ที่แท้….ฉันเป็นลูกเศรษฐี！ - ตอนที่ 772
บทที่ 772 ไม่เก็บไว้เลยสักคน
“นายจะจบแล้ว ยังกล้าจองหองเช่นนี้!”
เด็กรับใช้คำรามด้วยความโกรธ
แต่ในวินาทีต่อมา เขาก็นิ่งอึ้งในทันที เพราะเขาเห็นเปลวไฟในดวงตาของเฉินเกอ และเปลวไฟนี้ เสมือนไม่อาจต้านทานได้ ลุกโชนจากฝ่าเท้าของตัวเองโดยตรง
“อ๊าก!”
เด็กรับใช้กรีดร้องโหยหวน กลายเป็นฝุ่นละอองในทันที
“ชีวิตของมดปลวกก็เล็กน้อยเช่นนี้!”
เฉินเกอสองมือไขว้หลัง ส่ายหัวแล้วยิ้มอ่อนๆ
จากนั้นร่างก็กลายเป็นลมกระโชก และกระจายหายไปในที่เดิม
พุ่งไปที่ถ้ำใต้ดินโดยตรง
และก่อนถึงถ้ำใต้ดิน ก็มีคนเฝ้ายามไว้
แต่อย่างที่เฉินเกอพูด คนพวกนี้ดั่งมดปลวก ถูกกวาดล้างจนสะอาดในทันที
เฉินเกอไม่สนใจเลยว่า จะใช่คนของตระกูลเฉินนั่นหรือเปล่า แค่มีคนต้องการทำร้ายตัวเอง หรือมีความคิดที่ไม่ดีต่อตัวเอง
นั้นเขาก็ต้องตาย!
ฉึกๆๆ!
จุดศูนย์กลางของคุกใต้ดิน
ทุกคนต่างเฝ้าดูพวกยอดฝีมือในคุกใต้ดิน สูญสลายหายไปเช่นนี้ ด้วยความตกตะลึงยิ่งนัก
ในเวลานี้ พายุนี้กลายเป็นร่างหนึ่ง ยืนอยู่ต่อหน้านักโทษทั้งหมดในคุกใต้ดิน
“เฉินเกอ!”
ว่านเสว่ก็ต้องรู้จักเฉินเกออยู่แล้ว ตะโกนอย่างตื่นเต้นในทันที
ทุกคนอาจไม่รู้ว่า สิ่งที่เกิดขึ้นในเมื่อกี้ ได้ทำให้เธอหวาดกลัวยิ่งนัก
ในวินาทีนั้น เธอคิดจริงๆว่าตัวเอง ตัวเองอาจจะโดนอย่างนั้นแล้ว!
ตอนนี้ ก็ถูกคนพวกนี้จับตัวมาอีก แค่คิดก็จะเห็นแล้วว่า อารมณ์ของการได้เจอเฉินเกออีกครั้ง
“ไม่เป็นไรแล้ว!”
เฉินเกอพูดขึ้นเบาๆ
ดีดนิ้วดังขึ้น กุญแจโซ่ตรวนในคุกใต้ดินก็เปิดออกทั้งหมด
ในคุกใต้ดินนี้ มีผู้สวมหน้ากากทั้งสาม ที่ช่วยว่านเสว่ไว้ในเมื่อกี้
นอกจากนี้ยังมีผู้นำนักพรตกลุ่มหนึ่ง
สิ่งที่ทำให้เฉินเกอไม่คาดคิดก็คือ ด้านในสุด มีผู้หญิงธรรมดากลุ่มหนึ่ง ที่หวาดกลัวจนไม่กล้าส่งเสียง
ดูเหมือนว่า การหายตัวไปของหญิงสาวที่เป็นข่าวลือเมื่อหลายวันก่อน ก็คือฝีมือของพวกที่ปลอมตัวเป็นนักพรตเหล่านี้
พวกเขาเป็นคนของตระกูลเฉินจริงหรือ?
