ที่แท้….ฉันเป็นลูกเศรษฐี！ - ตอนที่ 860
บทที่ 860 เห็นความไม่เป็นธรรม
หลังจากพักผ่อนอย่างเรียบง่ายในดินแดนหนานฮวง พวกเฉินเกอทั้งห้าก็ออกเดินทางต่อ
ตลอดทั้งคืนไม่มีอะไรเกิดขึ้นอีก มันเงียบสงบอย่างยิ่ง
อย่างไรก็ตามพวกเฉินเกอทั้งห้าไม่ได้รั้งอยู่ในดินแดนหนานฮวงเป็นเวลานาน เนื่องจากท้ายที่สุดแล้วที่แห่งนี้ไม่ใช่ที่ที่ปลอดภัย ดังนั้นพวกเขาจึงเลือกที่จะออกไปก่อนเวลา
เฉินเกอหยิบแผนที่ออกมา และเลือกสถานที่ต่อไปที่จะตามหา ซึ่งก็คือเมืองมังกรแดงถัดจากดินแดนหนานฮวง
เมืองมังกรแดง เป็นเมืองโบราณของแผ่นดินหลิงคง ว่ากันว่าในเมืองนี้มีมังกรแดงอยู่ และในตัวของมังกรแดงก็มีไข่มุกมังกรแดงอยู่ในนั้น หากสามารถครอบครองไข่มุกมังกรแดงได้ก็จะสามารถครอบครองพลังอันแข็งแกร่งของมังกรแดงได้
แต่เฉินเกอไม่ได้ไปเพื่อหาไข่มุกมังกรแดง ดังนั้นเขาจึงไม่ได้สนใจมากนัก สิ่งที่สำคัญที่สุดก็คือการมองหาผนึกสวนหลิงให้เจอเสียก่อน
หลังจากช่วงเช้าผ่านไป พวกเฉินเกอก็มาถึงเมืองมังกรแดงอย่างราบรื่น
ในขณะนี้ กำลังมีคนมากมายหลายคนควบม้าจากประตูเมืองมังกรแดง
คนเหล่านี้ล้วนมีหน้าตาดุดันเหี้ยมโหด บนตัวเต็มไปด้วยรังสีฆ่าฟันอันรุนแรง แค่มองก็รู้ว่าไม่ใช่คนธรรมดา
พวกเฉินเกอทั้งห้ายืนอยู่ที่ประตูเมือง โชคดีที่พวกเขาไหวตัวทัน ไม่เช่นนั้นคงจะโดนคนกลุ่มนี้ชนเข้าใส่แล้ว
” เวรเอ๊ย คนพวกนี้เป็นใครกัน? ทำไมถึงได้ดูโหดเหี้ยมนัก! ” ก
หลินจื่อหลันถามขึ้นทันทีด้วยความสงสัยไม่พอใจอยู่บ้าง
“คนของเล่หงถัง! ”
ในเวลานี้มีเพียงเล๋ยเล่ที่เอ่ยปากออกมา
เมื่อได้ยินคำพูดของเล๋ยเล่ พวกเฉินเกอทั้งสี่ก็หันไปมองเล๋ยเล่ทันที พวกเขาไม่คาดคิดว่าเล๋ยเล่จะรู้
“เล่หงถัง?”
หลังจากได้ฟัง เฉินเกอก็สงสัยเล็กน้อย
พวกเฉินเกอทั้งสี่ไม่เคยได้ยินเกี่ยวกับเล่หงถังมาก่อน นั่นเพราะพวกเขาเพิ่งมาถึงแผ่นดินหลิงคงไม่นาน
“เล่หงถังเป็นกลุ่มคนที่ทรงพลังในเมืองมังกรแดงของแผ่นดินหลิงคงเลือดบนท้องฟ้า”
จากนั้น เล๋ยเล่ก็เอ่ยอธิบายให้กับพวกเฉินเกอสี่คนฟังอีกครั้ง
เฉินเกอได้ฟังก็เข้าใจขึ้นมาแล้ว
“คนเหล่านี้ต้องไม่ใช่คนดีแน่! ”
เฉินเกอเอ่ยตัดสินออกมาอย่างเด็ดขาด
เล๋ยเล่อพยักหน้าเล็กน้อยอย่างช่วยไม่ได้ เขาไม่ได้เอ่ยตอบ แต่ยอมรับคำพูดของเฉินเกอ พวกเล่หงถังไม่ใช่คนดีจริงๆ
อันที่จริง เล่หงถังเป็นที่รู้จักกันดีในเมืองมังกรแดง พวกมันล้วนทำเรื่องชั่วร้ายไม่กลัวฟ้าเกรงดิน อีกทั้งเบื้องหลังยังมีกองกำลังที่ทรงพลังสนับสนุน ทำให้พวกมันกรำตัวโหดเหี้ยมฆ่าคนไปมากขึ้นเรื่อยๆ
ดังนั้น วิธีที่ดีที่สุดในการพบคนเช่นนี้ คือการหลีกเลี่ยงและอยู่ห่างๆ เพื่อไม่ให้เกิดปัญหายุ่งยากขึ้นกับตน
ต่อมา พวกเฉินเกอห้าคนก็เข้าสู่เมืองมังกรแดง จากนั้นจึงเริ่มเดินไปด้านใน
อดเอ่ยไม่ได้ว่า หากเปรียบเทียบระหว่างเมืองมังกรแดงกับสถานศึกษาหลิงคงแล้ว นี่เรียกได้ว่าต่างกันราวฟ้ากับเหว
“กรี๊ด!”
