ทะลุมิติไปเป็นแม่ม่ายสาวชาวสวน [更名为《冲喜娘子的锦绣田园》] - บทที่ 327 ใส่ร้ายป้ายสี

ตอนที่ 327 ใส่ร้ายป้ายสี

เมื่อชายชรากล่าวประโยคนี้ออกมา เขาก็ถอนหายใจเล็กน้อย เห็นได้ชัดว่าชายชรากําลังประสบปัญหาอันหนักหนาสาหัส จึงจำต้องขายลาของเขา

แต่นี่เป็นเรื่องของครอบครัวคนอื่น จางซิ่วเอ๋อพูดอะไรมากไม่ได้

นางทำได้เพียงไม่กดราคาลงอย่างโหดร้ายเมื่อได้ราคาที่เหมาะสม

จากนั้นทั้งสองจึงไปหาคนกลางเพื่อเป็นพยาน จางซิ่วเอ๋อจ่ายเงินด้วยตนเองและเขียนสัญญาอีกฉบับ ให้คนทั้งสองคนประทับรอยนิ้วมือไว้ ถือว่าการขายเสร็จสมบูรณ์

ขั้นตอนดังกล่าวยังคงมีความจำเป็น เพื่อหลีกเลี่ยงปัญหาในอนาคต

การซื้อลานั้นง่ายกว่าการซื้อวัวและม้า อย่างน้อยก็ไม่ต้องปรับสภาพให้ลาเหมือนวัวและม้า

เมื่อจางซิ่วเอ๋อซื้อลาเสร็จ ผู้เฒ่าเก๋ออีก็ช่วยจางซิ่วเอ๋อเทียมเกวียนและสุดท้ายก็มอบแส้ให้จางซิ่วเอ๋อก่อนจะจากไป

จางซิ่วเอ๋อจูงลา ในใจบังเกิดความรู้สึกพึงพอใจ ในที่สุดนางก็มีพาหนะสำหรับการเดินทางแล้ว

จางซิ่วเอ๋อจูงเกวียนลาและมุ่งหน้าไปยังร้านเหล็ก

นางสั่งเตาและหม้อมาอีกชุดหนึ่ง ชุดเตาแบบนี้ราคาไม่ถูกเลย เมื่อซื้อของพวกนี้เสร็จ นางก็รู้สึกเหมือนเพิ่งกลับมาจากคืนปล่อยผี นับดูแล้วเหลือเงินแค่ 2 ตําลึงเท่านั้น

ด้วยเหตุนี้จางซิ่วเอ๋อจึงไม่กล้าซื้ออะไรตามอำเภอใจ นางซื้อเนื้อและหัวหมูอีกหัว

นางตั้งใจจะกลับไปศึกษาเนื้อหัวหมูตุ๋นก่อน ถึงจะบอกว่ามีเครื่องเทศอยู่ แต่ถ้าทำหมูพะโล้ก็คงไม่สามารถใช้สูตรเดิมได้ ซึ่งต่างจากการผัดอย่างสิ้นเชิง ด้วยต้องควบคุมทั้งความร้อนและเวลา

จางซิ่วเอ๋อต้องลองด้วยตัวเอง

แต่โชคดีที่จางซิ่วเอ๋อไม่รู้อะไรเลยเกี่ยวกับการทำหมูพะโล้ นางแค่อยากจะลองทําให้มันอร่อยก็เท่านั้น

หัวหมูนั้นราคาไม่แพง หัวหมูหนึ่งหัวมีน้ำหนัก 20 ชั่ง และหัวหมูยังมีกระดูกมาก อีกทั้งจะแบ่งขายก็ทำยาก หากมีคนซื้อก็ต้องซื้อไปทั้งหมด

ทว่ามีคนเพียงน้อยนิดที่จะซื้อหัวหมู ดังนั้นราคาของหัวหมูเมื่อเทียบกับเนื้อหมูจึงไม่แพงมากนัก

เนื้อหมูมีราคา 10 เหรียญต่อ 1 ชั่ง ส่วนหัวหมูนี้ราคา 5 เหรียญต่อ 1 ชั่ง

หัวหมูหนัก 20 ชั่ง คิดเป็นราคา 100 เหรียญทองแดงเท่านั้น

แน่นอนว่าเหรียญทองแดงเหล่านี้ไม่มีค่าอันใดสำหรับจางซิ่วเอ๋อ ทว่าสำหรับผู้อื่นแล้วยังมีค่าอยู่มาก จางซิ่วเอ๋อเป็นลูกค้าประจำของคนขายเนื้อซุนแล้ว เมื่อเขาเห็นว่าจางซิ่วเอ๋อนั้นเป็นคนใจคอกว้างขวาง จึงได้มอบตับหมูให้แก่จางซิ่วเอ๋อด้วย

