ทะลุมิติไปเป็นแม่ม่ายสาวชาวสวน [更名为《冲喜娘子的锦绣田园》] - บทที่ 300 ความคิด
บทที่ 300 ความคิด
จางอวี่หมินไม่ได้มีนิสัยซื่อ ๆ เหมือนจางต้าหู
ต่อให้จางต้าหูไม่พอใจคำพูดของแม่เถา แต่ส่วนมากเขาจะอดทนไว้
ทว่าจางอวี่หมินไม่เหมือนกัน นางจะโดนว่าไม่ได้!
ขณะนั้นจางอวี่หมินมองแม่เถาตาขวางและพูดด้วยน้ำเสียงถากถาง “นอกจากข้าจะมีคนแต่งงานด้วยแล้ว ข้าจะแต่งงานกับตระกูลดี ๆ ด้วย เรื่องนี้เจ้าไม่ต้องห่วง ถึงตอนที่ข้ามีชีวิตดีแล้วเจ้าก็ไม่มีส่วนร่วม”
จางอวี่หมินไม่ใช่คนลื่นไหลอยู่แล้ว นางเอาใจเป็นแค่แม่เฒ่าจาง ไม่เคยเคารพพี่สะใภ้ทั้งสองมาแต่ไหนแต่ไร
ที่ก่อนหน้านี้นางไม่รังแกแม่เถาเพราะชอบร่วมมือกับแม่เถารังแกแม่โจว
และแม่เถาประจบนางด้วย
แต่ตอนนี้แม่เถาเปลี่ยนท่าทีไป จางอวี่หมินก็ไม่พูดดีกับแม่เถาเท่าไหร่
จางต้าเหอถลึงตาใส่แม่เถา “หุบปาก กินข้าวซะ”
จางต้าเหอก็ไม่ค่อยชอบน้องสาวจอมขี้เกียจกินเป็นอย่างเดียว และมักใหญ่ใฝ่สูงนัก แต่ตอนนี้จางต้าเหอไม่ค่อยอยากมีปัญหากับจางอวี่หมิน
จางอวี่หมินแค่นเสียง “คนบางคนสมควรจะมีชีวิตอับจน”
นางไม่ได้เจาะจงชื่อใคร แต่แม่เถารู้ตัวทันทีว่านางว่าตัวเอง
แม่เถาโมโหอยู่ในใจ ได้แต่กินข้าวอีกสองคำเพื่อผ่อนอารมณ์ให้เย็นลง
จางต้าเหออีกด้านกล่าวขึ้น “ท่านแม่ เป่าเกินก็อายุไม่น้อยแล้ว แม่ควรต้องหาเมียให้เป่าเกินสักคนไหมจะได้สืบเชื้อสายของตระกูลจางเราต่อไป”
แม่เฒ่าจางกลอกตา “แหม เจ้าเก่งนักไม่ใช่รึ อยากแยกบ้านนี่ ทำไมตอนนี้มาเรียกข้าว่าแม่ล่ะ”
จางต้าเหออดทนไว้ เขาอยากแยกบ้านจริง ๆ
แต่พอใจเย็นลงแล้วจางต้าเหอคิดว่าต่อให้จะแยกบ้านก็จะแยกเช่นนี้ไม่ได้
ตอนนี้แม่เฒ่าจางมีเงินไม่น้อย ถ้าไม่หาทางเอาออกมาจะแยกได้อย่างไร
วันนั้นจางต้าเหอพูดเรื่องแยกบ้านออกมาโต้ง ๆ ก็เพราะเลือดขึ้นหน้า จึงพูดอะไรไม่คิด
แม่เฒ่าจางคีบเนื้อชิ้นหนึ่งเข้าปาก ยิ่งกินยิ่งอร่อย ช่วงนี้มีลาภลอยเข้ามาตั้งมากมาย ต้องกินดีหน่อย นางกินไปพลางมองจางต้าเหอไป
เมื่อก่อนแม่เฒ่าจางชอบจางต้าเหอที่สุด เพราะจางต้าเหอหาเงินได้ แต่ตอนนี้จางต้าเหอจะแยกบ้าน เรียกได้ว่าล้ำเส้นของแม่เฒ่าจาง นางจึงมีทีท่าต่อจางต้าเหอไม่ดีนัก
