ที่แท้….ฉันเป็นลูกเศรษฐี！ - ตอนที่ 786
บทที่ 786 พิธีกรรมสุดท้าย
กล่องไม้ห่อแน่นมาก
แต่มองผ่านผ้าโปร่งสีขาวด้านนอก คุณจะเห็นได้ไม่ชัดว่า ข้างใน มีผู้หญิงคนหนึ่ง และยังเป็นผู้หญิงผมยาว
“มันน่ารำคาญจริงๆ ไม่ได้คาดคิดว่าคุณชายโถ้ป๋าคนนี้จะโหดเหี้ยมถึงขนาดนี้ แม้แต่ผู้หญิงยังต้องประมูล!”
ทันใดนั้น เถียนเสี่ยวฝางพูดด้วยความโกรธ
ไม่เพียงแต่เธอ แม้แต่กับสาวๆคนอื่นๆ ก็รู้สึกทนไม่ได้
ยังไงแล้ว ทุกคนต่างก็เป็นผู้หญิงเหมือนกัน แม้ว่าบางคนจะรักเงิน บางคนรักอำนาจ หรือชีวิตที่รักความสนุก
แต่ส่วนใหญ่ก็ต้องมีขอบเขต
เมื่อเห็นว่ามีเพื่อนร่วมชาติหญิง ถูกทำร้ายด้วยวิธีนี้ บางคนก็ทนไม่ได้
ถ้าคุณเป็นผู้หญิงที่อยู่ในกรงนี้ และถูกประมูลโดยคนจำนวนมาก คุณจะรู้สึกอย่างไร?”
อย่างไรก็ตามบางคนมีความคิดเห็นที่แตกต่างกัน
หลงเฟยเฟยบ่นพึมพำ “พวกคุณจะรู้อะไร ต่อหน้าคุณชายทั้งหลาย สิทธิมนุษยชนถูกลิดรอนอย่างไม่มีจำกัด นอกจากนี้
อาจเป็นไปได้ว่าสภาพแวดล้อมของคุณชายโถ้ป๋าแตกต่างกัน จึงได้กระทำสิ่งเหล่านี้ออกมา พอมาคิดดู เป็นสิ่งที่เข้าใจได้!”
“เฟยเฟย ทำไมคุณถึงเป็นแบบนี้ เขาเหยียดหยามและเลือกปฏิบัติต่อผู้หญิงด้วยวิธีนี้ และคุณยังพูดแทนเขา ทำไมปกติ
คุณไม่ใช่คนแบบนี้?”
เถียนเสี่ยวฝางรู้สึกประหลาดใจกับมุมมองของหลงเฟยเฟย
มีเพียงเฉินเกอที่นิ่งเฉย จ้องมองหญิงสาวที่มีผมกระเซิงอยู่ในกรง
“เอาล่ะ ฉันเห็นสายตาของพวกผู้ชายทั้งหลาย เหมือนจะมีไฟพ่นออกมา ฮ่าๆ โอเค ฉันจะไม่ให้เดาอีกแล้ว มานี่ เปิดผ้า
ออก ให้ทุกคนได้เห็นชัดๆ!”
โถ้ป๋าเจ๋ยิ้มเยาะและโบกมือ
มีชายสี่คน ค่อยๆดึงผ้าคลุมสีขาวและดึงรถเข็นไปข้างๆ
กรงถูกเปิดออกอย่างช้าๆ
ฉันเห็นผู้หญิงคนหนึ่งในชุดสีขาวราวกับหิมะ นั่งอยู่ในกรงแขนสีขาว แขนสองข้างของเธอ โอบรอบเข่าของเธอ
เธอก้มศีรษะลงในหัวเข่าของเธอ
เธอร้องไห้.
ไม่รู้ว่าสาเหตุเป็นเพราะไม่มีเรี่ยวแรง สะอื้นเบาๆ เพียงแค่เผยไหล่ ที่กำลังสั่นเล็กน้อย
“ฮึ่ม เงยหน้าขึ้น ให้ช่างภาพเห็นคุณ เพื่อที่จะได้เห็นใบหน้าของคุณบนหน้าจอขนาดใหญ่!”
โถ้ป๋าเจ๋ตะโกน
“แม่งเอ้ย คำพูดที่คุณชายเจ๋พูดไป เธอไม่ได้ยินหรือ?”
ชายทั้งสี่คนโกรธ และจับผมของหญิงสาวขึ้นทันที ให้ใบหน้าของเธอ เปิดเผยต่อสายตาทุกคน
น้ำตาไหลออกมาสองทาง ไหลลงสู่ใบหน้าของเธอ
แต่ใบหน้าที่งดงามนี้ กลับทำให้คนดูสงสาร
และทำให้ผู้ชายทุกคนหลงใหล
แม้แต่สาวๆบางคน ยังอิจฉาในรูปลักษณ์ของเธอ
ในมุมหนึ่งของสถานที่
นอกจากนี้ยังมีผู้หญิงสองคนเฝ้าดูฉากนี้
ผู้หญิงคนหนึ่งเหมือนมีเปลวไฟปรากฏขึ้นในดวงตา “ให้ตายเถอะ ทำไมถึงกล้ารังแกผู้หญิงขนาดนี้ ฉันจะไปฆ่าคุณชายคน
นี้!”
