ทะลุมิติไปเป็นแม่ม่ายสาวชาวสวน [更名为《冲喜娘子的锦绣田园》] - บทที่ 158 หาเรื่อง

บทที่ 158 หาเรื่อง

จางซานหยากัดปาก นางมีความผิดอะไรให้ต้องยอมรับ จางอวี่หมินตั้งใจหาเรื่องชัด ๆ

จางซานหยาจึงไม่ได้สนใจจางอวี่หมิน เพียงแต่หันไปวางฟ่อนหญ้าลง

จางอวี่หมินรู้สึกว่าตัวเองโดนเมิน จึงไปโวยวายอยู่ตรงหน้าจางซานหยา

“ท่านอาเล็กถอยไปหน่อย ข้ามีเรื่องต้องทำ” จางซานหยาพูดด้วยน้ำเสียงไร้อารมณ์

จางอวี่หมินโมโหหนักกว่าเก่า รู้สึกว่าจางซานหยาไม่เห็นตัวเองอยู่ในสายตา นางต้องเลียนแบบอย่างนังตัวขาดทุนจางซิ่วเอ๋อมาแน่ ๆ

นางยื่นมือไปหยิกจางซานหยา

จางซานหยาเจ็บจนตาแดงก่ำ แต่นางไม่ได้ร้องไห้

ร้องไห้แล้วมีประโยชน์เหรอ?

ร้องไห้ที่บ้านนี้ไม่มีประโยชน์ใด ๆ ทั้งสิ้น

มีแต่จะทำให้ท่านแม่ต้องเป็นห่วงและร้อนใจ และทำให้ท่านย่าต้องด่าว่านาง! หาว่านางทำให้ท่านอาเล็กโมโห!

ถ้าเป็นปกติจางซานหยาไม่ตอบโต้เรื่องนี้ก็จบไปแล้ว จางอวี่หมินโวยวายไปพักนึงก็หายโกรธ แต่ช่วงนี้จางอวี่หมินเสียเปรียบให้จางซิ่วเอ๋อไปเยอะ จึงรู้สึกไม่มีที่ให้ระบาย

เวลานี้จะยอมปล่อยให้ผ่านไปง่าย ๆ ได้อย่างไร?

ไม่นานนักเนื้อตัวจางซานหยาก็เต็มไปด้วยรอยช้ำทั้งเขียวทั้งม่วง!

และในตอนนี้จางต้าหูก็กลับมาจากข้างนอก

วันนี้จางต้าหูไปขอเงินจากจางซิ่วเอ๋อมาไม่ได้จึงไม่กล้ากลับบ้านเลยทั้งวัน และไปตัดหญ้าคนเดียวที่ไร่

เวลานี้จางต้าหูไม่รู้จะไปพบหน้าแม่เฒ่าจางและจางอวี่หมินได้อย่างไร และยิ่งไม่รู้ว่าจะเอาหน้าที่ไหนไปพบจางต้าเหอ

ความโมโหและโทษตัวเองท่วมท้นอยู่ในใจเขา จึงคิดว่าทำงานเยอะหน่อย ตอนฤดูใบไม้ร่วงจะได้มีผลผลิตเยอะถือเป็นการชดเชยอย่างหนึ่ง แบบนี้เขาจะได้รู้สึกดีขึ้น

จนถึงกลางคืนเขายังไม่กลับ

พอกลับมาก็เห็นจางอวี่หมินยืนด่าจางซานหยาอยู่

ขณะนั้นจางซานหยาสุดจะทนแล้ว พุ่งชนจางอวี่หมินด้วยแรงทั้งหมดที่มี

ตามหลักแล้วจางอวี่หมินตีจางซานหยาตั้งหลายที จางซานหยาตอบโต้สักครั้งก็ไม่ถือว่าเกินไป

แต่จางต้าหูดันมาเห็นภาพนี้เข้าพอดี

จางต้าหูที่อารมณ์ไม่ดีอยู่แล้วจึงบันดาลโทสะทันที “ซานหยา! เจ้าทำอะไรน่ะ? เจ้าทำแบบนี้กับอาเล็กเจ้าได้อย่างไร!”

