ทะลุมิติไปเป็นแม่ม่ายสาวชาวสวน [更名为《冲喜娘子的锦绣田园》] - บทที่ 155 ชายชุดเทาผู้ยุ่งเรื่องชาวบ้าน

บทที่ 155 ชายชุดเทาผู้ยุ่งเรื่องชาวบ้าน

จางซิ่วเอ๋อกลัวที่ไหน หัวเราะเสียงเย็นใส่ทันที

“ขอโทษเรื่องอะไร? พูดให้ชัด!” ชายชุดเทาเอ่ยเสียงเข้ม

จางเป่าเกินโดนจับไว้เวลานี้จึงได้แต่เอ่ยขึ้น “ข้าไม่น่าแย่งเงินเลย”

จางชุนเถาพูดขึ้นทันที “เจ้าพูดให้ชัด! เงินนี่พวกเราไม่ได้ขโมยมา! พี่สาวข้าแต่งงานแล้ว แล้วตอนนี้ข้าเองก็อาศัยอยู่กับพี่สาว เราใช้เงินตัวเอง ไม่ได้ขโมย!”

ต่อให้คนพวกนี้ไม่รู้จักพวกนาง แต่พอจางชุนเถานึกถึงสายตาระแวงราวกับมองโจรที่ผู้อื่นมองมาก็อึดอัด

ชายชุดเทาส่งสายตาเย็นยะเยือก จางเป่าเกินเห็นแล้วก็หวาดกลัว หัวเราะแห้ง ๆ พลางกล่าว “ขอ…ขอโทษ ข้าเข้าใจผิดไปเอง”

“อีกอย่าง! พวกเราเป็นหญิงสาวความประพฤติดี วันหน้าเจ้าห้ามพูดคำต่ำช้าแบบนั้นอีก!” จางชุนเถาแค่นเสียง

“ข้า…..ข้าไม่ดีเอง” จางเป่าเกินไม่กล้าพูดอะไรอีก

หลังจากกล่าวขอโทษแล้ว จางเป่าเกินจึงถามเสียงหงอย “คือ ตอนนี้เจ้าปล่อยข้าได้แล้วใช่ไหม?”

ชายชุดเทามองจางเป่าเกิน เขาปล่อยจางเป่าเกินก็จริง แต่มือเขาขยับไปหยิบถุงเงินที่จางเป่าเกินแขวนไว้ที่เอวออกมา

“เจ้าทำอะไร” จางเป่าเกินเครียดขึ้นมา

ชายชุดเทาเขย่าถุงเงินเบา ๆ และเทเงินด้านมนออกมา มีเศษตำลึงเงินราว ๆ หนึ่งตำลึงครึ่ง และเหรียญไม่กี่เหรียญ

ชายชุดเทาเดินเข้าไปยื่นเงินให้จางซิ่วเอ๋อที่ยืนเอ๋ออยู่ ก่อนจะหันไปพูดกับจางเป่าเกิน “แม่นางน้อยคนนี้ได้รับบาดเจ็บ นี่เป็นค่ารักษา”

พูดจบชายชุดเทาก็โยนเงินที่เหลือให้จางเป่าเกิน ก่อนจะเอ่ยขึ้น “ไสหัวไปซะ! อย่าให้ข้าเห็นหน้าเจ้าอีก”

จางเป่าเกินเจ็บมือมาก จึงวิ่งหายไป แต่ไม่วายหันกลับมาจ้องจางซิ่วเอ๋ออย่างเคียดแค้น! เขาไม่เชื่อว่าชายชู้ของจางซิ่วเอ๋อจะปกป้องจางซิ่วเอ๋อได้ทั้งชาติ!

ช้าเร็วเขาก็ต้องมีโอกาสเอาคืนทั้งต้นทั้งดอกจากจางซิ่วเอ๋อ!

ชายชุดเทามองจางซิ่วเอ๋อพลางเอ่ย “ดูแลน้องสาวเจ้าให้ดี ข้าไปล่ะ”

จางซิ่วเอ๋อเห็นชายชุดเทาช่วยตัวเองไว้และจะไปง่าย ๆ แบบนี้จึงร้อนใจขึ้นมา

ไม่มีสาเหตุอื่น เป็นเพราะเมื่อครู่นี้นางพูดจาไม่น่าฟังตอนที่ชายชุดเทามา ตอนนี้นางเลยรู้สึกว่าที่ตัวเองพูดไปได้ทำร้ายจิตใจผู้อื่น จึงไม่สบายใจมาก

ชายชุดเทาก็ไม่ชักช้า เวลานี้ผละจากไปไกลแล้ว

จางซิ่วเอ๋อรีบวางตะกร้าไผ่ที่ตัวเองแบกอยู่ลงและพูดกับจางชุนเถา “ดูแลซานหยาให้ดี เดี๋ยวข้ากลับมา”

นางคิดว่าเมื่อครู่จางเป่าเกินเสียเปรียบขนาดนั้น แถมมือยังเจ็บด้วย คงไม่กลับมาไวขนาดนั้น

ต่อให้กลับมา จางเป่าเกินที่เหลือมือแค่ข้างเดียวจะทำอะไรได้?

