ที่แท้….ฉันเป็นลูกเศรษฐี！ - ตอนที่ 530
บทที่ 530 ในภัยพิบัติ
“หืม?”
ทุกคนตกใจเมื่อได้ยิน ต่างพากันมองไปที่ในลาน
ก็พบกับเงาหนึ่ง กำลังค่อยๆ เดินเข้ามาในบ้าน
และด้านหลังของเขา มีสุนัขตัวน้อยดวงตาเขียวเข้มตัวหนึ่งตามอยู่
“เฉินเกอ!”
อาศัยแสงจันทร์ ในที่สุดก็เห็นผู้มาเยือนได้อย่างชัดเจน ทุกคนต่างก็หายใจเข้าลึก
“เขาหนีออกมาเองงั้นเหรอ เขาหมดสติอยู่ไม่ใช่เหรอ?”
สมาชิกในตระกูลโม่กล่าว
“เรื่องของเขา มาก็ดีเลย เราจะได้ไม่ต้องเสียเวลาหาเขาไปทั่วอีก!”
และยังมีสมาชิกคนอื่นในตระกูลโม่พูดขึ้นอย่างเย็นชา
“วันนี้ทุกคนในตระกูลโม่น่าจะอยู่ที่นี่ทั้งหมดแล้วใช่ไหม?”
เฉินเกอถามด้วยรอยยิ้ม แต่รอยยิ้มแบบนี้ มีสัมผัสของความชั่วร้าย ทำให้คนรู้สึกเย็นวาบ
“ไอ้หมอนี่ จะเย่อหยิ่งอะไร ได้ยินมาว่าแกเก่งนักหนา ฉันไม่เชื่อหรอก วันนี้ฉันจะสอนแกให้ได้เห็น สายเลือดแห่งตระกูลโม่ที่แท้จริงคืออะไร!”
คนวัยรุ่นบางคนไม่พอใจ
ในขณะนี้ ผู้ประสบภัยพิบัติคนแรก โจมตีตรงไปที่เฉินเกอ
อย่างไรก็ตาม ทันทีที่กำปั้นของเขามาถึงตรงหน้าของเฉินเกอ เขาก็ถูกเฉินเกอจับไว้ทันที
บุคคลนี้ ไม่สามารถขยับได้
จากนั้น เสียงดังพรึ๊บ
เฉินเกอกระแทกใบหน้าของคนนั้นด้วยฝ่ามือ
กระดูกแตกร้าว ร่างปลิวว่อนออกไป
ตามด้วยกระแทกกับโต๊ะสิบกว่าตัว ตายกองอยู่ด้วยกัน
“อะไรกัน?”
เปลือกตาของทุกคนเต้นอย่างดุเดือด
ต่างพากันก้าวถอยหลัง
ตอนเฉินเกออยู่ตระกูลลู่ แปดคนถูกสังหาร ด้วยพลังของตัวเอง ตอนนี้ดูเหมือนว่าข่าวลือจะเป็นจริง
ส่วนโม่หยุนซานหายใจเข้าลึกกล่าว:
“คุณชายเฉินมีความแข็งแกร่งจริงๆ ดูเหมือนหนึ่งปีมานี้ คุณชายเฉินมีโอกาสมากมาย แต่กระผมขอบอกไว้ตรงนี้ แนะนำให้เฉินเกอใจเย็นๆ เพราะเส้นสายของตระกูลโม่ คุณรู้ชัดเจนดี ตระกูลเฉินแค่พึ่งคุณคนเดียว ไม่สามารถต่อสู้กับตระกูลโม่ได้หรอก ตอนนี้คุณ สังหารตระกูลโม่ของเราให้สิ้นที่นี่ ก็ไม่กลัวว่าจะสร้างหายนะให้กับตระกูลเฉินของคุณเลยเหรอ?”
“เหอะๆ หายนะ? การดำรงอยู่ของตระกูลโม่ ก็คือหายนะสำหรับตระกูลเฉิน ฉันอยากมาหาพวกแกทำให้มันจบสิ้นตั้งนานแล้ว ดูเหมือนตอนนี้ ได้เวลาพอดี!”
เฉินเกอยิ้มจางๆ
จากนั้นก็สแกนทุกคน
“คุณชายเฉินพูดแบบนี้ดูหยิ่งผยอเกินไป กระผมดูออก คุณแข็งแกร่งมากจริงๆ แต่คุณอย่าลืมสิ ที่ยืนอยู่ตรงหน้าคุณ หลายร้อยคนเป็นถึงชายหนุ่มที่มีฝีมือยอดเยี่ยมในตระกูลโม่ สองหมัดยากจะสู้สี่มือ!”
