ที่แท้….ฉันเป็นลูกเศรษฐี！ - ตอนที่ 546
บทที่ 546 การไล่ตาม
“เกิดอะไรขึ้น? ”
ทุกคนอยู่รอบ ๆ
พวกเขาทั้งหมดตกตะลึง
เห็นว่าบนเนินทราย มีศพสองศพนอนอยู่
ภายใต้แสงจันทร์ กลับเห็นได้ชัดว่าทั้งสองร่างกลายเป็นมัมมี่ ทั้งร่างแห้งเหี่ยวแห้งราวกับถูกดูดออกจนลีบ
“เป็นอะหมิงกับอะย่วน!”
มีคนจำเสื้อผ้าของพวกเธอได้ และร้องไห้ตะโกนออก
“เป็นแบบนี้ไปได้ไง? นี่มันแค่ครึ่งชั่วโมงเท่านั้น! ”
แม้ว่าศาสตราจารย์หยางจะมีประสบการณ์มากมาย แต่เขาก็ยังรู้สึกเหลือเชื่อจนหนังศีรษะชา
“เป็นเจ้าย่าชานหยาง เธอ….เธอมาแล้ว!”
ปังกงกลืนน้ำลาย เขาพูดด้วยความหวาดกลัว
ทุกคนยิ่งหวาดกลัวมากขึ้นจนต้องอิงแอบเข้าด้วยกัน
“เสี่ยวหยา รีบมาข้างๆ ผม ผมมี *! ”
หลี่ว่านหาวเองก็ยังเอ่ยอย่างหวาดกลัว
ส่วนปังกงในตอนนี้กำลังคุกเข่าลงแล้วเริ่มสวดมนต์
หลายคนเริ่มคุกเข่าลงและสวดมนต์ตามปังกง
“เจ้าย่าชานหยาง พวกเราเป็นแค่คนผ่านทาง ไม่ได้มีเจตนาอื่น โปรดไว้ชีวิต!”
พวกเขาเอ่ยพึมพำ
ในเวลานั้นเอง
เฉินเกอค่อยๆ เดินเข้ามาอย่างช้าๆ เขาเข้าไปดูร่างทั้งสอง “เจ้าย่าชานหยางอะไรกัน ก็แค่สัตว์ร้ายตัวหนึ่งเท่านั้น!”
“นาย….นายพูดมั่วซั่ว! เด็กอย่างนายไม่รู้จักฟ้าต่ำดินสูง ระวังเจ้าย่าชานหยางจะมาฆ่านายเป็นคนแรก!”
ปังกงคิดว่าคำพูดของเฉินเกอช่างไม่เคารพอย่างยิ่ง ดังนั้นจึงได้ด่าขึ้นมา
“ระวังเจ้าย่าชานหยางจะมาฆ่านายเป็นคนแรก! ”
ในเวลานี้ เสียงที่แผ่วเบาลอยผสมมากับลมและทราย
“ระวังเจ้าย่าชานหยางจะมาฆ่านายเป็นคนแรก! ”
เสียงนี้ดังขึ้นอย่างต่อเนื่องโดยไม่รู้ตัว
น้ำเสียงราวกับเด็กน้อย ท่ามกลางท้องฟ้ายามค่ำคืนแบบนี้ ยิ่งส่งผลให้ดูแปลกประหลาดออกไปเป็นพิเศษ
พวกศาสตราจารย์หยางกลั้นลมหายใจมากขึ้น
ในขณะนี้ ทุกคนมองไปข้างหลังเฉินเกอ
“พี่ชาย ระวังข้างหลังของคุณ!”
