ทะลุมิติไปเป็นแม่ม่ายสาวชาวสวน [更名为《冲喜娘子的锦绣田园》] - บทที่ 276 ใส่ร้ายป้ายสี
บทที่ 276 ใส่ร้ายป้ายสี
จางซิ่วเอ๋อลดน้ำเสียงลงพยายามไม่ให้ตัวเองดูกังวลใจมากเกินไป ก่อนจะเอ่ยขึ้น “เอ้อร์หลาง เจ้าคงได้ยินแล้วว่าตอนนี้ข้ามีเรื่องให้เจ้าทำ ข้าอยากให้เจ้าไปเชิญท่านหมอเมิ่งมา!”
“เอ้อร์หลาง ถุงเงินใบนี้ให้เจ้า เจ้าจ้างรถแล้วค่อยไป รีบไปรีบกลับเร็วเข้า!” จางซิ่วเอ๋อกล่าวต่อ
จ้าวเอ้อร์หลางได้ยินดังนั้นก็มองแม่โจวสลับกับมองจางซานหยาอีกครั้ง ก็เข้าใจว่าเหตุใดจางซิ่วเอ๋อถึงจะเชิญท่านหมอเมิ่งมาที่นี่
เขามองไปที่จางซิ่วเอ๋ออีกครั้งและเอ่ยขึ้น “พี่ซิวเอ๋อ พี่วางใจเถอะขอรับ ข้าจะช่วยท่านจัดการเรื่องนี้เอง! ”
จางซิ่วเอ๋อพูดอย่างปลอบใจ “เอ้อร์หลาง ลำบากเจ้าแล้ว”
จ้าวเอ้อร์หลางรับถุงเงินที่จางซิ่วเอ๋อส่งมาให้โดยไม่ลังเล แล้ววิ่งออกไปด้านนอก
เมื่อจ้าวเอ้อร์หลางมาถึงบ้านของผู้เฒ่าหลี่ ก็จ้างรถมาได้อย่างง่ายดาย
ผู้เฒ่าหลี่เห็นจ้าวเอ้อร์หลางมาจ้างรถก็แปลกใจเล็กน้อย อย่างไรเสียชีวิตความเป็นอยู่ของตระกูลจ้าวก็ไม่ดีจนทุกคนรู้ดี แล้วจะมีเงินมาจ้างรถได้อย่างไร แต่แล้วผู้เฒ่าหลี่ก็เข้าใจว่าจางซิ่วเอ๋อต้องการให้จ้าวเอ้อร์หลางช่วยเชิญท่านหมอ
ผู้เฒ่าหลี่ดึงจ้าวเอ้อร์หลางไปโดยไม่ลังเลแม้แต่น้อย
จางซิ่วเอ๋อจ้างรถของเขาอยู่ครั้งหรือสองครั้ง แม้ว่าผู้เฒ่าหลี่จะไม่รู้ว่าจางซิ่วเอ๋อมีเงินอย่างไร แต่ผู้เฒ่าหลี่ก็จำได้ว่าเถ้าแก่คนนั้นเมื่อต้องเผชิญหน้ากับจางซิ่วเอ๋อ ต่างแสดงออกอย่างนอบน้อม
หากจางซิ่วเอ๋อมีความสามารถเช่นนี้ แล้วนางจะไร้เงินได้อย่างไร?
ผู้เฒ่าหลี่ไม่ค่อยเชื่อข่าวลือในหมู่บ้าน ในสายตาของผู้เฒ่าหลี่ ตระกูลเนี่ยอาจจะให้เงินแก่จางซิ่วเอ๋อมากพอแล้ว
ภายใต้สถานการณ์ปกติ แม้ว่าผู้เฒ่าหลี่จะรีบร้อนหาเงินในคืนนี้ แต่เขาก็ไม่ได้ออกมาด้วยความปรารถนาพิเศษ
หลังจากหมดงานคืนนี้ ทั้งคนและวัวต้องพักผ่อน
แต่เนื่องจากได้ยินว่าจางซิ่วเอ๋อต้องการรถ ผู้เฒ่าหลี่จึงไม่ลังเลเลย
เขาเป็นคนโสด ไม่มีใครในหมู่บ้านจะเคารพเขา ต่อให้นั่งรถของเขา ให้เหรียญทองแดงกับเขาสองเหรียญก็ยังมีคนแสดงท่าทางราวกับว่าทำบุญทำทาน!
บางคนรู้สึกว่าการให้เงินเขาเป็นเรื่องไม่จำเป็นและจงใจโกง
เขาใช้เงินที่สะสมมาทั้งชีวิตเพื่อซื้อเกวียนนี้!