ตับหมูนี้หากปรุงไม่ดีอาจจะมีรสขมเล็กน้อยและขายได้ยาก

ทว่าจางซิ่วเอ๋อรู้สึกว่านี่เป็นของดี อีกทั้งยังถูกให้มาเปล่า ๆ ดังนั้นนางจึงขอบคุณคนขายเนื้อซุนและใส่ทุกอย่างลงในเกวียน

ในที่สุดจางซิ่วเอ๋อก็ไปที่ร้านสมุนไพรอีกครั้ง และซื้อเครื่องเทศที่นางยังทำไม่เสร็จสมบูรณ์

เจ้าของโรงยาหุยชุนไม่รู้ว่าจางซิ่วเอ๋อซื้อสมุนไพรเหล่านี้มาปรุงเป็นเครื่องเทศ จึงเตือนจางซิ่วเอ๋อว่าอย่าใช้ยาสุ่มสี่สุ่มห้า

เมื่อขับเกวียนลากลับ จางชุนเถาดูตื่นเต้นเป็นอย่างมาก

ขณะที่นั่งอยู่ในเกวียนก็อดที่จะกระโดดโลดเต้นไม่ได้ “พี่หญิง ข้าดีใจยิ่งนัก ข้าไม่คิดมาก่อนเลยว่าบ้านเราจะมีเกวียน! คราวหน้าไปบ้านท่านยายคงไม่ต้องลำบากแล้ว!”

จางซิ่วเอ๋อกล่าวด้วยรอยยิ้ม “ใช่แล้ว”

“พี่หญิง ท่านวางใจเถอะ ข้าจะตัดหญ้าให้มาก และดูแลมันให้ดี!” จางชุนเถาให้คํามั่นอย่างจริงจัง

จางซิ่วเอ๋อมองไปที่ลาและกล่าวด้วยรอยยิ้ม “ตกลง จากนี้ไปให้เจ้าเป็นคนดูแลมันนะ”

สีหน้าของจางชุนเถาเปลี่ยนเป็นเคร่งขรึมขึ้นมาทันที รู้สึกราวกับถูกมอบหมายให้รับผิดชอบงานสำคัญ

จางซิ่วเอ๋อและจางชุนเถาพูดคุยหัวเราะกันอย่างสนุกสนาน

ทันทีที่มาถึงหมู่บ้าน ทั้งสองคนก็กระตุ้นความสนใจของผู้อื่นขึ้นมา

คนแรกคือแม่ม่ายหลิว นางเอนกายอยู่ใต้ต้นหวายฉู่ขนาดใหญ่เพื่อทำตัวหว่านเสน่ห์ เมื่อนางเห็นจางซิ่วเอ๋อก็อดไม่ได้ที่จะให้ความสนใจมากยิ่งขึ้น

“โอ้ จางซิ่วเอ๋อ เจ้าไปเอาเกวียนลามาจากไหน ในหมู่บ้านของเราไม่มีใครมีเกวียนลามิใช่หรือ?” แม่ม่ายหลิวเอ่ยถาม

ตามมาด้วยแม่หลินที่กำลังนินทาอย่างออกรสอยู่ใต้ต้นไม้

ตอนนี้แม่หลินปลงกับเรื่องที่สวี่อวิ๋นซานหนีออกจากบ้านได้บ้างแล้ว แต่เมื่อเห็นจางซิ่วเอ๋อ นางก็ยังไม่มีท่าทางที่ดีต่อจางซิ่วเอ๋อ

“ไม่ใช่ว่าไปขโมยมานะ!” แม่หลินพูดด้วยท่าทางดุร้าย

แม่ม่ายหลิวและแม่หลินไม่ได้เป็นเพื่อนกัน ทว่าทั้งสองต่างไม่ชอบจางซิ่วเอ๋อ

แม่ม่ายหลิวรีบตอบกลับทันที “เลวจริง ๆ ตอนที่นางออกไปไม่ได้ขับเกวียนลา แต่เมื่อกลับมานางกลับขับเกวียนมาหนึ่งคัน อีกทั้งไม่เห็นใครขับเลย คงไม่ใช่ลูกจ้างแน่… ที่มาของเกวียนคันนี้ไม่ชัดเจนจริง ๆ!”

