ทะลุมิติไปเป็นแม่ม่ายสาวชาวสวน [更名为《冲喜娘子的锦绣田园》] - บทที่ 127 ตามหมอ

บทที่ 127 ตามหมอ

นางขมวดคิ้วและเดินไปทางห้องเก็บฟืน

ตอนนี้จัดการปัญหายุ่งยากไปได้หนึ่งอย่างแล้ว แต่ปัญหายุ่งมากกว่านั้นยังอยู่

จางซิ่วเอ๋อเปิดประตู เห็นสวี่อวิ๋นซานยืนตัวเปียกโชค ในมือมีขันทำที่ทำจากน้ำเต้ากำลังสาดน้ำใส่ตัวเอง

จางซิ่วเอ๋อเห็นแบบนั้นจึงเอ่ยขึ้น “เจ้ารออยู่ที่บ้านเถอะ ไปคล้องประตูไว้ ข้ากับชุนเถาจะออกไปตามหมอมาให้เจ้า”

สวี่อวิ๋นซานตอบเสียงแหบพร่า “ขอบคุณมาก”

จางซิ่วเอ๋อไม่กล้าอยู่ต่อนาน ถ้าสวี่อวิ๋นซานหลุดการควบคุม คนที่ซวยจะเป็นฝ่ายพวกนางสองพี่น้อง

จางซิ่วเอ๋อไม่กล้าให้ชุนเถารออยู่บ้าน จึงพาชุนเถามาด้วย

“ชุนเถา เจ้าไปรออยู่บ้านท่านอาจ้าวนะ ข้าไปเดี๋ยวเดียวก็กลับ” จางซิ่วเอ๋อบอกขณะเดินผ่านบัณฑิตจ้าว

จางชุนเถากลับบอกว่า “ข้าจะไปกับพี่ด้วย”

“ถ้าเดินมันไกลไป เดี๋ยวข้าจะไปหาท่านปู่หลี่ บอกว่าเจ้าป่วยต้องไปตามหมอ จะได้จ้างรถเขาไปหาท่านหมอเมิ่ง” จางซิ่วเอ๋ออธิบาย

จางชุนเถาคิดตามแล้วเห็นว่ามีเหตุผล จึงเอ่ยขึ้น “งั้นก็ได้”

จางซิ่วเอ๋อยืนอยู่หน้าบ้านตระกูลจ้าว ช่วยเคาะประตูแทนจางชุนเถา นางมองดูจ้าวเอ้อร์หลางพาจางชุนเถาเข้าไปข้างในถึงได้ยอมผละจากไป

ถึงแม้ตระกูลจ้าวจะมีแต่ผู้ชาย แต่คนหนึ่งป่วยอีกคนหนึ่งยังเด็กอยู่และนิสัยดีมาก หากนางนั่งรถลาก ไปกลับไปไม่นาน ชุนเถาก็ไม่เป็นอะไร

แต่ต้องลำบากบัณฑิตจ้าวและจ้าวเอ้อร์หลางที่อดนอน

จางซิ่วเอ๋อมาถึงบ้านเฒ่าหลี่ เคาะประตูและอธิบายสถานการณ์ให้ฟัง

เฒ่าหลี่ไม่พูดอะไร ไม่คุยเรื่องราคา ออกไปเทียมรถกับวัวทันที

พอขึ้นมานั่งบนรถแล้ว จางซิ่วเอ๋อจึงบอกเฒ่าหลี่ “ท่านปู่หลี่ ครั้งนี้ข้าไม่ให้ปู่ออกมาเปล่า ๆ ปลี้ ๆ หรอกเจ้าค่ะ ข้าให้เงินเป็นสามเท่าของราคา”

เฒ่าหลี่รีบบอก “บ้านไหนไม่มีเรื่องฉุกเฉินบ้าง เจ้าให้ตามปกตินั่นแหละ”

จางซิ่วเอ๋อรีบเอ่ยขึ้น “เพราะท่านช่วยข้าได้มาก ครั้งนี้จึงให้เงินน้อย ๆ ไม่ได้ ไม่อย่างนั้นคราวหน้าข้าไม่กล้าจ้างรถท่านแล้วนะ”

เฒ่าหลี่ทำเสียงตำหนิ “เจ้านี่นะ…..”