หยางเสว่และ เฉินเมิ่งเสว่ยืนขึ้นและพูดในเวลาเดียวกัน
น้ำเสียงของพวกเธอ ยิ่งดูหวาดกลัวมากขึ้น
ส่วนเฉินเกอนั้น เขาพบเธอตั้งนานแล้ว
ในตอนนี้ เฉินเกอหันไปดูอย่างเย็นชา
เขามองเห็นเนินทรายใหญ่ก้อนหนึ่ง มีสัตว์ประหลาดขนดก ดวงตาสีเขียวกำลังคืบคลานออกมา
เธอมีโครงสร้างโครงกระดูกราวกับมนุษย์ เมื่องมองแวบแรก คล้ายกับคนอย่างยิ่ง
ลิ้นของเธอ ตกลงที่พื้น บนนั้นมีหนามแหลมเรียงรายอยู่
ในขณะที่กำลังเรียนรู้ที่จะพูดกับคน อีกด้านหนึ่งก็คลานเข้าไปหาเฉินเกอ
“เจ้าย่าชานหยาง!!! ”
ปังกงตกใจจนต้องคุกเข่าลงอีกครั้ง จากนั้นจึงก้มลงคำนับซ้ำ ๆ
“ตามหาเธอมาทั้งวันทั้งคืน ในที่สุดเธอก็กลับมาปรากฏตัวอีกครั้ง! ”
เฉินเกอกล่าวอย่างเย็นชา
ตามความเร็วของเฉินเกอ จนถึงตอนนี้ แน่นอนว่าไม่มีทางหยุดลงอยู่แค่ในตำแหน่งกลางทะเลทรายเท่านั้นแน่
เพียงแต่ หลังจากก้าวเข้าสู่ทะเลทรายได้ไม่นาน
เฉินเกอก็พบสัตว์ร้ายตัวนี้
หากเป็นในอดีต เฉินเกอคงเลือกที่จะซ่อนตัวและไปตามทางของตัวเอง
แต่ตอนนี้มันต่างออกไป ฉินหยายังคงอยู่ด้านหลัง
สัตว์ร้ายชนิดนี้ทำร้ายนักท่องเที่ยวโดยตรง อีกทั้งยังเป็นเรื่องยากที่คนธรรมดาทั่วไปจะจัดการ
เขากลัวว่าจะเกิดอันตรายกับฉินหยาดังนั้นเฉินเกอจึงได้แต่ต้องหาฉินหยาอีกครั้ง
แน่นอนว่า เมื่อสัตว์ร้ายเห็นเฉินเกอ ดวงตาของมันก็ร้อนแรงมาก
น้ำลายสีเขียวไหลออกมาเรื่อยๆ อย่างไม่หยุด
“พวกคุณไปก่อน ฉันจะจัดการกับเธอเอง! ”
เฉินเกอหันไปพูดกับพวกของศาสตราจารย์หยาง
พวกศาสตราจารย์หยางพยักหน้า
“ฮึ่ม ก็แค่สัตว์ร้ายตัวหนึ่ง มีอะไรให้กลัวกัน เสี่ยวหยาวางใจเถอะ ผมจะปกป้องคุณเอง คอยดูฉันฆ่ามัน! ”
หลี่ว่านหาวหยิบ * ออกมาจากกระเป๋า เขาสับไกปืนและยิงออกไปที่สัตว์ประหลาด
ในสถานการณ์แบบนี้ แน่นอนว่าไม่อาจปล่อยให้คู่แข่งของตนเองได้เชิดหน้าชูตาได้
แต่สัตว์ประหลาดเมื่อโดนยิงเข้าไป กลับไร้ท่าทางเจ็บปวดใดๆ
นั่นเป็นเพราะผิวของมัน แข็งแรงเกินไป.
“อะไรน่ะ? ”
หลี่ว่านหาวงงงันไป
“ฟ่อ! ”
แต่สัตว์ประหลาดนั้นกลับถูกกระตุ้นให้โกรธจัดขึ้นมา และพุ่งเข้าใส่ หลี่ว่านหาวด้วยความรวดเร็ว
มันจับปลอกคอเสื้อของหลี่ว่านหาวจากนั้นจึงโยนเขาขึ้นไปบนท้องฟ้า
หลังจากตกกระทบลงบนเนินทรายอย่างแรง หลี่ว่านหาวก็กระอักเลือดออกมาจากปาก
“แข็งแกร่งอย่างยิ่ง!”
ศาสตราจารย์หยางตกใจจนหน้าซีดขาว เขารีบพาพวกนักเรียนถอยหลังออกไป
แต่เห็นได้ชัดว่าตอนนี้สัตว์ประหลาดกำลังพุ่งเป้าไปที่ มันรับรู้ได้ถึงความอันตรายของเขา
จากนั้นมันจึงหันมาตะครุบเฉินเกอ
ปึง!
เฉินเกอเตะออกไป แม้สัตว์ประหลาดจะมีผิวหนังหยาบและมีเนื้อหนา แต่มันกลับไม่สามารถต้านทานลมปราณพลังภายในของปรมาจารย์ครึ่งระดับอย่างเฉินเกอได้และล้มลงไปที่พื้น จากนั้นจึงกรีดร้องกลิ้งไปมา
ขาทั้งสี่ของมันคลานบนพื้นอย่างรวดเร็ว!
“พี่ชาย คุณระวัง!”
ฉินหยาไม่ได้วิ่งไป ตอนนี้เธอเอ่ยเตือนอย่างเป็นกังวล
สัตว์ประหลาดจ้องมองไปที่ฉินหยาจากนั้นจึงคว้าทรายขึ้นมากำหนึ่งแล้วขว้างใส่เฉินเกอ
ร่างของมันหายวาบไป และพุ่งไปที่ ฉินหยาแทน
เห็นได้ชัดว่าสัตว์ร้ายนั้นฉลาดอย่างยิ่ง มันรู้จักวิธีหลอกล่อโจมตี
นอกจากนี้ เฉินเกอเองก็ไม่ทันคาดคิดว่า มันจะเข้าไปจับ ฉินหยา
จนกระทั่งเมื่อเขาตอบสนองกลับฉินหยาและ เฉินเมิ่งเสว่ก็ถูกมันจับได้แล้ว
หวีด!
