ทรราชหญิงเจ้าหัวใจจักรพรรดิมาร เล่ม 1 - ตอนที่ 911 แผนการอันซับซ้อน (2) ตอนที่ 912 แผนการอันซับซ้อน (3)

ตอนที่ 911 แผนการอันซับซ้อน (2) / ตอนที่ 912 แผนการอันซับซ้อน (3)
ตอนที่ 911 แผนการอันซับซ้อน (2)

จวินอู๋เสียมองอย่างสงสัย เหลยเชินจึงเล่าทุกอย่างที่รู้เกี่ยวกับพระธำมรงค์ของฮ่องเต้แห่งรัฐเหยียนให้จวินอู๋เสียฟัง ตั้งแต่ฮ่องเต้พระองค์แรกของสายโลหิตผู้ครองรัฐในปัจจุบันนี้จนถึงการยืนกรานอย่างหนักแน่นของไทฮองไทเฮา…

จวินอู๋เสียฟังเรื่องราวทั้งหมดอย่างเงียบๆ แม้ว่านางจะเดาถูกว่าแหวนนี่มาจากที่ไหน แต่นางไม่คิดว่าแหวนที่นางหยิบมาโดยรู้เท่าไม่ถึงการณ์นั้นจะมีความลับยิ่งใหญ่ซึ่งสำคัญมากขนาดนั้นซ่อนอยู่

“ครอบครองพระธำมรงค์ของฮ่องเต้แห่งรัฐเหยียน เท่ากับครอบครองรัฐเหยียนอย่างนั้นหรือ นี่คือเหตุผลที่ฮ่องเต้ต้องการฆ่าข้าอย่างนั้นสินะ” จวินอู๋เสียเลิกคิ้วถาม

เหลยเชินพยักหน้า

“เสด็จพ่อต้องกังวลว่าไทฮองไทเฮาจะทรงทราบเรื่องที่เจ้าครอบครองพระธำมรงค์ของฮ่องเต้แห่งรัฐเหยียนเป็นแน่ พระองค์ถึงได้จึงตัดสินใจปิดปากเจ้าไปตลอดกาล”

เหลยเชินหยุดชะงักและลุกขึ้นทันที เขามองจวินอู๋เสียด้วยสีหน้าตื่นเต้น

“พระราชโองการฉบับนี้ถูกเขียนขึ้นโดยฮ่องเต้พระองค์แรกของสายโลหิตเรา เพราะฉะนั้นถึงเป็นเสด็จพ่อก็ไม่อาจขัดคำสั่งได้! ตอนนี้ผู้สืบทอดบัลลังก์โดยชอบธรรมของรัฐเหยียนกลายเป็นตัวตลกเหลวไหลไปแล้ว น้องรองก็ไม่ทะเยอทะยานและขาดคุณสมบัติ ส่วนน้องสามขี้ขลาดตาขาว ทั้งสองขาดความสามารถที่จะเป็นผู้สืบทอดบัลลังก์ที่เหมาะสม ในขณะที่ทั้งข้าและเหลยฝานไม่มีสิทธิ์ที่จะเป็นผู้สืบทอดทั้งคู่ ตอนนี้น้องจวิน เจ้า…”

เสียงของเหลยเชินตื่นเต้นขึ้นเรื่อยๆ สายตากระตือรือร้นจนแทบลุกเป็นไฟ

โดยไม่รอให้เขาพูดจบ จวินอู๋เสียก็ยกมือปางห้ามญาติขึ้นขัดเหลยเชินทันที

“ข้าไม่สนใจรัฐเหยียน”

