ทะลุมิติไปเป็นแม่ม่ายสาวชาวสวน [更名为《冲喜娘子的锦绣田园》] - บทที่ 283 อยากได้ตำลึงเงิน
บทที่ 283 อยากได้ตำลึงเงิน
แต่ครั้งนี้ต่อให้แม่เฒ่าจางไม่ยุ ผู้ใหญ่บ้านซ่งก็ไม่คิดจะปล่อยตระกูลเถาไป
คนตระกูลเถาชักจะน่าโมโหเกินไปแล้ว เห็นเขาเหยาะแหยะมากหรือไร
วันนี้ถ้าเขาปล่อยให้คนตระกูลเถากลับไปเฉย ๆ ต่อหน้าตนจริง ๆ เขาคงไม่มีหน้าไปที่ไหนอีกแล้ว
เวลาเจอผู้ใหญ่บ้านของหมู่บ้านข้างเคียงก็ต้องรู้สึกต่ำต้อยกว่า
“เอาล่ะ เจ้าเลิกร้องไห้โหวกเหวกได้แล้ว เรื่องนี้ข้าต้องจัดการอย่างจริงจัง! ทุกคน! จับคนตระกูลเถาพวกนี้มัดไว้! ถ้าวันนี้พวกเขาไม่ยอมออกเงินก็อย่าหวังจะได้ออกไปจากหมู่บ้านของเรา! ถ้าใครยังกล้ามาอาละวาดในหมู่บ้านนี้อีก ก็จะได้เห็นดีกัน!” ผู้ใหญ่บ้านซ่งกล่าวเสียงดังก้อง
สิ้นเสียงผู้ใหญ่บ้านซ่ง ก็มีคนไปช่วยจัดการลูกชายตระกูลเถาพวกนั้นแล้ว
บรรดาลูกชายตระกูลเถาต่างมีร่างกายสูงใหญ่ ยืนอยู่ตรงนั้นแล้วช่างดูน่าเกรงขาม แต่ต่อให้พวกเขามากันมากเพียงใดก็มีเท่านั้น จะเทียบกับคนทั้งหมู่บ้านชิงสือได้อย่างไร?
นี่เป็นถิ่นหมู่บ้านชิงสือนะ! บรรดาชายหนุ่มชาวไร่มีใครไร้กำลังบ้าง?
คนตระกูลเถาไม่ทันจะได้ตอบโต้ พวกเขาก็ถูกมัดเสียแน่นหนา
ผู้ใหญ่บ้านซ่งมองลานบ้านตระกูลจางพลางกล่าวขึ้น “ไปมัดไว้กับต้นหวายฉู่ใหญ่ในหมู่บ้านนั่นก็แล้วกัน”
ทุกคนรับคำและมัดคนเหล่านี้ไว้ ซึ่งบิดาของแม่เถาก็โดนมัดด้วย
ลูกสาวตระกูลเถาทั้งสามคนไม่โดนมัดก็จริง แต่เวลานี้แม่เฒ่าซ่งก็อาสาเรียกแม่เฒ่าสามสี่คนมาเฝ้าพวกนางไว้
แม่เถาร้อนใจขึ้นมา “ผู้ใหญ่บ้านซ่ง ท่านหมายความว่าอย่างไร? นี่ท่านจะจับตัวคนบ้านข้าไว้หรือ?”
จางซิ่วเอ๋อมองแม่เถาอย่างสังเวช นี่แม่เถายังไม่เข้าใจอีกหรือ? ตระกูลเถาของนางมาที่ตระกูลจางในวันนี้นับเป็นเรื่องที่ผิดมหันต์!
บัดนี้พวกเขาได้ทำให้ผู้ใหญ่บ้านซ่งไม่พอใจเสียแล้ว! มีหรือที่ผู้ใหญ่บ้านซ่งจะปล่อยให้พวกเขาได้อยู่อย่างสบาย?
ต่อให้ผู้ใหญ่บ้านซ่งไม่ใช่คนใจแคบเจ้าคิดเจ้าแค้น แต่เพื่อหน้าตาของเขา เขาก็ไม่ปล่อยคนตระกูลเถาไปง่าย ๆ หรอก!
อีกทั้งตอนนี้แม่เถากำลังร้อนใจ ทำให้กิริยาท่าทางที่พูดกับผู้ใหญ่บ้านซ่งดูไม่ดีเท่าใด นี่มันเหมือนราดน้ำมันลงกองไฟชัด ๆ
ผู้ใหญ่บ้านซ่งแค่นเสียง “เจ้าไม่พอใจหรือ?”