วัวตัวนี้ไม่สามารถใช้งานมันได้ตลอดไป โดยเฉลี่ยแล้ววันนี้เขาจะได้รับเหรียญทองแดงเพียง 10 เหรียญทองแดงเท่านั้น หนึ่งปีมานี้ ต่อให้เป็นธุรกิจที่ดี ก็ไม่เกิน 5 ตำลึงเงิน
ทั้งวัวและรถต้องเสียเงิน 15 เหรียญเงิน!
วัวตัวนี้หาเงินมาหลายปีแล้ว
และหลายปีมานี้ ต่อให้เลี้ยงวัวอย่างดีก็ยังต้องใช้งานมันตลอด แต่ก็ไม่สามารถนำมันมาเทียมเกวียนได้ตลอดไป!
และถ้าวัวตัวนี้ป่วย เขาก็จะกังวล! การรักษาโรควัวมากกว่าการรักษาโรคของคนเสียอีก ต้องใช้เงินจำนวนมาก!
เขาแค่หาเงินได้เล็ก ๆ น้อย ๆ เท่านั้น!
ไม่มีใครในหมู่บ้านจะสุภาพกับเขาเหมือนจางซิ่วเอ๋อ และไม่มีใครเข้าใจความทุกข์ยากของเขาเช่นเดียวกับจางซิ่วเอ๋อ
เมื่อจางซิ่วเอ๋อใช้รถของเขา แม้ว่าเขาจะไม่พูด แต่ในสถานการณ์ที่ไม่ปกติ จางซิ่วเอ๋อจะเสนอราคาที่ทำให้เขาพอใจ
จางซิ่วเอ๋อยังทำงานได้ บางครั้งนางมักจะไปส่งของบางอย่างให้เขาตลอด
นี่ทำให้ผู้เฒ่าหลี่ชอบจางซิ่วเอ๋อมาก
ตอนนี้จางซิ่วเอ๋อมีธุระอย่าว่าแต่มีเงินเลย แม้แต่ผู้เฒ่าหลี่ยังคิดว่าจางซิ่วเอ๋อไม่ใช่คนขี้เหนียวและจะไม่ละเลยการกระทำในครั้งนี้ นางอาจไม่ให้เงินแก่เฒ่าหลี่ แต่ผู้เฒ่าหลี่ก็ยินดีที่จะช่วยนาง
ใครบ้างที่จะไม่พบกับความยากลำบาก?
ผู้เฒ่าหลี่กำลังขับรถและคิดถึงความดีของจางซิ่วเอ๋อ และมองไปที่เด็กหนุ่มที่นั่งอยู่บนรถอย่างกระวนกระวายใจ
ผู้เฒ่าหลี่แอบพึมพำในใจตัวเอง จ้าวเอ้อร์หลางโตมาต้องเป็นคนดีอย่างแน่นอน
น่าเสียดายที่บัณฑิตจ้าวป่วย หากบัณฑิตจ้าวไม่ป่วย จ้าวเอ้อร์หลางคงยังเรียนอยู่ในสถานศึกษา พักอยู่ในตัวเมือง นับได้ว่าเป็นคุณชายน้อยจากครอบครัวเล็ก ๆ คนหนึ่งแล้ว!
ผู้เฒ่าหลี่รู้สึกถึงความร้อนรนของจ้าวเอ้อร์หลาง เขารู้ดีว่าเรื่องในบ้านของจางซิ่วเอ๋อไม่ใช่เรื่องเล็ก เลยรีบเร่งรถอย่างรวดเร็ว
จางซิ่วเอ๋อเห็นจ้าวเอ้อร์หลางเดินจากไป จึงรู้สึกสบายใจขึ้นเล็กน้อย
นางรู้สึกว่ามีบางคนที่โตสมกับเป็นผู้ใหญ่เพราะตัวเองอยู่ในบ้านผีสิง ดังนั้นตอนนี้นางจึงไม่สามารถบอกจางชุนเถาได้ ดังนั้นนางคงไม่ต้องยุ่งอยู่คนเดียว
แต่ต่อให้บอกจางชุนเถาแล้ว จางชุนเถาเป็นแค่สาวน้อยจะช่วยอะไรได้บ้าง?
