ที่แท้….ฉันเป็นลูกเศรษฐี！ - ตอนที่ 571

บทที่ 571 ภาพจิตรกรรมฝาผนังหกภาพ

“ศิลาจารึก?”

“ใช่ บนศิลาจารึกยังมีลวดลายแกะสลัก ดูเหมือนจะเป็นบันทึกเหตุการณ์ในตอนนั้น ตอนหลังกระผมก็เข้ามาดูอยู่หลายวัน นอกจากสิ่งที่ดูออก นี่คือภาพจิตรกรรมฝาผนังที่แสดงฉากการฝังศพในปีนั้น ซึ่งในนั้นมีตัวอักษรอยู่บางส่วนที่ดูแล้วไม่เข้าใจจริง ๆ ผ่านมาเนิ่นนานหลายปี กระผมก็ได้คลายความอยากได้ใครรู้สิ่งที่เกิดขึ้นในอดีต และมองว่านั่นคือวัตถุโบราณชิ้นหนึ่ง จึงได้เก็บมันไว้ในห้องลับของผม!”

ท่านซินแสกุ่ย กล่าวขึ้น

ภาพจิตรกรรมฝาผนังอีกแล้วเหรอ?

ตอนนี้เมื่อเฉินเกอได้ยินคำว่าภาพจิตรกรรมฝาผนัง เขาอดไม่ได้ที่จะเชื่อมโยงเนื้อหากับสิ่งที่เขาเห็นในสุสานโบราณในวันนั้น

ภาพจิตรกรรมฝาผนังนั้นมีประวัติศาสตร์อันยาวนาน ไม่เพียงแต่เกี่ยวข้องอย่างใกล้ชิดกับความเชื่อขนบธรรมเนียมและแนวคิดเกี่ยวกับสุนทรียศาสตร์ของผู้คนในช่วงเวลาต่าง ๆ ทางประวัติศาสตร์ แต่ยังสะท้อนถึงระดับการพัฒนาทางการเมืองเศรษฐกิจวรรณกรรมศิลปะและเทคโนโลยีของสังคมในเวลานั้นด้วย

บ่อยครั้งที่ภาพวาดจิตรกรรมเหล่านี้ มักมีการบรรยายภาพจากขุนนางชั้นสูงที่มีความเป็นห่วงเป็นใยประชาชนและประเทศชาติ เพื่อบอกเล่าการดำรงชีวิตในอดีตกาล ซึ่งเป็นเรื่องราวที่สร้างความประทับใจให้ผู้คนได้อีกรูปแบบหนึ่ง

เหมือนกับสุสานโบราณของเทพเจ้านายพลที่แสดงรายละเอียดของเรื่องราวที่น่าสนใจตั้งแต่วันที่ค้นพบเทพเจ้านายพลจนถึงพิธีฝังศพของเขา

เบาะแสมากมายเกี่ยวกับไท่หยางเหมิง เฉินเกอก็ได้เรียนรู้มากมายจากภาพจิตรกรรมเหล่านี้

“บนภาพจิตรกรรมแสดงวิธีการฝังศพ ผมก็เคยให้เพื่อนเก่าคนหนึ่งไปดูด้วยกัน เขาบอกว่านี่เป็นพิธีกรรมการฝังศพใต้ทะเล!”

“การฝังศพใต้ทะเล?”

ในใจเฉินเกอเกิดลางสังหรณ์ขึ้น คงจะไม่ได้เกี่ยวข้องกับสุสานราชาสมุทรหรอกใช่ไหม?

“คุณสะดวก ให้ผมไปดูไหมครับ?”