“แม่เฒ่าจาง เจ้าจัดการลูกสะใภ้ของเจ้าด้วย!” แม่เฒ่าซ่งเสริมขึ้นมาอย่างซ้ำเติม
แม่เฒ่าจางจิกผมของแม่เถาและกระชากอย่างแรง ก่อนจะเอ่ยเสียงกราดเกรี้ยว “นังตัวซวยจอมสร้างเรื่อง เจ้ายังกลัวว่าขายหน้าไม่พอใช่ไหม? ผู้ใหญ่บ้านบอกว่าให้ทำอย่างไรก็ทำตามซะ! หรือเจ้าจะไม่เชื่อฟังคำพูดของผู้ใหญ่บ้าน?”
ปกติแม่เฒ่าจางไม่ให้ค่าคำพูดของผู้ใหญ่บ้านซ่งเลยสักนิด แต่วันนี้แตกต่างออกไป เห็นได้ชัดว่าผู้ใหญ่บ้านซ่งกำลังช่วยนางต่อกรกับคนตระกูลเถาอยู่
ภายใต้สถานการณ์เช่นนี้ แม่เฒ่าจางย่อมยอมเปลี่ยนเป็นอีกคนหนึ่ง เชิดชูผู้ใหญ่บ้านซ่งอย่างเต็มที่
“ท่านแม่! ปล่อยข้านะ ข้าเจ็บ!” แม่เถาเจ็บจนอดโวยวายไม่ได้
“เป็นความอัปมงคลของตระกูลจริง ๆ เวรกรรมอะไรกันหนอลูกชายข้าถึงแต่งงานกับสตรีเช่นเจ้า! ข้าเป็นแม่สามีของเจ้า กระชากเจ้าหน่อยเจ้าก็ไม่ยอมหรือ? ร้องไห้เหมือนมีใครตายต่อหน้าแม่เจ้าอยู่ได้?” แม่เฒ่าจางด่าไม่หยุด
จางซิ่วเอ๋อได้ยินประโยคที่บอกว่าร้องไห้เหมือนมีใครตายต่อหน้าแม่เจ้าแล้วก็เกือบหลุดขำออกมา
นางด่าทีเดียวถึงสองคนเลยนะนี่
แม่เฒ่าเถาได้ยินแล้วอดตอกกลับไม่ได้ “เจ้าพูดจาอะไรของเจ้า ถ้าต้องร้องไห้เพราะมีใครตายก็เจ้านั่นแหละที่ตาย! อีกอย่าง รีบปล่อยลูกสาวข้านะ!”
แม่เฒ่าจางนึกโมโหอยู่ในใจ นางคิดว่าเรื่องวันนี้เกิดก็เพราะแม่เถาคนเดียว จึงอยากระบายอารมณ์ นางกระชากแม่เถาแรงขึ้นอีก “ลูกสาวที่ออกเรือนก็เหมือนน้ำที่สาดออกไป ตอนนี้นางเป็นลูกสะใภ้ของข้า! ข้าในฐานะแม่สามีสั่งสอนเสียหน่อยไม่ได้เลยหรือไร?”
แม่เฒ่าจางจงใจยั่วโมโหแม่เฒ่าเถา แม่เฒ่าเถาเห็นแล้วก็โมโหสุดขีด
“จางต้าเหอ ท่านไม่ออกมาพูดอะไรหน่อยหรือ? ท่านเป็นคนตายหรือไร!” แม่เถาชักร้อนรน จางต้าเหอยืนมองคนในครอบครัวนางลงแรงลงใจเฉย ๆ โดยไม่ทำอะไรประหนึ่งว่าตายไปแล้วก็ไม่ปาน
แม่เฒ่จางได้ยินชื่อจางต้าเหอแล้วไม่รอให้เขาได้พูดอะไร นางชิงโหวกเหวกขึ้นมาก่อน “ต้าเหอ! เจ้าจะเข้าข้างแม่เถารึ? ถ้าเป็นเช่นนี้เจ้าจะอกตัญญูเกินไปแล้วนะ!”
“ข้าคอยเช็ดขี้เช็ดเยี่ยวเจ้ามาจนโต! เจ้าทำกับแม่เจ้าเช่นนี้ได้อย่างไร!” แม่เฒ่าจางลากเสียงยาวและร้องไห้
จางต้าเหอชะงักไป เขาพูดอะไรหรือ? เขายังไม่ได้พูดอะไรเลยนะ ทำไมถึงกลายเป็นแบบนี้ล่ะ?
