ที่แท้….ฉันเป็นลูกเศรษฐี！ - ตอนที่ 746
บทที่ 746 การนัดหมาย
“หมอดูเหรอ อ๋อ ๆ ฉันจำได้แล้ว เป็นตาแก่ใช่ไหม พวกเราเจอเขา ตอนที่พวกเราไปเที่ยว”
“ใช่ คือเขานั่นแหละ”
เสว่เสว่พยักหน้า
“ฮ่า ๆ ในตอนนั้น ฉันจำได้ว่า เขาบอกว่า ในไม่ช้านี้เสว่เสว่จะได้พบกับคนที่เธอชอบ แค่ได้พบ ก็ทำจะให้จิตใจเธอนั้นรู้สึกหวั่นไหว”
ซิ่วซิ่วได้พูดถึงความหลัง
จากนั้น เธอก็มีอาการตกใจ อ้าปากค้างกว้าง และก็มองที่เสว่เสว่อย่างไม่เชื่อ และก็ได้พูดขึ้นว่า “คงไม่ใช่เมื่อครู่นี้ เธอรู้สึกหวั่นไหวกับผู้ชายคนนั้นหรอกนะ”
เพื่อนสาวคนอื่น ๆ ต่างก็มองเธอด้วยสายตาที่กดดัน
เสว่เสว่พยักหน้าอย่างรู้สึกอาย ซึ่งก็ไม่ได้ส่ายหน้าปฏิเสธแต่อย่างใด จากนั้น เลยได้พูดขึ้นว่า “ฉันเองก็ไม่รู้หรอกว่า จะใช่ความรู้สึกแบบนั้นไหม แต่ว่า ฉันคิดว่าไม่ใช่ เพราะว่า หากเป็นอย่างที่ลุงคนนั้นได้พูดไว้ ชายคนที่ฉันชอบนั้น เขาต้องมีสถานะที่พิเศษ ๆ โดยเฉพาะเรื่องฝีมือ ที่ไม่มีใครเปรียบได้ ซึ่งอยู่ในขั้นของวีรบุรุษ แต่ว่า เขาดูเหมือนกับหนุ่มที่มีการศึกษา อีกอย่าง เขาก็ดูอ่อนแอด้วย จะเป็นไปได้อย่างไรกัน……”
“เฮอะ ๆ ฉันคิดแบบนั้นเหมือนกัน ดังนั้น ความรู้สึกของเธอเมื่อครู่นี้ มันผิด หมอนั่น รูปร่างดูผอมสูงไป อันที่จริง ฉันอยากได้ผู้ชายแบบนี้มาเป็นสามี แต่ก็ไม่ได้อยากได้เขามาเป็นแฟนของฉันหรอกนะ ดังนั้น เมื่อครู่นี้ ฉันเองก็อดไม่ได้ที่จะหยอกล้อกับเขา เสว่เสว่เธอเองก็อย่าคิดมากไปเลย รอให้วีรบุรุษของเธอปรากฏตัวต่อไปเถอะ”
ซิ่วซิ่วพูดพร้อมกับหัวเราะ
“เธอนี่ น่าเกลียดจริง ๆ เลย”
ผู้หญิงเหล่านั้น พูดคุยกันไป จากนั้นก็เตรียมตัวที่จะแยกย้าย
ปังๆ
และในเวลานี้ ภายในบริเวณสวนในมหาวิทยาลัย ทันใด ก็มีเสียงดังขึ้น
จากนั้น ก็เห็นผู้ชาย ผู้หญิงจำนวนไม่น้อยวิ่งมาทางนี้
ก็เลยได้เห็นกับ รถหรูคันหนึ่งค่อย ๆ หยุดลง
ผู้หญิงเหล่านี้ ต่างก็ส่งเสียงกรี๊ดกร๊าดให้กับรถคันดังกล่าว
เกิดอะไรขึ้นเหรอ