เมื่อจางซิ่วเอ๋อมาถึงหมู่บ้าน นางจึงชะลอความเร็วลง

แน่นอน ไม่ใช่ว่าจางซิ่วเอ๋อตั้งใจอวดดี แต่จางซิ่วเอ๋อพบใครบางคนอยู่ข้างหน้านาง ดังนั้นนางจึงไม่สามารถชนคนได้

เมื่อถึงใต้ต้นหวายฉู่ สองพี่น้องก็ได้ยินบทสนทนานี้

ก่อนที่จางซิ่วเอ๋อจะโต้ตอบ จางชุนเถาผู้ซึ่งกระตือรือร้นที่จะปกป้องพี่สาวก็รู้สึกรำคาญ “พวกท่านกำลังพูดถึงเรื่องอันใด เกวียนของพวกข้าไม่ได้ขโมยมา!”

“โอ้ พวกเราแค่พูดไปเรื่อยเปื่อย เจ้าจะร้อนตัวด้วยเหตุใด?” แม่หลินแค่นเสียงเย็นชา

จางซิ่วเอ๋อมองไปยังแม่หลิน และหันกลับไปพูดกับจางชุนเถาช้า ๆ “ชุนเถาอย่าโกรธเคืองคนอย่างแม่หลินเลย นางเป็นบ้าไปแล้ว”

“นังแพศยา เจ้าว่าอะไรนะ? ใครบ้ากัน?” แม่หลินจ้องมองจางซิ่วเอ๋อด้วยความโกรธ

จางซิ่วเอ๋อชําเลืองมองแม่หลิน “ข้าว่านะท่านป้าหลิน เหตุใดท่านถึงตื่นเต้นนัก? ข้าแค่พูดเรื่อยเปื่อยกับน้องสาวของข้า”

จางซิ่วเอ๋อย้อนคําพูดใส่แม่หลินโดยไม่มีท่าทางเปลี่ยนแปลงใด ๆ

คราแรกแม่หลินไม่พอใจอยู่แล้วเมื่อนางเห็นจางซิ่วเอ๋อ แต่เมื่อเกิดความขัดแย้งขึ้น แม่หลินก็ยิ่งโกรธเคืองมากขึ้น

นางยืนขึ้นและขวางเกวียนลาของจางซิ่วเอ๋อ

จางซิ่วเอ๋อขมวดคิ้ว “ท่านทําอะไรน่ะ? หลีกทางไป!”

“ข้าไม่หลีก! วันนี้ข้าจะอยู่ตรงนี้ เจ้าอย่าคิดว่าจะผ่านที่นี่ไปได้!” แม่หลินพูดด้วยท่าทางหยิ่งยโส

จางซิ่วเอ๋อรู้สึกว่านางเป็นศัตรูคู่แค้นกับแม่หลินจริง ๆ ทุกครั้งที่นางพบกับแม่หลินล้วนไม่เคยเกิดเรื่องดี แม่หลินผู้นี้ดูเหมือนจะไม่ทำสิ่งอื่นใดเลย นอกจากพยายามหาวิธีสร้างปัญหาให้นางเท่านั้น!

จางซิ่วเอ๋อพูดขึ้นมาอย่างอดไม่ได้ “ถนนนี้มิใช่ของบ้านท่าน เหตุใดท่านถึงต้องมาขวางทางด้วย? ”

“ข้าจะขวาง! ข้าแค่ไม่อยากให้เจ้าที่เป็นขโมยกลับไปที่หมู่บ้าน! หากเจ้านำลาตัวนี้กลับไปและในอนาคตมีคนมาตามหาถึงหน้าประตู มันจะต้องเป็นความอัปยศที่ไม่ใช่ของเจ้าแค่คนเดียว” แม่หลินแค่นลมหายใจอย่างเย็นชา

จางซิ่วเอ๋อรู้สึกขบขันเมื่อได้ยินเช่นนั้น “ลานี่ข้าซื้อมาเอง เหตุใดข้าถึงพามันกลับไปไม่ได้? ”

ในเวลานี้จางซิ่วเอ๋อไม่ต้องการปิดบังเรื่องที่นางซื้อลา แม้นางจะต้องการแสร้งทำเป็นยากจนตลอดเวลา ทว่านางก็ไม่สามารถทำเป็นยากจนไปทั้งชีวิตได้

ลาตัวนี้จำเป็นสำหรับนางจริง ๆ นางจะเลิกล้มความตั้งใจเพราะอุปสรรคเล็ก ๆ น้อย ๆ ไม่ได้ ไม่เช่นนั้นจะซื้อลามาเพื่ออะไร?