ทะลุมิติไปเป็นแม่ม่ายสาวชาวสวน [更名为《冲喜娘子的锦绣田园》] - บทที่ 207 เอาใจใส่

บทที่ 207 เอาใจใส่

แต่เห็นได้ชัดว่าจางชุนเถาเป็นกังวลมาก ยืนยันไม่ยอมให้จางซิ่วเอ๋อลุกจากเตียง และเฝ้าจางซิ่วเอ๋อไว้ทุกวี่ทุกวัน

เรื่องนี้ทำให้จางซิ่วเอ๋อเหนื่อยใจมาก

คนผู้หนึ่งที่ขยันมาตลอดแล้วจู่ ๆ มีโอกาสได้พัก มันทำให้นางรู้สึกไม่ชิน

ไม่ใช่แค่จางชุนเถา แม้แต่บัณฑิตจ้าวและจ้าวเอ้อร์หลางก็เฝ้านางไว้เช่นกัน

รวมถึงเนี่ยหย่วนเฉียวและเถี่ยเสวียนด้วย ทุกครั้งที่พวกเขาเห็นจางซิ่วเอ๋อเดินออกมาจากห้อง ก็มักจะมองนางด้วยสายตาตำหนิ

ตอนนี้เองที่จางซิ่วเอ๋อรู้สึกเหมือนตัวเองเป็นนักโทษ แต่ก็ละเหี่ยใจไม่อาจแย้งอะไรได้ ใครใช้ให้คนเหล่านี้ทำไปเพราะหวังดีกับนางล่ะ?

ไม่รู้ว่าเนี่ยหย่วนเฉียวทำอะไรอยู่ แต่ละวันออกไปตั้งแต่เช้าและกลับมาตอนมืด ขากลับมักจะมีเหยื่อติดกลับมาด้วย บอกว่าเป็นค่าอาหารของเขากับเถี่ยเสวียน แต่เหยื่อเหล่านี้พอให้สองพี่น้องตระกูลจางกินกับสองพ่อลูกบัณฑิตจ้าวเลยล่ะ และยังกินไม่หมดอีกด้วย

หลายวันผ่านไป ในที่สุดแผลของจางซิ่วเอ๋อก็หายดี แต่ก็เหลือรอยสีชมพูอ่อน ๆ ไว้ ดูท่ามันคงไม่ทิ้งรอยแผลเป็นหรอก ทว่าต้องใช้เวลาฟื้นฟูอีกสักพักจึงจะกลับมามีสีผิวเหมือนปกติ

ครั้นแผลใกล้หายดีแล้ว จางซิ่วเอ๋อก็ชักจะนั่งไม่ติดบ้าน

จางซิ่วเอ๋อตั้งใจจะออกไปตลาด มีของหลายอย่างที่บ้านต้องไปซื้อเพิ่ม ที่สำคัญที่สุดคือนางอยากใช้โอกาสนี้ออกไปเดินเล่น

พอจางซิ่วเอ๋อออกมาและได้พบปะผู้คนระหว่างทาง คนเหล่านี้มองจางซิ่วเอ๋อด้วยสายตาประหลาดใจอย่างมาก ราวกับเจอผีอย่างไรอย่างนั้น

จางซิ่วเอ๋อขมวดคิ้ว และคิดออกว่าคนเหล่านี้คิดอะไรในใจ

คนเหล่านี้ต้องคิดว่านางถูกคนตระกูลเนี่ยพาตัวไปและไม่อาจกลับมาได้อีก เวลานี้พอเห็นนางถึงได้อึ้งขนาดนี้

ตอนที่เดินผ่านบ้านตระกูลจาง จางซิ่วเอ๋อก็เห็นจางอวี่หมินและหลีฮวายืนอยู่ด้วยกัน

ขณะนั้นจางอวี่หมินกำลังพูดอย่างน้ำไหลไฟดับให้หลีฮวาฟัง

จางซิ่วเอ๋อข้องใจนิดหน่อย สองคนนี้ยังไม่แตกหักกันอีกเหรอ? จนป่านนี้ยังเป็นเพื่อนกันอยู่อีก ไม่น่าเชื่อจริง ๆ

พอเดินเข้ามาใกล้จางซิ่วเอ๋อก็ได้ยินจางอวี่หมินกำลังพูดว่า “เจ้าวางใจเถอะ นี่ตั้งหลายวันแล้วจางซิ่วเอ๋อยังไม่กลับมาเลย ตระกูลเนี่ยไม่ปล่อยนางไว้แน่! ถือว่านางทำชั่วได้ชั่ว!”

หลีฮวาได้ฟังแล้วพยักหน้าพลางกล่าว “ถูกต้องแล้ว คนเฉกเช่นนางสมควรพบจุดจบแบบนี้ หากไม่ใช่นาง พี่ชายของข้าจะไม่ยอมกลับบ้านได้อย่างไร!”