ซิ่วซิ่ว เสว่เสว่และเพื่อนสาวที่กำลังจะแยกย้ายกันเห็นเข้า ก็เลยรู้สึกอยากรู้ จึงได้เดินเข้าไปดู
จากนั้น ก็ใช้มือขวางคนไว้คนหนึ่งที่กำลังจะวิ่งไปดู แล้วก็ได้ถามขึ้น
“คุณชายหลี่ พวกคุณไม่รู้เหรอว่า นี่คือ นักศึกษาที่สุดยอดที่สุด รูปร่างหน้าตาดี มีสกุลรุนชาติ อีกอย่างก็เก่งมากด้วย”
นักศึกษาบางคนก็ได้พูดไปถึงยันสภาพครอบครัว
“วาว เก่งเหรอ ที่เก่งเนี่ย หมายถึงด้านไหนเหรอ”
ซิ่วซิ่วถาม
“เดี๋ยวฉันจะบอกเธอให้นะ คุณชายหลี่ มีชื่อว่า หลี่เส้าจง ไม่ว่าจะเป็นระดับภูมิภาค หรือนานาชาตินั้น ต่างก็มีชื่อเสียงและเป็นที่ยอมรับ อีกอย่าง เมื่อตอนที่เขาอายุสิบสองขวบ ก็มีเรื่องเล่าว่า แค่ยกมือแล้วชี้ไป ก็สามารถฆ่าเสือให้ตายได้ เป็นตำนานที่ยังมีลมหายใจอยู่”
เมื่อคนคนนี้พูดจบ ก็วิ่งไป
“เชี่ย ตำนานที่มีลมหายใจเหรอ เสว่เสว่ อาจจะใช่คนที่เธอ เคยพูดถึงเมื่อก่อนตอนที่อยู่บ้านว่า เป็นคนที่ไม่ธรรมดาใช่ไหม”
ซิ่วซิ่วถามขึ้นด้วยอาการแปลกใจ
อย่างนี้ ในบางครั้ง เรื่องราวเหล่านี้มันก็ไม่ได้เป็นความลับสำหรับพวกเธอแล้ว
“ไม่ใช่หรอกมั้ง คุณพ่อบอกว่า พวกเขาเหล่านั้น ค่อนข้างที่จะลึกลับ แล้วทำไมถึงได้ปรากฏตัว และทำให้คนอื่นรู้ได้ว่ามีพวกเขาอยู่ได้อย่างไรกัน”
เสว่เสว่สงสัย
“นี่ เสว่เสว่”
ซิ่วซิ่วกรี๊ดแล้วได้พูดขึ้นว่า “เธอว่า คุณชายหลี่คนนี้ จะเป็นชายที่เธอตามหาอยู่หรือเปล่า เธอดูสิ เขามีเบื้องหลังที่ไม่เหมือนใครอย่างนี้ และยังเก่งมากอีกด้วย ไม่มีใคร ไหนเลยที่จะเทียบติด ที่พูดถึงกัน จะไม่ใช่คุณชายหลี่คนนี้ได้อย่างไรกัน”
ทันใด เสว่เสว่ก็รู้สึกเขินอายขึ้นมา จากนั้น ก็ก้มหน้าลง
“ฮ่า ๆ ไป ๆ ๆ เดี๋ยวพวกเราไปดูคุณชายหลี่สักหน่อยสิ”
แป๊บเดียว ซิ่วซิ่วก็ได้ลากเสว่เสว่มาถึงตรงนี้
คุณชายหลี่คนนี้ ค่อนข้างที่จะมีลักษณะท่าทางคล้าย ๆ การ์ตูน เขาของผมยาว รูปร่างสูง หุ่นผอม แต่ว่า สิ่งเหล่านี้ ไม่ได้เป็นอุปสรรคทำให้ดวงตาอันเฉียบคมของเขาดูด้อยไปเลย