“ฉันคิดว่า เธออย่าไปก่อปัญหาเลย คุณชายคนนี้ คิดว่าอาจจะไม่รอด!
“อ๊ะ? ทำไมเหรอพี่สาว?”
หญิงสาวสงสัย
“เธอดูสิ!”
หญิงสาวยกคางขึ้น
แต่ในสถานที่นี้ มีคนหนึ่ง ที่โกรธมากในขณะนี้
คนนี้คือเฉินเกอ
สำหรับหญิงสาวที่อยู่บนเวที พอได้เปิดเผยใบหน้า เฉินเกอก็สั่นสะท้านไปทั้งตัว
ฉินหยา!!!
ตอนนั้นฉันได้พาฉินหยาไปที่ตระกูลเฉินเพื่อพักฟื้น เธอคงถูกคนตระกูลเฉินจับตัวไป
สิ่งที่เฉินเกอไม่คาดคิดก็คือ ฉินหยาผู้ซึ่งสวยบริสุทธิ์ดุจนางฟ้า ตอนนี้ถูกทรมานในรูปลักษณ์เช่นนี้?”
โกรธ เกลียดแค้น!”
ในขณะนี้หัวใจเฉินเกอลุกเป็นไฟ
“ฉินหยา!”
เฉินเกอก้าวเดินไปข้างหน้า และตะโกน
ผู้หญิงคนนี้เธอทำผิดอะไร? เธอไม่ได้ทำอะไรผิด?
ทำไม? ทำไมคุณถึงทำร้ายทารุณเธอแบบนี้?
ฉินหยาซึ่งอยู่บนเวทีได้ยินเสียงตะโกนนี้
ร่างกายที่บอบบางและอ่อนแอ ก็ตกตะลึง
ฉันหูฝาดหรือเปล่า?
เป็นไปได้ไง?
เธอรีบมองไปตามเสียงนั้นด้วยความเหลือเชื่อ
เมื่อชายที่อยู่ตรงหน้าเธอกำลังสบตากับเธอ เธอคิดว่าเธอกำลังฝันไป!
อยากจะพูด แต่คำพูดต่างๆติดอยู่ในลำคอ และพูดไม่ออกเลย
“อ๊ะ? เฉินเกอ? คุณรู้จักผู้หญิงคนนี้เหรอ?”
เถียนเสี่ยวฝางมองไปที่เฉินเกอด้วยความประหลาดใจ
“ให้ตายเถอะ ฉันเดาไอ้คนนี้ เป็นเพราะเห็นเขาสวย อดใจไม่ได้ล่ะสิ เฮ้อ ฉันเดาว่าคงไม่ใช่คนที่มีเงินที่จะประมูลเธอได้
หรอก!”
หม่าปินหัวเราะเยาะที่ด้านข้าง
“คนนี้เป็นใคร? เสียมารยาทมาก ไม่รู้หรือว่าถ้าคุณทำให้คุณชายโถ้ป๋าขุ่นเคือง ก็ใกล้ความตายแล้ว ทางที่ดีพวกเราควรอยู่
ห่างจากเขาดีกว่า!”
เจียงยงขมวดคิ้ว
เถียนเสี่ยวฝางมองเฉินเกออารมณ์ร้อนเกิน และต้องการหยุดเฉินเกอ แต่เฉินเกอได้เดินไปหาหญิงสาวบนเวทีแล้ว
ทุกคนกลั้นหายใจ ไม่มีใครคาดคิดว่าต่อจากนี้ไปจะเกิดเรื่องอะไร
“เฉิน……เฉินเกอเป็นคุณจริงๆหรือ?”
เมื่อฉินหยาเห็นเฉินเกอ เธอก็ร้องไห้ขึ้นมาทันที และน้ำตาเต็มแก้ม
“ใช่ฉันเอง! ขอโทษ ที่ฉันมาช้า! ฉันขอโทษ!”
เฉินเกอกอดฉินหยา ด้วยความเจ็บปวดเหลือทน
“เกิดอะไรขึ้นเหรอคุณชายโถ้ป๋า?”
“ก็ใช่นะสิ ถ้าอยากได้ผู้หญิงคนนี้ ก็ต้องซื้อด้วยเงิน คนบ้าบอมาจากไหน แต่งตัวแบบนี้ หรือกะว่าจะมาแย่งสาวงาม?”
คุณชายหลายคนที่อยู่ข้างล่างเวที เห็นการกระทำของเฉินเกอ รู้สึกไม่พอใจขึ้นมา
“หาที่ตายชัดๆ ไม่รู้ทำไมคนแบบนี้ มาปรากฏบนเรือหลักของเราได้อย่างไร ทุกคนจำไว้ว่า ถ้าคุณชายโถ้ป๋าถาม ห้ามบอก
ว่าพวกเรารู้จักกัน!”