“จริงสิ หลายวันมานี้เจ้าได้เห็นคุณชายฉินบ้างหรือไม่?” หลีฮวาถามหยั่งเชิง

จางอวี่หมินพูดอย่างสมน้ำหน้า “ไม่เห็น หลังจากคุณชายฉินรู้เรื่องเลว ๆ พวกนี้ของจางซิ่วเอ๋อแล้วจะยังใส่ใจจางซิ่วเอ๋ออยู่ได้อย่างไรกัน? และจากที่ข้าดูมา คุณชายฉินคงเคยชินกับอาหารหรูและอยากจะลองอะไรที่แปลกใหม่ พอได้กินแล้วถึงรู้ว่าอาหารหรู ๆ ต่างหากที่เลิศรส”

จางซิ่วเอ๋อได้ยินแล้วแค่นเสียงเย็นชา

ทั้งจางอวี่หมินและหลีฮวาได้ยินเสียงอันคุ้นเคยนี้ก็ตกใจ

“เจ้าหรือนี่!” หลีฮวารู้ตัวเอง อุทานเสียงหลงออกมาเบา ๆ

จางอวี่หมินก็อึ้งไป “เจ้ากลับมาได้อย่างไรกัน!”

จางซิ่วเอ๋อพูดพร้อมรอยยิ้มจาง “ดูเหมือนพวกเจ้าสองคนจะไม่อยากให้ข้ากลับมาเลยนะ คงต้องทำให้พวกเจ้าผิดหวังแล้ว”

ว่าแล้วนางก็คลี่ยิ้ม

จางอวี่หมินสวนทันทีด้วยความบันดาลโทสะ “เจ้ากลับมาแล้วอย่างไร? ตัวเองทำเรื่องหน้าไม่อายจนถูกพาตัวไป โชคดีที่เอาชีวิตรอดกลับมา ตอนนี้มีอะไรให้โอหังได้อีก? เกรงว่าหลังจากนี้เจ้าคงจะกระทำเรื่องหน้าไม่อายไม่ได้แล้วล่ะสิ มิฉะนั้นตระกูลเนี่ยไม่ปล่อยเจ้าไว้แน่!”

“ข้าจะบอกอะไรเจ้าให้นะ หลังจากนี้เจ้าอย่าหวังว่าจะได้ให้ท่าคุณชายฉินอีก” จางอวี่หมินเสริมอีก

จางซิ่วเอ๋อมองจางอวี่หมินในสภาพเช่นนี้แล้วยังได้ยินที่จางอวี่หมินพูดถึงคุณชายฉิน ก็เกิดความคิดในใจขึ้นมาลาง ๆ

ที่แม่เฒ่าจางไปถึงตระกูลเนี่ย คงไม่ใช่แค่เพราะเกลียดชังนางหรอก หากนางโดนคนตระกูลเนี่ยจัดการไปจริง ๆ แล้วแม่เฒ่าจางจะหาประโยชน์จากนางได้ที่ไหนอีก

ถึงแม้ตัวนางเองคงไม่ปล่อยให้แม่เฒ่าจางได้ประโยชน์อะไรจากตน แต่ขอแค่ตัวนางยังอยู่ ความหวังของแม่เฒ่าจางก็ยังไม่พังทลาย

ที่แม่เฒ่าจางทำแบบนี้ต้องมีผลประโยชน์ที่ใหญ่กว่า จึงส่งผลให้กระทำไปแบบนั้น

จางซิ่วเอ๋อครุ่นคิด คงเป็นเพราะจางอวี่หมินให้ความสำคัญกับคุณชายฉินและเข้าใจความสัมพันธ์ระหว่างคุณชายฉินและตัวเองผิด หวังจะเข้ามาแทนที่ ถึงได้เกิดเหตุการณ์นี้ขึ้น

คิดได้แบบนี้จางซิ่วเอ๋อก็มองจางอวี่หมินอย่างเย้ยหยัน “จางอวี่หมิน เจ้าคิดว่าหากไม่มีข้าเจ้าก็จะได้คุณชายฉินไปครอบครองเหรอ ข้าจะบอกให้ เจ้าเลิกฝันลม ๆ แล้ง ๆ เถอะ! คุณชายฉินเป็นคนระดับไหน จะไปชอบคนอย่างเจ้าได้อย่างไร!”