และ หากว่าใครเข้ามารบกวนเขา ก็ต้องเจอกับพลังที่เลื่องลือของเขา ทำให้รู้สึกหวาดกลัว
“คุณชายหลี่คนนี้ ได้ยินมาว่า มาจากแถวชายแดนซีซาร์ เป็นคุณชายในระดับตระกูลใหญ่ ๆ และตั้งแต่เด็กเป็นต้นมา เขาก็ได้รับการฝึกในแบบพิเศษที่หุบเขา ซึ่งก็ได้เป็นประเด็นที่ถกเถียงกันในโลกอินเตอร์เน็ตอย่างแพร่หลาย เกี่ยวกับเด็กผู้ฝึกตน แต่ข่าวเหล่านั้น ก็ต้องถูกลบไปอย่างรวดเร็ว ในเวลานั้น ต่างก็คิดว่าเป็นข่าวปลอม แต่คิดไม่ถึงว่า นี่คือเรื่องจริง เด็กผู้ฝึกตนมีอยู่จริง”
“ใช่แล้ว เมื่อก่อนนั้น ในอินเตอร์เน็ตได้มีข่าวดังเกี่ยวกับเด็กผู้ฝึกตน ปัจจุบันนี้เขาได้กลายเป็นหนุ่มไปแล้ว ไม่รู้ว่า ครั้งนี้ที่เขามาที่จี้โจวนั้น มีธุระสำคัญอะไร รู้สึกว่า คงไม่ใช่มาเพื่อเรียนอย่างเดียวหรอกมั้ง”
ผู้คนจำนวนไม่น้อย ต่างก็ได้พูดกัน
ส่วนเสว่เสว่และเพื่อนสาวคนอื่น ๆ ก็ได้ยินที่พวกเขาพูด
แต่ว่า หลี่เส้าจงนั้น เป็นคนที่มีนิสัยค่อนข้างหยิ่งและนิ่ง ๆ
สายตาของเขา ดูไม่เป็นมิตรกับคนที่เข้ามาดูเขาเลย กลับกัน เขาก็ได้เชิดออกไป อย่างไม่สนใจอะไร
เรื่องนี้ ก็ปล่อยให้เป็นไปตามการเดินจากไปอย่างเชิด ๆ ของหลี่เส้าจงเถอะ ไม่สนใจหรอก
“ใช่เขาเหรอ แต่ว่า ไม่ใช่หรอก”
ในเวลานี้เสว่เสว่ก็ได้คิดอยู่ในใจ
ถึงแม้ว่า ชายผู้นี้จะมีลักษณะอย่างที่ตาแก่ได้ทำนายเอาไว้ แต่ว่า มีอยู่หนึ่งอย่าง คือ ตัวเองไม่ได้มีความรู้สึกต่อเขาเลย
“นี่ ๆ คุณหนูใหญ่ว่านเสว่ กำลังคิดอะไรอยู่เหรอ”
ในเวลานี้ ซิ่วซิ่วก็ได้สะกิดที่แขนของว่านเสว่
“ฉันไม่ได้คิดอะไรหรอก”
“ฮ่า ๆ ๆ ไม่บอก ฉันก็รู้นะ แต่ว่านะ ผู้ชายคนนี้ ถึงแม้จะดูนิ่ง ๆ หน่อย แต่ว่า ถ้าได้เป็นแฟนกับคุณหนูใหญ่ว่านเสว่ล่ะก็ ถือว่าเขานั้น วาสนาดีจริง ๆ ไม่แน่ว่า หลังจากนี้ เขาฝึกตนไปเรื่อย ๆ ก็จะช่วยได้มากเลยนะ”
ซิ่วซิ่วพูดพร้อมกับหัวเราะ
“พอเถอะ เธอไม่ต้องพูดแล้ว ฉันเหนื่อยแล้ว พวกเรากลับหอพัก พักผ่อนกันดีกว่า”
ในขณะที่พูดนั้น ว่านเสว่และเพื่อนสาว ก็เดินกลับหอพักด้วยสีหน้าที่ค่อนข้างจะผิดหวัง