ถึงกับสกปรกโสโครกและหยาบคายเช่นนี้
ในแววตาของเฉินเกอ มีความโกรธเคืองพาดผ่าน
ในไม่ช้า คนเหล่านี้ก็เดินออกจากด้านใน เหมือนได้รับการอภัยโทษ
นักพรตชราที่เป็นผู้นำ ยิ่งได้โค้งคำนับให้เฉินเกอ แล้วพูดว่า
“ขอบคุณท่านมหาเทพที่ช่วยชีวิต ฉันขอขอบคุณท่านครับ!”
นักพรตชราผู้นี้ ซาบซึ้งใจจนน้ำตาไหลพราก
“ท่านนักพรตไม่ต้องเกรงใจ ฉันมาที่นี่ อยากถามหาคนคนหนึ่งกับท่านพอดี!”
“อ๊ะ มหาเทพ ท่านจะหาใคร?”
นักพรตชราถามขึ้น
“ท่านซินแสกุ่ย เคยอาศัยอยู่ในภูเขาสวนหยาง แต่ในคุกใต้ดินนี้ กลับไม่เห็นร่องรอยของท่านซินแสกุ่ย?”
เฉินเกอถามอย่างสงสัย
“หัวหน้าอาราม หรือว่าท่านผู้นี้ก็คืออาจารย์เฉินเกอที่ท่านซินแสกุ่ยกล่าวถึง?”
ชายวัยกลางคนข้างๆนักพรตชรา มองไปที่นักพรตชราถามอย่างเคารพ
“ฉันก็คือเฉินเกอ!”
เฉินเกอพยักหน้าอย่างยินดี
“เป็นไปตามคาดจริงๆ ท่านซินแสกุ่ยเคยกล่าวไว้ว่า ท่านอาจารย์เฉินเกอ เป็นยอดมนุษย์ไร้ที่ติ วันนี้ได้เจอ ช่างเป็นฝีมือดั่งเทพเจ้าจริงๆ
อาจารย์เฉินเกอ ท่านซินแสกุ่ยได้อาศัยอยู่ในภูเขาสวนหยาง เพื่อหลบหนีการตามล่าของตระกูลเฉินพวกท่านจริงๆ แต่ไม่คาดคิดว่า สุดท้ายก็ไม่สามารถหลบหนีการไล่ล่าของตระกูลเฉินได้ อาจารย์ได้ถูกเฉินห้าวเทียนจับตัวไปแล้ว ไม่ได้ขังด้วยกันกับพวกเรา!”
นักพรตชรารีบพูดขึ้น
“พวกเขาตามล่าท่านซินแสกุ่ย เพื่ออะไร?”
เฉินเกอถาม
“เรื่องนี้ข้าก็ไม่ทราบนัก แต่ก่อนที่จะเกิดหายนะ ท่านอาจารย์เคยฝากความหวังไว้กับคุณ ว่าเขาจะรอดพ้นจากหายนะนี้ได้หรือไม่ ขึ้นอยู่กับเวลาช้าเร็วที่คุณตามมา!”
นักพรตชรารีบพูดขึ้น
“ได้ ฉันเข้าใจแล้ว!”
เฉินเกอพยักหน้าเบาๆ
“ขอบคุณสุภาพบุรุษท่านนี้ที่ยื่นมือช่วยเหลือ! ข้าน้อยหยุนเห้าเทียน!”
และคนสวมหน้ากากสามคนที่อยู่ด้านหลังว่านเสว่ ชายวัยกลางคนซึ่งเป็นผู้นำ ในตอนนี้ก็ได้เดินออกมากล่าวขอบคุณเช่นกัน
“เห้าเทียนหลานรัก นายก็มาด้วยหรือ!”
