ทะลุมิติไปเป็นแม่ม่ายสาวชาวสวน [更名为《冲喜娘子的锦绣田园》] - บทที่ 285 อกตัญญู
บทที่ 285 อกตัญญู
แต่นางก็ยังคิดว่าต่อให้ไม่แยกบ้านก็ถือว่าดี
เก็บแม่เฒ่าจางไว้ปั่นป่วนทั้งชีวิตของจางต้าเหอและจางต้าหู ดีกว่าให้แม่เฒ่าจางเพ่งเล็งปั่นป่วนแค่ครอบครัวจางต้าหูก็พอ
จางต้าหูพูดขึ้นด้วยความไม่อยากจะเชื่อ “พี่สาม ท่านพูดอะไรออกมาน่ะ ท่านแม่เรายังมีชีวิตอยู่นะ พี่จะแยกบ้านตอนนี้…..ไม่ค่อยเหมาะกระมัง?”
“ท่านลุงสามสาปแช่งให้ท่านย่าข้าตายไว ๆ น่ะ” จางซิ่วเอ๋อแทรกขึ้นจากด้านข้าง
จางซิ่วเอ๋อยุแยงใส่ไฟอยู่อีกด้าน
จางต้าหูมีสีหน้ามืดครึ้มไป “พี่สาม! เรื่องนี้เป็นความผิดของท่าน! ท่านแม่เลี้ยงเรามาอย่างลำบาก! เราต้องตอบแทนบุญคุณ!”
จางต้าเหอยิ่งฟังยิ่งเดือดดาล “จางต้าหู! ไอ้คนไร้ประโยชน์ เจ้ามีสิทธิ์อะไรมาสั่งสอนข้า?”
ต่อให้จางต้าหูจะหน้าด้านเพียงไหน เวลานี้โดนจางต้าเหอว่าขนาดนี้ก็ต้องมีไม่พอใจบ้าง
อีกอย่างตัวจางต้าหูไม่ใช่คนหน้าด้านอยู่แล้ว บัดนี้เขาเองก็เจ็บปวดกับคำพูดของจางต้าเหอ เขามองจางต้าเหอด้วยหน้าแดงก่ำ
เมื่อเห็นว่าทั้งสองคนกำลังจะมีเรื่องกัน ผู้ใหญ่บ้านซ่งจึงรีบสั่งให้คนมาแยกตัวทั้งคู่ออกจากกันก่อนที่เรื่องจะแย่ไปกว่านี้ เรื่องตรงหน้ายังไม่จบเลย อย่าให้เกิดเรื่องเพิ่มอีก
แม่เฒ่าจางร้องไห้โวยวาย “จางต้าเหอ! ข้าจะบอกเจ้าให้นะ เรื่องแยกบ้านเจ้าเลิกคิดได้เลยไม่มีทาง! ข้ายังมีชีวิตอยู่โว้ย!”
“เพราะคนตระกูลเถาอย่างพวกเจ้านั่นแหละที่ปั่นป่วน! เมื่อก่อนต้าเหอของข้าออกจะกตัญญู! เป็นความผิดของพวกเจ้าทั้งหมด!” แม่เฒ่าจางระบายความโกรธแค้นทั้งหมดไปที่คนตระกูลเถา โดยเฉพาะแม่เถา
แม่เฒ่าจางรู้สึกว่าที่จางต้าเหอมีความคิดแบบนี้เป็นผลจากการที่แม่เถาคอยยุยงอยู่เนือง ๆ!
“เฮอะ เจ้าจัดการลูกเจ้าไม่ได้เองแล้วบัดนี้มาโทษพวกเรามันหมายความว่าอย่างไร?” แม่เฒ่าเถารู้สึกสะใจมากเมื่อเห็นท่าทางที่จางต้าเหอมีต่อแม่เฒ่าจาง!
แม่เฒ่าจางถลึงตาใส่แม่เฒ่าเถา “ท่านผู้ใหญ่บ้าน ท่านรีบไปเอาเงินมาให้พวกเราเร็ว แล้วไล่คนพวกนี้ออกไปจากหมู่บ้านเราซะ!”
ผู้ใหญ่บ้านซ่งไม่ค่อยพอใจกับน้ำเสียงของแม่เฒ่าจางเท่าใด ทำไมถึงมั่นอกมั่นใจเวลาพูดได้ขนาดนี้?
แต่พอนึกได้ว่าแม่เฒ่าจางเป็นคนไร้เหตุผลมาแต่ไหนแต่ไรแล้ว ตนไม่จำเป็นต้องไปถือสาแม่เฒ่าจาง ผู้ใหญ่บ้านซ่งจึงไม่คิดอะไรมาก
เขาเงยหน้ามองท้องฟ้าที่บัดนี้มืดสนิทแล้ว ตอนนี้มีพระจันทร์ประดับอยู่บนฟ้าแทน หากไม่มีพระจันทร์นี้เกรงว่าทุกคนคงมองหน้าของอีกฝ่ายกันได้ไม่ชัด
เขาเองก็เริ่มเหนื่อยแล้ว หากไม่รีบจัดการเรื่องนี้แล้วจะได้นอนหรือ?