จางอวี่หมินได้ยินเสียงจางต้าหู ปฏิกิริยาแรกคือหวั่นวิตก

การตีจางซานหยาต่อหน้าจางต้าหูเป็นภาพที่ไม่ดีเท่าใด แต่จางอวี่หมินกลับทำตาแดงและพุ่งเข้าไปในอ้อมออกจางต้าหู “พี่สี่! ฮือ ๆ …..”

เห็นจางอวี่หมินร้องห่มร้องไห้ใหญ่โต จางต้าหูที่โทษตัวเองอยู่แล้วยิ่งรู้สึกแย่เข้าไปใหญ่

“อวี่หมิน เกิดอะไรขึ้น?” จางต้าหูถามอย่างเป็นห่วง

จางอวี่หมินกลั้นหายใจ นางรังเกียจกลิ่นตัวของพี่ชาย จางต้าหูทำงานที่ไร่ทั้งวัน เนื้อตัวเหม็นคลุ้งด้วยกลิ่นเหงื่อและกลิ่นดิน

เวลานี้เห็นจางอวี่หมินใกล้ชิดเขา จางต้าหูก็นึกเอ็นดูสุด ๆ

จางอวี่หมินไม่ยอมพูด จางต้าหูจึงมองจางซานหยา

จางซานหยากำลังเอียงคอมองจางต้าหูและจางอวี่หมิน สายตาเปล่งประกายเย็นเยียบ

จางซานหยาโดนรังแกมามาก เวลานี้เกิดแรงอาฆาตขึ้นมา

ว่ากันว่าไม่ดับสูญไปในความเงียบก็ปะทุขึ้นในความเงียบ สถานการณ์ในตอนนี้ของจางซานหยาชัดเจนมาก โทสะนางกำลังปะทุขึ้นในความเงียบ!

นางมองท่าทางผู้ถูกกระทำร้องห่มร้องไห้ของจางอวี่หมิน แต่คนเป็นพ่ออย่างจางต้าหูกลับเอาแต่ปลอบจางอวี่หมินแถมยังมาคาดคั้นนาง ในใจของจางซานหยาจึงเต็มไปด้วยความเคียดแค้น

ทำไม! ทำไมนางต้องมีพ่อแบบนี้!

ถ้าจางซานหยาไม่มองคนอื่นด้วยสายตาแบบนี้ยังดี แต่พอมอง จางต้าหูยิ่งโมโห “ซานหยา! เจ้าดูท่าทางของเจ้าสิ! อายุยังน้อยกลับไม่รักดี เอาแต่รังแกอาเล็กเจ้า!”

จางซานหยามองจางต้าหูด้วยสายตาเคียดแค้น “ท่านพ่อ อาเล็กเป็นฝ่ายรังแกข้า!”

“ข้าเห็นกับตาตัวเองเจ้ายังจะเถียงอีก” จางต้าหูเอ่ยอย่างเกรี้ยวกราด

จางอวี่หมินกลอกตาไปมาและดิ้นออกจากอ้อมอกจางต้าหู พร้อมพูดด้วยท่าทางเศร้าสร้อย “พี่สี่ พี่ไม่ต้องโมโหหรอก ซานหยายังเด็ก ข้าไม่ถือสานาง”

จางต้าหูเห็นแบบนี้แล้วยิ่งสงสารจางอวี่หมิน “เด็ก? ก็เพราะเด็กไงถึงต้องสอนดี ๆ!”

พูดเสร็จจางต้าหูก็เดินไปข้างหน้า หยิบไม้กวาดที่เอาไว้กวาดพื้นขึ้นมาตีจางซานหยา

จางซานหยามองจางต้าหูอย่างตกตะลึง นี่เป็นครั้งแรกที่จางต้าหูลงมือตีนาง!

เมื่อก่อนไม่ว่าอย่างไรจางต้าหูก็ไม่เคยลงมือตีนาง การกระทำของเขาในวันนี้ทำให้จางซานหยาเสียใจจริง ๆ

จางอวี่หมินยืนอยู่ข้าง ๆ มองจางซานหยาอย่างสมน้ำหน้าพลางนึกในใจ ทำไมไม่ตีตัวขาดทุนอย่างเจ้าให้ตายไปเลยล่ะ!