แต่เขาก็ไม่ได้ค้านสิ่งที่จางซิ่วเอ๋อพูดอีก

ออกมาขับรถลากตอนกลางคืนลำบากอยู่เหมือนกัน ได้เงินเยอะเขาเองก็ดีใจ

จางซิ่วเอ๋อไม่ได้มาบ้านท่านหมอเมิ่งเป็นครั้งแรก ถือว่าคุ้นทางอยู่ พอถึงหน้าบ้านท่านหมอเมิ่ง นางก็พูดขึ้น “รบกวนท่านรออยู่ตรงนี้สักครู่นะเจ้าคะ ข้าจะไปเรียกท่านหมอเมิ่ง”

จางซิ่วเอ๋อเคาะประตู ไม่นานนักท่านหมอเมิ่งก็สวมเสื้อคลุมเดินออกมา

“ซิ่วเอ๋อ เจ้ามาทำไมดึกดื่นป่านนี้? หรือว่าเกิดอะไรขึ้นกับชุนเถา” ท่านหมอเมิ่งถามเป็นชุด

จางซิ่วเอ๋อชำเลืองเฒ่าหลี่ เดินเข้าไปในบ้านโดยไม่รอให้ท่านหมอเมิ่งพูดอะไรก่อนลดเสียงลงต่ำ แล้วอธิบายถึงเรื่องยุ่งยากที่ตัวเองเผชิญอยู่ในตอนนี้ให้ฟังคร่าว ๆ

พูดจบจางซิ่วเอ๋อหน้าแดงพร้อมกล่าว “เรื่องนี้ข้าเป็นผู้หญิง จริง ๆ ไม่สมควรยุ่ง แต่ข้าติดหนี้บุญคุณสวี่อวิ๋นซานอยู่เจ้าค่ะ”

จางซิ่วเอ๋อไม่รู้ว่าท่านหมอเมิ่งรู้แล้วจะมองนางอย่างไร

ท่านหมอเมิ่งมองจางซิ่วเอ๋ออย่างมีความหมายก่อนจะกล่าวขึ้น “เจ้าเป็นผู้หญิงที่ดีจริง ๆ”

ถ้าจางซิ่วเอ๋ออยากแต่งเข้าบ้านตระกูลสวี่จริง ๆ นางทำเรื่องนี้ให้เป็นเรื่องใหญ่ไปเลยก็ได้ ทำข้าวสารให้เป็นข้าวสุก บีบให้แม่หลินต้องรับนางเข้าบ้าน จะมาตามหมอให้สวี่อวิ๋นซานเงียบ ๆ ทำไม?

“เจ้าวางใจเถอะ เรื่องนี้ข้าไม่บอกใครหรอก” ท่านหมอเมิ่งให้คำสัญญา

จางซิ่วเอ๋อซาบซึ้งจากใจ ท่านหมอเมิ่งเป็นคนดีสุดยอดไปเลย

ทุกครั้งที่นางเจอเรื่องยุ่ง ๆ ท่านหมอเมิ่งจะคอยช่วยนางเสมอ

“เจ้ารอข้าอยู่ตรงนี้ ข้าไปเอากล่องยาก่อนแล้วจะไปกับเจ้า” ท่านหมอเมิ่งบอก

เวลาแบบนี้จางซิ่วเอ๋อไม่ค้างอยู่ในบ้านนาน นางกลับไปรอท่านหมอเมิ่งบนรถลาก ท่านหมอเมิ่งทำอะไรไวมาก ไม่นานนักเขาก็เตรียมของที่ต้องใช้เรียบร้อย ลงกลอนประตูและมาขึ้นรถ

พอมาถึงหน้าบ้านเฒ่าหลี่ จางซิ่วเอ๋อยื่นตำลึงเงินให้พลางกล่าว “ท่านปู่ส่งถึงนี่ก็พอ ถ้าเข้าไปด้านในอีกเดี๋ยวคนในหมู่บ้านที่นอน ๆ อยู่จะตื่นเอา ตอนนี้ทุกคนลำบากกันหมด พรุ่งนี้คงต้องทำงานแต่เช้า…..”