และในขณะนั้น เฉินเกอกับเฉินเปียวเปียว ได้พาชายหนุ่มใส่แว่นตา เดินออกไปจากมหาวิทยาลัยอย่างระมัดระวัง
“สนุกแล้วล่ะสิ”
เฉินเกอนั้น ได้เหลือบมองไปเห็นเข้ากับคุณชายหลี่คนนั้น ที่อยู่ไกล ๆ
“มีอะไรเหรอ อาจารย์”
เฉินเปียวเปียวได้ถามขึ้น
“ไม่มีอะไรหรอก แค่รู้สึกเคืองตานิดหน่อย เมื่อก่อน ตอนที่พวกเรากำลังเรียนรู้ชีวิตในการทำงานนั้น ก็มักจะพบเจอกับคนในหลาย ๆ รูปแบบ แต่ว่า บางครั้งกลับพบว่า สิ่งที่เราเจอ กลับไม่ใช่คน หรือ อาจจะเป็นสิ่งที่มีพลังเหนือมนุษย์”
เฉินเกอบ่นพึมพำ
“อะไรนะ อาจารย์ คำพูดนี้ หมายความว่าอย่างไร”
เห็นได้ชัดว่า ตอนนี้ เฉินเปียวเปียว ประสบการณ์ไม่มากพอ จึงทำให้ยังไม่สามารถมองโลกแล้วเข้าใจได้
เฉินเกอชี้ไปยัง คุณชายที่อยู่ไกล ๆ ตรงนั้น แล้วพูดขึ้นว่า “เขา ก็เป็นผู้ฝึกตนเหมือนกัน ถ้าหากว่าเป็นเมื่อก่อน คงมองไม่ออกหรอก”
“โอ้ว เด็กอย่างนี้ ก็เป็นผู้ฝึกตนเหรอ”
เฉินเปียวเปียว ถามด้วยอาการตกใจ
“ยังมีอีก ในรั้วมหาวิทยาลัยแห่ง ต่างก็มีผู้ที่มีความสามารถพิเศษอยู่มากมาย เมื่อครู่ นักศึกษาหญิงคนที่ใส่แว่นตา แล้วชี้ทางให้เธอ เธอยังจำได้ไหม”
เฉินเกอได้ถามขึ้น
“ฉันยังจำได้”
อาจารย์พูดถูก เมื่อครู่ ตอนที่ไปยังทางเดินของตึกการจัดการนั้น ได้ถามผู้หญิงหนึ่งคนว่า ห้องสองอยู่ชั้นไหน
เฉินเกอพยักหน้า แล้วพูดขึ้นว่า “เธอคนนั้น ก็เป็นผู้หญิงที่มีความสามารถพิเศษเช่นกัน จริง ๆ ก็คือ ดวงวิญญาณของกระต่าย ที่เข้ามาสิงในร่างของผู้หญิง ซึ่งก็เหมือนกับคนธรรมดาทั่วไป และก็เรียนรู้การใช้ชีวิตจากพวกเรานี่แหละ”
เฉินเปียวเปียวถึงกับตกใจ จึงได้ใช้มือกุมที่ปากของตัวเองไว้
“ต่อไปนี้ เธอจะได้เจอเยอะขึ้นกว่านี้อีก”
เฉินเกอพูดพร้อมกับยิ้ม
และทั้งสามคน ก็มาถึงภายในโรงแรมในเวลาอันรวดเร็ว
ภายในห้องอาหาร เฉินเกอก็ได้สั่งอาหารมาเยอะมาก
“เซียวเหยียน นายไม่ต้องตื่นเต้น ที่วันนี้ พวกเรามาหานาย ก็ไม่ได้มีเรื่องอื่นอะไรหรอก”
เฉินเกอก็ได้รินน้ำผลไม้ให้กับเขา…