จางซิ่วเอ๋อรู้สึกลึก ๆ ว่าไม่แปลกใจเลยว่าทำไมคนโบราณถึงต้องแต่งงานมีครอบครัวและสร้างฐานะ บางทีนางอาจจะต้องคิดถึงเรื่องนี้แล้ว
แน่นอนว่าจางซิ่วเอ๋อแค่คิดทบทวนและเปลี่ยนความคิดที่ว่านางไม่อยากแต่งงานง่าย ๆ
จางซิ่วเอ๋อต้องการแต่งงานทันที หากแต่ก็ไม่สามารถทำเช่นนั้นได้
จางซิ่วเอ๋อเองก็หงุดหงิดใจเช่นกัน ช่วงนี้ตระกูลจางมีเรื่องวุ่นวายมากมาย! นี่ทำให้จางซิ่วเอ๋อมีความปรารถนาที่จะมีแขนที่แข็งแรง! ใช่แล้ว จางซิ่วเอ๋อต้องการแขนที่แข็งแกร่งกว่านี้มากกว่าที่จะพึ่งพาผู้ชาย
แต่ในความเป็นจริงนางเป็นถั่วงอกที่ขาดสารอาหารมาเป็นเวลานาน
อีกอย่างคนพวกนั้นเห็นจ้าวเอ้อร์หลางฟังจางซิ่วเอ๋อแบบนั้น ก็อดบ่นในใจไม่ได้
โดยเฉพาะแม่หลินที่มาช้าไปบ้างแล้ว แต่เวลานี้นางยังคงมาร่วมชมความครึกครื้น
แม่หลินพูดด้วยเสียงที่ไม่ดัง “ข้าเห็นจางซิ่วเอ๋อสนิทกับตระกูลจ้าวมานานแล้ว! ดูสิ เจ้าตัวร้ายนี่ออกมาช่วยจางซิ่วเอ๋อออกหน้าอีกแล้ว!”
“จางซิ่วเอ๋อนี่เป็นคนชั้นต่ำชัด ๆ !” แม่หลินพูดไปถมถุยน้ำลายไป
ทุกคนที่ยืนอยู่ข้าง ๆ แม่หลินได้ยินแม่หลินพูดเช่นนี้
ข่าวลือเกี่ยวกับแม่ม่ายคนนี้ยังมีอีกมากมาย ชื่อเสียงของจางซิ่วเอ๋อในหมู่บ้านก็ไม่ค่อยดีนัก ตอนนี้จ้าวเอ้อร์หลางยังออกมาช่วยจางซิ่วเอ๋อ อีกหน่อยก็ทำให้คนพวกนี้คิดมากไปไกล
แน่นอนว่าคนเหล่านี้ไม่คิดว่าจางซิ่วเอ๋อกับจ้าวเอ้อร์หลางมีสัมพันธ์อะไรกัน อย่างไรเสียจ้าวเอ้อร์หลางยังเล็กเกินไป
ทุกคนจึงคิดว่าจางซิ่วเอ๋อน่าจะมีความสัมพันธ์กับบัณฑิตจ้าวมากกว่า
“จางซิ่วเอ๋อช่างไร้ยางอายจริง ๆ ทั้งที่บัณฑิตจ้าวป่วยขนาดนั้น? นางยังไม่ยอมปล่อยไป!”
“เฮ้ อย่าพูดเลย เมื่อไม่กี่วันก่อนข้าเห็นบัณฑิตจ้าวอยู่ หน้าของบัณฑิตจ้าวดูแดงมีเลือดฝาดขึ้นมาก ใบหน้าก็ดูอิ่มเอิบขึ้น เหมือนได้รับความชุ่มชื้นเป็นอย่างดี…” คนที่พูดคือบุรุษผู้หนึ่ง คำพูดนี้ฟังดูแล้วไม่ได้มีความหมายอะไร แต่พอมองลึกลงไปก็มีความหมายแฝงอยู่หลายส่วน
สตรีหน้าบางหลายคนได้ยินดังนั้นก็แอบถ่มน้ำลายใส่ แกล้งทำเป็นว่าตัวเองไม่เข้าใจอะไรเลย
บุรุษบางคนที่เข้าใจก็ลอบยิ้มในใจ
และยังมีบุรุษหน้าไม่อายที่พูดด้วยรอยยิ้มว่า “ดูเหมือนว่าจางซิ่วเอ๋อจะปรนนิบัติคนได้ดีมาก! ขนาดไอ้ขี้โรคแบบนี้นางยังสามารถปรนนิบัติเขาได้! ช่างมีความสามารถจริง ๆ!”
คำพูดนี้เดิมทีเป็นคำพูดที่เหล่าบุรุษพูดกันพล่อย ๆ แต่เมื่อเหล่าสตรีได้ยินเข้า ก็อดไม่ได้ที่จะมองจางซิ่วเอ๋อผ่านหน้าต่างที่ไม่รู้ว่าใครเปิด และหันมาจับตามองจางซิ่วเอ๋อ
…………………………………………………………………………………………………………………………
สารจากผู้แปล
นังแม่หลินกับพวกผู้ชายกลุ่มนี้มันน่าจับมาตบปากเรียงตัวตามอายุจริง ๆ เลย เก็บปากแบบนี้เอาไว้กินข้าวเถอะ ไม่อย่างนั้นจะไม่มีปากให้พูดนะ
ไหหม่า(海馬)