หลงเฟยเฟยเหลือบมองเฉินเกอบนเวทีอย่างดูถูก
“น้องชายคนนี้ คุณทำอย่างนี้มันดูจะใจร้อนเกินไปหรือเปล่า? ราคาประมูลเริ่มต้นของผู้หญิงคนนี้คือ 50 ล้าน คุณต้องจ่าย
ฮ่าๆ!”
โถ้ป๋าเจ๋หัวเราะเยาะอยู่ด้านข้าง
เฉินเกอไม่สนใจโถ้ป๋าเจ๋ และพยุงฉินหยาขึ้นอย่างช้าๆ
“แล้วคนอื่นหล่ะ? ทำไมมีแค่คุณคนเดียว?”
เฉินเกอถาม
“เอ่อเอ่อ พี่สาวและน้าสาว ถูกคนพวกนั้นจับตัวไป ครอบครัวโถ้ป๋า และพวกคนเลวเหล่านั้นรู้จักกัน โถ้ป๋าเจ๋ได้ซื้อตัวฉัน
จากคนพวกนั้น! และทำดูหมิ่นเหยียดหยามฉันมาตลอด ฉันก็เหมือนคนที่ตายทั้งเป็น!”
ฉินหยาร้องไห้
“ที่แท้ก็เป็นแบบนี้เอง เอาล่ะเสี่ยวหยา ไม่เป็นไรแล้ว ทุกอย่างผ่านไปแล้ว เราไปกันเถอะ!”
เฉินเกอตบไหล่ฉินหยา และกอดเธอไว้เตรียมตัวออกไปจากที่นี่
“ฮึ่ม? ไอ้สารเลวมาจากไหน คิดว่าฉันเป็นอากาศหรือไง รู้ไหม นี่มันถิ่นของใคร?”
โถ้ป๋าเจ๋เห็นเฉินเกอไม่สนใจเขา และกำลังจะพาฉินหยาจากไป รู้สึกเสียหน้าขึ้นมาทันที
พูดด้วยความโกรธ
“คุณชายโถ้ป๋า เป็นแบบนี้ ฉันจะรีบพาเพื่อนฉันไปพักฟื้นร่างกาย หลังจากเสร็จเรียบร้อย คุณสบายใจได้ ฉันจะกลับมาหา
ตระกูลโถ้ป๋าแน่นอน!”
เฉินเกอหันกลับมาและพูดเบา ๆ
“ฮ่าๆๆๆ!”
ทันทีที่คำพูดนี้ออกมา ทุกคนต่างพากันหัวเราะ
“นี่คนบ้าหรือเปล่า? คิดว่าตัวเองเป็นใคร?”
บางคนไม่รู้จะหัวเราะยังไง ถึงกับมีคนกล้าที่จะไปหาตระกูลโถ้ป๋า
“ว้าว ไอ้คนนี้มันบ้าแน่ๆ เฟยเฟยพูดถูก ห้ามพูดออกไปว่าเรารู้จักเขา!”
หม่าปินก็พูดไม่ออก
“ฮึฮึ นายช่างใจกล้า แต่ว่าไอ้น้องชาย นายคิดว่าวันนี้ ฉันจะปล่อยให้นายพาฉินหยาไปง่ายๆอย่างนี้หรือ?”
โถ้ป๋าเจ๋เงยหน้าขึ้นและหัวเราะ
หลังจากนั้นไม่นาน มีคนใส่ชุดดำเจ็ดคนไม่รู้ปรากฏตัวตั้งแต่เมื่อไหร่ พวกเขาล้อมรอบเฉินเกอไว้
“ฉันจะให้พวกเขา เฉือนเนื้อแกเป็นพันชิ้น!”
โถ้ป๋าเจ๋ตะคอก
“คุณชายโถ้ป๋า คิดว่าฉันเฉินเกอขอร้อง ได้โปรดตอนนี้เพื่อนของฉันอ่อนแอมาก ฉันต้องการพาเธอกลับไป ในขณะเดียวกัน
ฉันคิดว่าตระกูลโถ้ป๋าของคุณ เป็นตระกูลที่มีอำนาจในประเทศหนานเยว่มากว่าสิบชั่วอายุ ดังนั้น ฉันจะให้คุณครึ่งชั่วโมง
ให้คุณได้ทำพิธีกรรมสุดท้าย เพียงครึ่งชั่วโมงเท่านั้น!”
เฉินเกอขมวดคิ้วและพูด
“ไอ้ชั่ว มึงคิดว่ามึงเป็นใคร? มาพูดเรื่องไร้สาระอะไรที่นี่? ยังนิ่งอยู่ทำไม จัดการกับมันสิ!”
โถ้ป๋าเจ๋ตะคอก!