โม่หยุนซานเกลี้ยกล่อมอีกครั้ง
ความแข็งแกร่งของเฉินเกอ เขาก็ไม่รู้ว่าจะทำอย่างไร
แต่ เพื่อหลีกเลี่ยงการนองเลือดที่ไร้เดียงสาของตระกูลโม่ เขาต้องรั้งเฉินเกอเอาไว้
พยายามทำให้เฉินเกอตกใจยอมถอย
อย่างไรก็ตาม ผู้มีฝีมือยอดเยี่ยมหลายร้อยคนของตระกูลโม่อยู่ที่นี่ คนเหล่านี้ ทั้งหมดเป็นผลมาจากการฝึกฝนอย่างเพียรพยายามเป็นเวลาหลายปีจากนายใหญ่
“ฉันไม่สนว่าพวกแกจะมีกี่คน ยังไงก็ตามวันนี้ ฉันจะสั่งสอนคนของตระกูลโม่ ไม่ให้มีใครรอดสักคน!”
เมื่อเฉินเกอเกิดการเคลื่อนไหว
จากนั้นพลังที่รุนแรง ก็พุ่งออกจากตัว
คู่ดวงตาของเฉินเกอ กลายเป็นสีแดงสดในทันที แสงสีแดงเปล่งประกาย ทำให้คนกลัวเป็นพิเศษ
“คิดว่าตัวเองเป็นใคร วันนี้ฉันจะฆ่าแกที่นี่ ดูสิว่าแกเป็นบ้าอะไร!”
โม่หยูโกรธมากในขณะนี้
ตั้งแต่เขาได้เปิดตัว ก็อยู่อย่างไร้เทียมทาน ได้รับการสืบทอดจากพ่อที่แท้จริง
ยังไม่เคยถูกทำให้อับอายขนาดนี้
กล้าทำลายล้างตระกูลโม่ ด้วยตัวเพียงคนเดียว บ้าเกินไปแล้ว!
โม่หยูกำหมัดทั้งสองข้าง
ลมปราณแห่งกำลังภายในยังคงวนเวียนอยู่รอบกาย
บินขึ้นในแนวตั้ง ฟาดเตะโจมตีมาที่เฉินเกอ
การเคลื่อนไหวของเขาเร็วมาก
แต่……เฉินเกอเร็วกว่า
ยกขาขึ้นเพื่อสู้กลับเช่นเดียวกัน
เสียงแกร๊บ!
เสียงกระดูกแตกร้าวดังขึ้น โม่หยูถูกกวาดออกไป
ร่างกายกระแทกเสาหินในห้องโถงหักโดยตรง ขาข้างหนึ่ง หักทันที
“อะไรกัน?”
โมหยุนซานเหงื่อแตก
เขาพบแล้วว่า คนที่อยู่ในเหตุการณ์ ไม่ว่าใคร ก็ยากที่จะต้านทานการโจมตีของเขาได้
“สมาชิกทุกคนของตระกูลโม่ ขึ้นโจมตีพร้อมกัน!”
โม่หยุนซานตะโกน รีบพูดขึ้น
อารมณ์กล้าหาญของตระกูลก็พุ่งขึ้นเช่นกัน เข้ามาปิดล้อมเฉินเกอไว้
ผู้มีฝีมือยอดเยี่ยมของตระกูลโม่เหล่านี้ ไม่ได้ถือว่าเป็นผู้มีฝีมือยอดเยี่ยมที่เข้มงวดของตระกูลโม่ อย่างมากก็แค่ฝึกกงฟูเหิงเลี่ยน จะเป็นคู่ต่อสู้ของเฉินเกอได้อย่างไร
ในขณะนี้เฉินเกอฆ่าเหมือนสับผัก
แต่ละท่วงท่าถึงแก่ชีวิต
“แกร่งเกินไปแล้ว! แกร่งเกินไปแล้ว!”
โม่หยุนซานกลืนน้ำลาย คนเยอะขนาดนี้ ไม่สามารถต้านทานความสามารถของเขาได้
เขาใช้ประโยชน์จากความวุ่นวายและมาหาโม่หยูที่ถูกโจมตีอย่างหนัก
“คุณชายรอง คุณเป็นอย่างไรบ้าน?”
โม่หยุนซานตะโกนอย่างกระวนกระวาย
“เส้นลมปราณของฉันฉีกแล้ว ถูกเขาหักแล้ว!”
โม่หยูอดทนต่อความเจ็บปวด
“อ๊า!!!”
และมีเสียงร้องโหยหวนตามมาในขณะนี้
สมาชิกสายโลหิตบางคนตระกูลโม่ แม้ว่าพวกเขาจะเคยเจอเลวร้ายมาเยอะ แต่ไม่เคยถูกสังหารหมู่
กำลังอุ้มเด็กอยู่ และกรีดร้องด้วยความสยดสยอง
“ไม่ไหวแล้ว พวกเราไม่สามารถสู้เฉินเกอได้เลย เขาเก่งเกินไป คุณชายรอง ผมพาคุณหนีไปก่อน สิ่งสำคัญคือต้องช่วยชีวิตคุณ!”
