ทะลุมิติไปเป็นแม่ม่ายสาวชาวสวน [更名为《冲喜娘子的锦绣田园》] - บทที่ 275 ลำบากใจ

บทที่ 275 ลำบากใจ

ผู้ใหญ่บ้านซ่งตะโกนออกไปด้านนอก “พวกเจ้ารีบมาช่วยดึงคนพวกนี้ออกไป!”

การที่ผู้ใหญ่บ้านซ่งมีบารมีมากมายในหมู่บ้าน ก็เป็นไปไม่ได้เลยที่จะไม่มีแม้แต่สุนัขสักตัวมาช่วย

ตอนนี้มีคนไปช่วยจางต้าหูแล้ว

ในที่นี้มีทั้งคนที่คอยประจบผู้ใหญ่บ้านซ่ง กับคนที่เต็มใจช่วยเหลือจริง ๆ

ทำไมคนในหมู่บ้านของพวกเขาถึงถูกรังแกมากขนาดนี้?

ถ้าเกิดในอนาคตมีคนต่างหมู่บ้านมารังแกคนในหมู่บ้านของพวกเขาแบบนี้อีกล่ะ?

ตอนที่คนตระกูลโจวมาถึง คนที่ต่อสู้กับตระกูลจางมีเพียงโจวหู่และหยางชุ่ยฮวา ซึ่งทั้งสองคนนี้ไม่ได้มีพวกมากเท่าคนตระกูลจาง

ในสถานการณ์เช่นนี้คงไม่มีใครคิดว่าตระกูลโจวรังแกหมู่บ้านของพวกเขา

เห็นได้ชัดว่าตระกูลจางเป็นคนผิด พวกเขาจึงมาคิดบัญชี

แต่สถานการณ์ตอนนี้ไม่เหมือนกัน

ที่เหมือนกันคือการเป็นครอบครัวฝั่งมารดา ที่ต่างกันคือคนตระกูลเถามากันมากเกินไป

ชาย 5 คนล้อมจางต้าหูไว้คนเดียว เรื่องนี้ทำให้ชาวบ้านในหมู่บ้านชิงสือโกรธ นี่มันไม่สมเหตุสมผลเกินไปแล้ว?

หากมาหนึ่งหรือสองคนแล้วบอกว่ามาสั่งสอนจางต้าหู จะกลายเป็นเรื่องส่วนตัว ไม่มีใครสนใจถ้าจางต้าหูไม่สามารถเอาชนะได้ ก็เพราะจางต้าหูจะเป็นคนจัดการเอง!

แต่ตอนนี้เกิดอะไรขึ้น?

มันเป็นการยกพวกมาตีกันชัด ๆ!

แม่เถารู้สึกว่าคนที่มานั้นมีพลังมาก ดังนั้นนางจึงขอร้องให้คนในครอบครัวมา แต่คิดไม่ถึงว่าจะมีคนมาเยอะขนาดนี้ มันจึงส่งผลในทางตรงกันข้าม ทำให้คนทั้งหลายรู้สึกว่าคนตระกูลเถาจงใจมารังแกคนโดยไม่มีเหตุผล!

จางต้าหูได้รับการช่วยเหลือ แต่ใบหน้าของเขาก็โดนทุบตีไปมาก ดูแล้วน่าสังเวช

ตอนนี้มีคนสองสามคนมาถึงห้องแล้ว ในที่สุดก็แยกคน 4 คนที่กำลังพัลวันพันตูกันเป็นก้อนกลม ๆ ออกจากห้อง

แต่สตรีพวกนี้ไม่เหมือนกับบุรุษ

หลังจากที่บุรุษถูกแยกออกจากการต่อสู้ พวกเขามักจะใช้สายตามองกันอย่างดุเดือด

แต่สตรีพวกนี้? หลังถูกแยกออกจากกันแล้วกลับยังด่าทอกันไม่หยุด

“นังแพศยา! ตั้งแต่ครั้งแรกที่ข้าเห็นเจ้า ข้ารู้อยู่แล้วว่าเจ้าไม่ใช่ของดี! ตอนนี้แม่โจวกับจางซานหยาถูกเจ้าทำร้าย! ข้าจะให้พวกผู้ชายจับเจ้าส่งทางการ! ให้โดนกระบองดี ๆ สักสองสามไม้!” แม่เฒ่าซ่งสบถออกมาอย่างเคียดแค้น

“เจ้าต่างหากที่แก่เฒ่าคนแพศยา! นังแพศยาแก่แล้วยังบ้าผู้ชายอีกหรือ? ข้าคิดว่าผู้ชายของเจ้าควรจะตาย ๆ ไปแล้ว และตอนนี้เจ้าก็เป็นแม่ม่ายเสียอีก!” แม่เฒ่าเถาไม่ยอมลดราวาศอกให้เช่นกัน!

