึกลับอันนี้ได้

“เรื่องนั้นข้าเชื่อว่าน้องเสียจะเข้าใจได้เองหลังจากไปพบเหลยเชินแล้ว ถึงอย่างไรเหลยเชินก็เป็นองค์รัชทายาทของรัฐเหยียน สิ่งที่เขารู้ย่อมต้องมากกว่าที่พวกเราจะหามาได้อยู่แล้ว” เฟยเยียนให้เหตุผล

ฟ่านจัวพยักหน้า

“ข้าไม่ห่วงเรื่องน้องเสียหรอก ต่อให้ฮ่องเต้ร่วมมือกับคนอื่นก็ยังฉลาดสู้น้องเสียไม่ได้อยู่ดี ข้าอยากรู้มากกว่าว่าครั้งนี้น้องเสียจะตอบโต้อย่างไร” เฉียวฉู่มั่นใจในความสามารถของจวินอู๋เสียอย่างเต็มเปี่ยม เขาแทบจะรอดูไม่ไหวแล้วว่าจวินอู๋เสียจะใช้สมองอัจฉริยะของนางจัดการกับฮ่องเต้ องค์ชายสี่ ฮองเฮา และอัครเสนาบดีอย่างไร

“ข้าว่าฮ่องเต้จะต้องเสียพระทัยอย่างสุดซึ้งแน่ที่จับน้องเสียไม่ได้ในวันนี้” ฟ่านจัวพูดพลางหัวเราะเย้ยหยัน

ในเวลาเดียวกันนั้นเอง กองทหารราชองครักษ์หลวงก็ออกค้นหาร่องรอยของจวินอู๋เสียทุกที่ทั่วเมืองหลวง ทั้งเมืองหลวงพากันตื่นตกใจกับการกระทำของพวกกองทหารราชองครักษ์หลวงและการพูดคุยถกเถียงกันก็ขยายไปทั่วในหมู่ประชาชน และในขณะที่กองทหารราชองครักษ์หลวงกำลังสร้างความสับสนอลหม่านไปทั่วทั้งเมืองนั่นเอง…

ร่างเล็กๆ ร่างหนึ่งก็มาถึงประตูหลังตำหนักรัชทายาทแล้วอย่างเงียบๆ และลอบเข้าไปข้างในด้วยฝีเท้าที่แผ่วเบา!

ตอนที่ 908 กองทหารราชองครักษ์หลวง (5)

“อะไรนะ เสด็จพ่อส่งหยวนเปียวไปจับตัวจวินเสียจริงหรือ” เหลยเชินถาม เขามององครักษ์ที่นำข่าวมาบอกอย่างไม่อยากจะเชื่อ

“แล้วตอนนี้น้องจวินอยู่ที่ไหน เขาถูกหยวนเปียวจับหรือเปล่า”

“ตอนนี้กองทหารราชองครักษ์หลวงล้อมโรงเตี๊ยมตำหนักเซียนเอาไว้อย่างแน่นหนาเลยพ่ะย่ะค่ะ ห้ามไม่ให้ใครเข้าออกเลย กระหม่อมทำได้เพียงเฝ้าสังเกตอยู่ด้านนอก แต่ก็ไม่เห็นคุณชายจวินถูกผู้บัญชาการกองทหารราชองครักษ์หลวงนำตัวออกมาเลยพ่ะย่ะค่ะ ตอนที่ผู้บัญชาการออกมาจากโรงเตี๊ยมตำหนักเซียน เขาออกมาคนเดียว ดูสถานการณ์แล้วกระหม่อมเดาว่าคุณชายจวินคงไม่อยู่ที่โรงเตี๊ยมตำหนักเซียน หยวนเปียวจึงยังจับตัวคุณชายจวินไม่ได้พ่ะย่ะค่ะ” องครักษ์นายนั้นรายงาน

เหลยเชินถอนหายใจออกมาเฮือกใหญ่อย่างโล่งอก ตั้งแต่ที่เขาได้รู้ว่าจวินอู๋เสียครอบครองพระธำมรงค์ของฮ่องเต้แห่งรัฐเหยียนเมื่อคืนนี้ เขาก็เริ่มวางแผนขั้นต่อไป แต่ไม่คิดเลยว่าฮ่องเต้จะลงมือรวดเร็วขนาดนี้ เล่นระดมพลกองทหารราชองครักษ์หลวงมาทันทีที่ฟ้าสว่าง

“ดูท่าแล้วเสด็จพ่อจ้องจะเอาชีวิตน้องจวินจริงๆ” เหลยเชินพูดพร้อมกับขบกรามแน่น เมื่อคิดไปถึงสิ่งที่เวินอวี่พูดเอาไว้ เขาก็อดรู้สึกไม่ได้ว่าตัวเองมองง่ายเกินไป

เวินอวี่ต้องเดาได้ว่าฮ่องเต้จะทำเช่นนี้ เขาถึงได้กังวลมากและบอกให้จวินอู๋เสียไปจากที่นี่โดยเร็ว