“อะไรนะ” เหลยเชินตะลึงงัน “รัฐเหยียนเป็นรัฐที่ยิ่งใหญ่ที่สุดและมีอำนาจมากที่สุดทั่วดินแดนนี้! ในฐานะฮ่องเต้แห่งรัฐเหยียน โลกครึ่งใบจะอยู่ในกำมือเจ้าเลยนะ! น้องจวิน! ข้ารู้ว่าเจ้ามีนิสัยเย็นชาและไม่แยแสอะไร แต่เจ้ามีความสามารถที่ไม่ธรรมดานะ และถึงเจ้าจะออกไปสร้างชื่อเสียงของตัวเอง สิ่งที่เจ้าจะได้ก็เทียบไม่ได้กับที่เจ้าจะได้จากบัลลังก์แห่งรัฐเหยียนแม้เสี้ยวกระผีกเดียว! ถ้าเจ้ากังวลว่าประชาชนและพวกขุนนางของรัฐเหยียนจะไม่ยอมรับเจ้า เจ้าก็วางใจได้เรื่องนั้นได้เลย พระราชโองการนั่นสืบทอดกันมานานหลายปีแล้ว ถึงแม้ผู้คนจะค่อยๆ เลิกพูดถึงมันมานานแล้ว แต่พระราชโองการต้นฉบับก็ยังอยู่กับไทฮองไทเฮา! ไทฮองไทเฮาให้ความสำคัญกับการตัดสินพระทัยของฮ่องเต้พระองค์แรกเสมอ ถ้าพระนางนำพระราชโองการของฮ่องเต้พระองค์แรกของสายโลหิตเราออกมาด้วยพระองค์เอง มันก็จะไม่มีปัญหาอะไรแล้ว!”

เหลยเชินมองจวินอู๋เสียอย่างกระวนกระวาย เขาไม่เข้าใจว่าทำไมจวินอู๋เสียถึงไม่ซาบซึ้งเอาเสียเลยที่โอกาสอันหายากและไม่น่าเชื่อนี้มาอยู่ตรงหน้า

นี่คือโอกาสที่จะได้เป็นผู้ครองรัฐเหยียนเลยนะ!

ตำแหน่งที่คนมากมายนับไม่ถ้วนได้แต่ฝันถึง!

ความยิ่งใหญ่ของรัฐเหยียนเหนือกว่ารัฐอื่นๆ ทั้งหมด การได้เป็นฮ่องเต้รัฐเหยียนก็เท่ากับอยู่เหนือคนทั้งโลก ทั้งความร่ำรวย สถานะ อำนาจ…ไม่มีทางไหนที่ดีกว่าการเป็นฮ่องเต้แห่งรัฐเหยียนอีกแล้ว!

ในโลกนี้มีวีรบุรุษที่เป็นที่นับหน้าถือตามากเท่าไรที่ต้องต่อสู้ตลอดทั้งชีวิตของพวกเขา แต่เกียรติยศและความสำเร็จตลอดชั่วชีวิตของพวกเขาก็ยังเทียบไม่ได้กับอำนาจและความยิ่งใหญ่ของฮ่องเต้แห่งรัฐเหยียน ไม่ว่าจวินอู๋เสียจะปรารถนาสิ่งใด ในสายตาของเหลยเชินบัลลังก์แห่งรัฐเหยียนจะสามารถทำให้ความปรารถนานั้นเป็นจริงได้

“ข้าไม่สน” คำตอบของจวินอู๋เสียยังคงเย็นชาและเฉยเมยเหมือนเดิม ยศตำแหน่งและอำนาจไม่ใช่สิ่งที่นางสนใจสักนิด

“ทำไมเล่า” เหลยเชินยังคงตกตะลึง

“ข้าไม่ชอบ” จวินอู๋เสียตอบ

บัลลังก์แห่งรัฐเหยียนอาจจะเป็นที่ปรารถนาของคนอื่น แต่สำหรับนางมันไม่มีประโยชน์ ถ้านางกระหายในอำนาจจริงๆ ละก็ ฮ่องเต้แห่งรัฐชีองค์ปัจจุบันคงไม่ใช่มั่วเฉี่ยนยวนแล้ว

เหลยเชินมองจวินอู๋เสียอย่างอึ้งๆ ในหัวเต็มไปด้วยความคิดและความรู้สึกมากมาย ไม่เคยคิดเลยสักนิดว่าจวินอู๋เสียจะปฏิเสธ

“แต่…คนบริสุทธิ์ก็ยังมีความผิดเพียงแค่ครอบครองหยกนะ ต่อให้เจ้าไม่สนใจบัลลังก์แห่งรัฐเหยียน เสด็จพ่อก็ไม่ปล่อยเจ้าไว้อยู่ดี ถึงเจ้าจะส่งมอบพระธำมรงค์ของฮ่องเต้แห่งรัฐเหยียนให้พระองค์ พระองค์ก็ยังจะปิดปากเจ้าเพื่อป้องกันไม่ให้ใครรู้เรื่องนี้อยู่ดี!”