เมื่อคิดได้ดังนั้น ผู้ใหญ่บ้านซ่งจึงเอ่ยขึ้น “ตกลงตามนี้แล้วกัน ท่านหมอเมิ่งบอกแล้วนี่ว่า 25 ตำลึงเงิน? คนตระกูลเถาเป็นคนทำร้ายพวกนาง คนตระกูลเถาก็ต้องเป็นฝ่ายที่จ่าย!”
“ข้าไม่ยอม!” แม่เฒ่าเถาโวยวายทันควัน
“เจ้าไม่ยอมก็ต้องยอม หากเจ้าคิดว่าตัวเองไม่ผิดก็ไปฟ้องข้ากับทางการได้เลย” ผู้ใหญ่บ้านซ่งพูดอย่างไม่เกรงกลัว
แม่เฒ่าเถาร้อนใจ “ไม่ว่าจะอย่างไรก็ตาม ข้าก็ไม่มีเงิน!”
“หากไม่มีเงิน พวกเจ้าก็ไม่ต้องกลับ! โดนมัดอยู่กับต้นหวายฉู่ต้นนี้แหละ วันนี้ไม่มีก็ต้องโดนมัดหนึ่งวัน พรุ่งนี้ยังไม่มีก็ต้องโดนมัดสองวัน!” ผู้ใหญ่บ้านซ่งแค่นเสียงเย็น
“ถ้าไม่มีจริง ๆ ก็ไม่เป็นไร ข้าจะให้คนไปตามผู้ใหญ่บ้านของหมู่บ้านพวกเจ้าเดี๋ยวนี้! ให้ตัดที่ไร่บ้านเจ้าสามสักสามไร่ไปขาย ถึงตอนนั้นค่อยเอาเงินนี้ให้ตระกูลจาง!” ผู้ใหญ่บ้านซ่งกล่าวต่อ
ผู้ใหญ่บ้านจัดการเรื่องวิวาทของชาวบ้านมาไม่น้อย
เรื่องติดหนี้ไม่ยอมคืนมีมากยิ่งกว่ามาก ตัวเขาเองย่อมมีฝึมือของตัวเอง
“แม่เฒ่าเถา ตอนนี้เจ้ากลับไปได้แล้ว” จู่ ๆ ผู้ใหญ่บ้านซ่งก็โบกมือและกล่าวขึ้น
แม่เฒ่าเถาคิดไม่ถึงว่าหลังจากผู้ใหญ่บ้านซ่งพูดอะไรมาตั้งมากตั้งมายกลับยอมให้นางกลับไป จึงอึ้งไปชั่วขณะ
แต่ไม่นานนักแม่เฒ่าเถาก็ถึงบางอ้อว่าที่ผู้ใหญ่บ้านซ่งให้นางกลับไปไม่ใช่เพราะจะปล่อยนางไป แต่ให้นางกลับไปนำเงินมา!
แม่เฒ่าเถาถึงกับมีใบหน้าเขียวคล้ำ ตอนนี้นางก็อับจนปัญญาแล้ว
ลูกสาวสามคนของตระกูลเถาก็ชักไม่ยอม
เถาซานเหนียงเอ่ยขึ้น “ท่านแม่รีบกลับไปเอาเงินมาสิ ขืนพวกเราโดนมัดอยู่ที่นี่ทั้งคืนได้ขายหน้าตายพอดี!”
เถาเอ้อเหนียงก็พูดด้วยความไม่พอใจ “ท่านแม่ วันนี้พวกเราแค่มาเป็นหน้าตาให้เท่านั้น ท่านแม่จะเสียดายเงินแล้วไม่สนพวกเราไม่ได้นะเจ้าคะ! ข้ายังไม่เท่าใด แต่บ้านสามีน้องสามไม่ใช่บ้านที่คุยง่ายหรอกนะ ถ้ารู้ว่าน้องสามโดนขังอยู่ที่นี่เพราะเรื่องในครอบครัวของน้องหญิงสี่ กลับไปนางคงต้องมีปัญหาแน่!”