“ถ้าหากคุณชายเฉินเกอสนใจ ก็ต้องได้อยู่แล้วครับ”

ท่านซินแสกุ่ย ทำท่าเชื้อเชิญ

เมื่อพาเฉินเกอมาถึงหลังบ้านซึ่งเป็นสถานที่ที่ตั้งห้องลับของเขา

ห้องของเขานั้นทำจากหินแกรนิตสีเขียวอมน้ำเงิน ความยาวประมาณห้าจั้งกว้างสามจั้ง ภายในห้องว่างเปล่าและมืดมิด มีเพียงโต๊ะสี่เหลี่ยมวางอยู่ตรงกลาง บนโต๊ะมีตะเกียงน้ำมันวางอยู่ เปลวไฟขนาดใหญ่เท่าเม็ดถั่วพุ่งขึ้นเป็นระยะ ๆ พร้อมกับเปล่งแสงจาง ๆ

และที่ด้านข้างของห้องลับก็มีแผ่นศิลาหินหกแผ่นวางอยู่

บนนั้นถูกปกคลุมไปด้วยร่องรอยของตะไคร่น้ำ

นี่คือภาพจิตรกรรมหกแผ่น

เฉินเกอรับตะเกียงน้ำมันจากมือท่านซินแสกุ่ย และยืนอยู่ข้างภาพจิตรกรรมนั้น และชื่นชมมันอย่างพิถีพิถัน

เฉินเกอพบว่าตัวอักษรบนนั้นเหมือนกันกับที่เขาเห็นบนสุสานโบราณก่อนหน้านี้ไม่ผิดเพี้ยน

คิดดูแล้วมันเป็นช่วงเวลาเดียวกันกับในภาพจิตรกรรมเหล่านั้น

เฉินเกอดูอย่างละเอียดก็ต้องตกตะลึงเมื่อพบว่า ภาพจิตรกรรมนี้…ดูเหมือนจะเป็นฉากตอนที่ฝังศพผู้หญิงในชุดขาว?

เขาเกิดความตึงเครียดไปหมดไม่กล้าทิ้งร่องรอยใด ๆ

ไห่เฉิง ในเวลานั้นยังเป็นเพียงหมู่บ้านชาวประมงเล็ก ๆ ชาวบ้านดำรงชีพด้วยการจับปลาและตัดขาดจากโลกภายนอก

ภาพจิตรกรรมบรรยายไว้ว่า ในช่วงเช้าวันหนึ่ง กลับมีกลุ่มกองทหารแปลกหน้าปรากฏตัวขึ้น

เพราะพวกเขาแบกโลงศพขนาดมหึมาโลงหนึ่งมา

ผู้นำขบวนคือชายชราในชุดคลุมยาว

และชายชราสวมชุดในภาพจิตรกรรมนี้ก็เหมือนกับขอทานชราที่ปรากฏตัวในอาณาจักรอีกครั้งในภายหลังในภาพจิตรกรรมฝาผนัง

เป็นเขาอีกแล้ว

นี่น่าจะพูดได้ว่าเรื่อราวหลังจากที่เขาทำให้หญิงชุดขาวแยกกับเทพเจ้านายพล ได้แล้ว เขาพาโลงศพของหญิงในชุดขาวเดินทางมาถึงที่นี่

ในใจของเฉินเกอยิ่งเกิดความมั่นใจ ในโลงศพนั่นก็คือหญิงในชุดขาว

และที่นี่ก็คือที่ที่หญิงชุดขาวกำลังจะไป

บนภาพเล่าว่า วันนั้น คนในหมู่บ้านชาวประมงกลับมาหมดแล้วและต่างประหลาดใจที่ชายชราคนนั้นนำโลงศพมาที่นี่

ผู้เฒ่าแห่งหมู่ชาวประมงเข้าไปถามว่าในโลงศพนั้นเป็นใคร

ขอทานคนนั้นก็ตอบว่าเป็นนางฟ้าที่ตกลงมาจากท้องฟ้า!

ทันใดนั้นทุกคนในหมู่บ้านชาวประมงต่างพากันก้มทำความเคารพโลกศพนั่น

จากนั้นผู้เฒ่าก็ได้ถามขึ้นอีกว่าแล้วนำพานางฟ้ามาที่แห่งนี้ทำไม?

