ที่แท้….ฉันเป็นลูกเศรษฐี！ - ตอนที่ 811
บทที่ 811 ข่มขู่ฉัน？
“แคร๊ก！”
ทันใดนั้น เสียงกระดูกหักก็ดังขึ้น
“อ๊า！”
คนที่ถูกจับแน่นอย่างฉินหยู่เฟยร้องออกมาอย่างเจ็บปวด
สีหน้าของฉินหยู่เฟยดูเจ็บปวดทรมานอย่างมาก เสียงความเจ็บปวดที่ถูกคนมาหักกระดูกนั้นดังอย่างชัดเจน
เฉินเกอหักแขนอีกข้างหนึ่งของฉินหยู่เฟยในทันที
“แก！”
ฉินเหินโมโหอย่างมากพลันจ้องไปที่เฉินเกอด้วยความเดือด
“ตาเฒ่า ตอนนี้ลูกชายของคุณอยู่ในกำมือของผม ถ้ายังอยากให้เขามีชีวิตก็เอาตัวพี่ชายผมออกมาซะดีๆ ไม่อย่างนั้นผมจะไม่รับรองชีวิตของลูกชายคุณ！”
เฉินเกอที่ไม่อยากจะต่อรองเงื่อนไขมากมายกับฉินเหิน จึงกล่าวข้อเสนออันเด็ดขาดออกมา ชีวิตของฉินหยู่เฟยแลกกับพี่สาวของเขาเฉินเสี่ยว บัญชีแค้นนี้ฉินเหินต้องการสะสางแน่ นอกจากเขาจะไม่ต้องการชีวิตของลูกชายของตัวเองคนนี้แล้ว
“ฉันขอเตือนแกไว้เลย ถ้าเกิดลูกชายฉันเป็นอะไรไป แกกบพี่สาวก็อย่าหวังที่จะมีชีวิตรอดออกไปจากโลกยู่เลย！”
ฉินเหินชี้หน้าเฉินเกอพร้อมกับพูดข่มขู่
ตาเฒ่านี่ช่างไม่รู้จักความเป็นความตายจริงๆ
สิ่งที่เฉินเกอไม่เคยเกรงกลัวเลยนั่นก็คือคำข่มขู่ ยิ่งข่มขู่เขา ก็ยิ่งทำให้เขามีพลัง
“แคร๊ก！”
แล้วเสียงกระดูกหักก็ดังขึ้นอีกครั้ง
“อ๊า พ่อ ช่วยผมด้วย ตอบ….ตอบตกลงเขาเถอะ ผมยังไม่อยากตาย！”
ฉินหยู่เฟยคร่ำครวญออกมาอย่างเจ็บปวด เขาคร่ำครวญพลางรีบร้องขอฉินเหินให้ทำตามที่เฉินเกอเสนอ
ฉินเหินมองดูลูกชายของตัวเองกำลังทุกข์ทรมาน จึงอดไม่ได้ที่จะยอมทำตามที่เฉินเกอร้องขอ เพราะยังไงเสียลูกชายของเขาก็อยู่ในกำมือของเฉินเกอ
“ก็ได้ ฉันตกลง！”
หลังจากนิ่งไปชั่วครู่ ฉินเหินก็กัดฟันตอบกลับความต้องการของเฉินเกอ อย่างไรเสียขอให้ช่วยชีวิตลูกชายตัวเองก่อนค่อยว่ากันอีกที
“ไป ไปเอาตัวเฉินเสี่ยวออกมา！”
จากนั้นฉินเหินก็ออกคำสั่งให้กับเจียติงที่ยืนอยู่คนหลัง
เจียติงที่ได้ยินอย่างนั้น ก็รีบออกจากจินหยุ่เก่อกลับไปที่ตระกูลฉิน
“ตาเฒ่า ทางที่ดีคุณอย่ามาตลบหลังผม ถ้าเกิดว่าพี่สาวผมเป็นอะไรแม้แต่นิดเดียว ผมขอบอกเลยว่าเลือดของตระกูลฉินจะต้องไหลเป็นธาร！”เฉินเกอหันไปกล่าวเตือนฉินเหินอีกครั้ง
ฉินเหินที่ไม่ได้ยินก็กลับไม่ได้ตอบกลับคำเฉินเกอ แต่ในใจของเขากำลังโมโหจนเลือดเดือดพุ่งพลั่น
เขาเป็นถึงผู้นำตระกูลฉินแห่งโลกยู่ แต่สุดท้ายกลับถูกเด็กไม่เอาไหนมาข่มขู่เสียได้ หากพูดออกไปก็น่าอับอายเกินไปแล้ว
แต่ฉินเหินกลับไม่ได้กังวลถึงสิ่งนี้ ขอเพียงให้ลูกชายของเขาสามารถพ้นจากอันตรายแล้ว เขาก็จะรีบจัดการฆ่าสองพี่น้องนั้นให้ตายในพริบตาเดียว เขาไม่มีทางปล่อยให้พวกเขาสองคนออกไปจากเมืองไป๋ตี้ได้อย่างสงบหรอก