“ท่านแม่ ร้องไห้ทำไม ยังขายหน้าไม่พออีกหรือ?” เห็นท่าทางแบบนี้ของแม่เฒ่าจางแล้วจางต้าเหอก็รู้สึกรำคาญ เขาคิดว่าแม่เฒ่าจางชักจะน่ารำคาญเกินไปแล้ว
ขณะนี้แม่เฒ่าจางกำลังโมโห จึงพาลจางต้าเหอไปด้วย นางตาขวางในบัดดล “ข้าว่าแล้ว นี่ข้ายังไม่ชราเลยนะ เจ้าก็เริ่มรังเกียจข้าแล้ว!”
“จางต้าเหอ เจ้าถามจิตสำนึกของตัวเจ้าเองดู ถ้าไม่ใช่ข้าที่คลอดเจ้าออกมา ถ้าไม่ใช่ข้าที่เช็ดขี้เช็ดเยี่ยวเจ้าจนเติบใหญ่ เจ้าจะมีวันนี้หรือ? เมียเจ้าข้ายังเป็นคนจัดการเรื่องแต่งงานให้เลย!” แม่เฒ่าจางเริ่มขุดคุ้ยเรื่องเก่า ๆ มาพูด
“สิ่งที่เจ้าทำกับข้าตอนนี้เรียกว่าอกตัญญู” แม่เฒ่าจางพูดต่อ
อกตัญญูเป็นความผิดใหญ่หลวง แต่แม่เฒ่าจางโกรธจัดจึงไม่ได้คิดถึงขั้นนั้น เวลานี้นางแค่ต้องการระบายอารมณ์และข่มจางต้าเหอลง ขืนนางไม่ทำให้จางต้าเหอได้เห็นดี ไม่แน่จางต้าเหออาจจะช่วยนังชั้นต่ำแม่เถาต่อกรกับนางจริง ๆ ก็ได้!
“ท่านแม่ ท่านพูดอะไรน่ะ! ข้าไปอกตัญญูเมื่อใด?” จางต้าเหอไม่พอใจมาก
“ตอนนี้เจ้ายังกตัญญูอยู่ แต่ถ้าเจ้าพูดเข้าข้างแม่เถาเจ้าก็อกตัญญู เช่นนั้นข้าก็เลี้ยงเจ้ามาเสียข้าวสุก!” แม่เฒ่าจางโวยวาย
จางต้าเหอไม่ใช่จางต้าหู วิธีนี้แม่เฒ่าจางเอาไว้จัดการจางต้าหูได้อยู่หมัด
หากจางต้าหูได้ยินแม่เฒ่าจางพูดแบบนี้ หลังจากนั้นก็จะเชื่อฟังแม่เฒ่าจางโดยสิ้นเชิง เขาจะพิสูจน์ด้วยการกระทำว่าเขานั้นกตัญญูขนาดไหน
แต่จางต้าเหอทำไม่ได้ขนาดนั้น
จางต้าเหอมองแม่เฒ่าจางที่โหวกเหวกโวยวายไม่หยุดและกระชากลากถูภรรยาของเขาแล้ว นอกจากจะไม่รู้สึกผิด กลับยิ่งรู้สึกรำคาญมากกว่าเดิม
ก่อนหน้านี้ตอนแม่เฒ่าจางจัดการจางต้าหู จางต้าเหอกลับชอบนิสัยแบบนี้ของแม่เฒ่าจาง รู้สึกว่าพอเห็นแล้วสบายใจ
แต่พอเรื่องแบบนี้เกิดขึ้นกับตนเอง จางต้าเหอกลับพบว่านิสัยราวีไม่มีเหตุผลของแม่เฒ่าจางนั้นช่างน่ารำคาญจริง ๆ!
“ท่านแม่ พูดอะไรน่ะ! ข้าไปทำอะไรที่ผิดต่อแม่ตั้งแต่เมื่อใด? อีกอย่าง เรื่องที่วันนี้คนตระกูลเถามาข้าก็ไม่เห็นว่าแย่ตรงไหน!” จางต้าเหอเอ่ยขึ้นทันควันด้วยสีหน้าเย็นเยียบ
ที่เขาไม่พูดอะไรก่อนหน้านี้เพราะอยากเล่นบทคนดี
แต่ตอนนี้คนตระกูลเถาโดนควบคุมตัวไว้ เขาจำเป็นต้องยืนหยัดขึ้นมาแล้ว
…………………………………………………………………………………………………………………………
สารจากผู้แปล
บ้านสามจะแยกตัวแล้ว ไม่มีกำลังเสริมแล้ว แม่เฒ่าจางว่าอย่างไรคะ
ไหหม่า(海馬)