ทะลุมิติไปเป็นชาวสวนแม่ลูกสาม - บทที่ 455 การตั้งครรภ์ไม่ใช่เรื่องง่าย

ทะลุมิติไปเป็นชาวสวนแม่ลูกสาม – บทที่ 455 การตั้งครรภ์ไม่ใช่เรื่องง่าย
บทที่ 455 การตั้งครรภ์ไม่ใช่เรื่องง่าย

โจวซานนีไม่รู้เหมือนกันว่าทำไมหล่อนถึงได้ร้องไห้ออกมา

กล่าวโดยสรุปคือ เมื่อได้เห็นคุณอาสี่และคุณอาสะใภ้สี่แล้ว หล่อนก็ไม่สามารถกลั้นความเจ็บปวดและความคับข้องใจในหัวใจเอาไว้ได้อีกต่อไป น้ำตาจึงไหลออกมาโดยไม่ตั้งใจ

“อย่าร้องไห้เลยนะจ๊ะ ตัวตรงแล้วไม่ต้องกลัวเงาเอียงไปนะ(1) ไม่มีอะไรให้ต้องร้องไห้อีก ไม่ว่าจะคับข้องใจเรื่องอะไรก็ไม่ใช่ปัญหาสำหรับเรา เพียงก้าวเดียวก็จะผ่านมันไปได้!” หลินชิงเหอเดินเข้าไปหาแล้วหยิบผ้าเช็ดหน้าออกมาเช็ดน้ำตาให้กับโจวซานนี พร้อมกับพูดน้ำเสียงจริงจัง

เธอรู้ดีว่าโจวซานนีรู้สึกกดดันมาก ผู้หญิงที่ไม่สามารถมีลูกได้เพราะประจำเดือนผิดปกติไม่ว่าจะอายุเท่าไหร่ก็ไม่ใช่เรื่องเล็กน้อยเลย โดยเฉพาะอย่างยิ่งในหมู่บ้านเล็ก ๆ ที่ห่างไกลและล้าหลังเช่นนี้

หากผู้อื่นไม่รู้เรื่องก็ยังไม่เป็นไร แต่เมื่อพวกเขารู้ คำติฉินนินทาลับหลังก็สามารถทำให้คนจมน้ำลายตายได้ หลินชิงเหอพอจะจินตนาการออกว่าความกดดันที่ได้รับนั้นมหาศาลแค่ไหน

โจวชิงไป๋ชำเลืองมองไปที่หลี่อ้ายกั๋วซึ่งได้แต่เกาศีรษะของตน เขาไม่รู้จะพูดอะไร แต่เขาไม่ได้รังแกภรรยาตัวน้อยของตนเองเลย

“หนูไม่เป็นไรค่ะ อาสี่ อาสะใภ้สี่ ไม่ต้องกังวลนะคะ หนูแค่ดีใจที่ได้เจอพวกคุณอาจนห้ามน้ำตาไม่ได้น่ะค่ะ อ้ายกั๋วดีต่อหนูมาก และไม่เคยปฏิบัติแย่ ๆ กับหนูเลยค่ะ” โจวซานนีน้ำตาคลอยิ้มออกมาอย่างจริงใจ

นานมากแล้วตั้งแต่ที่เธอได้เห็นหล่อนพูดยาวขนาดนี้ในคราวเดียว

หลินชิงเหอยิ้มพลางกล่าวว่า “เมื่อกี้หนูทำให้อาตกใจแทบแย่ อาคิดว่าอ้ายกั๋วรังแกหนูเสียอีก ถ้าเป็นอย่างนั้น อาจะไม่ปล่อยเขาไว้แน่จ้ะ”

โจวซานนีเม้มปากและรีบไปล้างมือ “อาสี่กับอาสะใภ้สี่ นั่งก่อนค่ะ หนูจะไปรินน้ำมาให้”

“ไม่ต้องไปรินน้ำมาให้หรอกจ้ะ อาเพิ่งกินไอศกรีมแท่งก่อนจะมาที่นี่เอง อ้ายกั๋วซื้อให้เราน่ะจ้ะ” หลินชิงเหอตอบ

“คุณอามาที่นี่กันในวันที่อากาศร้อนมาก ต้องดื่มน้ำนะคะ” โจวซานนียืนกราน จากนั้นก็ไปล้างแก้วแล้วรินน้ำมาให้