หลังจากที่ผ่านมากว่าสิบนาที เฉินเสี่ยวก็ถูกเจียติงทั้งสองคนพามายังจินหยุ่เก่อ
“เสี่ยวเกอ！”ทันทีที่เฉินเสี่ยวได้เห็นเฉินเกอ ดวงตาก็มีน้ำตาหลั่งไหลลงมาอย่างหนัก พร้อมกับร้องออกมาด้วยเสียงแหบแห้ง
เธอรู้ รู้ว่าเฉินเกอน้องชายของตัวเองจากต้องมาช่วยเธออย่างแน่นอน
“พี่ พี่ไม่ต้องกลัวนะ ผมจะช่วยพี่ออกไปจากที่นี่！”
เฉินเกอพูดปลอบเฉินเสี่ยว แต่พอเห็นสภาพอันสาหัสของพี่สาว ร่างกายที่เต็มไปด้วยบาดแผลนั้น ก็ทำให้เฉินเกออดไม่ได้ที่จะโมโห รู้สึกเกลียดชังจนอยากจะฉีกเนื้อคนตระกูลฉินเป็นชิ้นๆ แต่เขารู้ดีว่าในเหตุการณ์แบบนี้ช่วยพี่สาวของเขาออกมานั้นคือสิ่งที่สำคัญที่สุด และไม่สามารถปล่อยให้เฉินเสี่ยวได้รับบาดเจ็บอีก
เฉินเสี่ยวพยักหน้าทันทีหลังจากที่ได้ยินคำพูดของเฉินเกอ เพราะเธอรู้ว่าเฉินเกอสามารถทำได้อย่างที่พูด
“เฉินเกอ ฉันทำตามที่แกต้องการแล้ว พี่สาวแกฉันก็เอาตัวมาแล้ว ตอนนี้ปล่อยลูกชายฉันได้แล้วสิ！”
ฉินเหินที่ไม่อยากจะเห็นสองพี่น้องแสดงความห่วงใยต่อกัน จึงรีบพูดกับเฉินเกอ
“เหอะ ตาเฒ่า คุณร้อนรนอะไรกัน คุณปล่อยพี่สาวผมมาก่อนให้เธอมายังข้างกายผม ผมถึงจะปล่อยตัวลูกชายคุณ！”
เฉินเกอหัวเราะออกมา มองไปยังฉินเหินที่พูดถึงข้อเสนอ
“แก ฉันขอบอกไว้เลยนะว่าแกอย่าคิดจะตลบหลังฉัน ยังไงซะพี่สาวแกก็อยู่ในกำมือของฉัน！”
ฉินเหินพูดกับเฉินเกออย่างเย็นชา ก่อนที่จะยื่นมือไปบีบคอของเฉินเสี่ยว
“ตาเฒ่า คุณกล้าแตะต้องพี่สาวผมละก็ ลูกชายคุณก็จะได้ตายทันที ถ้าไม่เชื่อก็ลองดู！”
เฉินเกอเองก็ไม่ยอมให้กับฉินเหิน จึงใช้มือข้างหนึ่งยกฉินหยู่เฟยขึ้น พร้อมกับบีบคอของเขาด้วยเช่นกัน
สีหน้าของฉินหยู่เฟยเริ่มแดง ดวงตาเริ่มลอย ฉินเหินที่เห็นสถานการณ์ ก็รู้ทันทีว่าตัวเองไม่สามารถที่จะข่มขู่เฉินเกอได้เลย
“ก็ได้ งั้นเรามาแลกคนพร้อมกัน！”
ฉินเหินปล่อยเฉินเสี่ยว พร้อมกับกล่าวข้อเสนอ
หลังจากที่เฉินเกอได้ยินก็ไม่ได้แสดงความเห็นใดๆ เพียงแต่ปล่อยฉินหยู่เฟยที่อยู่ในมือลง
หลังจากที่ทั้งสองได้ข้อเสนอที่ลงตัว ฉินเหินก็ดึงเฉินเสี่ยวส่วนเฉินเกอก็ดึงฉินหยู่เฟยขึ้น แล้วทั้งสองก็ค่อยๆเดินเข้าหากัน
แล้วทันใดนั้นทั้งสองก็ปล่อยมือพร้อมกัน เพื่อที่จะแลกตัวของฉินหยู่เฟยกับเฉินเสี่ยว
ในขณะที่ฉินหยู่เฟยและเฉินเสี่ยวเดินสวนกันไป ในเวลานั้นเองจู่ๆฉินเหินก็ลงมือด้วยฝ่ามือที่เต็มไปด้วยพลังเจินชี่พุ่งไปยังเฉินเสี่ยว
