ทะลุมิติไปเป็นแม่ม่ายสาวชาวสวน [更名为《冲喜娘子的锦绣田园》] - บทที่ 274 ชุลมุน

บทที่ 274 ชุลมุน

ผู้ใหญ่บ้านซ่งกล่าวด้วยน้ำเสียงทุ้มต่ำ “พวกเจ้าพูดเหตุผลมาให้ข้าฟังดีกว่า! อะไรคือสาเหตุที่ทำให้พวกเจ้าทำแบบนี้กับจางซิ่วเอ๋อและแม่โจว ถ้าพวกเจ้าไม่พูดเหตุผลออกมาล่ะก็ เรื่องในวันนี้ก็อย่าหวังว่าจะได้รับความปรานีเลย!”

ตอนนี้ผู้ใหญ่บ้านซ่งแสดงท่าทางสมกับเป็นหัวหน้าหมู่บ้าน

ตอนนี้แม่เฒ่าเถาไม่สนใจผู้ใหญ่บ้านซ่ง นางลุกขึ้นยืนมองผู้ใหญ่บ้านซ่งแล้วตะโกนว่า “เจ้าเป็นใคร? มาสนใจเรื่องของพวกเราทำไม? โอ้ เจ้าคงเป็นสามีของแม่เฒ่าจางล่ะสิ? ดูไม่ออกเลยนะนี่ ขนาดร่างกายครึ่งท่อนกำลังจะจมลงไปในดินเหลืองแล้ว กลับยังปั้นเป็นแมลงเม่าออกมาเช่นนี้ได้*!”

*แก่จนใกล้จะฝังแล้วยังมีเรื่องในเชิงชู้สาวได้

“ถ้าเจ้าไม่ละอาย ข้าก็ขายหน้าแทนเจ้าจริง ๆ!” แม่เฒ่าเถาเยาะเย้ย

ตอนนี้แม่เฒ่าเถาก็รังเกียจแม่เฒ่าจางเช่นกัน พอนางนึกถึงลูกสาวของตนที่เป็นสะใภ้ของบ้านสกุลจาง ก็รู้สึกแย่

ยังไม่ทันที่แม่เฒ่าจางจะพูดอะไร แม่เฒ่าซ่งก็กระโจนออกมา และโวยวายขึ้นมาทันที “ถุย ปากเจ้าพ่นอุจจาระอะไรออกมา! เจ้าว่าอย่างไรนะ? ข้าคิดว่าเจ้านั่นแหละที่เป็นนางคณิกาแก่ไร้ยางอาย!”

ที่แม่เฒ่าซ่งโวยวายเช่นนี้ แน่นอนว่าไม่ใช่เพราะออกหน้าแทนแม่เฒ่าจาง

แต่แม่เฒ่าซ่งเกลียดการที่คนอื่นดึงผู้ใหญ่บ้านซ่งกับแม่เฒ่าจางมาอยู่ด้วยกัน

เมื่อแม่เฒ่าเถาเห็นแม่เฒ่าซ่งกระโจนออกมานางก็ตะลึงงัน คิดไม่ถึงว่าจะมีคนออกหน้าเพื่อแม่เฒ่าจาง

แม่เฒ่าเถาก็ไม่ใช่คนดีเช่นกัน จึงโวยวายขึ้น “ทำไมล่ะ เรื่องนี้ทำได้แต่พูดไม่ได้เช่นนั้นเหรอ! ข้าว่าไม่แน่เจ้าก็อาจสู้แม่เฒ่าจางไม่ได้! ไม่ว่าอย่างไรแม่เฒ่าจางก็ยังมีผู้ชายต้องการ! หญิงชราอย่างเจ้าต่อให้ส่งถึงบ้านก็ไม่มีใครอยากได้!”

เมื่อแม่เฒ่าซ่งได้ยินดังนั้น เลือดลมในหัวใจก็พลุ่งพล่าน!

แบบนี้มันดีแล้วหรือ?

ด่านางน่ะช่างเถอะ แต่กลับกล้าพูดว่านางสู้แม่เฒ่าจางไม่ได้! นางสู้แม่เฒ่าจางไม่ได้ตรงไหนกัน!

เนื่องจากแม่เฒ่าซ่งเป็นภรรยาของผู้ใหญ่บ้านซ่ง แม้ว่าในหมู่บ้านนี้จะไม่สามารถพูดได้ว่าเป็นเผด็จการ แต่ในหมู่บ้านไม่มีใครกล้าล่วงเกินแม่เฒ่าซ่ง นี่จึงกลายเป็นนิสัยที่ไม่อาจทนได้ของแม่เฒ่าซ่ง

แม่เฒ่าซ่งโมโหมาก มาถึงขนาดนี้ ไหนเลยจะยอมปล่อยไปง่าย ๆ!