จางต้าหูตีไปสองทีก็เห็นจางซานหยายืนนิ่งอยู่ตรงนั้น ไม่ตอบโต้และไม่หลบ มองเขาด้วยสายตาชวนขนลุก ฉับพลันจางต้าหูรู้สึกใจคอไม่ดี

ในขณะที่จางต้าหูจะลงมือตีอีกครั้ง แม่โจวที่ออกไปตักน้ำเมื่อกี้กลับมา

แม่โจวร้องเสียงแหลม วิ่งสะเปะสะปะเข้ามากอดจางซานหยาไว้ และมองจางต้าหูอย่างเคียดแค้น “จางต้าหู ถ้าวันนี้ท่านกล้าทำร้ายซานหยาอีก! ท่านก็ตีลูกในท้องข้าให้หลุดไปด้วยเลย!”

จางต้าหูตกใจ เขามองท้องน้อยที่นูนขึ้นเล็กน้อยของแม่โจวแล้วเขวี้ยงไม้กวาดลงพื้น เดินฟึดฟัดออกไป

เมื่อครู่นี้แม่เฒ่าจางไม่ยอมห้ามคนตีกัน มาถึงตอนนี้ถึงเดินออกจากห้องและพูดกับจางต้าหู “ต้าหู เจ้ากลับมาแล้วเหรอ”

“ท่านแม่…..” จางต้าหูเรียกเสียงหงอย จะพูดแต่พูดไม่ออก

แม่เฒ่าจางถามขึ้น “เอาเงินกลับมาได้ไหม?”

แม่โจวได้ยินมาถึงนี่หันมองขวับ

จางต้าหูเกาหัวและพูดเสียงแผ่ว “ไม่ได้”

แม่เฒ่าจางได้ยินแล้วก็ระเบิดอารมณ์ทันที “เจ้ามันคนไร้ความสามารถ! ข้าแค่ให้เจ้าไปเอาเงินของนังตัวขาดทุนมาเจ้ายังทำไม่ได้! ข้าจะเลี้ยงเจ้าไปทำไมกัน?”

แม่เฒ่าจางพูดได้อย่างหน้าไม่อาย

ว่าตามปากแม่เฒ่าจางแล้ว กลายเป็นว่าทุกวันนี้นางเป็นคนเลี้ยงดูจางต้าหู

ถ้าไม่มีจางต้าหูใครจะดูแลไร่นาที่บ้าน จางต้าหูไม่ได้ออกไปหาเงินข้างนอกก็จริง แต่การดูแลทั้งบ้านหากคิดดี ๆ แล้วทุ่มเทยิ่งกว่าจางต้าเหอเสียอีก

แต่คนซื่อ ๆ มักยอมโดนรังแก

อีกอย่างจางต้าหูเป็นคนซื่อที่สมองขาดรอยหยัก

“แม่ ข้าไม่ดีเอง แต่….แต่ซิ่วเอ๋อไม่ใช่คนที่ยอมอะไรง่าย ๆ” จางต้าหูบอกเสียงเบา พอนึกถึงลูกสาวตัวเองแล้วเขารู้สึกปวดกบาลตุบ ๆ มีอย่างที่ไหนลูกสาวทำแบบนี้ คนเป็นพ่ออย่างเขาไปหาถึงที่ นางกลับไล่กันโต้ง ๆ

แม่โจวได้ยินแล้วสบายใจขึ้นนิดหน่อย

เวลานี้นางฉวยโอกาสที่ทุกคนไม่ได้สนใจพวกนางอุ้มจางซานหยาเข้าห้อง

แม่โจวมองจางซานหยาอย่างเป็นห่วง “ซานหยา เจ้าเจ็บไหม?”

จางซานหยากัดปาก “ไม่เจ็บ”

……………………………………………………………………………………………………………………….

สารจากผู้แปล

มันเป็นมูหู! มันเป็นแค้นนน! หวด่ฟดวนไฟ่ด่ลด่ลหาด!!! อยากจับคนทั้งบ้านนี้ยกเว้นแม่กับน้องของซิ่วเอ๋อเผาทั้งเป็นยกบ้าน!!! คนที่จะจัดการคนแรกคือแกเลยอวี่หมิน จะเอาลิ่มตอกเล็บมือข้างที่หยิกซานหยาก่อนแล้วผลักเข้ากองไฟให้โดนเผาจนร้องเป็นหมูหันเลย

ขออภัยที่แสดงด้านมืดต่อผู้อ่านนะคะ อินมาก สงสารซานหยามาก พวกแกมีสิทธิ์อะไรมาหยิกมาทุบน้องงงง!!!

ไหหม่า(海馬)