มองดูสมาชิกตระกูโม่ล้มนอนลงทีละคน
โม่หยุนซานกระวนกระวายใจ
“ไม่! ฉันไม่ยอม!”
โม่หยูกัดฟัน
“ทำแบบนั้นไม่ได้ เกิดเรื่องกับคุณชายสามแล้ว คุณไม่สามารถเป็นอะไรไปอีก ทุกอย่างจะถูกตัดสินใจหลังจากที่นายใหญ่กลับมา คุณชายรอง เราไปกันเถอะ!”
“ทุกคนพยายามอย่างเต็มที่ คุ้มกันคุณชายรอง!”
โม่หยุนซานตะโกน
“ฆ่า!!!”
สมาชิกของตระกูลโม่ตาแดงในขณะนี้ พุ่งเข้าไปหาเฉินเกอ
โม่หยุนซานอาศัยความโกลาหลวิ่งหนีไปพร้อมกับโม่หยู
“ฉันไปไม่ได้ คนในตระกูลโม่ทั้งหมดอยู่ที่นี่ ฉันไปไม่ได้ ฉันจะฆ่าเฉินเกอ!”
โม่หยูตะโกนด้วยความเจ็บปวด
โม่หยุนซานอดทน พาโม่หยูหนีไปอย่างฮึกเหิมตลอดทาง และยังมีบอดี้การ์ดส่วนตัวอีกหลายคน ตามหลังโม่หยุนซาน หลบหนีออกไปด้วยกัน
พวกเขาทั้งหมดแตกตื่น และเจ็บปวด
เพราะในขณะนี้ด้านหลัง แม้แต่เสียงกรีดร้องของเด็กๆ ก็ดังมา!
ไม่รู้ว่าวิ่งไปนานแค่ไหน โม่หยุนซานและพวกเขาหลายคนพร้อมกับโม่หยู มาถึงเนินเขาแห่งหนึ่ง
เมื่อมองย้อนกลับไป ตระกูโม่ทั้งหมด กำลังเกิดไฟที่โหมกระหน่ำ
ทุกคนรู้อยู่แล้วว่าผลเป็นอย่างไร
“พ่อบ้านโม่ ลางสังหรณ์ของคุณถูกต้อง เราพาเขากลับมา ล่อหมาป่าเข้ามาในบ้าน ทำลายตระกูลโม่!”
บอดี้การ์ดบางคนร้องไห้กล่าว
แล้วทำไมโมหยุนชานจะไม่เสียใจล่ะ
ในขณะเดียวกันก็มีความขมขื่นอยู่ในใจ
ใช่ ทำทุกวิถีทาง ค้นหาเฉินเกอเป็นเวลาหนึ่งปี สุดท้ายเจอเขาแล้ว แต่สิ่งที่ตามมา กลายเป็นหายนะของตระกูลโม่
เพราะครั้งนี้ โหดร้ายเกินไป ทั้งคนแก่ผู้หญิงอ่อนแอและเด็ก ไม่ปล่อยไว้เลย
“พ่อบ้านโม่ คุณดูเร็ว!”
มีบอดี้การ์ดชี้ไปที่คฤหาสน์ของตระกูลโม่ที่กำลังไฟลุกโชนกล่าว
มองไปในทิศทางตามนิ้วที่ชี้
ก็เห็นคนกลุ่มใหญ่ในชุดดำ กำลังเดินเข้าเข้าใกล้คฤหาสน์
มากถึงสามร้อยคน
ยังปิดกั้นประตูเอาไว้
แต่ใครก็ตามที่หนี ก็ยากที่จะหนีเคราะห์ร้าย
“หมดกัน! หมดกัน! ตระกูลโม่หมดกัน!”
โมหยุนซานวิ่งออกไปอย่างสุดชีวิต แต่สมาชิกของตระกูลโม่ถูกฆ่าอย่างโหดเหี้ยม คุกเข่าอยู่กับพื้น จับดินเต็มกำมืออย่างรุนแรง
“เขามีการเตรียมพร้อมก่อนมา นำกำลังคนมาด้วย เป็นผู้มีฝียอดเยี่ยมอีกด้วย ทุกอย่างจบแล้ว รีบแจ้งให้นายใหญ่ทราบ อิทธิพลของตระกูลเฉินจะไม่เหมือนเดิมอีกต่อไป!”
โม่หยุนซานเส้นเอ็นพุ่งออก รีบกล่าว
“ผมลองแล้ว แต่การสื่อสารของเราดูเหมือนจะถูกตัดขาด ติดต่อไม่ได้เลย!”
คนนั้นร้องไห้กล่าว
โม่หยุนซานคิดอยู่ครู่หนึ่ง ทันใดนั้นก็ขมวดคิ้ว: “แย่แล้ว เรารีบถอยเร็ว!