จางซิ่วเอ๋อจึงไล่ตามไปอย่างสบายใจ

เมื่อมาถึงตรอกแห่งหนึ่ง จางซิ่วเอ๋อก็มองทางข้างหน้าอย่างหงุดหงิด ร่างของชายชุดเทาหายไปแล้ว

จางซิ่วเอ๋อหันกลับอย่างฉุนเฉียว

นางกำลังจะเดินกลับก็ได้ยินเสียงหนึ่งดังขึ้น “เจ้าตามข้ามาทำไม?”

จางซิ่วเอ๋อที่กำลังอยู่ในภวังค์แห่งความหงุดหงิดรู้สึกตกใจและรีบเงยหน้าขึ้นมา พอเงยหน้าก็เห็นชายชุดเทายืนอยู่ตรงหน้านาง

เขารูปร่างสูงโปร่งราวกับต้นสนที่ตั้งตระหง่าน ถึงแม้จะสวมใส่เสื้อผ้าสีเทาทำจากผ้าหยาบ แต่ยากจะปกปิดความดุดันที่แผ่ซ่านออกจากตัว

หน้าเขาขาวซีดเล็กน้อย เหมือนกับป่วยมานานไม่หายสักที ความขาวซีดนี้ลดความดุดันในตัวเขาลงไป เพิ่มความสง่าสูงส่งขึ้น

สรุปก็คือเพียงดูก็รู้ว่าคน ๆ นี้มากด้วยความรู้ความสามารถ

จางซิ่วเอ๋ออึกอักขึ้นมา หน้าแดงเล็กน้อย “ข้าไม่ได้ตั้งใจตามท่านมา….ไม่….ไม่สิ ข้าตั้งใจตาม…..”

จางซิ่วเอ๋อพบว่าไม่ว่าตัวเองจะพูดอย่างไรก็ดูผิดไปหมด

นางกัดฟันและพูดอีกครั้ง “ข้ามาเพื่อขอบคุณ”

“ไม่ต้อง เรื่องเล็กน้อยเหมือนแค่ยกมือ อีกอย่างเจ้าเคยช่วยข้าไว้ด้วย” ชายชุดเทากล่าวด้วยน้ำเสียงราบเรียบ ราวกับกำลังอธิบายเรื่องที่ธรรมดาเหลือแสน

แต่ยิ่งเขาเป็นแบบนี้ จางซิ่วเอ๋อก็ยิ่งรู้สึกผิด

นางรู้สึกว่าตัวเองทำเกินไปจริง ๆ เมื่อครู่ยังเข้าใจชายชุดเทาผิดและสั่งให้เขาอย่ายุ่งเรื่องชาวบ้าน…..

“แล้วก็ ขอโทษ” จางซิ่วเอ๋อพูดแล้วรู้สึกแปลกพิกล อดเตะปลายเท้าตัวเองไม่ได้

ชายชุดเทามองจางซิ่วเอ๋ออย่างพิจารณาและพูดด้วยสีหน้าจริงจัง “เป็นสาวเป็นนางอย่าเล่นมีด เผลอโดนตัวเองจะทำอย่างไร?”

จางซิ่วเอ๋อชะงักเล็กน้อย ทำไมจู่ ๆ ถึงพูดเรื่องนี้ได้ล่ะ

“เรื่องนั้น ไม่ว่าอย่างไรเมื่อครู่ข้าก็ใช้น้ำเสียงไม่ดีกับท่าน เข้าใจท่านผิด” จางซิ่วเอ๋อกล่าวต่อ

ชายชุดเทาพยักหน้า “รู้แล้ว”

พูดเสร็จชายชุดเทาก็เดินผละจากจางซิ่วเอ๋อไป จางซิ่วเอ๋อชะงักงัน แค่นี้?

พอคิดมาถึงตรงนี้ จางซิ่วเอ๋อก็ตีหน้าผากตัวเองอย่างแรง ไม่จบแล้วตัวเองอยากให้มีอะไรต่อรึ?

เมื่อนึกได้ว่าน้องสาวตัวเองยังอยู่กันที่ตลาด จางซิ่วเอ๋อจึงไม่กล้าอยู่ที่นี่นาน หันหลังกลับไปทันที

ข้อมือจางซานหยาถลอกนิดหน่อย ไม่มีแผลอื่น

แต่ถึงจะเป็นแบบนี้ จางซิ่วเอ๋อเห็นแล้วก็ยังปวดใจอย่างสุดแสน

จางซิ่วเอ๋อเอ่ยเสียงนุ่มนวล “ซานหยา เจ็บไหม?”

ในตอนนี้จางซานหยาปรับอารมณ์ได้แล้ว นางส่ายหน้า “พี่ไม่ต้องเป็นห่วง ข้าไม่เจ็บเลยสักนิดเดียว”

เห็นท่าทางจางซานหยาเป็นแบบนี้จางซิ่วเอ๋อก็เจ็บที่ใจ เด็กคนนี้จะดีเกินไปไหม

จางซิ่วเอ๋อล้วงครึ่งตำลึงเงินในอกตัวเองออกมาพลางเอ่ย “ไป พี่พาไปซื้อยา แล้วเราค่อยไปหาซื้อของกินของเล่นกัน!”