แม่เถาได้ยินดังนั้นก็รีบห้ามแม่เฒ่าเถา “ท่านแม่! อย่าด่า นี่ท่านป้าซ่ง”

“ท่านป้าซ่งอะไร? ข้าว่ามันเป็นนังแพศยาเฒ่า! หน้าไม่อาย!” แม่เฒ่าเถาถ่มน้ำลาย

แม่เถาพูดต่อ “นี่คือภรรยาของหัวหน้าหมู่บ้านชิงสือของเรา!”

แม่เฒ่าเถาได้ยินดังนั้นก็อึ้งไปเล็กน้อย “ภรรยาของหัวหน้าหมู่บ้าน? ”

ทุกหมู่บ้านล้วนมีหัวหน้าหมู่บ้าน แม่เฒ่าเถาเข้าใจน้ำหนักของหัวหน้าหมู่บ้านดี ลูกสาวคนหนึ่งของนางจึงแต่งเข้าบ้านของหัวหน้าหมู่บ้าน

แต่ต่อให้ลูกสาวคนนี้กลับมาพูดอะไร นางก็ไม่กล้าไปสร้างปัญหาที่บ้าน

ต้องรู้ก่อนว่าหัวหน้าหมู่บ้านที่นี่เกี่ยวข้องกับที่ว่าการอำเภอ! แม้ว่าสำหรับราชสำนักแล้ว ตำแหน่งนี่ไม่ได้เป็นหัวหน้าขุนนาง แต่สำหรับชาวบ้านธรรมดาแล้ว หัวหน้าหมู่บ้านก็เป็นสัญลักษณ์ของความร่ำรวยและอำนาจแล้ว

แม่เฒ่าเถาได้ยินดังนั้นก็มองแม่เฒ่าซ่งที่ตอนนี้เชิดคางขึ้นเหมือนกับแม่ไก่กำลังโมโห อย่างอดรู้สึกเสียใจไม่ได้

นางพึมพำเสียงเบาว่า “ผู้ใหญ่บ้านมาจริง ๆ หรือ? ”

ผู้ใหญ่บ้านซ่งยืนอยู่ข้างๆ เขาเพิ่งได้ยินแม่เฒ่าเถาด่าเขาว่าตาย!

ตอนนี้ผู้ใหญ่บ้านซ่งโมโหจริง ๆ ผลที่ตามมาหลังโทสะของเขาร้ายแรงมาก!

คนตระกูลเถากล้ารังแกแม่เฒ่าซ่ง นี่มันเป็นการตบหน้ากันชัด ๆ ไม่พูดถึงเรื่องนี้ แล้วยังกล้าสาปแช่งเขาอีก!

เมื่อถึงวัยนี้ผู้ใหญ่บ้านซ่งก็กลัวตายบ้างแล้ว

พอได้ยินคนอื่นพูดแบบนี้ ผู้ใหญ่บ้านซ่งจะมีความสุขไหม?

ผู้ใหญ่บ้านซ่งดูผิวเผินเหมือนจะสงบนิ่ง แต่ในใจเริ่มคิดหาวิธีล้างบางตระกูลเถาทั้งหมด

ผู้ใหญ่บ้านซ่งสามารถเป็นถึงหัวหน้าหมู่บ้านได้ จะเป็นคนโง่ไร้สมองได้อย่างไร? ผู้ใหญ่บ้านซ่งเป็นคนปกติที่จะเก็บเอาความโกรธเคืองไว้ในใจ และรอเวลาที่จะจัดการคนเหล่านั้นอย่างแน่นอน!

ในฐานะที่เป็นหัวหน้าคน ไม่เพียงแต่ต้องมีวาสนาที่ดีเท่านั้น! ต้องมีหัวคิดด้วย!

ผู้ใหญ่บ้านซ่งกวาดสายตามองจางซิ่วเอ๋อที่กำลังอุ้มจางซานหยาไว้ด้านหน้าแม่โจว จากนั้นก็เอ่ยขึ้นว่า “รีบให้คนไปเชิญท่านหมอเถอะ”

จางซิ่วเอ๋อได้สติกลับมาในทันที นางคงต้องไปหาหมอแล้ว

ต่อให้ตอนนี้แม่โจวไม่มีอะไรแล้ว แต่ยังมีจางซานหยาที่สลบอยู่

จางซานหยาเพิ่งถูกแม่เฒ่าเถาทุบตีจริง ๆ!