เถาซานเหนียงแต่งเข้าบ้านของผู้ใหญ่บ้าน บ้านผู้ใหญ่บ้านนั้นรักในชื่อเสียงหน้าตา และไม่เคยชอบตระกูลเถา ขืนเรื่องนี้ใหญ่โตขึ้นมา เถาซานเหนียงต้องซวยแน่
“ไม่ต้องพูดถึงข้า เอาแค่พี่หญิงใหญ่! ถ้าพี่เขยใหญ่รู้เรื่องนี้เข้าต้องไม่พอใจเหมือนกัน!” เถาซานเหนียงยกลูกสาวคนโตตระกูลเถาออกมาด้วย
แม่เฒ่าเถาร้อนใจอย่างสุดแสน นางมี 20 ตำลึงเงิน แต่เงินนี้เป็นจำนวนไม่น้อยเลย นางไม่อยากเอาออกมาเลยสักนิด
“ตระกูลเถา ช้าเร็วเจ้าก็ต้องนำเงินนี้ออกมา สู้เจ้ารีบเอาออกมาตอนนี้เลยดีกว่า มิฉะนั้นวันหน้าเจ้าอาจไม่ได้ต้องควักแค่เงิน อาจต้องขึ้นโรงขึ้นศาลด้วย” ผู้ใหญ่บ้านซ่งพูดเสียงเรียบ และถือว่าเตือนด้วยความหวังดีแล้ว
ผู้ใหญ่บ้านซ่งไม่ได้หวังดีอะไรนัก ตอนนี้เขารู้สึกว่าได้ระบายอารมณ์แล้ว เขาเองก็เริ่มเหนื่อย อยากจะรีบจัดการเรื่องนี้ให้จบ ๆ
“ท่านแม่!” เถาซานเหนียงกระทืบเท้า ท่าทางร้อนใจสุด ๆ
“ท่านแม่ เงินนี้ท่านออกไปก่อนแล้วค่อยหาโอกาสให้น้องหญิงสี่ชดเชยให้! อย่างไรเสียที่ทุกคนมาครั้งนี้ก็เพราะนาง!” เถาซานเหนียงกล่าว
แม่เถาได้ยินแบบนั้นแล้วตาขวางขึ้นมา “ให้ข้าออกหรือ?”
เถาซานเหนียงแค่นเสียงเย็น “เจ้าไม่ออกแล้วจะให้ใครออก? หากไม่ใช่เจ้า ข้าต้องมาทนทุกข์เช่นนี้รึ? ขนาดนี้แล้วหลังจากกลับไปไม่รู้ว่าต้องโดนใครหัวเราะเยาะบ้าง!”
สัมพันธ์พี่น้องที่ไม่ได้แน่นแฟ้นเป็นทุนเดิมอยู่แล้วได้ทลายลงอย่างสิ้นเชิงในเวลานี้
ไม่ว่าตอนนี้แม่เฒ่าเถาจะเต็มใจหรือไม่เต็มใจ แต่พอได้เถาซานเหนียงเตือนขึ้นมา แม่เฒ่าเถาก็รู้สึกว่ามีเหตุผล
ตอนนี้ดูแล้วถ้านางไม่เอาเงินออกมาตอนนี้คงผ่านด่านนี้ไปไม่ได้ นางได้แต่นำเงินนี้ออกมาก่อน อีกหน่อยค่อยหากลับมาคืน
เมื่อคิดได้ดังนั้นแม่เฒ่าเถาก็มีอารมณ์ผ่อนคลายขึ้นไม่น้อย
แม่เฒ่าเถาไม่กล้าโลเลอีกต่อไป ได้แต่จ้างรถกลับไปที่บ้าน นางกลัวคนบ้านสามีของเถาซานเหนียงอยู่จริง ๆ
ที่เถาซานเหนียงมาในคราวนี้ก็เพราะพี่น้องมากันหมด เถาซานเหนียงรู้สึกอายแถมยังได้ผลประโยชน์จากแม่เถาด้วย ถึงได้ตามมาอย่างไม่ค่อยเต็มใจ
ถ้าบ้านสามีเถาซานเหนียงรู้ว่าตอนนี้เกิดเรื่องมากมายขนาดนี้ ต้องไม่ยอมปล่อยให้เรื่องนี้จบไปง่าย ๆ แน่
20 ตำลึงเงินนี้ของแม่เฒ่าเถา คนตระกูลเถาช่วยกันเก็บออมกันทั้งบ้าน
ถึงจะดูมาก แต่ตอนนี้ตระกูลเถายังไม่แยกบ้าน แม่เฒ่าเถาอาศัยอยู่กับลูกชาย 5 คน เรียกได้ว่าเงินนี้ลูกชาย 5 คนมีส่วนหมด
ตอนนี้ลูกชายทั้งห้าโดนมัดไว้ แม้แต่จะปฏิเสธยังทำไม่ได้
ถ้าพวกเขาเห็นต่างก็ต้องโดนมัดอยู่ที่นี่ไปตลอดน่ะสิ
ไม่นานนักแม่เฒ่าเถาก็นำตำลึงเงินมา
…………………………………………………………………………………………………………………….
สารจากผู้แปล
ควรจะบอกว่าอย่างไรดี ลงมือไม่ถูกจังหวะและไม่ประมาณตนดีไหมนะ แทนที่จะกู้หน้าครอบครัวตัวเองกลับมาได้ กลับต้องเสียเงินฟรีทั้งบ้าน
ไหหม่า(海馬)