พูดแล้วทั้งหมดก็เดินไปทางโรงยาหุยชุน

ที่จริงแล้วหากว่ากันตามปกติ แผลจางซานยาแค่นี้ไม่ต้องทายาหรอก แต่จางซิ่วเอ๋อเป็นห่วง ไม่ต้องพูดถึงเรื่องที่เอาเงินมาจากจางเป่าเกินได้ ต่อให้ไม่มี จางซิ่วเอ๋อก็ไม่ปล่อยให้จางซานหยาได้รับความอยุติธรรมหรอก

หลังจากซื้อยาเสร็จก็ยังเหลืออีก 400 เหรียญ

จางซิ่วเอ๋อมองจางซานหยาพลางถาม “ซานหยา เจ้ามีอะไรที่อยากกินไหม? บอกพี่มาเดี๋ยวพี่ซื้อให้”

จางซานหยากระพริบตา “มี”

“เจ้าบอกมา เดี๋ยวพี่ซื้อให้” จางซิ่วเอ๋อพูดอมยิ้ม

ซานหยาเอ่ยเสียงเบา “ข้าอยากกินเนื้อ”

จางซิ่วเอ๋อได้ยินแล้วอดหัวเราะไม่ได้ “ช่วงนี้บ้านเราก็กินเนื้อมาตลอดไม่ใช่เหรอ ถึงเจ้าไม่พูดพี่ก็ทำให้เจ้ากิน เจ้าลองบอกอย่างอื่นมา”

จางซานหยาคิดไปคิดมาแล้วเอ่ย “อย่างอื่นไม่อร่อยเท่าเนื้อ”

จางซิ่วเอ๋อยอมแพ้ รู้ว่าเพราะเมื่อก่อนยากจนเกินไป ต่อให้ช่วงนี้จางซานหยาได้กินเนื้อทุกวันก็กินไม่พอ

ในเมื่อเป็นแบบนี้ก็ทำตามความคิดจางซานหยา กินเนื้อต่อไป

เนื้อหมูป่าที่บ้านยังเหลือไม่น้อย ตอนนี้ซื้อเนื้ออีกไม่ได้แล้ว จางซิ่วเอ๋อกล่าวยิ้ม ๆ “ถ้างั้นเดี๋ยวพี่กลับไปทำเนื้อให้กิน เงินวันนี้เก็บไว้ก่อน รอให้เนื้อที่บ้านหมดเดี๋ยวพี่ซื้อให้กิน”

จางซานหยาพยักหน้า นางรู้ว่าพี่สาวตัวเองไม่หลอกนางแน่นอน

อย่าว่าแต่ใช้เงินของจางเป่าเกินซื้อเนื้อเลย ต่อให้ไม่มีเงินจำนวนนี้ พี่สาวก็ทำอาหารจานเนื้อให้นางกินทุกวัน

ถึงตอนนี้จางซานหยาก็ร่าเริงขึ้นมา ลืมความเสียใจที่ได้รับจากจางเป่าเกินเมื่อครู่แล้ว

จางซิ่วเอ๋อก็กลัวว่าจางซานหยาได้รับความกระทบกระเทือน จึงโอ๋อยู่ตลอด

เวลานี้นางจึงโล่งอก

จางชุนเถาประชิดเข้ามาแล้วเอ่ย “พี่ เมื่อกี้พี่ไล่ตามคนที่มาช่วยทันไหม? ได้ขอบคุณเขาดี ๆ หรือเปล่า?”

“ข้าขอบคุณเขาแล้ว” จางซิ่วเอ๋อกล่าวยิ้ม ๆ ไม่ได้เล่าที่ตัวเองเคยพบหน้าชายชุดเทามาหลายครั้งแล้วให้ฟัง

จางชุนเถาพยักหน้า “งั้นก็ดี เขาเป็นคนดีจริง ๆ”

จางซิ่วเอ๋อยื่นมือไปตีจางชุนเถาเบา ๆ “ดีเดออะไรกัน เขาช่วยเราไว้ เราสมควรต้องขอบคุณ แต่เจ้าอย่าด่วนสรุปเพียงเพราะเรื่องเรื่องเดียว คน ๆ นี้เป็นคนดีหรือไม่ ใช่ว่าเราจะดูออกจากเรื่องหนึ่งเรื่องเท่านั้น”

จางซิ่วเอ๋อหยุดเล็กน้อย “โบราณว่าไว้ รู้หน้าไม่รู้ใจ”

จางซิ่วเอ๋อรู้สึกว่าปกติจางชุนเถาดูเป็นคนฉลาดเฉลียว แต่หลาย ๆ ครั้งก็เชื่อคนง่ายเกินไป อนาคตอาจไปโดนใครหลอกเข้าจึงอบรมไป

……………………………………………………………………………………………………………………….

สารจากผู้แปล

ทำไมบรรยากาศมันดูหวานพิกลกันนะ พ่อหนุ่มชุดเทานี่จะใช่พระเอกหรือเปล่า?

ไหหม่า(海馬)