ตอนที่ 912 แผนการอันซับซ้อน (3)

จวินอู๋เสียเลิกคิ้วมองเหลยเชิน

“ข้าพูดเมื่อไรว่าจะมอบแหวนให้ฝ่าบาท”

เหลยเชินมองจวินอู๋เสียอย่างสับสนเป็นที่สุด

“ถ้าฮ่องเต้อยากให้ข้าตายก็ลองดูได้ ถ้าข้าตายก็เป็นเพราะข้าไร้ความสามารถ แหวนวงนี้เป็นสิ่งที่เหลืออยู่เพื่อระลึกถึงอาจารย์ของข้า ไม่ว่าใครจะมาตามล่าข้า ข้าก็ไม่มอบแหวนให้หรอก” จวินอู๋เสียพูด จะให้มอบแหวนเพื่อแลกกับความปลอดภัยน่ะเรอะ จวินอู๋เสียผู้นี้ไม่มีวันเลือกหนทางขี้ขลาดเช่นนั้นหรอก!

“อย่างนั้นเจ้าก็นั่งรอความตายอยู่เฉยๆ ที่นี่ไม่ได้ใช่หรือไม่เล่า” เหลยเชินถามและเริ่มวิตกแทนจวินอู๋เสีย

จวินอู๋เสียตอบว่า “ในเมื่อฮ่องเต้แสดงความตั้งใจออกมาชัดขนาดนี้ แล้วทำไมข้าจะต้องนั่งรอให้พระองค์ลงมือด้วย พระองค์เป็นฝ่ายเริ่มนี่ เพราะฉะนั้นข้าก็ไม่จำเป็นต้องเป็นมิตรด้วยแล้ว”

พูดจบ ดวงตาของนางก็ทอประกายเย็นเยียบ

นางไม่สนใจเรื่องภายในของรัฐเหยียน ความตั้งใจตั้งแต่แรกของนางมีแค่การเอาแผนที่จากฮ่องเต้เท่านั้น แต่ตอนนี้ทั้งฮ่องเต้ องค์ชายสี่ ฮองเฮา และอัครเสนาบดีต่างต้องการฆ่านางเพื่อจบปัญหาของตัวเอง ถ้านางไม่ตอบโต้ นางก็จะทำให้พวกเขาผิดหวังที่อุตส่าห์พากันแสดงความ ‘สนใจ’ ในตัวนางน่ะสิ

“เจ้า…จะทำอะไร” เหลยเชินมองจวินอู๋เสียตาไม่กะพริบ สายตาเต็มไปด้วยความคาดหวัง

จวินอู๋เสียกวักมือเรียกให้องค์รัชทายาทเข้าไปใกล้ๆ เขาจึงเอียงหูเข้าไป

หยวนเปียวกำลังนั่งรอข่าวอยู่ในเหลาอาหาร ทหารจากกองทหารราชองครักษ์หลวงที่ทิ้งไว้ที่โรงเตี๊ยมตำหนักเซียนและตำหนักรัชทายาทได้เข้ามารายงานเมื่อครู่ว่าคนของสำนักศึกษาเฟิงหัวที่อยู่ในโรงเตี๊ยมตำหนักเซียนรวมกลุ่มกันอยู่นิ่งๆ ไม่ได้ทำอะไรขัดคำสั่งของเขาเลย

ส่วนทหารที่อยู่นอกตำหนักรัชทายาทก็ส่งข่าวมาว่า หลังจากหยวนเปียวไปได้ไม่นาน ข้ารับใช้จากตำหนักรัชทายาทก็ออกจากตำหนัก ทหารจากกองทหารราชองครักษ์หลวงแอบติดตามคนผู้นั้นไปติดๆ และพบว่าเขาไปที่โรงเตี๊ยมที่คนของสำนักศึกษาธงศึกพักอยู่ ทหารจากกองทหารราชองครักษ์หลวงไม่สามารถเข้าไปใกล้ได้จึงได้แต่รออยู่ข้างนอก หลังจากนั้นพักใหญ่ข้ารับใช้คนนั้นก็ออกมาพร้อมสยงป้ากับชวีหลิงเย่ว์จากเมืองพันอสูร พวกเขาขึ้นรถม้าและมุ่งหน้าไปที่ตำหนักรัชทายาท

