“ท่านยาย ทำไมทุกคนในหุบเขาไท่ซานจึงได้ใจร้ายใจดำกับสิงจื่อนัก ใช่ว่าเขาอยากจะมีคำสาปติดตัวเสียหน่อย!” “เจ้าก็เห็นว่ามันไม่ยุติธรรมใช่หรือไม่…อาเฉียว เจ้ามีจิตใจดีงาม หากเป็นเจ้าต้องช่วยให้เขาไม่พบกับจุดจบที่เลวร้ายแบบนี้อย่างแน่นอน” นางยิ้มด้วยความเก้อเขินที่ถูกท่านยายกล่าวชม แต่สุดท้ายใคร่ครวญดูก็พบว่าตนเองมีใจแต่ไร้กำลัง จะไปช่วยผู้อื่นได้อย่างไร “เขาเป็นเพียงตัวละครในนิทานมิใช่หรือ หากข้าอยากช่วยก็คงต้องแต่งเรื่องใหม่ให้เขาแล้วเจ้าค่ะ” ใครจะไปคิดว่านางใช้ชีวิตมายี่สิบปี ผ่านร้อนผ่านหนาวมามากพอควร ไม่คิดจะตบแต่งให้บุรุษใดต้องมาตายก่อนท่านยาย นางควรจะได้ไปปรโลกแล้วแต่กลับลืมตาขึ้นมาในร่าง ‘เสี่ยวเฉียว’ ศิษย์พี่หญิงสามแห่งสำนักหนิงเหอ ณ หุบเขาไท่ซาน ผู้มีใบหน้างดงามแต่เย่อหยิ่งไม่สนใจใคร! ศิษย์พี่หญิงสามที่ตั้งท่ารังเกียจสิงจื่อตั้งแต่เขาเข้ามาในสำนัก คนที่มีตอนจบงดงาม แต่ในสายตา ‘เสี่ยวเฉียว’ อีกคนนางกลับเป็นคนใจร้ายใจดำที่สุด และเป็นอีกหนึ่งคนที่ผลักให้ ‘สิงจื่อ’ ตัวร้ายของเรื่องต้องกลายเป็นมาร! ไม่ได้ ๆ นางจะไม่ยอมให้โลกนี้มันบิดเบี้ยว นางจะทำให้ศิษย์สำนักหนิงเหอรักใคร่กลมเกลียวกันให้จงได้!
คอมเมนต์