“แม่ พูดเรื่องอะไรกัน วันนั้นข้าแค่เลือดขึ้นหน้าไปหน่อย แม่คิดดูสิ ข้าจะแยกบ้านจริง ๆ ได้อย่างไร เพราะนังชั่วจางซิ่วเอ๋อนั่นแหละที่ยุแหย่อยู่ข้าง ๆ จนข้าอารมณ์ร้อนและพูดอะไรไม่น่าฟังออกไป” จางต้าเหอขอโทษแม่เฒ่าจาง
แม่เฒ่าจางได้ยินแบบนั้นแล้วคิดตาม ก็พบว่ามีเหตุผล ไม่พูดอะไรไปครู่ใหญ่
เวลานั้นจางต้าหูกลับเอ่ยขึ้นเสียงทุ้ม “พี่สาม ซิ่วเอ๋อเป็นหลานสาวพี่ ไม่ใช่นังชั่วที่ไหน”
ถ้าเป็นเมื่อก่อนจางต้าหูไม่พูดเข้าข้างจางซิ่วเอ๋อหรอก คนตระกูลจางด่าจางซิ่วเอ๋อจนเป็นเรื่องธรรมดาไปแล้ว ไม่เคยเห็นจางต้าหูแก่ต่างให้จางซิ่วเอ๋อสักครั้ง
แต่ช่วงนี้จางต้าหูรู้สึกว่าไม่ว่าจางซิ่วเอ๋อปฏิบัติต่อเขาอย่างไร แต่จางซิ่วเอ๋อกตัญญูต่อแม่โจวจริง ๆ ที่สำคัญที่สุดคือจางซิ่วเอ๋อให้ความสำคัญกับเด็กในท้องแม่โจวจริง ๆ
แค่เรื่องนี้ก็เพียงพอจะเปลี่ยนมุมมองที่จางต้าหูมีต่อจางซิ่วเอ๋อแล้ว
ไม่ว่าจางซิ่วเอ๋อจะเป็นลูกสาวที่เขาไม่ชอบหรือไม่ แต่ลูกสาวคนนี้ปกป้องลูกชายของเขาได้ แค่นี้ก็เพียงพอแล้ว
และจางซิ่วเอ๋อให้เขาได้กินอะไรดี ๆ ตั้งเยอะ แม้จะน้อยกว่าแม่โจวมาก แต่ของพวกนี้ตระกูลจางไม่เคยให้เขาได้กินเลย
ถึงแม้ปากจางต้าหูจะพูดว่าเป็นพี่น้องกันแท้ ๆ เรื่องทะเลาะกันเป็นเรื่องเล็กน้อย แต่ก็ไม่พอใจจางต้าเหออยู่ลึก ๆ
ด้วยเหตุผลทุกประการนี้ ส่งผลให้จางต้าเหอพูดปกป้องจางซิ่วเอ๋อ
แม่เถาพูดอย่างไม่พอใจ “ทำไมรึ? จางซิ่วเอ๋อทำเรื่องแบบนี้ออกมาได้แต่ไม่ให้พวกเราพูดรึ? ถ้าให้ข้าพูดนะ จางซิ่วเอ๋อเป็นแค่ก้อนขี้”
เวลานั้นคนตระกูลจางกำลังกินข้าวกันอยู่
การเปรียบเทียบสุดยอดของแม่เถาทำให้แม่เฒ่าจางหน้าเสีย
จางอวี่หมินอีกด้านกำลังใช้ตะเกียบคนแกงผักและข้าวในถ้วยตัวเอง พอได้ยินคำพูดแม่เถามือก็ชะงักไปนิดหน่อย
แม่เฒ่าจางรีบบอกทันที “หุบปากของเจ้าไปซะ ไม่กินก็ไสหัวไป”
แม่เถาได้ยินแล้วผงะ และรู้ตัวว่าการที่ตัวเองพูดเรื่องก้อนขี้ตอนกินข้าวไม่ค่อยดีเท่าไหร่
นางแค่นเสียงและเอ่ย “ข้าแค่จะให้เห็นภาพ ถ้าไม่ใช่ว่าจางซิ่วเอ๋อป่วน พวกเราก็คงไม่โมโหขนาดนั้น”
บัดนี้แม่เถาและจางต้าเหอตกลงกันแล้วว่าต้องทำให้แม่เฒ่าจางอารมณ์ดีขึ้นก่อน ค่อยเอาใจแม่เฒ่าจาง แล้วหาเมียให้จางเป่าเกิน ก่อนจะถลุงเงินของแม่เฒ่าจางให้หมด