ขอทานเฒ่าพูดว่าจะฝังเธอไว้ที่นี่ ยิ่งกว่านั้นยังนำเงินทองจำนวนมากมอบให้แก่ผู้เฒ่า ให้เขาเกณฑ์ชาวนาในละแวกพื้นที่ ให้พวกเขาออกไปสร้างสุสานใต้ทะเลสุสานหนึ่ง

ในเวลานั้น ชาวบ้านทุกครัวเรือนต่างได้รับแจกเงินทองเป็นจำนวนมาก

นอกจากนั้นยังทำการซ่อมแซมให้กับนางฟ้าดังนั้นจึงมีสายสัมพันธ์ที่แน่นแฟ้น

ชาวบ้านโดยรอบในหมู่บ้านชาวประมงต่างร่วมด้วยช่วยกัน

ภายในเวลาอันสั้นชาวบ้านก็แปดพันคนก็มารวมตัวกัน

ช่วยกันออกทะเลไปสร้างสุสานเพื่อนางฟ้า

และให้ชื่อว่า วังเทพธิดา ไม่ได้ชื่อ วังราชาสมุทร เหมือนอย่างที่เรียกกันในปัจจุบัน

ใช้เวลาประมาณเกือบครึ่งปีภายใต้การชี้แนะของท่านผู้อาวุโส ในที่สุด วังเทพธิดา ก็เสร็จสมบูรณ์

ในตอนนั้นทุกคนต่างตกตะลึงกับสิ่งปลูกสร้างที่ยิ่งใหญ่สิ่งนี้น่าตื่นตะลึงราวกับสวรรค์

อย่างรวดเร็ววันที่ต้องทำพิธีฝังร่างหญิงชุดขาวก็มาถึง

ภาพวาดภาพที่สอง

ได้บรรยายถึงในวันทำพิธีฝังศพหญิงชุดขาวนั้น วันนั้นได้เกิดพายุฝนฟ้าคะนอง

ในการเดินทางครั้งนี้ชายชราพาคนไปด้วยสามสิบหกคน

เพียงมองแวบเดียวก็เข้าใจได้เพราะพวกเขายืนเรียงแถวหน้ากระดานบนเรือแถวละเก้าคน

บวกท่านผู้อาวุโสเข้าไปจึงเป็นสามสิบเจ็ดคน ทุกคนฝ่าลมฝนมุ่งหน้าไปยัง วังเทพธิดา

แต่เมื่อพักผ่อนบนเกาะได้ครึ่งทางก็มีบางอย่างเกิดขึ้น

ภาพวาดภาพที่สาม

เล่าว่าเจอเรือขนาดใหญ่มหึมา

เรือลำใหญ่นี้ เฉินเกอเคยเห็นที่สุสานโบราณมาก่อนแล้ว มันเหมือนกันไม่ผิดเพี้ยน

ในนี้ได้บรรยายไว้อย่างเจาะจงว่าเรือลำใหญ่นี้เป็นเรือที่ใหญ่มากกว่าปกตินี้ลอยอยู่เหนือเกาะ

ในตอนนั้นทั้งสามสิบหกคนต่างเข้าใจว่าเป็นเทพเจ้าลงมาจากสวรรค์

ต่างพากันกราบไหว้ด้วยความเกรงกลัว

บนเรือลำยักษ์มีคนสวมเสื้อคลุมสีดำและหน้ากากแปลก ๆ เดินลงมาและชี้ไปที่โลงศพของนางฟ้า

เมื่อเห็นถึงตรงนี้ เฉินเกอก็ตึงเครียดไปหมด

หรือว่าตัวเขาเองจะโดนคนของไท่หยางเหมิงฆ่าในอนาคตอันใกล้?

เฉินเกอขมวดคิ้วแล้วดูต่อไป

คนพวกนี้เหมือนต้องการจะเอาโลงศพไป

จากนั้นขอทานชราก็กระโดดขึ้นไปบนเรือลำใหญ่และเดินเข้าไป

ภาพวาดภาพที่สี่

เป็นการเล่าเรื่องว่าขอทานเฒ่าได้พาคุณออกเดินทางต่อ ซึ่งตรงนี้นั้นกลับไม่ได้พูดถึงเรื่องที่เขาขึ้นไปบนเรือยักษ์

ตัดไปที่เรื่องที่พวกเขาเดินทางไปถึงบริเวณใกล้เคียงกับวังเทพธิดา

แต่ว่าเฉินเกอกลับพบเรื่องประหลาดเรื่องหนึ่ง เดิมทีที่มีคนอยู่สามสิบหกคนนั้น ในตอนนี้กลับเหลือคนเพียงยี่สิบเจ็ดคน หายไปเก้าคน

พวกเขาหายไปไหน?