และนักพรตก็กล่าวทักทายทันที เห็นได้ชัดว่าคนเหล่านี้รู้จักกัน
“ใช่แล้ว เราได้รับรายงานลับของท่าน บอกว่าภูเขาสวนหยางมีภัย จึงรีบมาดำเนินการตรวจสอบทันที แต่ไม่คาดคิดว่า เฉินห้าวเทียนนั่น แค่ไม่ได้เจอกันเพียงไม่กี่สิบปี เขาถึงกับแข็งแกร่งมากเพียงนี้ ฉันอยู่ตรงหน้าเขา ยากนักที่จะต้านทานได้ เว้นแต่เขตหลงของฉัน จะส่งคนคนนั้นออกศึก มิฉะนั้นไม่สามารถต้านทานกับคนพวกนี้ได้เลย แต่วันนี้เพื่อช่วยหญิงสาวคนนี้ เลยพลาดโดยคนพวกนี้จับตัว!”
หยุนเห้าเทียนพูดขึ้น
เขามองดูเฉินเกอมีบุคลิกไม่ธรรมดา และฝีมือก็ลึกซึ้งจนคาดเดาไม่ถูกเช่นนี้
ในใจก็รู้สึกแปลกประหลาดมากเหมือนกัน
ตัวเองดูเหมือนว่าจะไม่เคยได้ยินเกี่ยวกับบุคคลผู้นี้มาก่อน
แต่ว่าในใจ ก็มีความเคารพอย่างมาก กำลังจะคุยกับเฉินเกอเสียหน่อย
นักพรตน้อยที่วิ่งออกไปตรวจสอบสถานการณ์ รีบวิ่งเข้ามาอย่างเร่งรีบ
“อาจารย์เฉิน หัวหน้าอารามแย่แล้ว คนพวกนั้นล้อมเข้ามาหมดแล้ว!”
นักพรตน้อยพูดอย่างประหม่า
“อ๊าก!”
ส่วนพวกหญิงสาวที่ถูกจับตัวมา ต่างก็กอดกันอย่างหวาดกลัว
เห็นได้ชัดว่า ได้สร้างความหวาดผวาในใจให้พวกเธอเป็นอย่างมาก
“อย่าตื่นตระหนัก ออกไปกับฉัน!”
เฉินเกอพูดเบาๆ
แล้วได้เดินนำออกไปทันที
ส่วนด้านนอก ได้ถูกนักพรตน้อยใหญ่ล้อมรอบหนาแน่น จนแม้แต่น้ำหยดเดียวก็ผ่านเข้าไปไม่ได้
เฉินเกอเดินออกไป
ชายวัยกลางคนที่เป็นผู้นำอยู่ตรงข้าม เห็นได้เข้าก็สะดุ้งทันที จากนั้นสีหน้าระรื่น
“ฮ่าๆ ช่างย่ำจนรองเท้าเหล็กสึกไม่พบพาน ยามได้มากลับไม่เสียเวลาเลย ปลาที่หลุดจากแหตัวนี้ ได้หาเจอแล้วจริงๆ!”
ชายวัยกลางคนหัวเราะ
เห็นได้ชัดว่า ทันทีที่เขาเห็นรูปลักษณ์ของเฉินเกอ ก็ได้จำตัวตนของเขาได้แล้ว
“นายก็คือเฉินเกอแห่งตระกูลเฉินในเมืองหนานหยางสินะ?”
ชายวัยกลางคนกล่าว
“ฉันเอง คุณเป็นใคร?”
เฉินเกอพยักหน้า
“หืมๆ พวกเราตามหานาย ตามหาจนยากลำบากยิ่งนัก นายว่านายซ่อนตัวไปอยู่ที่ไหน ใช้ภาพสุริยัน ก็ไม่สามารถค้นหาร่องรอยของนายได้เลย จำไว้ว่า คนที่จับนายได้ชื่อว่าเฉินเหลียนหู่!”
เฉินเหลียนหู่!”
เฉินเหลียนหู่หัวเราะเยาะ
“ภาพสุริยัน? ก่อนหน้านี้ฉันก็เคยสัมผัสมาก่อน มันยังมีประโยชน์ในการค้นหาคนหรือ?”