หลินชิงเหอจิบน้ำแล้วส่งให้โจวชิงไป๋ผู้ที่ดื่มทุกอย่าง

จากนั้นก็ได้เวลาอาหารกลางวันพอดี

นี่คือข้อเสียของการถูกตัดขาดจากโลกภายนอกของหมู่บ้านหลี่เจี่ย เช้านี้หลี่อ้ายกั๋วเพิ่งทำธุระเสร็จไปเพียงเรื่องเดียว นั่นคือลากเกวียนนำสินค้าที่เก็บเอาไว้ออกไปขายและกลับมา เท่านี้ก็ผ่านไปครึ่งวันแล้ว

หลี่อ้ายกั๋วไปเชือดไก่และถอนขน ที่นี่ก็เป็นเช่นนี้ เมื่อแขกคนสำคัญมาที่บ้าน ก็ต้องเชือดไก่มาเลี้ยงต้อนรับ

ในบ้านยังมีเห็ดเหลืออยู่อีก หลินชิงเหอเห็นแล้วจึงเอ่ยอย่างรื่นเริง “การได้อาศัยอยู่ในภูเขาอย่างนี้ทำให้พวกเธอกินของพวกนี้ได้สะดวกจริง ๆ นะจ๊ะ พอไปอยู่ที่ปักกิ่งแล้ว อาคิดถึงของพวกนี้มากเลยละจ้ะ”

ที่หมู่บ้านโจวเจี่ยก็มีเนินเขาอยู่เช่นกัน แต่พื้นที่ไม่เหมาะสมนัก โดยทั่วไปแล้วจะมีการออกหาอาหารป่าและล่าสัตว์กันน้อยกว่าที่นี่ สัตว์ป่าเหล่านี้ก็ไม่ได้มีมากมายนัก อย่างมาก พวกเขาก็แค่ขุดผักป่าและเก็บเห็ดบางอย่างหลังฝนตกเท่านั้น

“ครั้งนี้อ้ายกั๋วขายมันไปเกือบหมดแล้วละค่ะ ครั้งหน้าที่อาสะใภ้กลับมา หนูจะเก็บไว้ให้นะคะ ของอย่างอื่นก็มีไม่มากนัก มีแต่ของพวกนี้ที่มีอยู่อย่างเหลือเฟือเลยละค่ะ” โจวซานนีบอก

หลินชิงเหอชอบหล่อนที่เป็นแบบนี้มาก เธอรู้สึกว่าหลังจากแต่งงานแล้วซานนีเปลี่ยนไปมาก จากจุดนี้เห็นได้เลยว่าหลี่อ้ายกั๋วดีต่อหล่อน

“ครั้งหน้าค่อยว่ากัน กินข้าวกันก่อนเถอะจ้ะ” หลินชิงเหอยิ้ม

แม้ว่าจะไม่ได้มีการเตรียมการล่วงหน้าเป็นพิเศษ แต่ไก่ผัดกับเห็ดก็อร่อยมาก อาหารที่เหลือเช่น กะหล่ำปลี ไข่คนและอื่น ๆ เมื่อมารวมกัน ก็นับว่าเป็นอาหารที่ยอดเยี่ยม ล้วนเป็นของที่มีตามธรรมชาติทั้งหมดและมีรสชาติดีมาก

หลังจากที่กินเสร็จแล้ว โจวชิงไป๋ก็พูดกับหลี่อ้ายกั๋ว “อ้ายกั๋ว พาฉันไปเดินดูรอบ ๆ หน่อย”

“ได้ครับ” หลี่อ้ายกั๋วพยักหน้าและพาโจวชิงไป๋ออกไป

หมู่บ้านหลี่เจี่ยนั้นยากจนมากจริง ๆ ชาวบ้านส่วนใหญ่อยู่ในบ้านดิน มีบ้านที่เป็นอิฐครึ่งหลังกระจายกันอยู่เพียงแค่ไม่กี่หลังเท่านั้น สภาพความเป็นอยู่ก็ย่ำแย่เช่นกัน

“ปกติแล้วเธอไปที่ภูเขาลูกไหน?” โจวชิงไป๋ถาม

“ไปแค่ภูเขาลูกนั้นครับ มันเป็นพื้นที่สาธารณะ ในนั้นมีของป่าอยู่เยอะแยะเลยครับ” หลี่อ้ายกั๋วบอกพร้อมกับชี้ไปที่ภูเขาลูกหนึ่ง