ทหารจากกองทหารราชองครักษ์หลวงที่ตามพวกเขาไปเห็นกับตาตัวเองในตอนที่รถม้าหยุด มีแค่ข้ารับใช้คนนั้นที่ก้าวลงมาพร้อมสยงป้าและชวีหลิงเย่ว์ ในรถม้าไม่มีคนอื่นอีก

“ท่านผู้บัญชาการ! องค์รัชทายาทเชิญคนจากเมืองพันอสูรไปที่ตำหนักกะทันหันแบบนี้ ทรงวางแผนอะไรอยู่หรือขอรับ” ทหารจากกองทหารราชองครักษ์หลวงคนนั้นถาม เขาไม่สามารถเข้าใจสถานการณ์ทั้งหมดได้

หยวนเปียวพูดว่า “องค์รัชทายาทพยายามดึงเมืองพันอสูรมาเป็นพวกนานแล้ว ก่อนหน้านี้ที่ชวีหลิงเย่ว์บาดเจ็บสาหัส ก็เป็นองค์รัชทายาทไม่ใช่หรือที่เชิญคุณหนูใหญ่แห่งรัฐชีอะไรนั่นมารักษาชวีหลิงเย่ว์ คนจากเมืองพันอสูรจะจดจำความช่วยเหลือขององค์รัชทายาทเอาไว้ ตอนนี้จวินเสียถูกตราหน้าว่าเป็นฆาตกร องค์รัชทายาทย่อมไม่ปล่อยเป้าหมายอื่นที่เขาจะเป็นพันธมิตรด้วยไปหรอก” หยวนเปียวหัวเราะอย่างเย็นชาและพูดต่อว่า “ข้าต้องพูดเลยว่าองค์รัชทายาทไม่ยอมเสียเวลาไปเปล่าๆ จริงๆ พอจวินเสียหมดคุณค่า เขาก็กลับไปหาคนจากเมืองพันอสูรทันที”

“พวกเจ้าแค่จับตาดูเอาไว้ให้ดีก็พอ ฮ่องเต้ทรงไม่ประสงค์ให้เกิดปัญหากับคนของเมืองพันอสูรอีก ทุกคนจำไว้ ก่อนที่จะเจอร่องรอยของจวินเสีย ห้ามให้คนของเมืองพันอสูรรู้ว่าพวกเขาถูกติดตามอยู่เด็ดขาด”

“ขอรับ!” ทหารจากกองทหารราชองครักษ์หลวงคนนั้นตอบและจากไปอย่างรวดเร็ว

ในตำหนักรัชทายาท สยงป้ากับชวีหลิงเย่ว์ถูกพาไปหาเหลยเชิน เมื่อเหลยเชินไล่ข้ารับใช้ออกไปแล้ว สยงป้าจึงพูดขึ้นทันทีว่า “องค์ชายเชิญพวกเรามาที่นี่กะทันหันแบบนี้ ไม่ทราบว่ามีเรื่องอะไรหรือพ่ะย่ะค่ะ”

เพราะเรื่องที่เกิดขึ้นก่อนหน้านี้ที่ชวีหลิงเย่ว์ได้รับบาดเจ็บสาหัส สยงป้าจึงเกลียดชังฮ่องเต้แห่งรัฐเหยียนยิ่งนัก แต่เนื่องจากเหลยเชินได้เชิญจวินอู๋เสียไปช่วยพวกเขา เขาจึงชอบองค์รัชทายาทมากทีเดียว ยิ่งกว่านั้นชวีหลิงเย่ว์กับเหลยเชินก็มีความสัมพันธ์ที่ดีต่อกันมาโดยตลอด ดังนั้นเขาจึงไม่รู้สึกว่าเป็นคนอื่นคนไกลที่ไหน