“ข้าจะเป็นอย่างไรก็ยังดีกว่าเจ้าแล้วกัน!” จางอวี่หมินพูดด้วยความโมโห

“ถ้าเจ้าเก่งนักก็ทำให้คุณชายฉินเห็นเจ้าอยู่ในสายตาสิ!” จางซิ่วเอ๋อหัวเราะ

นางไม่เชื่อหรอกว่าคุณชายฉินจะชอบจางอวี่หมินจริง ๆ หากเป็นเช่นนั้นคุณชายฉินคงตาบอด จางซิ่วเอ๋อคิดว่าคนเราไม่แบ่งแยกสูงต่ำ ใช่ว่าเป็นไปไม่ได้ที่คุณชายฉินจะชอบหญิงสาวชาวบ้านไร้ฐานะ แต่คุณชายฉินไม่มีทางชอบคนเฉกเช่นจางอวี่หมินเป็นแน่!

คุณชายฉินออกจะหลักแหลม แผนเล็ก ๆ ในใจของจางอวี่หมิน คุณชายฉินมองปราดเดียวก็มองออกแล้ว

จางอวี่หมินไม่อาจสวมหน้ากากจอมปลอมไปหลอกคุณชายฉินได้หรอก

จางอวี่หมินมองจางซิ่วเอ๋ออย่างโกรธแค้น “ช้าเร็วก็ต้องมีวันที่เจ้ารู้ว่าเจ้าพูดผิด!”

จางซิ่วเอ๋อชำเลืองหลีฮวาที่ยืนอยู่ข้าง ๆ จู่ ๆ ก็พูดขึ้นมาอย่างมาดร้าย “ถ้าให้ข้าพูด ความเป็นไปได้ที่คุณชายฉินจะชอบหลีฮวายังมากกว่าที่คุณชายฉินจะชอบเจ้าเสียอีก!”

เวลานี้จางซิ่วเอ๋อก็เข้าใจแล้วว่าที่จางอวี่หมินสนิทกับหลีฮวา คงเป็นเพราะทั้งคู่โกรธแค้นตัวเองเหมือนกัน

บางครั้งมิตรภาพของผู้หญิงก็มาเร็วนัก ขอเพียงมีคนที่เกลียดเหมือนกัน

แต่ขณะเดียวกัน บางครั้งมิตรภาพของผู้หญิงก็ไปเร็ว ขอเพียงทั้งสองชอบผู้ชายคนเดียวกัน ไม่ต้องสนว่าก่อนหน้านี้สนิทกันถึงเพียงไหนก็จะเกิดความขัดแย้งกันอยู่ดี ยิ่งไม่ต้องพูดถึงจางอวี่หมินและหลีฮวาที่ความสัมพันธ์ของทั้งสองไม่ได้แน่นแฟ้นอยู่แล้ว

จางอวี่หมินได้ยินแล้วก็มีสีหน้ามืดครึ้ม เอ่ยเกรี้ยวกราดในทันที “เจ้าพูดเหลวไหลอะไร! คุณชายฉินจะชอบหลีฮวาได้อย่างไร!”

“เจ้ามั่นใจขนาดนั้นเลยเหรอว่าคุณชายฉินจะไม่ชอบหลีฮวา? เจ้าต้องเข้าใจไว้นะว่าข้ามีเวลาอยู่กับคุณชายฉินมากกว่าเจ้า คุณชายฉินเคยชมหลีฮวาให้ข้าฟังด้วยว่านางสวย” จางซิ่วเอ๋อปั้นน้ำเป็นตัว

อย่างไรเสียสองคนนี้คงไม่ไปถามเรื่องนี้กับคุณชายฉินจริง ๆ หรอก

หลีฮวาได้ฟังแล้วก็มีดวงตาเป็นประกาย หน้าตาเปี่ยมด้วยความปีติ ถึงอย่างไรนางก็เป็นสตรี ต่อให้เจ้าแผนการแต่ก็ยังห่างชั้นกันไกลนัก ทำเรื่องที่ห้ามแสดงอารมณ์ไม่ได้เลย

เมื่อนางได้ยินคำพูดนี้ในตอนนี้ หัวใจก็พลันยินดีขึ้นมาอย่างสะกดไม่อยู่

จางซิ่วเอ๋อชำเลืองหลีฮวา “ข้ามีความจำเป็นอะไรต้องหลอกเจ้าเหรอ?”

หลีฮวานึกในใจ ต้องเป็นแบบนั้นแน่ ๆ จางซิ่วเอ๋อและตัวเองเป็นปฏิปักษ์มาตลอด เวลานี้กลับพูดแบบนี้ออกมา แน่นอนว่าย่อมไม่ใช่การเสแสร้ง จางซิ่วเอ๋อจะตั้งใจชมว่านางสวยไปทำไมกัน?

………………………………………………………………………………………………………………………….

สารจากผู้แปล

ซิ่วเอ๋อนักปั่นรีเทิร์นแล้วค่ะ กำจัดศัตรูได้สองคนในคราวเดียวเลย เยี่ยมมากน้องหนู

ไหหม่า(海馬)