ในเวลานั้นเอง เสียงของผู้หญิงกรีดร้องแหลมคมก็ดังเข้ามาในหูของเฉินเกอ
พริบตา พวกเฉินเกอทั้งห้าก็ถูกเสียงดึงดูดและมองไปยังทิศทางของเสียงในทันที
เมื่อเหลือบไปมอง พวกเฉินเกอทั้งห้าก็เห็นชายสี่คนกำลังลากตัวเด็กสาวคนหนึ่งไปที่ตรอกถนนด้านข้าง อีกทั้งยังฉีกเสื้อผ้าของหญิงสาวออกอย่างไม่หยุด
เมื่อเห็นฉากนี้ พวกเฉินเกอทั้งห้าก็สบตากันทันที
พวกเขาไม่คาดคิดว่าเรื่องต่ำช้าแบบนี้จะเกิดขึ้นในเวลากลางวันแสกๆ
เค้าเรียกว่าเห็นความไม่เป็นธรรม จึงยื่นมือเข้าช่วย นี่แหละเรื่องที่เฉินเกอช่างจัดการที่สุด
โดยไม่แม้แต่จะคิด เฉินเกอกับพกโจวโน่สี่คนรีบวิ่งไปยังทิศทางตรอกถนนนั้นทันที
เมื่อมาถึงตรอก ก็เห็นชายสี่คนกำลังฉีกเสื้อผ้าของหญิงสาวออกเป็นชิ้นๆ ทุกคนดูราวกับเสือร้ายที่ป่าเถื่อน
สิ่งนี้ทำให้พวกเฉินเกอทั้งห้าคนโกรธขึ้นมาอย่างที่หาที่เปรียบมิได้
เฉินเกอเกลียดคนเช่นนี้มากที่สุด
“พวกแกหยุดมือเดี๋ยวนี้! ”
วินาทีต่อมา เฉินเกอชี้ไปที่ชายสี่คนและตะโกนด้วยความโกรธ
เมื่อชายสี่คนได้ยินเสียงตะโกนของเฉินเกอ พวกมันก็มีปฏิกิริยาตอบสนองทันทีและหันไปจ้องที่เฉินเกออย่างเย็นชา
“ไสหัวไป อย่ามายุ่งไม่เข้า เรื่องที่นี่ไม่ใช่ธุระของแก! ”
ชายคนหนึ่งจ้องมองเฉินเกอและด่าด้วยความโมโห
“ถ้ายังไม่ไสหัวไป ฉันจะฆ่าพวกแกด้วยมีดนี่ซะ!”
ชายอีกคนชักมีดยาวออกมาจากเอว และขู่เตือนพวกเฉินเกอ
“พวกสวะทั้งสี่ กลางวันแสกๆ กลับฉุดรังแกผู้หญิง ช่างบัดซบจริงๆ!”
เฉินเกอจ้องมองคนทั้งสี่อย่างเย็นชาและด่ากลับ ไม่ไว้หน้าพวกมันเลยสักนิด
“โอ้ เด็กน้อย ฉันว่านายคงอยู่ไม่สุขจริงๆ แกรู้ไหมว่าพวกฉันเป็นใคร? พวกเราเป็นคงของเล่หงถังเมืองมังกรแดง กล้าทำให้พวกเราขุ่นเคือง ฉันว่าพวกแกคงไม่คิดจะออกจากเมืองมังกรแดงไปแบบมีชีวิตแล้วสินะ! ” ชายที่ถือมีดตะคอกและพูด
“โอ้!”