คนที่นี่ยากจนกว่าก็จริง แต่ตราบใดที่มีความสามารถ พวกเขาจะไม่ขาดแคลนอาหารและน้ำดื่มเลย

เพราะพวกเขาพึ่งพาภูเขาสำหรับอาหารและน้ำ เมื่อมีภูเขาอยู่ล้อมรอบ พวกเขาสามารถหาของมีค่าในป่ามากินได้

ในอดีต ระหว่างช่วงที่เกิดการขาดแคลนอาหารครั้งใหญ่ พวกเขาก็พึ่งพาของป่าที่อยู่ในภูเขาเพื่อเอาชีวิตรอด

โจวชิงไป๋เห็นว่าอยู่ไม่ไกลนักจึงพูดว่า “มากับฉันหน่อย”

ภรรยาของเขาชอบกินของอร่อยที่ได้จากภูเขาและทะเล มีอาหารทะเลอยู่หนึ่งคันรถบรรทุกแล้ว แต่ยังไม่มีของจากภูเขาเลย ดังนั้น เขาจะใช้การเดินทางมาในครั้งนี้ ทำให้เกิดประโยชน์สูงสุดโดยการไปเก็บรวบรวมของบางอย่างกลับมา

“ไปตอนนี้หรือครับ?” หลี่อ้ายกั๋วรู้สึกตกใจ เขาไม่คิดว่าคุณอาสี่จะอยากขึ้นเขา

“ไม่อย่างนั้นเธอคิดว่าฉันหยิบกระเป๋าใบนี้มาเพื่ออะไรกันล่ะ?” โจวชิงไป๋ถือกระเป๋าหนังงูใบใหญ่อยู่ในมือ

หลี่อ้ายกั๋วนึกถึงเรื่องที่ภรรยาเคยพูดกับตน คุณอาสี่ปฏิบัติต่อคุณอาสะใภ้สี่ดีมากทีเดียว

เขาพอจะเดาได้แล้วว่าทำไมจู่ ๆ คุณอาสี่ถึงได้พูดว่าอยากจะขึ้นไปบนภูเขา น่าจะเป็นเพราะสิ่งที่คุณอาสะใภ้สี่เพิ่งพูดออกมาเมื่อกี้

หลี่อ้ายกั๋วยิ้มกว้างออกมาทันที เขาก็เป็นคนที่รักทะนุถนอมภรรยาเช่นกัน ดังนั้น เขาจึงพาโจวชิงไป๋ขึ้นไปบนภูเขาโดยไม่พูดอะไรออกมาอีก

เมื่อชายทั้งสองขึ้นไปบนภูเขาแล้ว หลินชิงเหอก็รอให้โจวซานนีล้างจานจนเสร็จก่อน จากนั้นเธอจึงพูดขึ้นว่า “ซานนี มานี่สิจ๊ะ มาคุยกัน”

“อาสะใภ้สี่ไม่ต้องเป็นห่วงหนูหรอกนะคะ อ้ายกั๋วรักหนูจริง ๆ” โจวซานนีพูดอย่างมีความสุข

“อารู้จ้ะ อาเห็นแล้ว” หลินชิงเหอพยักหน้าและพูดว่า “อาสะใภ้สี่มีเรื่องอยากจะถาม ตอนนี้รอบเดือนของหนูเป็นยังไง?”

ไม่จำเป็นต้องอายในการพูดถึงเรื่องนี้ระหว่างผู้หญิงด้วยกัน

สีหน้าของโจวซานนีซีดลงไปเล็กน้อยพร้อมกับเอ่ยว่า “อาสะใภ้สามบอกอาสะใภ้สี่หรือคะ?”