“องค์ชาย เราควรส่งคนของเราออกไปค้นหาตัวคุณชายจวินหรือไม่พ่ะย่ะค่ะ” องครักษ์นายนั้นถาม

เหลยเชินส่ายหน้าทันที “น้องจวินฉลาดมาก เขาต้องมีหนทางหลบหนีหยวนเปียวแน่ เมื่อหยวนเปียวหาตัวเขาที่โรงเตี๊ยมตำหนักเซียนไม่เจอ เขาจะต้องมาที่ตำหนักรัชทายาทนี่ต่อแน่นอน เขารู้ว่าข้าสนิทสนมกับน้องจวินมาก ในเมื่อเขาไม่ได้อะไรจากโรงเตี๊ยมตำหนักเซียน เขาก็จะมาค้นหาที่นี่แน่ ถ้าข้าบุ่มบ่ามออกไปตามหาน้องจวินตอนนี้ พวกองครักษ์หลวงต้องพบแน่ และจะทำให้น้องจวินเดือดร้อนโดยไม่จำเป็น”

เหลยเชินสงบใจลง สถานการณ์มันกะทันหันมาก เขาไม่มีเวลาเตรียมตัวเลย ฮ่องเต้เคลื่อนกองทหารราชองครักษ์หลวงไปเร็วมาก ซึ่งบอกให้เขารู้ว่าฮ่องเต้จะไม่ยอมให้จวินอู๋เสียมีทางหนีรอดไปได้!

และอย่างที่เขาคาดการณ์ไว้ หลังจากที่เหลยเชินได้ข่าวไม่นาน หยวนเปียวก็มาถึงตำหนักรัชทายาทพร้อมทหารกลุ่มหนึ่ง

“ตามพระราชโองการของฮ่องเต้ กระหม่อมกำลังตามล่าตัวผู้ร้ายหลบหนีจวินอู๋เสียอยู่พ่ะย่ะค่ะ ขอให้องค์ชายอนุญาตให้พวกกระหม่อมได้ทำหน้าที่ด้วย” หยวนเปียวมาที่ประตูตำหนักรัชทายาทพร้อมด้วยทหารกลุ่มใหญ่

เหลยเชินออกมาเผชิญหน้ากับเขาที่ประตู

“ผู้บัญชาการหยวนพูดจาแปลกๆ ท่านต้องการจับตัวจวินเสียแล้วทำไมมาที่ตำหนักรัชทายาทของข้าเล่า” เหลยเชินโต้กลับพร้อมหัวเราะเย็นชา

หยวนเปียวไม่สนใจ “รู้กันอยู่ว่าองค์ชายทรงสนิทกับจวินเสียมาก และตอนนี้จวินเสียก็หลบหนีไปอย่างไร้ร่องรอย กระหม่อมแค่ทำตามพระราชโองการเท่านั้น หวังว่าองค์ชายจะไม่สร้างความยุ่งยากให้กระหม่อม”

เหลยเชินพูดว่า “ท่านอยากค้นตำหนักรัชทายาทของข้าอย่างนั้นหรือ เพราะท่านพูดอย่างนั้นก็สามารถทำได้เลยอย่างนั้นหรือ”

หยวนเปียวไม่อยากเสียเวลาต่อไปอีก เขาจึงหยิบเอาพระราชโองการออกมา

“ที่กระหม่อมถืออยู่นี่คือพระราชโองการที่ฮ่องเต้ร่างขึ้นด้วยพระองค์เอง ซึ่งอนุญาตให้กระหม่อมค้นหาตัวผู้ร้ายหลบหนีในตำหนักรัชทายาทได้ องค์ชายอยากขัดพระราชโองการของฮ่องเต้จริงๆ หรือพ่ะย่ะค่ะ”

เหลยเชินกัดฟันกรอด ราชโองการที่หยวนเปียวเอาออกมาคงต้องเขียนขึ้นก่อนที่เขาจะออกจากวังหลวงเมื่อเช้านี้แน่ เห็นได้ชัดเลยว่าฮ่องเต้คิดว่ามีความเป็นไปได้สูงที่จวินอู๋เสียจะหนีไป พระองค์จึงได้เตรียมการล่วงหน้ามาอย่างดี

ถึงแม้เหลยเชินจะรู้สึกไม่พอใจการกระทำของหยวนเปียวมากแค่ไหนก็ตาม แต่ด้วยพระราชโองการตรงหน้ารวมกับเรื่องที่จวินอู๋เสียไม่ได้มาที่ตำหนักรัชทายาท เขาจึงไม่ได้ต่อต้านหยวนเปียวรุนแรงนัก

“ในเมื่อมีพระราชโองการของเสด็จพ่อ เช่นนั้นก็เชิญผู้บัญชาการหยวนเถอะ” เหลยเชินก้าวถอยหลังไปก้าวหนึ่งเพื่อเปิดทางที่เขายืนขวางประตูตำหนักรัชทายาทเอาไว้

หยวนเปียวพยักหน้าน้อยๆ พอเป็นพิธี และนำคนของเขาเข้าไปในตำหนักรัชทายาททันที!