ทันใดนั้น แม่เฒ่าซ่งก็บุกเข้าไป

ดูจากท่าทางที่คล่องแคล่วของแม่เฒ่าซ่งแล้ว หากไม่ต้องพูดถึงอายุของแม่เฒ่าซ่ง คงไม่มีใครคิดว่าแม่เฒ่าซ่งเป็นหญิงอาวุโสที่อายุมากกว่าครึ่งร้อยปี! ขาและแขนนี้ปราดเปรียวว่องไวยิ่งกว่าสาวใหญ่สาวน้อยบางคนเสียอีก!

แม่เฒ่าซ่งเป็นพวกที่ปฏิบัติการเต็มกำลัง นางจิกผมของแม่เฒ่าเถาไว้แล้วพูดอย่างดุร้าย “วันนี้ข้าจะสั่งสอนเจ้า!”

แม่เฒ่าเถาเองก็ไม่คิดว่าแม่เฒ่าซ่งจะลงมือโดยไม่พูดไม่จา

แต่ตอนนี้แม่เฒ่าเถารู้สึกว่าแม่เฒ่าซ่งกำลังช่วยแม่เฒ่าจางและแม่โจว ในเวลานี้ก็ไม่เกรงใจแม่เฒ่าซ่งเช่นกัน!

ผู้ใหญ่บ้านซ่งเองก็ตะลึงงันเช่นกัน เขาไม่ทันได้ตั้งตัว ทำไมภรรยาแก่ของเขาถึงไปพัวพันกับเรื่องนี้ได้นะ!

ไม่นานนักผู้ใหญ่บ้านซ่งถึงมีปฏิกิริยาตอบสนอง

เขามองไปยังหญิงชราสองคนที่โรมรันพันตูไปมา และเอ่ยเสียงเกรี้ยวกราด “เจ้าสองคนหยุด!”

จางซิ่วเอ๋อแอบดูภาพเหตุการณ์นี้อยู่ข้าง ๆ

ตอนนี้นางแทบไม่ต้องเป็นห่วงอะไรแล้ว แม่เฒ่าเถากับแม่เฒ่าซ่งเผชิญหน้ากัน ตามนิสัยของแม่เฒ่าซ่งที่กินอะไรไม่ขาดทุนจะเสียเปรียบปล่อยแม่เฒ่าเถาไปง่าย ๆ ได้อย่างไร?

ตอนนี้แม่เถาก็ตอบสนองแล้ว! แม่ของนางต่อสู้กับคนอื่น

แน่นอนว่าจุดประสงค์ของการมาตระกูลจางในครั้งนี้ก็เพื่อทะเลาะวิวาทกับผู้อื่น

แต่จะสู้กับแม่เฒ่าซ่งไม่ได้ แถมยังสู้กันต่อหน้าต่อตาอีกด้วย!

ต้องรู้ก่อนว่าผู้ใหญ่บ้านซ่งมีบารมีมากในหมู่บ้านชิงสือแห่งนี้ เทียบได้กับฮ่องเต้แห่งหมู่บ้านชิงสือทีเดียว!

“ท่านแม่! หยุดนะ!” แม่เถารีบตะโกน

ตอนนี้หัวหน้าซ่งเห็นแล้วก็ร้อนใจ จึงตะโกนใส่แม่เถาว่า “เจ้ามัวยืนเหม่ออยู่ตรงนั้นทำไม! รีบไปแยกพวกเขาออกจากกันซะ!”

เขาเป็นหัวหน้าหมู่บ้านและในเวลานี้เขาถือสถานะของตัวเอง แน่นอนว่าเขาไม่สามารถเข้าไปแยกพวกนางด้วยตัวของเขาเองได้ ดังนั้นเขาจึงตะโกนใส่แม่เถา

แม่เฒ่าจางที่อยู่ด้านข้างเห็นดังนั้นก็กลอกตาแล้วพูดว่า “ข้าก็จะไปแยกพวกนางเหมือนกัน!”

พูดจบแม่เฒ่าจางก็พุ่งเข้าไป

“โอ๊ย! ใครหยิกข้า!”

“แม่เฒ่าจาง นังแพศยา เจ้ากล้าลงมือกับข้า!” ที่โวยวายก็คือแม่เฒ่าเถา

ส่วนทางด้านนั้นคือแม่เฒ่าซ่งที่ด่าทออย่างเกรี้ยวกราด “แม่เถา เจ้ากล้าขัดขืนเรอะ ดูซิว่าข้าจะทุบตีเจ้าให้ตายไหม!”

แม่เถาตะโกนเสียงดัง “เจ็บ!”