เฉินเกอยิ้มเยาะ
“ฉันไม่สนว่าพวกแกเป็นใคร หากยังรู้เรื่องก็ปล่อยผู้หญิงคนนี้ไปซะ ไม่อย่างนั้น ฉันจะให้พวกแกสองคนตายอยู่ที่นี่! ”
เฉินเกอไม่เกรงกลัวคนเหล่านี้ และเอ่ยคำเตือนอย่างเหี้ยมโหดออกมาทันที
สิ่งนี้ทำให้ทั้งพวกคนของเล่หงถังทั้งสี่โมโหคนมาอย่างที่สุด พวกเขาไม่คาดคิดว่าเด็กหนุ่มคนหนึ่งจะกล้าคุกคามพวกตนมากขนาดนี้ อีกทั้งยังไม่เห็นพวกเขาเล่หงถังอยู่ในสายตา
“เด็กน้อย เป็นพวกแกรนหาที่ตาย อย่าหาว่าพวกฉันไม่เกรงใจ!”
ชายอีกคนตะคอกขึ้นมา
พูดจบ คนทั้งสี่ก็ชักดาบยาวออกมาพร้อมกัน และพุ่งเข้าใส่พวกเฉินเกอทั้งห้า
“พวกนายไม่ต้องลงมือ ทั้งสี่คนนี้ฉันจัดการเอง! ”
เฉินเกอบอกพวกโจวโน่ที่อยู่ด้านหลังอย่างสงบนิ่ง
พวกโจวโน่ทั้งสี่ไม่มีใครคัดค้าน พวกเขารู้ว่าเฉินเกอแข็งแกร่งมากเกินพอที่จะจัดการกับคนเหล่านี้
ดวงตาของเฉินเกอฉายแววเย็นยะเยือก
และเมื่อพวกคนของเล่หงถัง เฉินเกอก็ลงมือ!
จู่ๆ เฉินเกอก็หายไปจากสายตาของคนทั้งสี่ จนพวกมันตกตะลึงไป พวกมันไม่คาดคิดว่าเฉินเกอจะหายตัวไปอย่างกะทันหันแบบนี้
ในตอนที่พวกมันทั้งสี่กำลังมองหาร่างของเฉินเกออยู่ เฉินเกอก็ปรากฏตัวอยู่ข้างหลังของพวกมันโดยไม่รู้ตั้งแต่เมื่อใด เขาดึงกระบี่ออกมาและฟันลงไป
เมื่อกระบี่ตวัดผ่านไป ศีรษะของพวกมันก็ร่วงลงสู่พื้น เลือดสาดกระเซ็นไปทั่ว
เฉินเกอแค่ใช้กระบี่เดียวเท่านั้นก็สามารถฆ่าคนทั้งสี่ได้อย่างง่ายดาย
ความแข็งแกร่งของทั้งสี่แต่เดิมก็ไม่มากพอที่จะต่อกรกับเฉินเกอ เนื่องจากตอนนี้เฉินเกอสามารถบรรลุเข้าสู่การบำเพ็ญจิตของขอบเขตเจินเสินไปแล้ว นี่จริงไม่ใช่เรื่องแปลก
หลังจากจัดการคนทั้งสี่แล้ว เฉินเกอก็เดินไปหาเด็กสาวและดึงเธอขึ้นมา จากนั้นจึงหยิบเสื้อคลุมออกมาจากแหวนเก็บของของเขา และสวมมันลงบนร่างกายของหญิงสาว ท่าทางอบอุ่นอย่างยิ่ง
“ขอบคุณท่าน ผู้มีพระคุณ ข้ายินดีที่จะตอบแทนคุณด้วยตัวของข้าเอง! ”
เด็กสาวกล่าวขอบคุณเฉินเกอทันที อีกทั้งยังแสดงออกว่าตนเองเต็มใจที่จะติดตามเฉินเกอ
อย่างไรก็ตามเฉินเกอกลับหัวเราะเสียงเรียบ “ไม่ต้องขอบคุณ เธอไม่ต้องตอบแทนฉัน เธอควรจะระวังสักหน่อยในอนาคต ในนี้มีเหรียญทองอยู่หน่อย เธอเก็บเอาไว้ และรีบหาทางจากไปเถอะ!”
พูดจบ เฉินเกอก็หยิบเหรียญทองออกมาหนึ่งกำมือจากแหวนเก็บของและส่งให้หญิงสาว