เฉินเกอไม่ได้คิดถึงเรื่องนี้โดยละเอียด

เนื่องจากเนื้อหาต่อไปที่นำเสนอบนภาพจิตรกรรมฝาผนัง เฉินเกอจึงรู้สึกลวงตาเล็กน้อย

ในนี้บอกว่าพวกเขามาถึงวังเทพธิดา ที่ใต้ทะเลกลับพบกับมังกรตัวใหญ่ที่ได้รับบาดเจ็บสาหัส มันกลิ้งไปมาอยู่กลางทะเล

หรือจะพูดว่ามันกำลังดิ้นทุรนทุรายอยู่เหนือ วังเทพธิดา

เพื่อช่วยให้มันหลุดพ้นจากความเจ็บปวด ขอทานเฒ่าโจมตีไปที่หัวและจบชีวิตของมัน

จากนั้นก็เกิดฝนฟ้าคะนองพร้อมเสียงฟ้าร้องและฟ้าผ่า

จนเรือของพวกเขาเกือบจะพลิกคว่ำ

ทุกคนต่างหวาดกลัวจนถึงขีดสุด พวกเขาคุกเข่าลงสวดอ้อนวอน

ภาพวาดภาพที่ห้า

เป็นการบอกเล่าว่าโลงศพของสาวชุดขาวถูกส่งลงไปใต้น้ำ รวมทั้งเจ้ามังกรยักษ์ก็ถูกฝังร่างไว้ที่แห่งนี้ด้วย

แสดงให้เห็นถึงข้อมูลว่า วังเทพธิดา แห่งนี้อยู่ใต้ทะเลลึก มันถูกสร้างเหมือนกับวังมังกรใต้ทะเลลึก

ถ้าหากไม่ใช่เพราะขอทานเฒ่าวคนนั้นมีพลังวิเศษที่กล้าแกร่ง เกรงว่าคงไม่มีทางที่ใครจะลงไปได้หรือไม่ก็ต้องใช้เวลานานมาก

เพราะมีคำอธิบายอยู่ที่นี่ ก่อนที่ลงทะเลขอทานเฒ่าได้ให้บางสิ่งกับคนเหล่านี้

ภาพวาดภาพที่หก

นี่คือสิ่งที่ทำให้เฉินเกอรู้สึกแปลกใจเป็นอย่างยิ่ง

เพราะหลังจากที่ทุกคนขึ้นมาบนดาดฟ้าเรือแล้วนั้น ทันใดนั้นก็ลากโลงศพออกมาอีกหนึ่งโลง

มันเป็นโลงคริสทัล

และมีขนาดไม่ใหญ่ เฉินเกอสำรวจดู ข้างในนั้นคงจะไม่ใช่ร่างของผู้ใหญ่

ทุกคนดูแลมันด้วยความระมัดระวัง

แต่ในเวลานี้เอง มีใครคนหนึ่งไม่ทันระวังและหลุดมือ

โลงนั้นถูกกระแทกจนพลิก…

เอ๊ะ?

แต่เมื่อถึงตรงนี้เรื่องราวในภาพจิตรกรรมก็จบลง

เฉินเกอคาดเดา นี่คงจะเป็นเรื่องราวของหนึ่งในสามสิบหกคนที่ขึ้นเรือไปได้ทำการบันทึกเอาไว้

แต่ที่ทำให้เฉินเกอประหลาดใจคือโลงคริสทัลโลงเล็กนั้นมาจากไหน?

ไม่ได้ดูจนจบ มักจะทำให้เฉินเกอรู้สึกเคว้งอยู่ในใจและไม่ได้อรรถรส.