เฉินเกอพูดขึ้น
“ถุ้ย คนที่ต่ำช้าอย่างนาย ยังคู่ควรที่จะครอบครองภาพสุริยันแท้จริง?”
เฉินเหลียนหู่กล่าว
“ดูเหมือนว่าคนในครอบครัวของฉัน ถูกพวกคุณจับตัวไปจริงๆ แต่ฉันดันไม่เข้าใจเลยสักนิด ตามเบาะแสที่ฉันได้ ครอบครัวของเราทั้งสอง น่าจะเป็นตระกูลเดียวกัน? ทำไมต้องฆ่าฟันกันเองด้วย?”
เฉินเกอถามด้วยความสงสัยยิ่งนัก
พูดตามความจริง แม้กระทั่งจนถึงตอนนี้ เฉินเกอก็ยังรู้สึกเหลือเชื่อยิ่งนัก เพราะตามอารมณ์ตามเหตุผล นี่มันไม่สมเหตุสมผลเลย
“เพราะว่า ดูเหมือนว่าเรื่องราวจะเบี่ยงเบนไปจากเส้นทางที่เจ้านายกำหนดไว้ กำลังพัฒนาไปในทิศทางที่ไม่ดี ดังนั้นพวกนาย จึงไม่มีคุณค่าให้ใช้ประโยชน์อีกต่อไป ยังเก็บพวกนายไว้อีก มีเพียงแต่จะทำให้เสียเรื่องเท่านั้น บางทีในไม่ช้าก็เร็ว อาจจะทำลายแผนการที่ยิ่งใหญ่ทั้งหมดนี้!”
เฉินเหลียนหู่หัวเราะเยาะ
“พูดเช่นนี้ คุณปู่ที่ฉันเคารพมาตลอด ก็คือมือมืดที่บงการอยู่เบื้องหลังเขาหลอกใช้พวกเรามาโดยตลอด?”
เฉินเกอถาม
“ฮ่าๆๆ ฉันสามารถบอกได้ไหมว่า นี่เป็นเพียงประโยชน์เดียว ที่คนต่ำต้อยอย่างพวกนายดำรงอยู่? อีกอย่าง อย่าบอกว่าเป็นตระกูลกันกับพวกเราอีก พวกเรารู้สึกอัปยศต่อพวกนายมาโดยตลอด แต่ตอนนี้ดีเลย คนต่ำต้อยอย่างพวกนาย ต้องสูญสลายเองในมือของพวกเรา!”
เฉินเหลียนหู่หัวเราะอย่างดุร้าย
“แล้วครอบครัวของฉันล่ะ?”
แววตาของเฉินเกอมีไอสังหารพาดผ่าน แล้วถามขึ้น
“ฮ่าๆๆ ตอนที่ฉันออกมาทำภารกิจ คนที่ชื่อเฉินจิ้นตง ก็ถูกทรมานจนหมดสภาพ ไม่รู้ว่าตอนนี้เป็นตายร้ายดียังไง!”
จางเสี่ยวเหยียนหัวเราะเสียงดัง
“ดีมาก!”
เฉินเกอพยักหน้าอย่างเย็นชา
“ฮ่าๆ ฉันได้ยินไม่ผิดใช่ไหม นายถึงกับพูดว่าดี? นั่นคือพ่อของนายนะ!” เฉินเหลียนหู่มองเฉินเกอเหมือนมองคนโง่เง่า
“นายเข้าใจผิดแล้ว ดีที่ฉันพูดนั้น ไม่ใช่ว่าพวกนายปฏิบัติกับพ่อของฉันยังไง แต่เป็นสิ่งที่นายพูดทั้งหมด ได้ขจัดความกังวลทั้งหมดของฉันได้อย่างสมบูรณ์ เพราะตามเช่นนี้ ฉันจะฆ่าพวกนายทิ้งโดยไม่ลังเลเลย จะไม่เก็บไว้เลยสักคน!