“ใช่จ้ะ อย่าโทษอาสะใภ้สามที่พูดเรื่องนี้เลย หล่อนก็เป็นห่วงหนูเหมือนกัน พวกเราเห็นหนูเติบโตขึ้นมาและหวังให้หนูได้รับในสิ่งที่ดีที่สุดนะจ๊ะ” หลินชิงเหอพูด

“หนูทราบค่ะ” โจวซานนีพยักหน้า

“ตอนนี้เป็นยังไงบ้าง?” หลินชิงเหอถาม เมื่อเห็นใบหน้าซีดเผือดของหล่อน

“อาสะใภ้สี่คะ หนูก็ไม่รู้ว่าเกิดอะไรขึ้น แต่มันผิดปกติ หนูไปโรงพยาบาลเพื่อซื้อยากลับมากิน ถึงแม้มันจะดีขึ้นมาบ้าง แต่มันก็ยังไม่ปกติอยู่ดี มันไม่เคยมาตรงเวลาเลยค่ะ” โจวซานนีตอบ

หลังจากที่โจวซานนีแต่งงานมาแล้ว ชีวิตของหล่อนก็ยังนับว่าราบรื่นอยู่มาก แม้จะเข้ากับแม่สามีและพี่สะใภ้ได้ไม่ง่ายนัก แต่หล่อนก็ไม่ได้เกรงกลัวใด ๆ เลย

เนื่องเพราะก่อนที่หล่อนจะแต่งงาน ครอบครัวของหล่อนได้แยกบ้านออกมาแล้ว

แม้ในตอนที่หลี่อ้ายกั๋วแต่งงานกับหล่อนพ่อแม่สามีไม่ได้ให้เงินมาเลยแม้สักเฟินเดียว แต่ก็ไม่เป็นไรหากลูกชายหาเงินมาแต่งภรรยาได้เอง อย่างไรก็ตาม พี่สะใภ้ที่แต่งเข้ามาก่อนหน้าหล่อนต่างก็ได้รับเงินสินสอดจากพ่อแม่สามีด้วยกันทุกคน

ดังนั้นโจวซานนีจึงไม่ได้รู้สึกว่าตนเองต้อยต่ำ โดยเฉพาะอย่างยิ่งเมื่อหลี่อ้ายกั๋วดีกับหล่อนมากและรักทะนุถนอมหล่อนอย่างแท้จริง

หลังจากแต่งงานแล้ว หล่อนรู้สึกเหมือนตนเองได้เกิดใหม่ หากสามารถมีลูกให้อ้ายกั๋วได้ หล่อนคงจะรู้สึกว่าชีวิตตนสมบูรณ์แล้ว

แต่ใครจะไปรู้ว่าจะเกิดเรื่องแบบนี้ขึ้นกับร่างกายของหล่อนได้?

ที่จริงในตอนที่หล่อนยังไม่ได้แต่งงาน มันก็เคยเป็นแบบนี้เป็นครั้งคราว แต่หล่อนไม่เข้าใจเรื่องเหล่านี้ และแม่ของหล่อนก็ไม่เคยสนใจกับเรื่องนี้เลย ยิ่งไปกว่านั้นมันเป็นเรื่องน่าอายสำหรับหล่อนที่จะพูดถึงเรื่องนี้

หล่อนไม่เคยคิดว่าปัญหาจะใหญ่ถึงเพียงนี้?

หลังจากไปตรวจที่โรงพยาบาลและหมอได้ทำการวินิจฉัยแล้ว หล่อนจึงได้ตระหนักถึงความร้ายแรงของเรื่องนี้ หากไม่ได้รับการรักษาอย่างเหมาะสมแล้ว ในอนาคต การจะตั้งครรภ์คงไม่ใช่เรื่องง่าย!

คำพูดประโยคเดียวนี้เป็นเหมือนสายฟ้าที่ฟาดลงมา

……………………………………………………………………………………………….

(1) หมายถึง หากไม่ได้ทำความผิด ก็ไม่จำเป็นต้องกลัวกับการถูกเข้าใจผิดหรือการถูกวิพากษ์วิจารณ์

สารจากผู้แปล

ตอนนี้รู้สึกได้ถึงปัญหาของผู้หญิงจริง ๆ ค่ะที่ไม่ได้รับอนุญาตให้พูดถึงเรื่องสุขอนามัยทางเพศอย่างเปิดเผยและไม่ได้รับความรู้ในด้านนี้ ทั้งที่มันเป็นเรื่องใหญ่ที่ส่งผลกระทบต่อสุขภาพได้ จำได้ว่าตอนเด็ก ๆ ผู้แปลยังคิดว่าประจำเดือนไหลออกมาจากก้นอยู่เลยถ้าหากแม่ไม่เป็นคนบอกว่ามันคืออะไรมาจากไหน

ไหหม่า(海馬)