หลังจากนั้นค่อยแยกบ้าน
การจะให้พวกเขายอมทิ้งเงินดั้งเดิมของตระกูลจางก็ว่ายากแล้ว ไหนจะเงินก้อนใหญ่ที่แม่เฒ่าจางเพิ่งได้มาเร็ว ๆ นี้ด้วย
ในสายตาแม่เถา เงินนั้นไม่ใช่ของตระกูลจาง แต่เป็นของครอบครัวนาง ให้ตัวเองเป็นคนใช้ก็ไม่ให้แม่เฒ่าจางใช้
ในเมื่อจะทำให้แม่เฒ่าจางอารมณ์ดี ก็ต้องถอนคำพูดก่อนหน้านี้ให้หมด จะถอนคำพูดนั้นไม่ง่าย แต่มีวิธีหนึ่งง่ายมาก นั่นก็คือโบ้ยไปให้จางซิ่วเอ๋อให้หมด
เมื่อเป็นเช่นนี้ พวกเขาเองก็กลายเป็นเหยื่อผู้บริสุทธิ์
จางต้าเหอส่งสายตาให้จางเป่าเกิน
จางเป่าเกินรีบยิ้มกว้างและคีบเนื้อให้แม่เฒ่าจาง “ท่านย่า อย่าโกรธไปเลย ถึงนังตัวขาดทุนจางซิ่วเอ๋อจะอกตัญญู แต่ข้ากตัญญูนะ รอให้ข้าแต่งงานเมื่อไหร่จะให้หลานสะใภ้คอยรับใช้ท่านย่าอย่างดี ให้ท่านย่าได้สัมผัสความรู้สึกที่มีคนคอยติดตามปรนนิบัติเป็นฝูง”
แม่เฒ่าจางได้ยินแบบนี้แล้วรู้สึกดีขึ้นไม่น้อย นางมองจางเป่าเกินและเอ่ย “เป่าเกิน มีเจ้านี่แหละที่ดีกับย่าที่สุด”
จางเป่าเกินได้ยินแล้วหัวเราะ และพูดด้วยน้ำเสียงเหมือนหารือ “ถ้าอย่างนั้น…ท่านย่า แต่งเมียให้ข้าสักคนนะ ข้าจะได้ให้หลานสะใภ้คอยดูแลย่า”
แม่เฒ่าจางมองจางเป่าเกินอย่างพิจารณา “ตอนนี้เป่าเกินโตขนาดนี้แล้ว ต้องแต่งเมียแล้วแหละ เจ้าไปชอบลูกสาวบ้านไหนเข้าล่ะ?”
จางเป่าเกินกำลังจะตอบ จางอวี่หมินอีกด้านกลับรู้สึกเป็นภัยขึ้นมา
จางเป่าเกินต้องแต่งงานแล้วจริง ๆ แหละ แต่ถ้าจางเป่าเกินไปชอบหญิงในแคว้นเข้า สินสอดต้องไม่น้อยแน่ ๆ
ตำลึงเงินของที่บ้านในตอนนี้นางตั้งใจจะใช้เป็นสินสอดของตัวเองนะ
แม้ว่าเมื่อก่อนจางเป่าเกินจะเคยเอาใจจางอวี่หมิน แต่ไม่ว่าเรื่องใดก็ตามที่ขัดแย้งกับเป้าหมายแต่งเข้าตระกูลดี ๆ ของจางอวี่หมิน นางก็ไม่สนหน้าพระอินทร์พระพรหมใด ๆ ทั้งนั้น
นี่ไงล่ะ จางอวี่หมินปริปาก “ท่านแม่ ข้ายังไม่แต่งงานเลยนะ ข้าเป็นอาสาวยังไม่แต่งงาน เป่าเกินจะแต่งงานได้อย่างไร?”
“อาสาว ข้าจะหาเมียเพื่อมาดูแลท่านย่านะ หรืออาไม่อยากให้มีคนดูแลย่า?” จางเป่าเกินย้อนถามทันที
จางอวี่หมินหรี่ตา “เรื่องนั้นเจ้าไม่ต้องห่วงหรอก”