เฉินเกอรีบเรียกพั่วจวินออกมาอย่างรวดเร็ว
แสงสีดำสว่างวาบ จากนั้นจึงพุ่งตรงไปยังหน้าอกของสัตว์ประหลาด แต่สัตว์ประหลาดกลับยังคงมีชีวิตอยู่
มันพุ่งเข้าไปในเนินทราย จากนั้นทั้งฉินหยา เฉินเมิ่งเสว่และมันก็หายตัวไป
“เสี่ยวหยา!”
หัวใจของเฉินเกอเกร็งเครียด จนโพล่งออกมาอย่างช่วยไม่ได้
แต่สัตว์ร้ายจากพื้นพิภพตัวนี้ กลับหลุดลอยไปท่ามกลางความมืดมิดแล้ว
สัตว์ร้ายตัวนี้กระหายเลือด หากพวกเสี่ยวหยาตกอยู่ในมือของมัน ไหนเลยจะมีทางรอดได้
“ทำอย่างไรดี ทำอย่างไร? เสี่ยวหยาเมิ่งเสว่ถูกจับไปแล้ว?”
สมาชิกในทีมสำรวจร้องไห้อย่างลนลาน
เฉินเกอเดินตรงเข้าไปที่ปังกงซึ่งตอนนี้กำลังคุกเข่าอยู่ที่พื้น
เขายกตัวปังกงให้ลุกขึ้น
“ฉันถามนาย นายรู้ไหมว่ารังของสัตว์ร้ายอยู่ที่ไหน? มันมักจะออกไปที่ไหน?”
เฉินเกอกล่าวอย่างเย็นชา
“ฉัน…ฉันไม่รู้ นายกำลังจะทำอะไร? เป็นนายที่ทำให้เจ้าย่าชานหยางโกรธ มันโกรธแล้ว ต้องฆ่าคน!”
ปังกงกล่าว
“งั้นหรือ ฆ่าคน? งั้นฉันจะฆ่านายไปด้วยเหมือนกัน!”
“พ่อหนุ่ม อย่าเพิ่งใจร้อน!”
ศาสตราจารย์หยางรีบเข้าไปเกลี้ยกล่อมเฉินเกอ
จากนั้นเขาจึงเอ่ยถามปังกงว่า
“พี่ชาย ชายหนุ่มคนนี้มีความสามารถในการฆ่าสัตว์ประหลาดตัวนั้น คุณเองก็เห็นแล้ว นอกจากนี้ มันยังจับคนของเราไป นั่นคือชีวิตสองชีวิตเชียวนะ! ”
ศาสตราจารย์หยางกล่าว
“ช่วยพวกเราหน่อยเถอะ หากคุณว่ารังของมันอยู่ที่ไหน ได้โปรดบอกกับพวกเรา ไม่อย่างนั้นถ้าสายเกินไป เด็กสาวทั้งสองอาจจะกลับมาไม่ได้แล้ว! ”
“ฉันพูดได้ แต่….คุณให้เขาวางฉันลงก่อน! ”
ปังกงมองไปที่เฉินเกอที่สีหน้าแดงก่ำ รู้สึกได้ถึงความอำมหิตจากเขา
เฉินเกอขมวดคิ้วและโยนเขาลงบนพื้น
ปังกงจัดเสื้อผ้าไปและเอ่ยไป “ฉันเคยแต่ได้ยินคนพูดว เข้าไปในทะเลทรายต้องไม่ไปที่บ่อน้ำตรงเทือกเขาว่านซาตรงนั้นเป็นพื้นที่ต้องห้าม ใครไปที่นั่น จะต้องถูกเจ้าย่าชานหยางจับกิน! ที่นั่น สมควรจะเป็นรังของเจ้าย่าชานหยาง! เพียงแต่ เทือกเขาว่านซาอยู่ที่ไหนนั้นกลับไม่มีใครรู้ และไม่มีใครได้มีชีวิตเห็น! ”
“เทือกเขาว่านซา?”
เฉินเกอบ่นพึมพำ
จากนั้นเขาก็มองไปที่นาฬิกา และมองไปยังดาวเป๋ยโต่วบนท้องฟ้ายามค่ำคืน
“ฉันรู้ว่ามันอยู่ที่ไหน!”
จากนั้นจึงเห็นเฉินเกอพุ่งออกไปยังทิศทางหนึ่งอย่างรวดเร็ว
บนแผนที่ที่ชายลึกลับมอบให้ตนนั้น มีการทำเครื่องหมายตำแหน่งของเทือกเขาว่านซาเอาไว้
เฉินเกอไปหาตามแผนที่ ดังนั้นย่อมไม่ใช่เรื่องยาก
“พี่ชาย รอพวกเราด้วย!”
คนในกลุ่มทัวร์ การอยู่ที่นี่ต่อนั้นออกจะดูน่ากลัวเกินไป ดังนั้นการตามบุคคลคนนี้ไป เป็นเพียงหนทางเดียวที่ทำให้รู้สึกปลอดภัย
พวกเขาทั้งหมดจึงไล่ตามเฉินเกอไป