“ได้เลย” เฒ่าหลี่รับคำ

จางซิ่วเอ๋อพาท่านหมอเมิ่งรุดหน้าไปบ้านผีสิง แวะรับจางชุนเถาที่บ้านบัณฑิตจ้าว

ตอนนี้บัณฑิตจ้าวรู้แล้วว่าเกิดอะไรขึ้น ซึ่งจางซิ่วเอ๋อไม่คิดจะปิดบังบัณฑิตจ้าว นางเชื่อว่าเขาไม่แพร่งพรายเรื่องนี้ออกไปหรอก

บัณฑิตจ้าวเป็นห่วงจริง ๆ จึงพาจ้าวเอ้อร์หลางตามมาด้วย

จางซิ่วเอ๋อคิดว่ามากันเยอะก็ดี จึงไม่ได้ห้ามบัณฑิตจ้าวและจ้าวเอ้อร์หลาง

สวี่อวิ๋นซานในตอนนี้เริ่มสติหลุดลอยแล้ว พอเปิดประตูได้เขาก็พุ่งมาหาจางซิ่วเอ๋อ “ซิ่วเอ๋อ! เจ้าแต่งงานกับข้าเถอะ……”

ใบหน้าของจางซิ่วเอ๋อเย็นเยือก นางพูดกับสวี่อวิ๋นซาน “สวี่อวิ๋นซาน! ถ้ายังพูดอะไรแบบนี้อีก ข้าจะจับเจ้าโยนออกนอกบ้านแล้วไม่สนใจเจ้าจริง ๆ ด้วย!”

ท่านหมอเมิ่งเห็นแบบนั้นรีบจับสวี่อวิ๋นซานไว้ ก่อนจะบอกกับทุกคน “ช่วยข้าจับเขาไว้”

นอกจากบัณฑิตจ้าวที่ไม่มีแรงแล้ว ทุกคนก็ร่วมแรงกันกดสวี่อวิ๋นซานกับพื้น

ท่านหมอเมิ่งหยิบเอาเข็มทองออกมา จับมือสวี่อวิ๋นซานไว้และเริ่มปล่อยเลือดที่มือเขา ก่อนจะยัดยาเม็ดหนึ่งเข้าปากเขา

สติของสวี่อวิ๋นซานเริ่มกลับมาบ้าง เขาลืมตาขึ้นช้า ๆ

เวลานี้เขารู้แล้วว่าท่านหมอเมิ่งมา จึงเอ่ยขึ้น “ขอบคุณ”

“ยกเขาไปในห้องที่ไม่มีคน เอ้อร์หลางและอาจารย์จ้าวเข้ามาช่วยหน่อย ส่วนซิ่วเอ๋อและชุนเถารอข้างนอกเถอะ” ท่านหมอเมิ่งกล่าว

จางซิ่วเอ๋อรู้ว่าเรื่องนี้ไม่จบง่าย ๆ แบบนี้หรอก คงต้องมีการฝังเข็มทั่วร่าง นางเป็นสตรีไม่สะดวกอยู่ดูแน่นอน

ให้ใช้ห้องนอนของพวกนางไม่ได้หรอก จึงได้แต่รักษาสวี่อวิ๋นซานในห้องเก็บฟืนต่อ

แต่ตอนนี้ที่พื้นมีน้ำเจิ่งนองอยู่ และค่อนข้างชื้น

จางซิ่วเอ๋อจึงยกโต๊ะในลานบ้านเข้าไปหนึ่งตัว และยกโต๊ะจากห้องพวกนางมาอีกหนึ่งตัว ต่อเข้าด้วยกันและตั้งไว้ในห้องเก็บฟืน

ดีที่บ้านผีสิงกว้างขวาง แม้แต่ห้องเก็บฟืนก็ไม่ได้คับแคบ

มีห้องอีกห้องหนึ่ง แต่ข้างในเต็มไปด้วยของเก่าเหลือใช้ เมื่อก่อนห้องนั้นหลังคารั่ว จางซิ่วเอ๋อจึงไม่คิดจะเก็บกวาด

ตอนนี้หลังคาถูกซ่อมอย่างแปลกประหลาด จางซิ่วเอ๋อก็คิดในใจว่าหากมีเวลาแล้วจะทำความสะอาดห้องนั้นด้วย

ถึงตอนนั้นถ้ามีเหตุฉุกเฉินจะได้มีห้องใช้

หลังจากยกสวี่อวิ๋นซานเข้าไปแล้ว ประตูก็ถูกปิด

จางซิ่วเอ๋อและจางชุนเถาจะไปนอนก็ไม่ได้ ทั้งคู่จึงรออยู่ในลานบ้าน

ตอนนี้ท่านหมอเมิ่งเริ่มฝังเข็มปล่อยเลือดให้สวี่อวิ๋นซานแล้ว

………………………………………………………………………………………………………………………..

สารจากผู้แปล

ดีที่ตามหมอเมิ่งได้ โล่งอกไปทีค่ะ

ไหหม่า(海馬)