จางซิ่วเอ๋อรีบพูด “ใครสามารถช่วยข้าเชิญท่านหมอได้บ้างไหม?”

แต่หลังจากพูดประโยคนี้ออกมา จางซิ่วเอ๋อก็รู้สึกว่ามันไม่เหมาะสม แล้วใครจะมาช่วยนางเชิญท่านหมอในเวลานี้? คืนนี้ใครอยากจะช่วยนางบ้าง?

“ข้ามี 50 เหรียญทองแดง!” 50 เหรียญทองแดง ต่อให้จ้างรถไป ตอนกลับมาก็ยังเหลืออีก 20 เหรียญ! จางซิ่วเอ๋อรู้สึกว่านางให้ค่าตอบแทนมากมาย

แต่ไม่มีใครสนใจจางซิ่วเอ๋อ

ไม่ใช่ว่าไม่มีใครหวั่นไหวกับเงิน

แต่ทุกคนคิดว่าจางซิ่วเอ๋อเป็นแม่ม่ายตัวน้อย ถ้าช่วยจางซิ่วเอ๋อแล้ว เกิดมีใครบอกว่าพวกเขากับจางซิ่วเอ๋อเป็นชู้กันล่ะ?

ต่อให้เป็นคนที่นิสัยไม่ค่อยดี ก็ไม่อยากเกี่ยวข้องกับแม่ม่ายตัวน้อย

ถ้าจวี๋ฮวาหรือสามีของจี๋ฮวาอยู่ที่นี่ บางทีพวกเขาอาจยินดีที่จะช่วย

แต่ตอนนี้จวี๋ฮวาพาสามีของตนกลับบ้านแล้ว ในหมู่บ้านนี้จึงไม่มีใครเป็นสหายของจางซิ่วเอ๋ออีก…

เมื่อจางซิ่วเอ๋อคิดถึงเรื่องนี้ นางก็ตื่นเต้นขึ้นมาทันที “จ้าวเอ้อร์หลาง ใครก็ได้ช่วยข้าเรียกจ้าวเอ้อร์หลางที!”

แม้ว่าคนในหมู่บ้านจะไม่เต็มใจที่จะไปตระกูลจ้าว แต่การไปตระกูลจ้าวก็ไม่ใช่เรื่องยาก อะไรก็ไม่ต้องเข้าไป แค่ตะโกนออกไปข้างนอกก็พอแล้ว

ตอนนี้มีคนไปช่วยจางซิ่วเอ๋อเรียกจ้าวเอ้อร์หลางมา

ถ้าไม่ใช่เพราะจางซิ่วเอ๋อต้องดูแลแม่โจวและจางซานหยาด้วยตัวเอง จางซิ่วเอ๋อคงอยากไปหาท่านหมอด้วยตัวเองจริง ๆ

จ้าวเอ้อร์หลางวิ่งมาถึงตรงนี้ พอเห็นฉากวุ่นวายภายในห้อง ใบหน้าก็เดือดดาลขึ้นมาทันที “พี่ซิ่วเอ๋อ! ใครรังแกท่าน! ท่านบอกข้ามา ข้าจะระบายโทสะแทนท่านเอง! แล้วซานหยากับอาสะใภ้ล่ะ?”

แม้ว่าจ้าวเอ้อร์หลางจะอายุยังน้อย แต่เขาอยากปกป้องจางซิ่วเอ๋อจริง ๆ

จางซิ่วเอ๋อรู้สึกซาบซึ้งใจมาก ตอนแรกนางแค่มองจ้าวเอ้อร์หลางที่น่าสงสารและเป็นคนดี จึงอยากจะช่วยสักหน่อย

แต่ครั้งนี้เป็นครั้งที่สองแล้ว ทุกครั้งที่นางเกิดเรื่อง จ้าวเอ้อร์หลางจะมาช่วยนางไม่ว่าผลที่ตามมาจะเป็นอย่างไร จางซิ่วเอ๋อรู้สึกซาบซึ้งมาก

หัวใจของคนเรายากที่จะหยั่งถึง จ้างซิ่วเอ๋อรู้สึกซาบซึ้งใจกับจ้าวเอ้อร์หลางมาก เวลานี้นางมองจ้าวเอ้อร์หลางที่ไม่มีความสัมพันธ์ทางสายเลือดคนนี้เหมือนญาติสนิทของนางจริง ๆ!

…………………………………………………………………………………………………………………………

สารจากผู้แปล

เรียกหมอให้แค่นี้ยังจะคิดว่าตัวเองชอบกับแม่ม่ายอีก ตรรกะอะไรของชาวบ้านหมู่บ้านนี้เนี่ย

ไหหม่า(海馬)