ตอนที่แม่เฒ่าจางไม่ได้เข้าไปก็ไม่เป็นไร พอแม่เฒ่าจางเข้าไป เหตุการณ์ก็บานปลายเหนือการควบคุมทันที

ใช่แล้ว แม่เฒ่าจางไม่ได้ใจดีขนาดที่จะเข้าไปแยกพวกนาง

แม่เฒ่าจางตั้งใจบุกเข้าไป นั่นเป็นการแก้แค้นโดยอาศัยโอกาสนี้

แม่เฒ่าจางคิดในใจว่า หากนางสามารถหยิกแม่เฒ่าเถาอย่างลับ ๆ สักสองสามครั้งก็นับว่าไม่เลว เพราะนางไม่กล้าทำต่อหน้าคนตระกูลเถา

และแม่เฒ่าซ่งนั่น! ฮึ่ม นางเหม็นขี้หน้าแม่เฒ่าซ่งมานานแล้ว ครั้งนี้หากได้โอกาสลงมือทำยิ่งดีแน่!

เมื่อพูดถึงแม่เถา นางแพศยาผู้นี้ดูเชื่อฟังคำพูดและแผนการของนาง แต่เบื้องหลังนางกลับได้เรียนรู้การก่อเรื่องแบบนี้! นางไม่มีทางปล่อยแม่เถาไปง่าย ๆ แน่

เมื่อแม่เฒ่าจางเข้าไป การพูดว่าจะเข้าไปแยกกันก็กลายเป็นการต่อสู้ที่วุ่นวาย

แม้ว่าจางซิ่วเอ๋อจะมองอยู่ข้าง ๆ นางก็รู้สึกตกใจ

แต่จางซิ่วเอ๋อต้องยอมรับว่านางรู้สึกท้อแท้แค่ไหนที่เห็นฉากนี้!

จางซิ่วเอ๋อแอบคาดหวังอยู่ในใจ ในเมื่อพวกนางสู้กันอย่างสุดกำลังเช่นนี้ เช่นนั้นสู้กันให้ตายไปข้างจะดีกว่า!

จางซิ่วเอ๋อที่กำลังดูอยู่ สังเกตเห็นสายตาของหัวหน้าซ่งกำลังจับจ้องมาที่นาง นางก็หันกลับไปและนอนซบหน้าลงบนร่างของแม่โจวและร้องไห้ “ท่านแม่ ท่านแม่ ตื่นสิ…”

ผู้ใหญ่บ้านซ่ง “…”

เขาไม่รู้ว่าเขาคิดไปเองหรือไม่ แต่ดูเหมือนว่าเขาได้เห็นจางซิ่วเอ๋อกำลังหัวเราะอยู่แท้ ๆ ทำไมจางซิ่วเอ๋อกลับร้องไห้สะอึกสะอื้นในชั่วพริบตา?

จางซิ่วเอ๋อไม่กล้าให้ผู้ใหญ่บ้านซ่งเห็นว่านางกำลังดูความครึกครื้นอยู่

อย่างแรกคือตอนนี้แม่โจวยังสลบอยู่ นางต้องแสร้งทำเป็นเศร้าโศก หากผู้ใหญ่บ้านซ่งดูออก เช่นนั้นที่ทำมาทั้งหมดคงสูญเปล่า?

อย่างที่สอง ถ้าผู้ใหญ่บ้านซ่งพูดให้นางไปแยกคนเหล่านี้ล่ะ?

จางซิ่วเอ๋อรู้สึกว่าไม่มีใครรับมือผู้หญิงกลุ่มนี้ได้! ถ้านางเข้าไปในกลุ่มอาจโดนลูกหลงอย่างหลีกเลี่ยงไม่ได้

แม้ว่าจางซิ่วเอ๋อจะอยากเลียนแบบท่าทางของแม่เฒ่าจางและพุ่งเข้าไปสั่งสอนคนที่นางเกลียด แต่การสังหารศัตรู 1,000 คนทำให้ตัวเองเสียหายถึง 800 คน จางซิ่วเอ๋อจึงไม่สามารถทำอะไร 10,000 คน ได้

จางซิ่วเอ๋อรู้สึกว่าแม้ว่านางจะแก้แค้น นางก็ต้องเลือกโอกาสที่ดี! แม้ว่าการแก้แค้นนี้สำคัญ แต่นางก็ไม่จำเป็นต้องใช้ตัวเองเพื่อแก้แค้น

จางซิ่วเอ๋อรู้สึกว่าเมื่อพวกนางเริ่มต่อสู้กันแล้ว นางไม่ใช่คู่ต่อสู้ของหญิงชราเหล่านี้

ตอนนี้ข้างหัวหน้าซ่งเป็นชายร่างใหญ่สองคน ด้านนอกมีบุรุษหลายคนจากตระกูลเถารุมล้อมจางต้าหูเอาไว้ ส่วนภายในห้องมีสตรีกลุ่มนี้โรมรันพันตูกันอยู่!

………………………………………………………………………………………………………………………..

สารจากผู้แปล

เล่นกับใครไม่เล่นมาเล่นกับแม่เฒ่าซ่ง รอดูคนหน้าแหกเลยค่ะ

ไหหม่า(海馬)