เฉินเกอเองอ่านความคิดของฉินเหินได้นานแล้ว ก็รีบดึงตัวเฉินเสี่ยวเข้ามาพร้อมกับปล่อยพลังฝ่ามือออกไปด้วยเช่นกัน
“บูม！”
เสี่ยงดังสนั่น จนทั้งจินหยุ่เก่อเกิดการสั่นสะเทือน ฝุ่นควันตลบอบอวล
และเฉินเกอก็ใช้โอกาสนี้ในการพาพี่สาวของตัวเองเฉินเสี่ยวหนีออกไป แล้วหนีไปจากจินหยุ่เก่อ
รอจนฉินเหินตั้งตัวได้ ก็ไม่เห็นเฉินเกอสองพี่น้องแล้ว แล้วเขาถึงได้รู้ว่าเขาถูกหลอกเข้าแล้ว
“คุณชาย ๆ！”
ในขณะนั้นเองเหล่าเจียติงก็ตะโกนเรียกฉินหยู่เฟยที่นอนจมกองเลือดอยู่กับพื้น
“คุณท่านครับ คุณชายเขา เขาตายแล้ว！”
แล้วเจียติงคนหนึ่งก็รีบเข้ามาบอกให้กับฉินเหิน
ฉินเหินในตอนนี้ราวกับถูกฟ้าผ่าลงมาบนร่างกายของเขา
“หยู่เฟย！”
ฉินเหินเรียกพลันโน้มตัวลงไปดึงฉินหยู่เฟยขึ้นมากอด
แต่น่าเสียดาย เพราะตอนนี้คอของฉินหยู่เฟยมีเลือดไหลออกมาจำนวนมาก ซึ่งเลือดไหลอย่างไม่ยอมหยุด แล้วเขาก็สูญเสียอากาศหายใจและชีพจรก็หยุดเต้นก่อนจะเสียชีวิตไป
ซึ่งทุกอย่างเกิดขึ้นในตอนที่เฉินเกอปล่อยพลัง เขาได้ให้ญาณกระบี่ในตัวเขาออกมาเชือดคอของฉินหยู่เฟย ดังนั้นถึงได้ทำทุกอย่างออกมาโดยที่ฝั่งฉินเหินไม่ได้ตั้งตัว
“อ๊า！！เฉินเกอ ฉันจะเลาะหนัง ฉีกเนื้อให้เป็นชิ้นๆ แล้วดื่มเลือดของแกซะ！”
ฉินเหินเงยหน้าคำรามขึ้นไปบนฟ้า
ในขณะเดียวกัน เฉินเกอก็ได้พาตัวเฉินเสี่ยวออกไปยังนอกเมืองด้วยความรวดเร็ว
“เสี่ยวเกอ พวกเขาคงไม่ตามมาหรอกใช่ไหม？”
เฉินเสี่ยวที่อยู่บนหลังของเฉินเกอโน้มตัวลง พร้อมกับถามเฉินเกอด้วยความเป็นห่วง
“พี่ พี่ไม่ต้องกังวลนะ ผมจะปกป้องพี่เอง！”
เฉินเกอพูดปลอบใจเฉินเสี่ยว เพราะเขาได้คิดแผนรับมือเอาไว้แล้ว
เพียงไม่นาน เฉินเกอก็พาพี่สาวของเขามาถึงยังปากทางหุบเขาโยวหมิง แล้วก็ได้เห็นร่างอันสง่างามกำลังนั่งรออยู่ตรงใต้ต้นไม้ใหญ่บริเวณทางเข้าหุบเขาอย่างใจจดใจจ่อ
ซึ่งคนคนนั้นก็คือโจวโน่ ตั้งแต่ที่ได้เจอกับญาณกระบี่ และได้หญ้าหยวนซินมา เฉินเกอก็ได้แยกทางกับโจวโน่ โดยได้ขอให้
โจวโน่อยู่ที่นี่รอเขา เพราะเขามีเรื่องที่อยากให้โจวโน่ช่วยเหลือ
“เฉินเกอ！”
เมื่อเห็นเฉินเกอกลับมาอย่างปลอดภัยโจวโน่ก็รีบลุกขึ้นและตะโกนเรียกเฉินเกอ
เฉินเกอพาเฉินเสี่ยวมายังตรงหน้าของโจวโน่ พร้อมกับส่งเฉินเสี่ยวให้กับโจวโน่
“โจวโน่ ต้องฝากพี่สาวของผมให้คุณช่วยแล้ว ผมจะต้องไปจัดการคนพวกนั้น คุณรีบพาพี่สาวผมออกไปจากตรงนี้ นี่คือฮู้ส่งเสียง รอให้ผมจัดการกับปัญหาเรียบร้อยแล้ว ผมจะติดต่อพวกคุณไป แล้วเจอกันใหม่！”
เฉินเกอรีบสั่งโจวโน่ พลางหยิบฮู้อันหนึ่งออกมาจากกระเป๋ากางเกงออกมาให้กับโจวโน่